38

Op de ochtend na het incident in Our Lady’s Hall lijkt Skippy’s slaap in bloei te staan als een afgrijselijke roodpaarse bloem. Sommige bloeduitstortingen draag je als eremedailles: als je ze hebt opgelopen bij rugby of bij racen op een quad, of als je ergens af bent gevallen toen je dronken was. Dan laat je geen gelegenheid voorbijgaan om te pronken met een fijne kneuzing. Maar een blauwe plek die je door iemand anders is toegebracht is een heel ander verhaal: het is alsof er een grote knipperende pijl boven je hoofd hangt die jou aanwijst als iemand die te stompen is, en voor je het weet staan er jongens in de rij om er hun eigen bloeduitstorting aan toe te voegen, alsof ze alleen maar gewacht hebben tot iemand hun liet zien dat het kon. In één ochtend heeft Skippy voor een week aan gezeik over zich heen gekregen – mensen die de deur voor zijn neus dichtgooiden, hem lieten struikelen in de gang, om nog maar te zwijgen van het opstel dat hij voor straf moet schrijven van mevrouw Ni Riain, drie pagina’s over de Keltische oorsprong van de naam Seabrook, omdat hij te laat kwam voor de les. Als het tijd is voor de lunch, is hij zelfs al te moedeloos om te eten; terwijl de anderen naar de kantine gaan, schuifelt hij in zijn eentje weg.

   ‘Arme sukkel,’ zegt Niall. ‘Die heeft het flink te pakken.’

   ‘Die klap voor z’n kop is het beste wat hem had kunnen overkomen,’ zegt Dennis, terwijl hij met zijn dienblad naar een tafeltje loopt. ‘Misschien realiseert hij zich nu wat een stom idee dat hele gedoe met dat Frisbeemeisje was. En dan hoeven wij niet meer naar dat flikkerige BETHani-liedje te luisteren.’

   ‘Dat liedje doet me ergens aan denken,’ zegt Geoff met gefronste wenkbrauwen.

   ‘Toch is het jammer,’ zegt Niall. ‘Want hij vindt haar wel echt leuk.’

   ‘Dat je iets echt leuk vindt, betekent automatisch dat je het niet krijgt.’ Dennis komt net terug van repeteren met het Kwartet – drie kwartier lang sarcastische opmerkingen (‘Eh, dat stuk is in vierkwartsmaat maat, hoor’) en gedraai met zijn ogen van Ruprecht –, en is in een bijzonder zwartgallige bui. ‘Zo gaat het in die stomme klotewereld.’

   ‘Dat zal wel,’ zegt Niall. ‘Al zie ik niet in waarom.’

   ‘Misschien heeft God daarvoor gezorgd, om ons te testen?’ oppert Geoff.

   ‘Ja, tuurlijk, Geoff, en uiteindelijk krijgen we allemaal een lolly,’ zegt Dennis spottend.

   ‘Nou, ja, het punt is uiteraard …’ Ruprecht haalt zijn hoofd uit het lesboek als een scherpzinnige hamster, ‘dat het universum asymmetrisch is.’

   ‘Wat? Wat betekent dat nou weer?’

   ‘Ik bedoel dat we te maken hebben met een systeem dat eerst, direct na de oerknal, een hoge graad van symmetrie had – tien dimensies, alle materie en energie met elkaar verbonden – en vervolgens een heel lage graad van symmetrie, zoals nu, met opgekrulde dimensies, fysieke krachten die niet samenwerken et cetera. Maar als je het vergelijkt met sommige andere topologieën die binnen de M-theorie mogelijk zijn, dan lijkt ons universum inderdaad behoorlijk uit balans. En de patronen die zich op een kwantum-niveau voordoen, kun je helemaal doortrekken.’

   Dennis legt zijn vork neer. ‘Blowjob, waar heb je het in godsnaam over?’

   ‘Over precies hetzelfde als waar jij het over hebt. De fundamentele structuur van het universum zorgt ervoor dat er de hele tijd geen tegenwicht voor dingen is. Toast komt met de beboterde kant omlaag neer. Bij intelligente leerlingen hijsen ze hun onderbroek tussen hun bilnaad, in plaats van dat ze worden gerespecteerd als de toekomstige leiders van hun gemeenschap. Je kunt niet krijgen wat je wilt, maar iemand anders, die er niet op zit te wachten, heeft het in overvloed. Asymmetrie. Die is overal waar je kijkt.’ Hij hijst zijn mollige lijf achterwaarts in zijn bankje en kijkt de zaal door. ‘Neem Philip Kilfether daar bijvoorbeeld.’ Hij wijst naar de plek waar Philip Kilfether, de Kleinste Jongen van Seabrook, zit, maar net zichtbaar achter zijn pakje sinaasappelsap. ‘Het enige waar Philip Kilfether vanaf het moment dat hij kon praten van heeft gedroomd is professioneel basketballer worden. Maar omdat hij een onderontwikkelde hypofyse heeft, zal hij nooit langer dan een meter twintig worden.’

