42

Het ontbrekende hoofd

Gurney stopte bij het eerste tankstation waar hij langskwam op de weg van Long Falls naar Walnut Crossing, voor benzine en voor koffie (het kopje in de Aegean Odyssey had hij nauwelijks aangeraakt), en om een e-mail te sturen naar Jonah Spalter. Hij besloot dat laatste als eerste te doen.

      Hij controleerde de bewoording en toon van zijn eerdere bericht en maakte zijn tekst dit keer bewust scherper en beslist verwarrender, minder duidelijk, met een nadrukkelijker urgentie – eerder een verontrust sms’je dan een e-mail: ‘Toenemende stroom van nieuwe gegevens, duidelijk geval van corruptie. Terugdraaiing veroordeling en ambitieus nieuw onderzoek op handen. Draait alles om familiekwesties? Kan het zo eenvoudig zijn als volg de geldstroom? Hoe hebben de financiële problemen van CyberCath ermee te maken? Moeten zo spoedig mogelijk afspreken voor openhartig gesprek over nieuwe feiten.’

      Hij las de tekst twee keer door. Als de gespannenheid en dubbelzinnigheid niet een of andere reactie van Jonah uitlokten, wist hij niet hoe het dan moest. Toen ging hij het vervallen winkeltje in en kocht koffie en een bagel, die oud en hard bleek te zijn. Zijn honger was groot genoeg om hem toch op te eten. De koffie was verrassend vers en gaf hem even een goed gevoel.

      Hij wilde net stoppen bij de benzinepompen toen hij besefte dat hij Hardwick nog niet had verteld over zijn ontmoeting met Mick Klemper in Riverside Mall en de daaropvolgende bewakingsvideo van Long Falls in zijn postbus. Hij besloot dat onmiddellijk te doen.

      Hij werd doorverbonden met de voicemail en liet een boodschap achter. ‘Jack, ik moet je op de hoogte brengen van een paar ontwikkelingen met Klemper. We hebben een gesprekje gehad over de verschillende manieren waarop het verhaal kan eindigen, sommige minder pijnlijk voor hem dan andere; en de ontbrekende video dook op magische wijze op in mijn postbus. Het is mogelijk dat hij zijn val probeert te breken en we moeten praten over de implicaties. En je wilt vast ook die video zien. Geen duidelijke inconsistenties met de getuigenrapporten, maar hij is de moeite van het bekijken waard. Bel me zo gauw mogelijk terug.’

      Dit deed hem denken aan een andere dringende taak die hij had uitgesteld: de videobeelden bekijken van de andere drie camera’s, vooral die van Oost en West, aangezien daar beelden op konden staan van mensen die het gebouw naderden of verlieten. Hij dacht na over de mogelijke stimulans die dergelijk bewijs het onderzoek zou kunnen geven. Dat zorgde ervoor dat Gurney de rest van de reis naar huis een stuk harder reed dan was toegestaan.

      Hij was verbaasd, toen verward en toen bezorgd toen hij zag dat Madeleines auto nog steeds op dezelfde plek stond als toen hij die ochtend naar Long Falls was gereden. Hij had verwacht dat ze vlak na hem naar de Winkler-boerderij zou vertrekken.

      Hij liep met een nerveuze frons het huis in en trof haar aan het aanrecht, bezig met de afwas.

      ‘Waarom ben je hier nog?’ Er klonk iets beschuldigends door in zijn stem, maar dat negeerde ze.

      ‘Net toen je weg was en ik in mijn auto wilde stappen, arriveerde Mena in haar busje.’

      ‘Mena?’

      ‘Van de yogaclub. Weet je nog. Je hebt pas nog met haar gegeten.’

      ‘O, die Mena.’

      ‘Ja, die Mena. Niet een van de vele andere Mena’s die we kennen.’

      ‘Juist. Dus ze arriveerde in haar bestelbusje. Waarom?’

      ‘Nou, ogenschijnlijk om ons te laten delen in de overvloed van haar tuin. Kijk maar eens in de bijkeuken: gele pompoen, knoflook, tomaten, paprika’s.’

      ‘Dat geloof ik wel. Maar dat was uren geleden. En je bent...’

      ‘Het was uren geleden toen ze arriveerde, maar ze is pas drie kwartier geleden vertrokken.’

      ‘Jezus.’

