9

Baby’s hadden altijd iets nodig, bedacht Theo, behalve wanneer ze sliepen, en dat deden ze nooit wanneer jij het wilde. Ze huilden en dan gaf je ze te eten. Ze huilden en dan maakte je hun smerige kont schoon. Soms huilden ze gewoon om je woest te maken, of zo leek het tenminste…

Maar dan keken die kleine flikkers je even aan, of je rook hun bolletje, en dan deed het er allemaal niet meer zoveel toe.

Javine was om een uur of zeven de deur uit gegaan. Hij paste pas drie uur op de baby, maar hij had het gevoel alsof hij al een marathon had gelopen. Hij probeerde de situatie de baas te blijven en ondertussen op te ruimen zodat Javine geen puinhoop zou aantreffen als ze thuiskwam. Zodat ze geen ruzie zouden krijgen. Hij was vastbesloten om de boel niet te verkloten en had de instructies die Javine voor hem had opgeschreven keurig opgevolgd.

Controleer op de rug van je hand of de melk niet te heet is.

Gebruik watjes en warm water, van die lotiondoekjes wordt het eczeem erger.

Dit keer de luiers met de goeie kant naar binnen aandoen, kaffer!

Tegen acht uur was hij al uitgeteld, en hij wist niet wanneer Javine zou thuiskomen. Hij had het willen vragen toen ze zich aan het klaarmaken was, maar had haar niet willen opjagen. Hij was even een paar minuten weggesukkeld voor de tv terwijl de baby rustig in zijn wipstoeltje lag, maar dat had niet lang geduurd.

Het voeden was best leuk geweest. Theo vond het gesnuf en geslurp wel schattig, de kleine vingertjes die aan de hals van zijn T-shirt trokken. En het laten boeren was ook wel grappig geweest, in het begin tenminste. Hij had geschaterd bij het kleine boertje en had gezegd: ‘Ja, man, gooi het er maar uit,’ daarna had hij de baby flink de les gelezen toen hij het spoor van melkachtig overgeefsel op zijn favoriete shirt had gezien.

Gebruik een katoenen doekje als hij zijn boertje moet laten.

De deurbel ging vijf minuten nadat hij de baby in bed had gelegd.

Leg hem op zijn buik en wrijf over zijn ruggetje.

Je moet zijn draak en zijn mobile aanzetten.

Misschien wil hij je vingers een paar minuten vasthouden.

Theo sprong op en rende naar de deur om open te doen voordat de bel voor de tweede keer ging, maar het gehuil begon op het moment dat hij zijn hand naar de grendel uitstak.

Easy. Grijnzend, met blikjes bier rammelend in een plastic tas. Theo liep terug naar de baby en liet de deur openstaan.

Toen hij vijf minuten later met de sputterende baby op zijn arm terugkwam in de woonkamer, had Easy zich op de bank geïnstalleerd met een blikje bier en keek naar Men & Motors. Hij knikte naar de tv. ‘Hierna komt er een programma over strippers.’ Hij keek op en zag Theo daar met de baby staan, over zijn rug wrijvend en troostende geluiden makend. ‘Dit is idioot, man, dat je dit soort shit doet.’

Theo haalde zijn schouders op. ‘Javine kan anders nooit uit.’

‘Wat is er mis met een oppas?’

‘Die kost vijf pond per uur,’ zei Theo.

‘Je moet uit kunnen wanneer je wilt, man.’ Easy leunde hoofdschuddend achterover. ‘Dat is een grondrecht. Om met je matties te kletsen of om wat klusjes doen als ’t nodig is.’

‘Ik kan het niet betalen.’

‘Om te beginnen moet je zorgen dat er meer poen binnenkomt,’ zei Easy. ‘Je moet iets anders zien te krijgen, hoor je wat ik zeg?’

‘Misschien kan ik met babysitten beginnen.’

De baby voelde zich op zijn gemak tegen zijn borst, zodat Theo zich naast Easy op de bank liet zakken en naar voren reikte om een biertje te pakken. Easy stak zijn hand uit en aaide de baby over zijn armpje.

‘Hoe heet hij?’

Theo keek hem aan. ‘Je weet toch hoe hij heet, man?’

‘Ik kan niet alles onthouden.’

‘Hij heet Benjamin,’ zei Theo. ‘Benjamin Steadman Shirley.’

