23

Klik

Met een onzeker en ongemakkelijk gemoed stopte Gurney op het parkeerterrein van de eerste de beste winkel die hij tegenkwam nadat hij uit Emmerling Oaks was vertrokken.

      Hij kocht een grote sterke koffie, plus een paar mueslirepen ter compensatie van de lunch die hij had gemist en ging terug naar zijn auto. Hij at een van de repen – die hard, smakeloos en plakkerig bleek te zijn. Hij gooide de andere in het handschoenenkastje voor een later noodgeval en nam een paar slokken van de lauwe koffie.

      Toen ging hij aan de slag.

      Voordat hij het kantoor van Carol Blissy had verlaten, had hij de videobestanden van de bloemenbezorging naar zijn telefoon gedownload; en nu stuurde hij het gedeelte in het kantoor naar het mobiele nummer van Bolo met een sms’je erbij: ‘Doet de kleine persoon met de bloemen u aan iemand denken?’

      Hij stuurde hetzelfde videomateriaal naar Hardwick met het bericht: ‘Persoon die de bloemen draagt kan van belang zijn in de Spalter-zaak, een mogelijke link tussen de dood van Mary en Carl. Meer volgt.’

      Hij keek nogmaals naar het segment op het parkeerterrein ter bevestiging van zijn indruk van de tekst op het portier van het bestelbusje: dat het niet rechtstreeks op het voertuig was geschilderd, maar een afneembaar magnetisch schild was. En ook dat er maar één schild was, aan de kant van de bestuurder in plaats van aan de kant van de passagier – een vreemde keus, want in de meeste omstandigheden is het portier aan de passagierskant het meest zichtbaar voor het publiek. Maar het was een logische keus als de bestuurder het bord snel wilde kunnen verwijderen, zonder te hoeven stoppen.

      Er stond geen telefoonnummer op het bord. Hij zocht op internet naar ‘Bloemen van Florence’ en vond verschillende bedrijven met die naam, maar geen een binnen een straal van honderdvijftig kilometer van Emmerling Oaks. Geen van beide feiten verbaasde hem.

      Hij dronk zijn koffie op, die nu bijna koud was, en reed naar Walnut Crossing. Hij voelde zich zowel gestimuleerd als gefrustreerd door de twee eigenaardigheden van deze zaak: de obstructie van de lichtmast die de locatie van de schutter tot een onmogelijkheid maakte, en een relatief eenvoudig moordmotief gecombineerd met een werkwijze die veel te ingewikkeld leek.

      Carl was vermoord op de manier waarop Oswald Kennedy had doodgeschoten. Niet de manier waarop vrouwen hun echtgenoten neerschieten. Niet de manier waarop de maffia hun vetes beslecht. Het leek Gurney dat het doel op talloze manieren eenvoudiger had kunnen worden bereikt: manieren die heel wat minder planning, coördinatie en precisie hadden vereist dan een schot van een sluipschutter op vijfhonderd meter afstand tijdens een begrafenisplechtigheid over een rivier met een geweer met geluidsdemper in een gebouw vol met krakers. Aangenomen dat het schot uit dat gebouw kwam. Vanuit een raam met een heldere gezichtslijn op de slaap van Carl Spalter. En over complicaties gesproken, waarom eerst Carls moeder vermoorden? De meest voor de hand liggende reden, gegeven het resultaat, zou zijn om Carl naar het kerkhof te krijgen. Maar wat als die moord om een heel andere reden was gepleegd?

      Door al die ingewikkelde vragen die door zijn hoofd speelden ging de rit van een uur naar huis als vanzelf voorbij. Verdiept in mogelijke verklaringen en verbanden was hij zich er nauwelijks van bewust waar hij was, totdat, boven aan de bergweg die doodliep op zijn erf, het sms-pieptoontje van zijn telefoon zijn aandacht terugbracht bij zijn omgeving. Hij reed langs het glooiende weiland naar zijn huis voordat hij op het schermpje keek. Het was het antwoord van Bolo waarop hij had gehoopt: ‘Ja ja, dezelfde zonnebril, vreemde neus, de pissende man.’

      Hoe twijfelachtig die getuige ook mocht zijn– Hardwick zou dat beslist nog een keer onderstrepen – deze bevestiging (min of meer) dat het vreemde kleine persoontje bij beide gelegenheden aanwezig was geweest gaf Gurney voor het eerst een betrouwbaar gevoel over deze zaak. Het was weinig meer dan het aan elkaar klikken van de eerste twee stukjes van een puzzel die er vijfhonderd had, maar het voelde goed.

      Een klik was een klik. En de eerste klik had een speciale kracht.