   Ze turen naar de tragische gestalte van Philip Kilfether, die elke dag urenlang op het basketbalveld doorbrengt, van de ene kant naar de andere rent, terwijl de ballen onbereikbaar over zijn hoofd heen zoeven, en nog meer uren in zijn kamer, waar alle muren versierd zijn met posters van Magic, Bird, Michael Jordan en andere beroemde lange mannen, om rekoefeningen te doen die zijn medische prognose moeten logenstraffen.

   ‘Skippy en het Frisbeemeisje, nog zo’n duidelijk voorbeeld. Hij vindt haar leuk. Zij kust hem. Je zou denken dat zo doorgaan de weg van de minste weerstand was. Maar in plaats daarvan verdwijnt zij en slaat Carl hem in elkaar. Onbegrijpelijk.’

   ‘O, wat dacht je van Caetano,’ doet Geoff zijn duit in het zakje. ‘Die was verliefd op een meisje in Brazilië en heeft al zijn spaargeld uitgegeven om een mp3-speler voor haar te kopen, omdat ze op een dag naar het thuiswinkelkanaal zaten te kijken en zij zei dat ze wel een mp3-speler wilde hebben. En zo’n beetje direct de volgende dag, toen hij haar die mp3-speler had gegeven, ging zij naar bed met de jongen die de afvoer van het zomerhuisje van haar ouders aan
het repareren was, hoewel ze een paar dagen daarvoor nog tegen
Caetano had gezegd dat dat een idioot was, dat ie heel harige knokkels had en naar afvoerputjes stonk. En toen Caetano die mp3-speler terug wilde hebben, wilde ze hem die niet geven. Zoiets?’

   ‘De asymmetrie lijkt inderdaad wel heel uitgesproken als er meisjes in het spel zijn,’ merkt Ruprecht op.

   ‘Wauw, Ruprecht, denk je echt dat meisjes in een ander universum niet net zo asymmetrisch zullen zijn?’

   ‘Ik zou niet weten waarom niet,’ zegt Ruprecht, terwijl hij pedanterig zijn bril rechtzet. ‘Zoals ik al zei: de patronen die op een kwantumniveau voorkomen, worden op elke andere schaal herhaald.’

   ‘Dat is geweldig, Blowjob,’ mengt Dennis zich weer in de discussie. ‘Dan hoeft Skippy dus alleen maar een manier te bedenken om in een parallel universum terecht te komen.’

   ‘Theoretisch is het mogelijk,’ zegt Ruprecht.

   ‘Nou, is het theoretisch dan ook mogelijk dat jij iets bedenkt waar hij daadwerkelijk wat aan heeft?’

   ‘Zoals?’

   ‘Weet ik veel, een laserstraal om Carl mee dood te schieten of zo.’

   ‘Geweld is nooit een oplossing,’ verklaart Ruprecht schijnheilig.

   ‘Geweld lost alles op, idioot. Kijk maar naar de wereldgeschiedenis. Als ze een probleem hebben, klooien ze eerst een tijdje aan, en dan laten ze er geweld op los. Dat is de enige reden dat ze wetenschappers hebben: om geweld nog gewelddadiger te maken.’

   ‘Zo te horen is je begrip van de geschiedenis ongeveer even ontwikkeld als je beheersing van de fagot,’ snauwt Ruprecht.

   ‘Steek maar in je reet, Ruprecht, en die stomme theorie van je erbij.’ Dennis gaat met een onheilspellende blik achterover in zijn stoel zitten. ‘De waarheid is dat Skippy in een parallel universum nog steeds een loser zou zijn. We zouden allemaal losers zijn, zelfs in een universum vol piepkleine, meisjesachtige mieren.’

In de hal staan een paar van de zwemmers om het mededelingenbord heen. ‘Hé Juster. Moet je kijken!’ Antony Taylor roept hem.

   Coach heeft het team voor de wedstrijd bekendgemaakt. Je naam staat als tweede van onderen.

   ‘Niet te geloven dat hij jou heeft geselecteerd,’ zegt Siddartha Niland. ‘Hij kan verdomme net zo goed een baksteen in het water gooien.’

   ‘Ik zou het maar niet verkloten, Juster,’ zegt Duane Grehan.

   ‘Waarom heeft ie jou nou geselecteerd?’ Siddartha schudt zijn hoofd. ‘Het slaat gewoon nergens op.’

   Boven bel je je vader om hem het nieuws te vertellen. ‘Dat is geweldig, maatje!’ Je vaders stem ruist van veraf.

   ‘Denk je dat jullie kunnen komen?’

   ‘Ik hoop het, knul, ik hoop het echt.’

   ‘Wat zegt dokter Gulbenkian ervan?’

   ‘Wat hij ervan zegt?’

   ‘Hij zou toch langskomen?’

