28

Als een knallende zweep

Nadat hij Gurney aan de telefoon had aangehoord over zijn ontmoeting met Adonis Angelidis, inclusief de groteske aspecten van de moord op Gus Gurikos, viel Jack Hardwick vreemd stil. Toen, in plaats van hem nogmaals te bekritiseren wegens het afwijken van de kwesties die van direct belang waren voor het hoger beroep, vroeg hij Gurney naar zijn huis te komen voor een grondiger discussie van de status van de zaak.

      ‘Nu?’ Gurney keek op de klok. Het was bijna half acht en de zon was al achter de westelijke heuvelrug gezakt.

      ‘Nu zou goed uitkomen. Dit wordt me allemaal een beetje te gek.’

      De uitnodiging kwam als een grote verrassing, maar Gurney ging er niet tegenin. Een grondige discussie waarbij alle aspecten op tafel kwamen was beslist noodzakelijk.

      Een andere verrassing wachtte hem toen hij vijfendertig minuten later bij Hardwicks gehuurde boerderij arriveerde – aan het eind van een eenzaam zandweggetje, hoog in de donker wordende heuvels buiten het dorpje Dillweed. In de koplampen zag hij een tweede auto naast de rode gto: een felblauwe Mini Cooper. Kennelijk had hij bezoek.

      Gurney wist dat Hardwick heel wat relaties achter de rug had, maar hij had niet verwacht dat een van die vrouwen er zo spectaculair uitzag als degene die nu de deur opendeed.

      Als ze niet van die intelligente, agressieve ogen had gehad die hem vanaf het eerste moment leken in te schatten, zou Gurney snel zijn afgeleid door de rest van haar – een figuur ergens tussen atletisch en voluptueus, onbeschaamd getoond in een afgeknipt spijkerbroekje en een loshangend t-shirt met laag uitgesneden ronde hals. Ze was op blote voeten met roodgelakte teennagels, ze had een karamelkleurige huid en zwart kort haar dat haar volle lippen en prominente jukbeenderen benadrukte. Ze was niet zozeer knap maar ze was erg aanwezig – vergelijkbaar met Hardwick zelf.

      Een moment later dook hij naast haar op met een bezitterige grijns.

      ‘Kom binnen. Bedankt dat je bent gekomen.’

      Gurney stapte de voorkamer in. Wat hij zich van eerdere bezoeken herinnerde als een spartaans hok had nu een wat warmere stijl: een kleurrijk kleed, een ingelijste afdruk van oranje klaprozen buigend in een briesje, een vaas met wilgentakken, een weelderige plant in een grote aardewerken pot, twee nieuwe leunstoelen, een mooi vurenhouten buffet en een ronde ontbijttafel met drie rechte stoelen in de hoek van de kamer die het dichtst bij de keuken lag. Deze vrouw had duidelijk voor wat veranderingen gezorgd.

      Gurney nam het tafereel goedkeurend op. ‘Heel mooi, Jack. Een duidelijke verbetering.’

      Hardwick knikte. ‘Ja, vind ik ook.’ Toen legde hij zijn hand op de halfblote schouder van de vrouw en zei: ‘Dave, ik wil je voorstellen aan bci-rechercheur Esti Moreno.’

      Die introductie verraste Gurney, en dat was te zien, wat Hardwick in lachen deed uitbarsten.

      Hij herstelde zich snel en stak zijn hand uit. ‘Aangenaam, Esti.’

      ‘Aangenaam, Dave.’ Haar handdruk was stevig, de huid van haar handpalm verrassend eeltig. Hij herinnerde zich dat Hardwick haar naam had genoemd als bron van informatie bij het oorspronkelijke moordonderzoek, en bij de tekortkomingen van Mick Klemper. Hij vroeg zich af hoe betrokken ze was bij het Hardwick-Bincher-project en wat haar kijk op de zaak was.

      Alsof ze wilde demonstreren wat hij dacht, kwam ze opmerkelijk snel ter zake. ‘Ik heb ernaar uitgekeken je te ontmoeten. Ik heb geprobeerd deze man hier ervan te overtuigen dat we verder moeten kijken dan de juridische kwesties van het hoger beroep en dat we meer aandacht moeten schenken aan de moord zelf. Nu moorden, toch? Ten minste drie? Misschien meer?’ Ze had een beetje een keelstem, met een vaag Spaans accent.

