40

Het druppelde meer dan dat het stroomde, wat betekende dat er geen haast was. Helen was onverwacht kalm, omdat ze wist dat het nog wel vierentwintig uur kon duren, misschien langer.

Het gevaar voor infectie was waarschijnlijk groter dan de kans dat de bevalling meteen op gang zou komen, en hoewel het advies in dit soort gevallen luidde dat ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest, hield ze zich liever aan haar oorspronkelijke plan. Lewisham University Hospital was maar tien minuten rijden van de Lee Marsh-flat, maar in plaats daarvan vroeg Helen of Theo haar naar huis wilde brengen omdat ze erop vertrouwde dat ze genoeg tijd zou hebben om haar tas op te halen en meteen door te rijden naar het Kings College Hospital in Camberwell.

Het kostte Theo een paar minuten om te wennen aan de bediening van Helens auto, maar zelfs in aanmerking genomen dat het een merkwaardige situatie was, leek hij erg zenuwachtig en slecht op zijn gemak. Hij keek om de haverklap in de spiegels en bleef maar naar zijn handen kijken die om het stuur geklemd zaten.

‘Rij je veel?’ vroeg Helen.

‘Nee, al een tijdje niet,’ zei Theo.

Het verkeer was het afgelopen uur afgenomen en ze reden zonder oponthoud door New Cross voordat ze naar het zuiden afsloegen.

‘Iemand wilde dat hij uit de weg werd geruimd, zei je. Paul…’

Helen had haar raampje openstaan en leunde opzij, warme lucht inademend. Ze draaide zich naar Theo toe en knikte.

‘Wie?’

‘Dat doet er niet toe.’

‘Maar ze hebben hem wel te pakken?’

‘Dat denk ik wel.’

‘En de vrouw in de BMW? Waarom zou die in godsnaam zoiets doen?

‘Ze is verslaafd. Stond diep bij iemand in het krijt.’

‘Bij Wave?’

‘Daar lijkt het op,’ zei Helen.

Theo’s handen grepen het stuur nog steviger beet en hij keek weg in de buitenspiegel. ‘Dan heb ik er op een of andere manier toch mee te maken. Misschien heb ik haar ooit wel wat spul verkocht.’

Bij het oversteken van Peckham Rye Common voelde Helen een wee opkomen. Ze probeerde hem op te vangen, maar dacht er pas na een paar seconden aan op haar horloge te kijken. ‘Godver…’

Theo keek opzij. ‘Wat?’

Ze schudde haar hoofd en wachtte tot de pijn weg zou trekken, ademde uit, leunde naar achteren en pufte. ‘Vijfentwintig seconden ongeveer,’ zei ze. ‘We zitten goed.’

‘Zeker weten?’

Ze knikte, maar zag de naald van de snelheidsmeter iets omhoog kruipen. ‘Je zei dat je niet veel met die andere jongens had,’ zei ze. ‘Toen ik je de eerste keer zag. Degenen die waren doodgeschoten.’

‘Met de een meer dan met de ander, denk ik.’

‘Gaat dat zo in een bende? Zijn het gewoon mensen met wie je werkt?’

Theo dacht erover na, drukte op de claxon toen er een motorrijder te dichtbij kwam. ‘Hangt ervan af wat er gebeurt. Ik denk dat jij ook niet even dik bent met iedere smeris die je tegenkomt.’

‘Dat is waar…’

‘’t Gaat erom of je het voor het geld doet of dat het een… lifestyle is, of zoiets.’

‘Ik heb met iemand gesproken die echt dacht dat de regering de pistolen had geleverd,’ zei Helen. ‘Dat ze het allemaal oké vonden wat er gebeurde.’

Theo schudde zijn hoofd. ‘De mensen verkopen onzin. En waarom heeft de regering dan dat eh… generaal pardon voor messen?’

‘De mensen moeten zien dat ze in ieder geval iets doen.’

‘Het kan toch niemand iets schelen. Ze gebruiken nog steeds messen alsof het pennen zijn of zoiets.’

‘Draag jij een mes?’

‘Soms wel.’ Hij stuurde bij bureau Herne Hill naar links en gaf aan de oostkant van Brockwell Park gas. Hij zei: ‘Op dit moment draag ik een pistool.’

Tot haar eigen verrassing knikte Helen, alsof hij gewoon iets over het weer had gezegd, en ze leunde weer naar achteren naar het open raampje toe.

‘Weet jij wie ze heeft vermoord? Wave en de anderen?’

‘Ik heb wel zo’n vermoeden.’

‘Is het een geheim?’

Helen zocht naar de juiste woorden. ‘Het was… een vriend van Paul.’

‘Had ik maar een paar van die vrienden,’ zei Theo.

Toen ze bij de flat waren, zei Helen dat ze over een paar minuten terug zou zijn. Ze liep zo snel als ze kon naar boven en ging meteen naar het toilet, omdat ze sinds ze in de auto was gestapt heel nodig moest.

Ze gooide nog een paar spullen in haar weekendtas en belde toen Jenny en zei haar naar het ziekenhuis te komen.

‘Druppelde het of was het een stroom?’

Helen antwoordde dat ze toch altijd zo voorspelbaar was. ‘Tijd genoeg.’

‘Heb je een taxi besteld?’

‘Staat voor de deur klaar,’ zei Helen.

Ze waren net bij haar flat weggereden toen ze door een tweede wee werd overweldigd; een krachtig samentrekken van haar buik en lendenen. Ze zette zich schrap, grommend van inspanning, en Theo remde hard en zette de auto aan de kant.

‘Deze duurde een halve minuut,’ zei Helen toen het over was.

