43

Videobewijs

Af en toe in zijn leven als rechercheur had Gurney het gevoel dat hij jongleerde met handgranaten.

      Hij wist dat hij zijn huidige situatie alleen aan zichzelf te wijten had. Vanaf het begin was het duidelijk dat Hardwicks persoonlijke agenda het onderzoek onvoorspelbare kanten op zou sturen. Maar hij had zich bereid verklaard mee te werken, gedreven door zijn eigen obsessieve motieven, motieven die Madeleine duidelijk genoeg had gezien en nu zelfs onderstreept, terwijl hij was blijven benadrukken dat hij slechts een wederdienst bewees. Hij had zich laten overhalen om op te treden in een circus zonder directeur en ervoer nu de onvermijdelijke wanorde die zoiets met zich meebracht.

      Hij probeerde zich ervan te overtuigen dat zijn onwil om de zaak met rust te laten, nu de vernietiging van Kays vonnis bijna zeker was en zijn verplichting aan Hardwick was vervuld, voortkwam uit een nobele eigenschap om de waarheid te achterhalen. Maar hij geloofde het zelf niet. Hij wist dat zijn verslaving aan zijn beroep diepere wortels had dan een streven naar de nobele waarheid.

      Hij probeerde zich er ook van te overtuigen dat het ongemak dat hij voelde over Hardwicks hekeling van Mick Klemper (niet bij name genoemd maar gemakkelijk te herkennen) op Criminal Conflict voortkwam uit een andere nobele overtuiging, namelijk dat alle afspraken, zelfs met gluiperds, heilig zijn. Hij vermoedde echter dat zijn ongemak in werkelijkheid voortkwam uit zijn groeiende besef dat hij Klemper meer had beloofd dan hij kon waarmaken.

      Het idee dat hij de val van de man kon verzachten door zijn misstappen eerder te beschouwen als het product van domme fouten dan van criminele bedoelingen, leek nu niet meer dan een rooskleurige fantasie.

      Hij zag dat hij zich onbewust weer in een gevaarlijke en onhoudbare positie had gemanoeuvreerd van waaruit hij nog maar één ding kon doen: doorgaan. Madeleine had gelijk. Het patroon was onweerlegbaar. Het was duidelijk dat er iets niet in orde was met hem. Maar enkel het begrip van dat feit opende geen nieuwe deuren. Het enige pad dat hij zag was nog steeds recht vooruit, met handgranaten en alles.

      Hij activeerde zijn computer en ging naar de videobestanden van de bewakingscamera’s in Long Falls.

      Het kostte hem bijna een uur om te vinden waarop hij had gehoopt – het beeld van een nogal kleine persoon die over Axton Avenue in de richting van de camera liep. Terwijl Gurney keek liep hij, of mogelijk zij, naar binnen. De vaststelling van het geslacht werd verhinderd door een dikke winterjas, een brede hoofdband die de oren, voorhoofd en haargrens bedekte, een grote zonnebril en een dikke wintersjaal die niet alleen de hals, maar ook veel van de kin en de kaaklijn verborg. Wat je van het gezicht kon zien, een scherpe, ietwat gehaakte neus en een kleine mond, leek consistent met het gezicht van de bezorger van Bloemen van Florence die Gurney had gezien op de beveiligingsvideo van Emmerling Oaks. De hoofdband, zonnebril en sjaal leken zelfs identiek aan die op de eerdere video.

      Gurney spoelde de video een minuut terug en speelde nogmaals de scène af waarop je de persoon over straat zag lopen en het gebouw binnen zag gaan. In tegenstelling tot de video van Emmerling Oaks waren er geen bloemen. Maar wel een pakketje. Een smal pakketje, ongeveer een meter lang, gewikkeld in rood en groen kerstpapier met een grote decoratieve strik in het midden. Gurney glimlachte. Het was waarschijnlijk de onopvallendste manier om een sluipschuttersgeweer te transporteren rond de feestdagen.

      Hij maakte een aantekening van de werkelijke tijd waarop het individu het gebouw betrad. Dat was om 10.03 uur. Net zeventien minuten voor het schot dat Carl Spalter had geveld.

      Hetzelfde individu dook om 10.22 de straat op – slechts twee minuten nadat het schot was afgevuurd. Hij liep kalm weg over Axton Avenue totdat hij uit het zicht van de camera’s was verdwenen.

      Gurney leunde achterover in zijn stoel en dacht na over het belang van de beelden die hij net had gezien.

      Ten eerste werd sterk gesuggereerd dat het schot inderdaad was afgevuurd vanuit het appartement waar het geweer later was gevonden. De timing van het vertrek van de vermoedelijke schutter maakte andere scenario’s moeilijk, zo niet onmogelijk – wat het probleem van de lichtmast nog eens onderstreepte.