      Gurney glimlachte. ‘Heb je enig succes bij hem?’

      ‘Ik ben volhardend.’ Ze keek even naar Hardwick en toen weer naar Gurney. ‘Ik denk dat je telefoontje eerder vanavond over de spijkers in de ogen hem eindelijk heeft overgehaald.’

      Hardwicks lippen verstrakten in een uitdrukking van walging.

      ‘Ja, het kwam beslist door die spijkers in de ogen,’ herhaalde ze met een samenzweerderige knipoog naar Gurney. ‘Iedereen heeft een speciale gevoeligheid voor iets, iets wat hen treft, toch? Dus nu kunnen we het hoger beroep misschien aan Lex Advocaat overlaten en kunnen wij ons concentreren op het misdrijf – het wezenlijke, niet die onzin van Klemper.’ Ze sprak de naam van die man uit met duidelijke weerzin. ‘De kwestie is uit te zoeken wat er werkelijk is gebeurd. Het hele beeld krijgen. Dat vind jij dat er moet gebeuren, nietwaar?’

      ‘Je lijkt mijn gedachten vrij goed te kennen.’ Hij vroeg zich af of ze wist wat voor gedachten hij kreeg door dat onthullende t-shirt.

      ‘Jack heeft me dingen over jou verteld. En ik kan goed luisteren.’

      Hardwick werd onrustig. ‘Misschien moeten we even koffiedrinken, gaan zitten en ons over de zaak buigen.’

 

Een uur later, aan de tafel in de hoek, met nieuwe koffie en notitieblokken met aantekeningen voor hen namen ze de hoofdpunten nog eens door.

      ‘Dus we zijn het erover eens dat de drie moorden verband met elkaar houden?’ zei Esti terwijl ze met de punt van haar pen op het notitieblok tikte.

      ‘Aangenomen dat de autopsie op de moeder consistent is met moord,’ zei Hardwick.

      Esti keek Gurney aan. ‘Vlak voor je komst heb ik iemand gesproken van Medische Zaken. Ze belt me morgen terug. Maar het feit dat de schutter het kerkhof in Long Falls heeft verkend lang voor haar “ongeluk” is behoorlijk suggestief. Dus laten we er voorlopig van uitgaan dat we praten over drie gerelateerde moorden.’

      Hardwick staarde in zijn koffiekop alsof die een onbekende vloeistof bevatte. ‘Ik heb hier een probleem mee. Volgens het Griekse maffiamaatje van Gurney, ging Carl naar Fat Gus om een moord op iemand te regelen – niemand weet op wie. Het doelwit komt hierachter en om het te voorkomen ruimt hij Carl eerst uit de weg. En daarna, voor de zekerheid ook Gus. Klopt dat?’

      Gurney knikte. ‘Afgezien van dat “maatje”.’

      Hardwick negeerde die opmerking. ‘Oké, wat dit mij zegt is dat Carl en zijn doelwit in een race waren verwikkeld om elkaar als eerste om te leggen. Ik bedoel, degene die de eerste klap uitdeelt, wint, nietwaar?’

      Gurney knikte nogmaals.

      Hardwick ging verder. ‘Waarom zou iemand in zo’n situatie zo’n tijdrovende, moeizame manier kiezen om Carl erin te luizen? Ik bedoel: als je weet dat iemand het op je leven heeft voorzien, veroorzaakt dat toch enige urgentie. Zou het in die omstandigheden niet logischer zijn om gewoon een bivakmuts op te zetten, het kantoor van Spalter Realty in te lopen en die klootzak de kogel te geven? Dan is die kwestie in een halve dag geregeld in plaats van in een week. En het hele idee om eerst de moeder te doden? Alleen om Carl naar het kerkhof te krijgen? Ik vind dat verdomd raar.’

      Gurney vond het ook vreemd.

      ‘Tenzij,’ zei Esti, ‘de aanslag op de moeder niet alleen een opzetje was om Carl op een voorspelbare tijd op een voorspelbare plaats te brengen. Misschien was de moeder om een andere reden een doelwit. Misschien was ze zelfs het hoofddoelwit, en was Carl secundair. Hebben jullie het zo ooit bekeken?’

      Ze dachten er even over na.