      ‘Mena houdt van praten. Misschien heb je dat wel gemerkt tijdens het eten. Maar om eerlijk te zijn, ze heeft serieuze problemen in haar leven, familieproblemen, dingen die ze even kwijt moest. Ze had iemand nodig om te praten. Ik kon haar niet wegsturen.’

      ‘Wat voor problemen?’

      ‘O, allemachtig, alles van ouders met alzheimer tot een broer in de gevangenis wegens drugshandel en neven en nichten die allemaal een of andere psychiatrische stoornis hadden. Ik weet het niet, wil je dat echt allemaal horen?’

      ‘Misschien niet.’

      ‘Hoe dan ook, ik heb een lunch voor haar gemaakt, thee, nog meer thee. Ik wilde de vuile vaat niet voor jou achterlaten, dus dat doe ik nu. En jij? Zo te zien heb je haast.’

      ‘Ik was van plan de bewakingsvideo’s van Long Falls te bekijken.’

      ‘Bewakingsvideo’s? O, god, dat was ik bijna vergeten! Wist je dat Jack Hardwick gisteravond op ram-tv was?’

      ‘Waar?’

      ‘Op ram-tv. Dat vreselijke programma Criminal Conflict met Brian Bork.’

      ‘Hoe wist je...’

      ‘Kyle belde een uur geleden om te vragen of je het had gezien.’

      ‘De laatste keer dat ik Hardwick heb gesproken was vanuit Cooperstown... gister rond de middag? Hij heeft me niet verteld dat hij van plan was om...’

      Ze onderbrak hem. ‘Kijk maar even. Het staat in het archief van hun website.’

      ‘Heb je ernaar gekeken?’

      ‘Ik heb snel even een blik geworpen nadat Mena was vertrokken. Kyle zei dat we er zo snel mogelijk naar moesten kijken.’

      ‘Is het... een probleem?’

      Ze wees naar de studeerkamer. ‘De website van ram staat nog open op de computer. Kijk zelf maar, dan kun je me daarna vertellen of het een probleem is.’ Haar bezorgde gezichtsuitdrukking zei hem dat ze zelf al een mening had gevormd.

      Een minuut later zat hij achter zijn bureau, en keek naar de gespeelde bezorgdheid en het haar vol gel van Brian Bork. De gastheer van Criminal Conflict zat in een van de twee stoelen die tegenover elkaar stonden met een tafeltje ertussen. Hij boog zich naar voren alsof het belang van wat hij ging zeggen het onmogelijk maakte zich te ontspannen. De tweede stoel was leeg.

      Hij richtte zich recht tot de camera. ‘Goedenavond, vrienden. Welkom bij het uit het leven gegrepen drama van Criminal Conflict. Vanavond waren we van plan u een vervolggesprek met Lex Bincher aan te bieden, de controversiële advocaat die ons een paar dagen geleden verbijsterde met zijn meedogenloze aanval op het Bureau of Criminal Investigation – een aanval om de volgens hem totaal ondeugdelijke veroordeling van Kay Spalter voor de moord op haar echtgenoot ongedaan te maken. Sindsdien is er sprake van een aantal schokkende ontwikkelingen in deze toch al sensationele zaak. Het laatste nieuws is het verhaal van ellende en tragedie in het idyllische stadje Cooperstown, New York. Brandstichting, verschillende moorden en de onheilspellende verdwijning van Lex Bincher zelf, die voor vanavond bij ons was uitgenodigd. In plaats daarvan zullen we praten met Jack Hardwick, een privédetective die heeft samengewerkt met Bincher. Detective Hardwick spreekt met ons vanuit onze ram-tv-studio in Albany.’

      Het scherm werd in tweeën gesplitst, met Bork links en Hardwick, in een vergelijkbare opstelling, rechts. Hardwick, in een van zijn doorsnee zwarte poloshirts, leek ontspannen, wat Gurney herkende als het imago dat hij soms in het openbaar veinsde om zijn woede te maskeren. De razernij die hij voelde vanwege de gebeurtenissen in Cooperstown en zijn persoonlijke minachting voor Bork en ram-tv waren goed verbloemd.

      De vraag die Gurney bezighield was waarom Hardwick erin had toegestemd te verschijnen in een tv-programma dat hij haatte.

      Bork ging verder. ‘Ten eerste wil ik u bedanken dat u mijn uitnodiging op zo’n korte termijn hebt geaccepteerd in deze gestreste periode. Ik begrijp dat u net terug bent van die vreselijke gebeurtenis bij Otsego Lake.’

      ‘Dat is juist.’

      ‘Kunt u het voor ons beschrijven?’

      ‘Drie huizen aan het meer platgebrand. Zes mensen zijn omgekomen in het vuur, onder wie twee kleine kinderen. Een zevende slachtoffer is in het meer aangetroffen onder een kleine aanlegplaats.’

      ‘Is dat laatste slachtoffer geïdentificeerd?’

      ‘Dat kan nog even duren,’ zei Hardwick effen. ‘Zijn hoofd ontbreekt.’

      ‘Zei u dat zijn hoofd ontbreekt?’

      ‘Dat zei ik.’

      ‘De moordenaar heeft het hoofd van het slachtoffer afgesneden? En toen? Is er enige indicatie wat ermee kan zijn gebeurd?’

      ‘Misschien heeft hij het ergens verborgen. Of ergens gedumpt. Of meegenomen. Het onderzoek is nog aan de gang.’

      Bork schudde zijn hoofd – het gebaar van een man die niet kan begrijpen waar het heen gaat met de wereld. ‘Dat is echt vreselijk. Detective Hardwick, ik moet de voor de hand liggende vraag stellen. Denkt u dat het verminkte lichaam Lex Bincher kan zijn?’

      ‘Dat is mogelijk, ja.’

      ‘De volgende logische vraag: wat is er in hemelsnaam aan de hand? Hebt u een verklaring die u met onze kijkers kunt delen?’

      ‘Het is vrij eenvoudig, Brian. Kay Spalter is door een corrupte rechercheur vals beschuldigd van de moord op haar echtgenoot. Ze is het slachtoffer van flagrant geknoei met bewijsmateriaal, flagrante beïnvloeding van getuigen en een flagrant incompetente verdediging. Haar veroordeling was natuurlijk schitterend voor de werkelijke dader. Hij was vrij om door te gaan met zijn dodelijke praktijken.’

      Bork wilde een andere vraag stellen, maar Hardwick viel hem in de rede. ‘De mensen die bij deze zaak zijn betrokken, niet alleen de oneerlijke rechercheur die een onschuldige vrouw de gevangenis heeft ingejaagd, maar het hele team dat heeft ingestemd met dat schijnproces en de veroordeling – zij zijn degenen die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor het bloedbad van vandaag in Cooperstown.’

      Bork zweeg, alsof hij ontdaan was door wat hij net had gehoord. ‘Dat is een zeer ernstige beschuldiging. Dit zal woedende reacties veroorzaken bij de politie. Maakt u zich daar zorgen over?’

      ‘Ik beschuldig de politie niet in het algemeen. Ik wijs op de specifieke leden van die groep die bewijsmateriaal hebben vervalst en die hebben samengezworen om Kay Spalter ten onrechte te arresteren en te vervolgen.’

      ‘Beschikt u over het bewijs om die beschuldigingen hard te maken?’

      Hardwick gaf onmiddellijk antwoord, kalm, zonder met zijn ogen te knipperen. ‘Ja.’

      ‘Kunt u dat bewijs met ons delen?’

      ‘Dat zullen we doen als de tijd er rijp voor is.’

      Bork stelde nog verschillende vragen aan Hardwick en probeerde zonder succes om hem te verleiden tot meer details. Toen schakelde hij plotseling om en stelde een vraag die hij kennelijk als de provocatiefste van allemaal beschouwde. ‘Wat als u wint? Wat als u iedereen te schande maakt van wie u beweert dat ze het mis hadden? Wat als u wint en erin slaagt Kay Spalter vrij te krijgen – en dan later ontdekt dat ze toch schuldig was aan moord? Hoe zou u dat vinden?’

      Voor de eerste keer in het interview was Hardwicks minachting voor Bork te zien in zijn gezichtsuitdrukking. ‘Hoe ik dat zou vinden? Dat heeft er niks mee te maken. Wat ik zou weten is precies hetzelfde als wat ik nu weet: dat het juridische proces rottig is verlopen. Rottig van begin tot eind. En de mensen die er verantwoordelijk voor zijn weten het zelf.’

      Bork keek op alsof hij wilde weten hoe laat het was en staarde daarna in de camera. ‘Goed, beste kijkers, u hebt het gehoord.’ De helft van het scherm waarop hij zichtbaar was veranderde in een volledig scherm. Hij zette het gezicht op van een dappere getuige die vreselijke dingen heeft aanschouwd en nodigde zijn kijkers uit om aandacht te schenken aan belangrijke berichten van zijn sponsoren. Tot slot zei hij: ‘Blijf kijken. Over twee minuten zijn we terug met nieuws over een juridisch gevecht over reproductierechten dat wordt uitgevochten voor de Hoge Raad. Dit was Brian Bork voor Criminal Conflict, waar u altijd op de eerste rang zit bij de explosiefste juridische gevechten van dit moment.’

      Gurney sloot het videoscherm, zette de computer uit en leunde achterover in zijn stoel.

      ‘Wat denk je ervan?’ Hij schrok van Madeleines stem, vlak achter hem.

      Hij draaide zich naar haar toe. ‘Ik probeer het te snappen.’

      ‘Wat te snappen?’

      ‘Waarom hij in dat programma verscheen.’

      ‘Je bedoelt, afgezien van het feit dat het hem een groot platform bood om eens flink uit te halen naar zijn tegenstanders, de mensen die hem de laan uit hebben gestuurd?’

      ‘Ja, afgezien daarvan.’

      ‘Ik denk, als hij een bedoeling had behalve stoom afblazen, dat hij zo veel mogelijk media-aandacht wilde trekken, zo veel mogelijk onderzoeksjournalisten zodat iedereen in de Spalter-zaak gaat spitten en hij zo lang mogelijk groot in het nieuws blijft. Denk je dat dat erachter zat?’

      ‘Of misschien probeert hij een rechtszaak uit te lokken wegens laster, aantasting van de goede naam, smaad – waarvan hij zeker is dat hij wint. Of om de nypd in een hoek te drijven – wetende dat de betrokken personen toch geen zaak tegen hem kunnen aanspannen omdat hij die zou winnen – en ondertussen is zijn werkelijke doel om de organisatie te dwingen Klemper voor de wolven te gooien om hun verlies te beperken.’

      Madeleine keek sceptisch. ‘Ik zou niet denken dat zijn motieven zo subtiel konden zijn. Is het niet gewoon woede die iets zoekt om kapot te slaan?’

      Gurney schudde zijn hoofd. ‘Jack komt graag bot over. Maar er is niets bots aan de geest die de honkbalknuppel zwaait.’

      Madeleine keek nog steeds sceptisch.

      Gurney ging verder. ‘Ik zeg niet dat hij niet wordt gemotiveerd door ressentiment. Dat is wel duidelijk. Hij kan het niet uitstaan dat hij uit een baan waarvan hij hield is gezet door mensen die hij minachtte. Nu minacht hij hen zelfs nog meer. Hij is woest, hij wil wraak, dat is allemaal waar. Ik beweer alleen dat hij niet dom is, en zijn tactiek is soms slimmer dan het lijkt.’

      Dat commentaar veroorzaakte een korte stilte die werd gebroken door Madeleine. ‘Trouwens, je hebt me niet verteld over... die... laatste gruwel.’

      Hij keek haar vorsend aan.

      Ze imiteerde zijn blik. ‘Ik denk dat je wel weet wat ik bedoel.’

      ‘O. Dat gedoe over het ontbrekende hoofd? Nee... daar heb ik niets over gezegd.’

      ‘Waarom niet?’

      ‘Het leek me... te weerzinwekkend.’

      ‘Was je bang dat ik het akelig zou vinden?’

      ‘Zoiets.’

      ‘Informatiemanagement?’

      ‘Pardon?’

      ‘Ik herinner me een gladde politieman die ooit uitlegde dat hij nooit iemand bedroog: hij bestierde alleen de stroom van informatie zodanig ordelijk dat het publiek niet in verwarring raakte.’

      Gurney kwam in de verleiding om te zeggen dat dit een heel andere situatie was, dat zijn motief werkelijk nobel en zorgzaam was, maar ze bracht hem van zijn stuk met een verrassend knipoogje, alsof ze hem duidelijk wilde maken dat ze niet serieus was – en onmiddellijk dook een andere verleiding op.

      Slimme vrouwen hadden een erotisch effect op hem, en Madeleine was echt een heel slimme vrouw.