   ‘O ja – ach, je weet wel, hetzelfde als anders. Je kent hem. Hoor eens, D, het is hier vandaag een gekkenhuis, dus ik moest maar eens gaan. Maar geweldig nieuws, geweldig nieuws. Daar zullen we van opkikkeren.’

   Je hangt op, loopt naar het raam en kijkt door de telescoop. Vanaf de achterkant van de deur kijken de dode plastic ogen van de zwembril naar je.

   Je weet niet waarom Coach je heeft geselecteerd. Je hebt de slechtste tijden van de hele ploeg. Het is niet gewoon dat je langzaam bent; als je tegenwoordig zwemt, is het alsof er een of andere geheime getijdenstroom is die alleen op jou ligt te wachten; en terwijl alle andere jongens in rechte lijnen naar de finish snellen, terwijl Coach in zijn handen klapt en hen vooruitschreeuwt, probeert die stroom je weg te voeren, naar een ongeziene plek onder water, een donkere deur waarachter een kamer ligt die je, merk je als je ernaar afzakt, bijna herkent … en dan begin je, als in een droom wanneer je je realiseert dat die is omgeslagen in een nachtmerrie, in paniek te raken, met je armen te zwaaien en te slaan, wat het voor die donkere magneten alleen maar makkelijker maakt je naar beneden te trekken, tot het echt lijkt alsof je gaat verdrinken, daar in de ondiepe wateren van het schoolzwembad – pas op het allerlaatste moment schiet er weer iets in je terug. Je verzet je, worstelt naar het oppervlak en klauwt zo snel mogelijk naar de kant. ‘Weer als laatste, Daniel’, en achter je verdwijnt ie dan weer, zinkt weg in het onschuldige blauw, wachtend tot de volgende keer …

   Ze is niet buiten. Je loopt weg bij de telescoop, loopt achteruit door de kamer. Het kruis van de wedstrijd brandt rood op de
kalender. De pillen roepen naar je vanuit het nachtkastje. Diep ademhalen, Skip. Onthoud wat Coach zei. Er kan een hoop gebeuren tussen nu en dan. Een zeemeerman die op school komt en je uit het team stoot. Dat je in een lift vast komt te zitten, je arm breekt. Of erger.

   Voorlopig moet hij weer naar les, gezwollen woestijnen van grammatica, regels en feiten; het verafgelegen leven waar dat allemaal een voorbereiding op is gluurt door de ramen van het lesboek begrijpend lezen, de economische modellen en rollenspelenom-je-vocabulaire-op-te-krikken …

   ‘Goedemorgen, meneer, ik wil graag een fiets kopen.’

   ‘Uitstekend, meneer. Wat voor fiets zoekt u? Is hij bedoeld voor dagelijks gebruik?’

   ‘Ik heb hem nodig om naar mijn werk te forenzen. Ik zoek naar iets duurzaams, draagbaars en niet te duur. Kunt u me uw assortiment laten zien?’

    … dat maar een fractie minder desolaat lijkt dan de voorbereidingen zelf, en de slechte invloed van de bloeduitstorting die nog steeds haar kwaadaardige werk doet, als een antiamulet, een ongeluksmunt waar je niet van af kunt komen …

   ‘O, meneer Juster …’

   Roept je terug naar de deuropening van het nu lege lokaal. Hangt erin als een spin in een onzichtbaar web. ‘In gedachten verzonken, meneer Juster …?’

   ‘Eh, ja, vader.’ Hij blijft maar tegen je práten.

   ‘Zit je iets dwars, mijn zoon?’

   ‘Nee, vader.’ Je probeert niet te gaan wriggelen onder zijn licht ontvlambare blik.

   ‘Ze hebben je anders behoorlijk te grazen genomen.’

   ‘Eh … tegen een deur gelopen.’

   ‘Mmm.’ De vingers die naar je pulpige slaap reiken en hem aanraken zijn koud, vochtig en merkwaardig gruizig, zoals ze op Aswoensdag voelen als ze natte as op je huid wrijven. … ‘Dat was dan niet al te snugger, hè?’

   ‘Nee, vader.’

   ‘Wat moeten we nou met u, meneer Juster?’

   ‘Ik weet het niet, vader.’

   ‘Als je al niet gewoon een déúr door kunt lopen.’ De pater laat een stilte vallen. Een zucht gaat als een rimpeling door zijn mes-achtige lijf. ‘Nou ja, jongens blijven jongens, zullen we maar zeggen.’ De zwarte ogen fonkelen. ‘Of niet soms, meneer Juster?’

   ‘Eh … ja, vader.’

   ‘Zo is het,’ ademt pater Green uit, alsof hij het tegen zichzelf heeft. ‘Zo is het …’ En dan deinst hij achteruit, als rook die uit een schoorsteen wordt gezogen; jij kunt gauw weglopen, wrijven over de plek waar de vingers je hebben aangeraakt, de botten die dwars door je huid lijken te duwen, zo je ziel in …