Benjamin naar Javines vader, en Steadman naar die van Theo. En Shirley, hoewel Javine en hij niet waren getrouwd.

Easy knikte. ‘Hij is mooi, man.’

‘Ja.’ Easy had het gezegd alsof hij het over een nieuw mobieltje of over het beeld van een plasmascherm had.

Ze keken een tijdje tv en hadden het over allerlei dingen, en daarna begon Easy het gesprek zachtjes in de richting van zaken te leiden. Hij maakte Theo aan het lachen door over een van de loopjongens te klagen. ‘Het kost hem vijf minuten om het geld af te leveren, weet je. Twee minuten zou genoeg moeten zijn, maximaal. Het lijkt verdomme wel of hij een houten poot heeft, man, ik zweer het je.’ Toen vertelde hij Theo over het gesprek met Wave, eerder die week. Hoe goed het was gegaan. ‘Hij vindt het een goed idee, weet je wel, waar we het over hadden.’

‘Welk idee ook alweer?’

‘Dat jij wat op zou schuiven. Wat vind je ervan?’

‘Wat zei hij dan precies?’

‘Wat ik zei. Als ik het een goed idee vind, vindt hij het ook een goed idee. Ik heb hem verteld dat je te vertrouwen bent, dat je je uit de naad werkt, en zo.’

‘Proost, man.’ Theo aaide zijn zoontje over zijn hoofd en keek naar de strippers op Men & Motors. ‘Hoeveel meer denk je dat ik per week zou binnenbrengen?’

Easy verkreukelde zijn lege bierblikje en pakte een nieuw. ‘Meer, daar gaat het om, toch? Dat zijn allemaal details, man. We moeten het eerst voor mekaar krijgen, hoor je wat ik zeg?’ Hij rommelde in zijn zak, trok een stuk papier tevoorschijn en liet Theo zien wat hij over hem had geschreven, het getuigschrift waar Wave om had gevraagd. Terwijl Theo het las, zat Easy ongemakkelijk heen en weer te schuiven alsof het een liefdesbrief was.

Theo voelde de verlegenheid van zijn vriend en wierp hem een kus toe. ‘Je bent een schat.’

‘Ga jezelf fokken, man.’

Theo hield maar voor zich dat het amper leesbaar was en dat er in elke zin wel een paar spelfouten zaten, omdat hij vermoedde dat Wave daar niet van wakker zou liggen. Hij gaf het stuk papier terug. ‘Nee, eerlijk. Ik vind het cool van je, echt.’

‘Laat me niet vallen, man,’ zei Easy.

‘Je weet dat ik dat niet zal doen. Dat heb je hier zelf opgeschreven.’

‘Je moet jezelf bewijzen, begrijp je? Slagen voor die test, ja?’

Theo begon te lachen. ‘Waar heb je het over? Een geheime eed en dat soort shit? Inwijding of zoiets?’

‘Gewoon laten zien dat je een stap verder kan gaan, dat is alles.’

‘Ga je m’n kop in de plee duwen en doortrekken, zoals op school?’

‘’t Komt wel goed, man. D’r is geen zak aan. Maar je gaat het toch echt willen, hè, T? Je bent er toch klaar voor, man?’

Theo zag de opwinding op Easy’s gezicht en hoorde die in zijn stem, en hij was slim genoeg om te kunnen bedenken waarom. Ze kenden elkaar goed, maar Theo vermoedde dat er wel een prijs betaald zou moeten worden. Misschien zou Easy hem later om een vriendendienst vragen of een klein aandeel willen van het extra geld dat Theo’s kant op zou komen. Dat was oké. Theo wist hoe het werkte, vrienden of geen vrienden, en dit gebeurde allemaal omdat Easy een goed woordje voor hem had gedaan.

Als de prijs niet te hoog was.

Hij zat daar en dacht erover hoe het zou zijn om rond te rijden in iets waar de kinderen vanuit de schaduw bij de garages naar keken. Om genoeg centen te hebben om Javine tevreden te houden en de blits te maken wanneer hij daar zin in had. Genoeg voor zichzelf en een beetje om opzij te leggen voor Benjamin, en misschien ook voor Angela.

Iets om te verbrassen en iets om opzij te leggen.

En Easy zat daar ook, naar Theo en zijn baby te kijken en te bedenken waar hij voor die avond een auto vandaan zou halen. Wat voor pistool hij zou gebruiken.