      ‘Ik heb een ander probleem,’ zei Hardwick. ‘Ik snap dat er een verband is tussen de moorden op Mary en Carl. Dat moet wel. En ik snap dat er een of ander verband is tussen de moorden op Carl en op Gus – misschien wat Donny Angel zei, misschien niet. Dus ik vind het best om uit te gaan van een connectie tussen een en twee, en tussen twee en drie, maar op de een of andere manier geeft de reeks een, twee, drie me geen goed gevoel.’

      Gurney voelde een soortgelijk ongemak. ‘Weten we trouwens zeker dat Carl nummer twee was en Gus nummer drie?’

      Esti fronste haar wenkbrauwen. ‘Wat bedoel je?’

      ‘Zoals Angelidis erover sprak, nam ik aan dat dat de volgorde was, maar er is geen reden dat het zo moest zijn. Het enige wat ik echt weet is dat Carl en Gus op dezelfde dag zijn getroffen. Ik zou de timing graag bevestigd zien.’

      ‘Hoe?’

      ‘We hebben een precieze tijd voor Carl in het dossier. Maar gebaseerd op wat Angelidis me heeft verteld, ben ik niet zo zeker van Gus. Er zijn twee bronnen die ik kan bedenken, maar dat zal afhangen van de contacten die we hebben – ofwel met het forensisch lab van het district waar de autopsie op Gus is gedaan, of met iemand van octf die toegang heeft tot dat dossier.’

      ‘Laat mij dat regelen,’ zei Esti. ‘Ik geloof dat ik iemand ken.’

      ‘Mooi.’ Gurney gaf haar een goedkeurend knikje. ‘Naast een schatting van de tijd van overlijden moet je proberen kopieën te krijgen van de eerste foto’s van de autopsie.’

      ‘Foto’s van voor het moment dat hij werd opengesneden?’

      ‘Juist – het lijk op tafel, plus eventuele details van het hoofd en de hals.’

      ‘Wil je precies zien hoe die spijkers in hem zaten?’ Een eigenzinnig lachje toonde meer ontvankelijkheid voor dit soort zaken dan de meeste vrouwen gehad zouden hebben. Of mannen, wat dat betreft.

      De normaal gesproken onaantastbare Hardwick trok een vies gezicht. Toen wendde hij zich tot Gurney. ‘Denk je dat die vreselijke toestand een soort boodschap was?’

      ‘Dat is meestal zo bij ritualistisch gedoe, tenzij het een vooropgezette afleiding is.’

      ‘Wat denk je dat het hier was?’ vroeg Esti.

      Gurney haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet. Maar de boodschap lijkt me duidelijk genoeg.’

      Hardwick keek als een boer met kiespijn. ‘Bedoel je iets als: “Ik haat je zo verdomd veel dat ik spijkers in je kop wil slaan.” Zoiets?’

      ‘Vergeet de hals niet,’ zei Esti.

      ‘De strot,’ zei Gurney.

      Ze keken hem beiden aan.

      Zij sprak als eerste. ‘Wat bedoel je?’

      ‘Ik durf te wedden dat het doel van de vijfde spijker de strot van Gus was.’

      ‘Waarom?’

      ‘Het orgaan van de stem.’

      ‘En?’

      ‘Ogen, oren, strot. Gezicht, gehoor, stem. Allemaal vernietigd.’

      ‘En wat betekent dat voor jou?’ zei Hardwick.

      ‘Ik kan me vergissen, maar wat mij te binnen schiet is: horen, zien en zwijgen.’

      Esti knikte. ‘Dat is waar! Maar voor wie is die boodschap bestemd? Voor het slachtoffer? Of voor iemand anders?’

      ‘Dat hangt ervan af hoe gek de dader is.’

      ‘Hoezo?’

      ‘Een psychopaat die moordt om een emotionele ontlading te krijgen laat meestal een symbolisch bericht achter dat de aard van zijn eigen ziekte weergeeft – vaak door het mutileren van delen van het slachtoffer. De boodschap draagt bij aan het gevoel van ontlading. Het is voornamelijk een communicatie tussen hem en zijn slachtoffer. Waarschijnlijk ook een communicatie tussen hem en iemand uit zijn jeugd, iemand die te maken had met de oorzaak van de pathologie – vaak een van zijn ouders.’

      ‘En jij denkt dat die spijkers in het hoofd van Gus daarmee te maken hadden?’

      Gurney schudde zijn hoofd. ‘Als de Gurikos-moord verband hield met de twee Spalter-moorden, moeder en zoon, zou ik zeggen dat het eerder werd veroorzaakt door een praktisch doel dan door een dwanghandeling.’