‘Is dat een goed of een slecht teken?’

‘Kwam de vorige wee een kwartier geleden, denk je, of was het korter?’ Theo stak zijn handen omhoog. ‘We moeten maar snel naar het ziekenhuis,’ zei ze.

Theo gaf gas.

Helen was totaal niet in paniek, al kwam het wel bij haar op dat een sirene en een zwaailicht handig zouden zijn geweest. Dat ze nog altijd een passerende surveillanceauto kon aanhouden en een escorte kon vragen.

Theo trapte de Fiesta op zijn staart, gaf gas wanneer hij de gelegenheid had en zigzagde door het verkeer wanneer hij die niet had. Op Denmark Hill werden ze geflitst, en Theo sloeg met zijn vuist op het stuur.

‘Dat overleef ik wel,’ zei Helen.

Toen ze hem ernaar vroeg, vertelde hij wat over Javine en de baby, over zijn moeder en zusje die twee verdiepingen onder hem woonden. Ze vroeg hem naar zijn vader en hij vertelde dat die was overleden. Ze had de indruk dat verdere vragen over zijn familie niet op prijs werden gesteld.

‘En waar ben je van plan naartoe te gaan?’ vroeg ze.

‘Javine heeft een vriendin in Cornwall,’ zei Theo. ‘Ze is er een paar keer geweest om te kijken hoe het er is.’ Toen hij opzij keek, lag er een zweem van een glimlach op zijn gezicht. ‘Ik denk niet dat er enorm veel zwarten zullen wonen, maar nou ja…’ Hij remde niet voor een zebrapad waar halverwege een voetganger overheen liep, en Helen zei dat het oké was.

‘Misschien moet je wel nergens heen gaan,’ zei ze.

‘Ja, nou ja, misschien is dat wel het verstandigste, omdat het thuis allemaal zo prettig is en zo.’

‘Kom op, je weet toch zelf ook wel dat je gevaar loopt? Je hebt gezien wat er met de andere jongens is gebeurd die in die auto zaten.’

‘Maar je zei dat je wist wie het had gedaan.’

‘Ja, maar ik weet niet of we het ooit kunnen bewijzen.’

‘Dus des te meer reden om pleite te gaan, niet dan?’

‘Hij is het type dat er tijd in zal steken om je op te sporen,’ zei Helen. Ze wachtte tot hij weer opzij keek, en zorgde ervoor dat hij zag dat ze het meende. ‘Ik vind dat je naar de politie moet gaan.’

‘Ja, prima idee, je zegt het maar.’

‘Je hebt niks gedaan.’

‘Ik zat in die auto,’ zei Theo. ‘Ik had een pistool. Je weet toch wat ik voor werk doe, ja?’

‘Ze zijn niet in de drugs geïnteresseerd.’

‘Maar ik denk dat ze wel zijn geïnteresseerd in vuurwapenbezit met de opzet mensen in gevaar te brengen. Dat is niet niks, toch?’

‘Hoor eens, jij bent de enige getuige die in de auto heeft gezeten. Als je bewijs aandraagt is de kans groot dat ze je niet aanklagen. Ik schrijf een volledig rapport, ik zal alles doen wat ik kan. Híér!’ Ze wees naar de ingang van het parkeerterrein van het ziekenhuis.

‘Je maakt je zorgen dat ik gevaar loop, ja?’ Hij keek haar aan en minderde vaart. ‘Als ik getuig, dan krijg ik andere mensen achter me aan. Het houdt echt niet op bij Wave. Ga je horen wat ik zeg?’

Toen ze het parkeerterrein op reden, zei Theo: ‘Eigenlijk weet ik niet zeker of ze allemaal dood zijn, de anderen in de auto. Er ontbreekt er een.’ Hij reed zo hard mogelijk over de verkeersheuvels, en Helen hield iedere keer haar buik stevig vast. ‘Hij heet Ezra Dennison.’

‘Ik zal het doorgeven.’

‘Easy. Hij is zestien, ja?’

‘Ik zal ervoor zorgen dat de juiste mensen het te weten komen,’ zei Helen.

Theo parkeerde zo dicht mogelijk bij de afdeling Verloskunde en liep om de auto heen om Helen eruit te helpen. Ze liepen samen naar de automatische deuren en bleven daar staan. Helen zei tegen hem dat ze het vanaf hier zelf wel kon redden, dat hij niet mee naar binnen hoefde en dat haar zus zou komen. Hij vroeg haar of ze wilde dat hij de auto bij haar flat zou neerzetten.

‘Bureau Streatham is daar vlakbij,’ zei Helen.

‘Ja.’ Hij porde wat met de neus van zijn trainingsschoen in de grond. ‘Daar heb je al genoeg over gezegd.’

‘Echt, je moet het doen. Dan zullen jullie allemaal veiliger zijn.’

‘Misschien wel.’ Hij liep terug naar de auto.

‘Vertel ze gewoon precies wat er is gebeurd.’

Theo trok het portier van de auto open. ‘Wat ik heb gedaan en wat ik dacht dat ik had gedaan. Snap je? Ik weet niet zeker of dat zo veel verschil maakt.’

‘Vertel het ze gewoon,’ zei ze. ‘Over een paar dagen kunnen we het allemaal op een rijtje zetten.’

‘Ga nou maar naar binnen.’

‘Doe het nou maar. En zorg dat je onderweg dat pistool kwijtraakt…’ Op het moment dat Helen zich omdraaide en naar binnen liep, ving ze de blik op van een vrouw die naar buiten ging en kennelijk had gehoord wat ze zei en snel een andere kant op keek. Ze hoorde de auto wegrijden toen ze haar tas bij de balie neerzette.