Bohuslän 1672

Ze hadden elkaar een hele week gemeden. Wat ze hadden beleefd was voor hen alle twee zo intensief en verwarrend geweest dat ze naderhand alleen hun kleren hadden aangetrokken, het gras hadden afgeveegd en ieder over de velden huns weegs waren gegaan. Ze hadden elkaar niet durven aankijken uit angst dat het groen en de hemel Gods zich in hun blikken zouden weerspiegelen.

Elin had het gevoel voor een afgrond te staan die haar met onweerstaanbare kracht naar zich toe trok. Het duizelde haar om de diepte in te kijken, maar als Preben in zijn witte bovenhemd op het erf aan het werk was, hoefde ze hem maar vanuit de verte te zien of haar ziel verlangde ernaar naar buiten te gaan.

Toen vertrok Britta naar Uddevalla. Drie dagen zou ze wegblijven. Vrijwel meteen nadat ze was vertrokken, kwam Preben naar Elin in de keuken toe en streek met zijn hand over de hare. Hij keek haar diep in de ogen en ze knikte langzaam. Ze wist wat hij wilde en met heel haar lichaam en ziel wilde zij hetzelfde.

Langzaam liep hij achterwaarts de keuken uit en wandelde dwars over het erf naar de wei. Ze wachtte zo lang dat het niet zou opvallen dat ze dezelfde kant op ging. Vervolgens glipte ze over het erf in de richting van het oude hutje op de zomerweide waar ze elkaar de vorige keer hadden ontmoet. De dag was net zo mooi en zonnig als een week geleden en ze voelde zweetpareltjes over haar borstkas lopen, niet alleen van de hitte van de zon en de inspanning die het haar kostte om met haar zware rokken door het gras te rennen, maar ook van de gedachte aan wat komen zou.

Hij zat in het gras op haar te wachten. Met ogen die straalden van een liefde zo groot dat ze bijna terugdeinsde. Ze was bang, al wist ze tevens dat dit de bedoeling was. Preben zat in haar bloed, in haar ledematen, in haar hart en in haar overtuiging dat God met alles een plan had. Hij kon hun deze liefde toch niet hebben geschonken als het niet de bedoeling was die te beleven? