7

Mick de Pik

‘Dus iedereen dacht dat hij was gevallen, tot ze de kogel in zijn hersens vonden,’ vroeg Gurney.

      Hij zat op de passagiersstoel van Hardwicks brullende gto – niet een manier van reizen die hij normaal gesproken gekozen zou hebben, maar de trip van Walnut Crossing naar de vrouwengevangenis Bedford Hills zou volgens Google drie uur in beslag nemen, en het was een goede gelegenheid om vragen te stellen.

      ‘De kleine, ronde inslagwond gaf al een indicatie,’ zei Hardwick. ‘Maar na de cat-scan was alle twijfel verdwenen. Uiteindelijk heeft een chirurg het grootste deel van de kogelfragmenten verwijderd.’

      ‘Was het een .220 Swift?’ Gurney had de helft van het transcript van het proces kunnen doorwerken en een derde van het recherchedossier voordat Hardwick hem had opgepikt, en hij wilde zeker zijn van de feiten.

      ‘Ja. De snelste kogel die er is. Vlakste kogelbaan die bestaat. Stop hem in het juiste geweer met de juiste telescoop en je kunt de kop van een grondeekhoorn er op vierhonderd meter af schieten. Zeker met een precisiegeweer. Uniek. Doe er een geluidsdemper bij en je hebt...’

      ‘Een geluidsdemper?’

      ‘Een geluidsdemper. Daarom heeft niemand het schot gehoord. En ook vanwege de voetzoekers.’

      ‘Voetzoekers?’

      Hardwick haalde zijn schouders op. ‘Getuigen hebben die ochtend vijf tot tien pakjes voetzoekers horen afgaan. In de richting van het gebouw waar het schot vandaan kwam. De laatste rond de tijd dat Spalter werd getroffen.’

      ‘Hoe wisten ze welk gebouw het was?’

      ‘Reconstructie ter plaatse. Beschrijvingen van getuigen op welke plek hij stond toen hij werd geraakt. Gevolgd door een huis-aan-huisonderzoek van de mogelijke plekken.’

      ‘Maar niemand had meteen door dat hij was geraakt, klopt dat?’

      ‘Ze zagen hem alleen vallen. Toen hij naar het podium liep bij het graf werd hij in de slaap geraakt en viel voorover. Op dat moment was zijn linkerkant zichtbaar vanaf een leeg stuk van het kerkhof, de rivier, een drukke hoofdweg en daarachter een rij gedeeltelijk ontmantelde flats die eigendom waren van de familie Spalter.’

      ‘Hoe hebben ze vastgesteld welk appartement de schutter heeft gebruikt?’

      ‘Gemakkelijk genoeg. Ze... ik bedoel, de schutter, wie het ook mag zijn... liet het geweer achter, gemonteerd op een handig statief.’

      ‘Met een telescoop?’

      ‘Het duurste model.’

      ‘En de geluidsdemper?’

      ‘Nee. Die heeft de schutter verwijderd.’

      ‘Hoe weet je dan...’

      ‘Het eind van de loop was er speciaal geschikt voor gemaakt. En die voetzoekers alleen waren niet genoeg om het geluid van een niet- gedempte .220 Swift te verdoezelen. Het is zeer zware munitie.’

      ‘En een geluidsdemper onderdrukt niet alles. Er zou een ultrasonore knal overblijven, wat verklaart waarom de afleiding met die voetzoekers nodig was. Dus... behoedzame aanpak, grondige planning. Wordt het als zodanig beschouwd?’

      ‘Zo moet je het beschouwen, maar wie snapt dat? Het is nooit opgekomen tijdens het proces. Heel veel van die shit is nooit aan bod geweest tijdens het proces. Heel veel shit die wel had moeten worden behandeld.’

      ‘Maar waarom het geweer achterlaten en de geluidsdemper verwijderen?’

      ‘Geen flauw idee. Tenzij het een van die supergeavanceerde dingen van vijfduizend dollar was – te duur om achter te laten?’

      Gurney vond dat moeilijk te geloven. ‘Van alle manieren waarop een op wraak beluste vrouw haar man zou kunnen doden, komt het om met het verhaal dat Kay Spalter de ingewikkeldste, duurste, hightech manier...’