      Esti keek verbijsterd. ‘Een praktisch doel?’

      ‘Ik denk dat de moordenaar iemand wilde adviseren zich nergens mee te bemoeien, om zich rustig te houden over iets, en hem tegelijkertijd te laten weten wat hem zou overkomen als hij dat niet deed. De grote vragen zijn: wie was die iemand en wat was dat iets.’

      ‘Heb je daar ideeën over?’

      ‘Alleen vermoedens. Dat iets kan een feit zijn dat te maken had met de eerste twee moorden.’

      Hardwick dacht mee. ‘Zoals de identiteit van de schutter?’

      ‘Of het motief,’ zei Gurney. ‘Of een of ander belastend detail.’

      Esti boog zich naar voren. ‘Wie was volgens jou degene die werd gewaarschuwd?’

      ‘Ik weet niet genoeg over de connecties van Gus om dat te kunnen zeggen. Volgens Angelidis werd er op vrijdagavonden bij Gus thuis gepokerd. Na de moord op die dag, heeft de moordenaar de deur van Gus open laten staan. Dat kan een slordigheid zijn geweest, of het kan met opzet zijn gedaan – zodat iemand van de pokergroep het lijk zou vinden als ze die avond aankwamen om te spelen. Misschien was de boodschap van horen, zien en zwijgen bedoeld voor iemand in die groep of voor Angelidis zelf. octf weet wellicht meer over de betrokken personen. Misschien hadden ze het huis van Gus zelfs al onder observatie.’

      Esti fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik zal kijken wat ik van die vriendin te horen kan krijgen, maar... ze heeft misschien niet overal toegang toe. Ik wil haar niet in de problemen brengen.’

      Hardwicks kaakspieren waren gespannen. ‘Pas op met die klootzakken van de taskforce. Misschien denk je dat de fbi al erg is, maar deze elitejongens van de georganiseerde misdaad zijn nog veel erger.’ Hij benadrukte zijn zin met een komisch aandoende minachting. Maar er was geen humor in zijn ogen te lezen.

      ‘Ik weet hoe ze zijn en ik weet wat ik doe.’ Ze keek Hardwick even uitdagend aan. ‘Laten we teruggaan naar het begin. Wat denken we van de verklaring van een preventieve aanslag – dat Carl het slachtoffer is geworden van het slachtoffer dat hij zelf op het oog had?’

      Hardwick schudde zijn hoofd. ‘Kan waar zijn, maar het is waarschijnlijk onzin. Leuk verhaal, maar kijk eens waar het vandaan komt. Waarom zouden we in ook maar iets geloven van de woorden van Donny Angel?’

      Ze keek naar Gurney. ‘Dave?’

      ‘Volgens mij heeft geloven er niks mee te maken. Wat Angelidis zei dat er is gebeurd, kan zijn gebeurd. Het is een alleszins redelijk scenario. We hebben trouwens een ander verhaal gehoord dat erbij past. Kay Spalter zei dat Carl pokerde met een vent die moorden regelde voor de maffia.’

      Hardwick maakte een wegwerpgebaar. ‘Dat bewijst geen reet. En zeker niet dat Carl Gus heeft gehuurd om iemand te laten vermoorden.’

      Esti keek weer naar Gurney.

      Gurney haalde slechts zijn schouders op. ‘Juist. Geen bewijs. Maar wel een mogelijkheid. Een geloofwaardig verband.’

      ‘Nou,’ zei Esti, ‘als we denken dat het verhaal van Angelidis mogelijk is  
– dat het doelwit van Carl zelf de moordenaar werd – moeten we dan geen lijst maken van mensen die Carl mogelijk dood hadden willen hebben?’

      Hardwick kreunde sceptisch.

      Ze wendde zich tot hem. ‘Heb jij een beter idee?’

      Hij haalde zijn schouders op. ‘Goed, maak maar een lijst.’

      ‘Oké, dat doe ik.’ Ze pakte haar pen, hield hem boven haar notitieblok. ‘Dave... nog suggesties?’

      ‘Jonah.’

      ‘Carls broer? Waarom?’