De flat was verlaten toen Paul thuiskwam, en hij was net bezig Helens mobieltje te bellen toen hij zich herinnerde dat ze bij haar zus zou eten. Hij schoof een pizza in de oven en keek onder het eten naar het nieuws. Hij schoof de deur naar het lachwekkend kleine balkon open, zette zijn voeten tegen het hekje en stak een sigaret op. Het was een warme avond, en hij rook de mint die Helen in een pot had gezet; de jasmijn die koppig weigerde tegen een klein houten rekje te klimmen.

Nu Frank hem in de steek had gelaten, was het een hele opluchting dat de zaken met Shepherd goed uit leken te pakken. Nu kon hij zich enigszins ontspannen en zich permitteren wat meer tijd te besteden aan de dingen waar hij officieel voor werd betaald. Niet dat hij zou ophouden met zijn ogen de kost te geven als hij met Shepherd in zee ging. Er waren genoeg zakenlieden die op zoek waren naar consultants; die graag zaken deden met mensen als hij.

Smerissen die er wat bij probeerden te scharrelen.

De ene gedachte stak de lont van de volgende aan, sissend en agressief, en zijn stemming sloeg om in de paar seconden die nodig waren om de sigaret uit te drukken.

Uit-druk-ken-die-kut.

Scharrelen…

Hij had die klootzak met wie Helen het had gedaan een paar keer gezien. Hem in de gaten gehouden. Hij had zijn adres opgezocht en had daar rondjes gereden, staan wachten tot die vent naar buiten was gekomen en in zijn kloterige Ford Fuckmobiel was gestapt. Paul had lang en gespannen naar die auto zitten kijken. Hij had erover gedacht hem ter plekke aan te rijden, die klootzak tegen de zijkant van zijn auto te pletten en zijn lijk op de achterbank te smijten, wat eigenlijk van een elegante finesse zou hebben getuigd.

Er waren nog een paar duisterder momenten geweest, waarop hij zich er echt in had verdiept. Waarop hij koel had overwogen hoe hij het zou kunnen aanpakken; dat waren de beter doordachte plannen. Hij dacht dat hij er misschien nog mee weg kon komen ook, als hij zorgvuldig was, en zelfs als hij dat niet was, dan was er altijd wel een agent die graag de andere kant op keek.

Natuurlijk had hij niets gedaan. Hij had het wat laten verbleken en door laten etteren. En Helen gepijnigd wanneer de kans zich ook maar voordeed.

Ze kwam iets na elven thuis, en hij hield de deur in de gaten. Een paar glazen wijn hadden de woede die daar tussen de plantenpotten was opgelaaid iets getemperd, maar hij voelde die nog steeds vanbinnen tikken.

‘Hoe ging het met Jenny?’

Helen had haar jas nog niet uitgedaan. ‘Goed hoor. Je moet de groeten hebben.’

‘Nou, dat maakt mijn dag helemaal goed.’

Ze liet haar hoofd zakken en liep meteen door naar de slaapkamer. Toen ze er weer uit kwam, zei ze: ‘Ik ben moe. Ik kan hier echt niet tegen, Paul.’

Hij keek toe hoe ze naar de keuken sjokte en haar vingers door haar haar haalde en hoorde zichzelf ‘Sorry’ zeggen. Hoorde haar zeggen dat het goed was; dat ze er morgen over konden praten als hij dat wilde, en hij wist dat hij daar echt geen zin in had.

Ze kwam naast hem zitten en vroeg of hij een fijne dag had gehad. Hij vertelde haar een mop die Gary Kelly aan iedereen had verteld, waar ze om moest lachen, en onder het tv-kijken was de stilte tussen hen iets draaglijker dan hij een tijdlang was geweest.

Hij dacht aan de ochtend dat ze hem over de baby had verteld en hoe het daarna was geweest. Hoe ze allebei de draak hadden gestoken met de stompzinnige grijns die de ander op zijn gezicht had. Hij draaide zich opzij om haar daaraan te herinneren, maar zag dat ze met haar hoofd achterover en haar mond open in slaap was gesukkeld. Hij legde zijn hand op haar buik en liet die daar liggen tot zijn eigen ogen dichtvielen en zijn hand naar beneden op de bank viel.

Een paar uur later werd hij wakker met de smaak van wijn en ouwe peuken in zijn mond en schudde haar zachtjes wakker.