      ‘Davey m’n jongen, je hoeft mij er niet van te overtuigen dat dat verhaal niet deugt. Ik weet dat het stinkt. Er zitten meer gaten in dan in de arm van een junk. Daarom heb ik dit als eerste zaak aangenomen. De kans is groot dat het lukt.’

      ‘Oké. Dus er was een geluidsdemper, maar die was verwijderd. Hoogstwaarschijnlijk door de schutter.’

      ‘Correct.’

      ‘Geen vingerafdrukken?’

      ‘Geen vingerafdrukken, niks. Latex handschoenen.’

      ‘Die corrupte rechercheur, die rotte appel... heeft hij iets in het appartement neergelegd om de verdenking op de vrouw van Spalter te kunnen schuiven?’

      ‘Hij kende haar toen nog niet. Ze kwam voor hem pas in beeld toen hij haar had ontmoet en hij besloot dat hij haar haatte en dat ze de schutter moest zijn.’

      ‘En we hebben het hier over de rechercheur die in het dossier wordt genoemd. Senior onderzoeker Michael Klemper?’

      ‘Mick de Pik, dat is hem. Geschoren kop, kleine ogen, brede borst. Heeft het temperament van een rottweiler. Doet fanatiek aan vechtsport. Houdt ervan bakstenen door te slaan met zijn vuist, vooral in het openbaar. Een heel boze man. Wat ons terugbrengt naar de timingkwestie. Mick de Pik is een paar jaar geleden van zijn vrouw gescheiden. Een superlelijke scheiding. Mick... nou, nu komen we op het terrein van... van ongefundeerde roddel. Smaad, vuilspuiterij, rechtszaken, snap je wat ik bedoel?’

      Gurney zuchtte. ‘Ga door, Jack.’

      ‘Volgens de geruchten deed Micks vrouw het met een zekere invloedrijke figuur uit het milieu van de georganiseerde misdaad die ze tegenkwam omdat Mick – naar men zegt – probeerde te profiteren van die eerder genoemde misdadiger.’ Hardwick zweeg even. ‘Snap je het probleem?’

      ‘Ik zie er verschillende.’

      ‘Mick ontdekte dat ze neukte met die vent, maar toen zat hij met een dilemma. Ik bedoel dat is geen beerput die je wilt opentrekken tijdens een echtscheidingszaak voor de rechter, of waar dan ook. Dus hij kon niet de normale juridische paden bewandelen. Maar privé heeft hij wel gezegd dat hij die teef wilde wurgen, haar kop eraf draaien, hem aan zijn hond voeren. Kennelijk zei hij dat soort dingen soms ook tegen haar. Een van die keren heeft ze hem op video vastgelegd terwijl hij in geuren en kleuren vertelde, na een paar drankjes, hoe hij haar gevoelige delen aan zijn pitbull zou voeren. En weet je wat er toen gebeurde?’

      ‘Zeg het maar.’

      ‘De volgende dag dreigde ze de video op YouTube te zetten en zijn carrière en pensioen te ruïneren als hij haar geen scheiding gaf en een zeer gunstige financiële afwikkeling.’

      De dunne grijns van Hardwick toonde een soort perverse bewondering. ‘Op dat moment begon de dodelijke haat als pus uit die ouwe Mick de Pik te stromen. Hij zou haar op dat moment graag hebben vermoord, ondanks die connectie die ze had met die misdadiger, als ze niet had geregeld dat die band openbaar zou worden als haar iets overkwam. Dus hij moest haar die scheiding wel toestaan. En het geld. En sindsdien heeft hij het afgereageerd op iedere vrouw die hem in de verste verte aan zijn echtgenote doet denken. Mick was altijd nogal lichtgeraakt. Maar nadat hem die scheiding was opgedrongen, veranderde hij in honderdtien kilo pure wraakzucht, op zoek naar slachtoffers.’

      ‘Wil je zeggen dat hij Kay Spalter erin heeft geluisd alleen omdat ze net als zijn vrouw rondneukte?’

      ‘Nog erger. Nog gekker. Ik denk dat zijn blinde haat voor iedereen die op zijn vrouw leek hem deed geloven dat Kay Spalter haar man werkelijk had vermoord, en dat het zijn plicht was om te zorgen dat ze ervoor zou boeten. In zijn doorgedraaide geest was ze schuldig en hij was vastbesloten om haar ten koste van alles veroordeeld te krijgen. Hij was niet van plan weer zo’n ontrouwe teef zomaar vrijuit te laten gaan. Als dat betekende dat hij hier en daar wat mensen moest omkopen om meineed te plegen in het belang van de gerechtigheid, ach, wat zou dat?’