      ‘Omdat als Jonah uit de weg was, Carl de alleenheerschappij over Spalter Realty zou hebben en alle bezittingen, die hij zou kunnen omzetten in contanten om zijn politieke plannen te financieren. Interessant genoeg zou Jonah hetzelfde motief hebben om Carl uit de weg te ruimen – de controle krijgen over Spalter Realty die hij zou kunnen gebruiken om de uitbreiding van zijn Cyberspace Cathedral te financieren.’

      Esti trok een wenkbrauw op. ‘Cyber...?’

      ‘Lang verhaal. Het komt erop neer dat Jonah veel ambitie heeft en veel geld kan gebruiken.’

      ‘Oké, ik schrijf zijn naam op. Wie nog meer?’

      ‘Alyssa.’

      Ze knipperde met haar ogen, leek wat onprettige gedachten te hebben voordat ze iets opschreef.

      Hardwicks lip krulde op. ‘Zijn eigen dochter?’

      Esti antwoordde als eerste. ‘Ik heb genoeg gehoord van Klemper aan de telefoon met Alyssa om de indruk te krijgen dat haar relatie met haar vader... niet bepaald... wat je noemt een normale vader-dochterrelatie was. Het klonk alsof Carl haar had gedwongen seks met hem te hebben.’

      ‘Dat heb je me al eerder verteld,’ zei Hardwick. ‘Over dergelijke shit wil ik liever niet nadenken.’

      De stilte die hierna viel werd doorbroken door Gurney. ‘Bekijk het gewoon vanuit een praktisch perspectief. Alyssa was langdurig aan drugs verslaafd en deed geen pogingen om ervan af te komen. Carl wilde gouverneur van New York worden. Hij had veel te verliezen – in het heden en in de toekomst. Als hij inderdaad een incestueuze relatie met Alyssa heeft gehad, die waarschijnlijk dateerde uit haar jeugd, zou dat een grote mogelijkheid zijn voor chantage – iets wat een drugsverslaafde met dure gewoontes moeilijk zou kunnen weerstaan. Stel dat de eisen van Alyssa exorbitant werden. Stel dat Carl haar ging beschouwen als een ondraaglijke last voor alles wat hij nastreefde. We hebben van een paar mensen gehoord dat hij obsessief ambitieus was en tot alles in staat.’

      Hardwick keek weer alsof hij een oprisping had. ‘Je zegt dat Alyssa zou hebben ontdekt dat hij plannen had gemaakt om haar uit de weg te ruimen, en dat zij iemand heeft ingehuurd om hem eerst te treffen?’

      ‘Zoiets, ja. Dat zou in ieder geval kloppen met de theorie van Angelidis. Een eenvoudiger versie zou zijn dat het geheel haar eigen initiatief was  
– dat Carl haar niet uit de weg wilde ruimen – maar dat ze doodeeenvoudig achter zijn geld aan zat, en hem daarom liet vermoorden.’

      ‘Maar volgens zijn testament was Kay zijn enige erfgenaam. Alyssa zou niets krijgen. Dus wat was dan het nut...’

      Gurney onderbrak hem. ‘Alyssa zou niets krijgen, tenzij Kay voor die moord opdraaide. Als Kay eenmaal was veroordeeld, zou haar erfenis volgens de wetten van New York worden geblokkeerd en zou Carls hele nalatenschap overgaan in handen van Alyssa.’

      Hardwick grijnsde vanwege alle mogelijkheden die zich nu aandienden. ‘Dat zou alles verklaren. Dat zou verklaren waarom ze met Klemper sliep, om hem voor haar karretje te spannen. Ze zou zelfs met de vriend van haar moeder kunnen hebben geneukt om hem meineed te laten plegen tijdens het proces. Ze is hartstikke verslaafd – ze zou nog een aap neuken om aan drugs te komen.’

      Esti keek bedenkelijk. ‘Misschien had haar vader toch geen seks met haar. Misschien was dat alleen maar een verhaal dat ze tegen Klemper had verteld. Om zijn sympathie te krijgen.’

      ‘Sympathie, mijn reet! Ze dacht waarschijnlijk dat het hem op zou winden.’

      Esti’s uitdrukking veranderde langzaam van weerzin in instemming. ‘Shit. Alles wat ik over die man denk wordt steeds erger.’ Ze zweeg even, maakte een aantekening. ‘Dus Alyssa is een mogelijke verdachte. En Jonah ook. Hoe zit het met die vriend van Kay?’