      Ten tweede was het individu op de video duidelijk niet Kay Spalter. Gurney voelde een golf van woede jegens Klemper, en zijn laatste restjes schuldgevoel over het breken van hun ‘afspraak’ verdampten. Deze video alleen zou een einde hebben gemaakt aan de zaak tegen Kay Spalter. Hij zou in ieder geval voor gerede twijfel hebben gezorgd door een geloofwaardige alternatieve theorie te leveren en een geloofwaardige alternatieve verdachte te tonen. Hij zou hebben voorkomen dat ze was veroordeeld en vastgezet. Het doelbewust achterwege laten van dat bewijsmateriaal door Klemper  
– kennelijk in ruil voor de seksuele diensten van Alyssa Spalter – was niet alleen misdadig, het was onvergeeflijk.

      Ten derde werd het tijd om het individu op Axton Avenue en de video bij het verzorgingstehuis niet langer te betitelen als ‘het individu’. Het werd tijd om hem bij zijn zelfgekozen naam te noemen: Petros Panikos.

      Het was niet gemakkelijk. Iets in de geest verzette zich ertegen om de tengere, bijna sierlijke gestalte die de ene keer een boeket chrysanten en de andere keer een kleurig kerstcadeau in handen had, te koppelen aan de gewelddadige psychopaat die was beschreven door Interpol en Adonis Angelidis. De psychopaat die de spijkers in de ogen, oren en keel van Gus Gurikos had geslagen. De psychopaat die drie huizen in Cooperstown in brand had gestoken, de dood van zes onschuldige mensen had veroorzaakt en het hoofd van een man had afgesneden.

      Allemachtig, had hij daar ook bij gezongen? Dat was iets waar Gurney niet over wilde nadenken. Dat was iets uit een nachtmerrie. Het was nu tijd voor praktischer gedachten. Het werd tijd voor een bijeenkomst met Hardwick en Esti. Tijd om de volgende stappen te bespreken.

      Hij pakte zijn telefoon en belde Hardwick als eerste. Hij was van plan een boodschap in te spreken en was verbaasd dat de telefoon onmiddellijk – en afwerend – werd opgenomen.

      ‘Bel je om me te bekritiseren over die uitzending met Bork?’

      Gurney besloot die discussie tot een ander moment uit te stellen. ‘Ik vind dat we samen moeten komen.’

      ‘Waarvoor?’

      ‘Planning? Coördinatie? Samenwerking?’

      Er viel een korte stilte. ‘Natuurlijk. Geen probleem. Wanneer?’

      ‘Zo gauw mogelijk. Morgenvroeg bijvoorbeeld. Jij, ik en Esti, als ze het redt. We moeten de feiten, vragen, hypotheses op tafel leggen. Als we alles op één hoop gooien, kunnen we misschien zien wat er nog ontbreekt.’

      ‘Goed.’ Zoals gewoonlijk klonk Hardwick sceptisch. ‘Waar wil je dat doen?’

      ‘Mijn huis.’

      ‘Is daar een reden voor?’

      De eerlijke reden was dat Gurney iets van de schijn van controle wilde heroveren; het gevoel dat hij zijn hand aan het roer had. Maar wat hij zei was: ‘Jouw huis heeft kogelgaten, het mijne niet.’

      Nadat Hardwick met weinig enthousiasme had ingestemd om elkaar de volgende ochtend om negen uur te ontmoeten in Gurneys huis, bood hij aan het nieuws door te geven aan Esti, aangezien hij haar toch over iets anders moest spreken. Iets persoonlijks. Gurney had haar liever zelf gebeld, wederom voor dat vluchtige gevoel zelf aan het roer te staan, maar hij kon geen redelijk argument daarvoor bedenken.

      Ze beëindigden het gesprek zonder dat een van hen de ‘afspraak’ met Mick Klemper ter sprake bracht of Gurneys toespeling daarop in zijn laatste telefonische bericht.

      Toen Gurney uit de studeerkamer kwam, liep Madeleine net de slaapkamer uit. Ze droeg de reistas die ze die ochtend had gepakt naar haar auto en kwam terug om hem eraan te herinneren dat hij de kippen aardbeien moest voeren.

      ‘Weet je,’ antwoordde hij. ‘Ozzie Baggott van verderop geeft zijn kippen één keer per dag een emmer met etensrestjes, en daar lijken ze goed op te kunnen overleven.’

      ‘Ozzie Baggott is een walgelijke smeerlap. Hij zou sowieso vuilnis in zijn tuin kieperen, of hij nou kippen had of niet.’

      Bij nader inzien vond hij dat daar niets tegen in te brengen viel.

      Ze omhelsden en kusten elkaar en toen reed ze weg.

      Terwijl haar auto uit het zicht achter de schuur verdween, zakte het laatste zilver van de ondergaande zon achter de westelijke bergkam.