      ‘Je zegt dus dat hij gestoord is.’

      ‘Dat is zacht uitgedrukt.’

      ‘En hoe weet je dat allemaal precies?’

      ‘Zoals ik al zei. Hij heeft vijanden.’

      ‘Kun je iets specifieker zijn?’

      ‘Iemand die dicht genoeg bij hem staat om dingen te horen en te weten heeft me de details gegeven van zijn zwartgalligheid en zijn gekloot op het werk, flarden van telefoongesprekken, commentaren hier en daar, wat hij over vrouwen in het algemeen heeft gezegd, over zijn ex-vrouw en over Kay Spalter in het bijzonder. De Pik liet zich soms meeslepen, was niet zo voorzichtig als hij had moeten zijn.’

      ‘Heeft die iemand een naam?’

      ‘Kan ik niet zeggen.’

      ‘Dat kun je wel.’

      ‘In geen geval.’

      ‘Luister, Jack. Als jij dingen geheimhoudt, doe ik niet mee. Ik moet alles weten wat jij weet. Elke vraag moet worden beantwoord. Zo, en anders niet. Punt.’

      ‘Jezus, Davey, je maakt het niet gemakkelijk voor me.’

      ‘Jij mij ook niet.’

      Gurney keek naar de snelheidsmeter en zag dat hij naar de honderddertig kroop. Hardwick had zijn kaken gespannen. Evenals zijn handen op het stuur. Een volle minuut ging voorbij voordat hij eenvoudigweg zei: ‘Esti Moreno.’ Nog een minuut ging voorbij voor hij verder sprak. ‘Ze werkte onder Mick de Pik vanaf zijn scheiding tot aan het eind van het Spalter-proces. Slaagde er uiteindelijk in om een andere baan te krijgen – hetzelfde bureau, maar een andere afdeling. Moest een kantoorbaan accepteren, allemaal papierwerk, wat ze haatte. Maar ze haatte papierwerk minder dan dat ze de Pik haatte. Esti is een goede politievrouw. Goed stel hersens. Goede ogen en oren. En principes. Esti heeft principes. Weet je wat ze zei over De Pik?’

      ‘Nee, Jack, wat zei ze?’

      ‘Ze zei: “Als je een streek uithaalt, zorgt een of ander karma ervoor dat je de rekening krijgt.” Ik hou van Esti. Ze is heel bijzonder. En, had ik al gezegd dat ze een echte Porto Ricaanse seksbom is? Maar ze kan ook subtiel zijn. Een subtiele seksbom. Je zou haar moeten zien met een van die politiehoeden op.’ Hardwick grijnsde breed, zijn vingers tikten een Latijns-Amerikaans ritme op het stuur.

      Gurney zweeg langdurig en probeerde zo objectief mogelijk te absorberen wat hij had gehoord. Het doel was om alles op te nemen en het tegelijkertijd op afstand te houden, net zoals je details van een plaats delict kon opnemen die voor verschillende interpretaties vatbaar waren.

      Hij dacht na over de vreemde vorm die de zaak in zijn hoofd begon aan te nemen, inclusief de vreemde parallel tussen de veroordeling die ten koste van alles werd nagestreefd door Klemper en de ongedaanmaking die ten koste van alles werd nagestreefd door Hardwick. Beide pogingen leken extra bewijs voor de stelling dat de mens niet op de eerste plaats een rationeel dier is, en dat al onze zogenaamde logica nooit meer is dan een mooie façade voor duisterder motieven – een poging om passie op te tuigen met de axioma’s van de geometrie.

      Gurney was dus diep in gedachten en was zich maar half bewust van het landschap van heuvels en valleien waar ze doorheen reden – glooiende velden vol woekerend onkruid en verdorde jonge boompjes, stukken verdroogde groene en gele velden, de zon die kwam en ging door een bleke nevel, de onrendabele boerderijen met hun schuren en silo’s die al tientallen jaren niet meer waren geschilderd, de treurige, in verval geraakte dorpjes, oude oranje tractoren, verroeste ploegen en hooivorken, de vreemde, rustige landelijke leegte van Delaware County, die zowel een zegen als een vloek was.