      Hardwick schudde zijn hoofd. ‘Die past niet in de “preventieve aanslag”-theorie van ons. Ik kan me niet voorstellen dat Carl hem zou willen laten vermoorden. En ik zie de jonge Darryl al helemaal niet als iemand die ontdekt dat hij doelwit is van een potentiële aanslag en die dan een snelle tegenactie onderneemt.’

      ‘Oké, maar vergeet die preventieve theorie eens even,’ zei Esti. ‘Zou Darryl Carl niet kunnen laten vermoorden in de hoop dat zijn relatie met Kay beter voor hem zou worden, nadat Kay al dat geld had? Wat denk jij, Dave?’

      ‘Op de video van het proces komt hij niet over als iemand die daar de hersens of de durf voor heeft. Een beetje meineed... wellicht. Maar een goed geplande drievoudige moord? Dat betwijfel ik. Die vent was badmeester met een minimumloon bij de countryclub van de Spalters – niet bepaald het Dag van de Jakhals-type om een aanslag te plegen. En ik kan me niet voorstellen dat hij het hoofd van een oude dame inslaat of spijkers in iemands ogen timmert.’

      Hardwick schudde zijn hoofd. ‘Dit is allemaal klote. Niets hiervan bevalt me. De drie moorden hebben allemaal een heel andere stijl en aanpak. Ik zie het verband niet. Er ontbreekt iets. Heeft iemand anders dat gevoel ook?’

      Gurney gaf een licht bevestigend knikje. ‘Er ontbreekt nog veel. Over de werkwijze gesproken. Er staat nergens in het dossier dat het ooit door ViCAP is gehaald. Klopt dat?’

      ‘Volgens Klemper heeft Kay Carl neergeschoten,’ zei Esti. Punt. Waarom zou hij het ViCAP-formulier invullen om in andere databases te zoeken? Die smeerlap heeft niet bepaald een open geest.’

      ‘Dat snap ik. Maar het zou helpen als we de belangrijkste gegevens nu wel door ViCAP zouden kunnen halen. En het zou fijn zijn om te weten of ncic informatie heeft over een van de sleutelpersonages, dood of levend. En Interpol ook, in ieder geval voor Gus Gurikos.’ Gurney keek van Esti naar Hardwick en terug. ‘Kan een van jullie dat doen zonder in de problemen te komen?’

      ‘Misschien kan ik de ViCAP en de ncic doen,’ zei Esti na een moment. De manier waarop ze ‘misschien’ zei betekende dat ze het kon regelen, maar via een route die ze niet zou onthullen. ‘In welke informatie ben je het meest geïnteresseerd als het om ViCAP gaat?’

      ‘Om te voorkomen dat je verzinkt in een moeras, moet je je concentreren op de rariteiten – de eigenaardigste elementen van alle moorden en die gebruiken als zoektermen.’

      ‘Zoals .220 Swift – het kaliber van het Long Falls-geweer?’

      ‘Juist. En suppressor of geluidsdemper gecombineerd met geweer.’

      Ze maakte snel wat aantekeningen. ‘Goed, wat nog meer?’

      ‘Voetzoekers.’

      ‘Wat?’

      ‘Getuigen op het kerkhof hoorden voetzoekers afgaan rond de tijd dat Carl werd geraakt. Als dat een poging was om het overgebleven lawaai van een geweer met geluidsdemper te maskeren, zou dat een techniek kunnen zijn die de schutter eerder heeft gebruikt, en een getuige kan het tegen een onderzoeker hebben verteld. Zo kan het in zijn ViCAP-formulier terecht zijn gekomen.’

      ‘Jezus,’ zei Hardwick. ‘Dat is wel erg vergezocht.’

      ‘Het is een poging waard.’

      Esti tikte weer met haar pen op haar blok. ‘Ga je ervan uit dat de schutter een beroeps was?’

      ‘Ik heb wel dat gevoel.’

      ‘Oké. Nog meer zoektermen?’

      ‘Kerkhof en begrafenis. Als de schutter de moeite heeft genomen om iemand te doden om zijn hoofdslachtoffer bij het graf te krijgen, heeft hij eerder misschien ook zoiets gedaan.’

      Terwijl ze schreef vulde Gurney aan: ‘Alle achternamen in verband met de zaak moeten ook worden doorzocht: Spalter, Angelidis, Gurikos. En we moeten zoeken op Darryls achternaam, de achternamen van andere getuigen van de aanklager en op Kays meisjesnaam. Je kunt al die namen vinden in het transcript van het proces.’

      Hardwick sprak met minachting in zijn stem. ‘En niet te vergeten spijkers, spijkers in ogen, spijkers in oren, spijkers in keel.’

      Esti knikte en vroeg Gurney: ‘Nog iets van de locatie waar de moeder woonde?’

      ‘Dat is niet zo gemakkelijk. Je zou kunnen zoeken op moorden die moesten lijken op een val in de badkamer, moorden die een relatie hebben met het bezorgen van bloemen, zelfs de naam van die zogenaamde bloemist, Bloemen van Florence, maar dat is nog vergezochter dan die voetzoekers.’

      ‘Ik denk dat ik hier voorlopig wel genoeg werk aan heb.’

      ‘Jack, ik herinner me van de zaak-Jillian Perry dat jij iemand kende bij Interpol. Geldt dat nog steeds?’

      ‘Voor zover ik weet wel.’

      ‘Misschien kun je kijken wat ze hebben over Gurikos?’

      ‘Ik kan het proberen. Ik beloof niks.’

      ‘Denk je dat je ook de belangrijkste getuigen van de aanklager kunt natrekken?’

      Hij knikte langzaam. ‘Freddie, die heeft verklaard dat Kay in de flat was ten tijde van de schietpartij... Jimmy Flats, de misdadiger die zei dat Kay hem probeerde in te huren om Carl in elkaar te slaan... En Darryl, de vriend die zei dat ze met hem hetzelfde had geprobeerd?’

      ‘In ieder geval die drie.’

      ‘Ik zal zien wat ik kan doen. Denk je dat een van hen onder druk zal toegeven dat hij meineed heeft gepleegd?’

      ‘Dat zou fijn zijn. Maar ik wil vooral weten dat ze nog leven en dat ze bereikbaar zijn.’

      ‘Nog leven?’ Hardwick leek te denken wat Gurney dacht. Als achter dit mysterie een individu zat dat in staat was te doen wat er met Gus Gurikos was gebeurd, was alles mogelijk. De mogelijkheden waren afgrijselijk.

      De mogelijkheid van afgrijselijke mogelijkheden bracht Klemper weer in hun gedachten. ‘Ik vergat het bijna te zeggen,’ zei Gurney, ‘maar jullie favoriete bci-onderzoeker stond vanmiddag toen ik thuiskwam van mijn afspraak met Angelidis op me te wachten.’

      Hardwicks ogen vernauwden zich. ‘Wat wilde die eikel?’

      ‘Hij wilde me laten begrijpen dat Kay een boosaardig, leugenachtig, moordend wijf is, dat Bincher een slechte, liegende joodse smeerlap is en dat hij, Mick Klemper, een kruisridder is in de epische strijd van Goed tegen Kwaad. Hij gaf toe dat hij een of twee fouten kon hebben gemaakt, maar niets wat iets verandert aan het feit dat Kay schuldig is en verdient te sterven in de gevangenis – liefst zo snel mogelijk.’

      Esti leek opgetogen. ‘Hij moet in paniek zijn geweest om zomaar bij jouw huis op te duiken en zo tekeer te gaan.’

      Hardwick keek argwanend. ‘Weet je zeker dat dat alles was wat hij wou? Je vertellen dat Kay schuldig was?’

      ‘Hij leek wanhopig pogingen te doen om me ervan te overtuigen dat alles wat hij had gedaan legitiem was in een grotere context. Hij wilde misschien ook proberen, op zijn eigen olifant-in-de-porseleinkastmanier, om mij te laten onthullen hoeveel ik wist. Zoals ik het zie, is de vraag over Klemper hoe ziek hij is – versus hoe corrupt.’

      ‘Of hoe gevaarlijk,’ vulde Esti aan.

      Hardwick veranderde van onderwerp. ‘Dus ik neem de lokaliseer-de-drie-getuigenopdracht, wat kan veranderen in het opsporen van drie vermiste personen, wat kan veranderen in god mag weten wat, aan. En ik ga mijn maatje bij Interpol weer eens om een gunst vragen. Esti gaat gunsten vragen bij octf en trommelt iemand op voor de zoekbewerkingen in ncic en ViCAP. En wat ligt er op jouw bordje, Sherlock?’

      ‘Eerst ga ik praten met Alyssa Spalter. Daarna met Jonah Spalter.’

      ‘Geweldig. Maar hoe krijg je hen zover dat ze willen praten?’

      ‘Charme. Bedreigingen. Beloftes. Als het maar werkt.’

      Esti liet een cynisch, kort lachje horen. ‘Bied Alyssa een zakje goede shit aan, dan doet ze alles wat je vraagt. Jonah zul je zelf moeten uitvogelen.’

      ‘Weet je waar ik Alyssa kan bereiken?’

      ‘In het familiehuis aan Venus Lake, is het laatste wat ik heb gehoord. Nu Carl en Kay er niet meer wonen, heeft ze het helemaal voor zichzelf. Maar kijk uit voor Klemper. Mijn indruk is dat hij nog steeds met haar omgaat. Hij heeft nog steeds een zwak voor dat kleine loeder.’

      Hardwick grijnsde. ‘Bedoel je niet eerder een harde?’

      ‘Je bent walgelijk!’ Ze richtte zich weer tot Gurney. ‘Ik zal je het adres sturen per sms. Of ik kan het je nu meteen geven. Het staat in mijn notebook.’ Ze stond op van tafel en verliet de kamer.

      Gurney ging weer in zijn stoel zitten en keek Hardwick onderzoekend aan.

      ‘Misschien verbeeld ik het me, maar je lijkt iets opgeschoven naar mijn mening over deze zaak.’

      ‘Waar heb je het over?’

      ‘Je interesse lijkt iets verder te gaan dan alleen de technische aspecten van het hoger beroep.’

      Eerst leek het of Hardwick dat wilde bestrijden. Toen schudde hij slechts langzaam zijn hoofd. ‘Die verdomde spijkers...’ Hij staarde naar de vloer. ‘Ik weet het niet... je vraagt je af hoe vreselijk een mens kan zijn. Hoe. Volkomen. Verdomd. Totaal. Slecht.’ Hij liet een stilte vallen, nog steeds zijn hoofd schuddend, als iemand met parkinson in slow motion. ‘Heb je ooit iets meegemaakt wat... je deed afvragen... verdomme... ik bedoel... of er grenzen zijn aan waartoe een mens in staat is?’

      Gurney hoefde daar niet lang over na te denken. Beelden van afgehakte hoofden, doorgesneden kelen, verminkte lijken. Kinderen die levend waren verbrand door hun ouders. De ‘Satanic Santa’-zaak met een seriemoordenaar die delen van zijn slachtoffers in dozen met cadeaupapier verpakte en ze naar plaatselijke politiemensen stuurde met Kerstmis.

      ‘Ik kan van alles bedenken, Jack, maar wat me nu uit mijn slaap houdt is het gezicht van Carl Spalter – de foto die van hem werd genomen toen hij nog nauwelijks leefde bij het proces van Kay. Het heeft iets vreselijks. Misschien dat de uidrukking van wanhoop in Carls ogen me op dezelfde manier treft als die spijkers in de ogen van Gus jou.’

      Geen van beiden zei verder nog iets totdat Esti terugkwam met een papiertje. Ze gaf het aan Gurney. ‘Je hebt dit adres waarschijnlijk niet eens nodig,’ zei ze. ‘Ik had ook kunnen zeggen dat je moet uitkijken naar het grootste huis aan Lakeshore Drive.’

      ‘Zo is het gemakkelijker. Bedankt.’

      Ze ging in haar stoel zitten en keek de mannen afwisselend nieuwsgierig aan. ‘Wat is er? Jullie lijken beiden zo... terneergeslagen.’

      Hardwick lachte scherp en zonder humor.

      Gurney haalde zijn schouders op. ‘Af en toe krijgen we een glimp van de realiteit waar we mee te maken hebben. Snap je wat ik bedoel?’

      Haar stem veranderde. ‘Ja, natuurlijk.’

      Er viel een stilte.

      Gurney zei: ‘We moeten ons concentreren op het feit dat we vooruitgang boeken. We zetten de juiste stappen. Accurate gegevens en gezonde logica zullen...’

      Zijn commentaar werd onderbroken door het onverwachte geluid van een scherpe inslag tegen de planken van het huis.

      Esti verstijfde, keek verschrikt.

      Hardwick knipperde met zijn ogen. ‘Wat was dat, goddomme?’

      Het geluid klonk nogmaals, als de knal van de harde punt van een zweep tegen het huis. Alle lichten gingen uit.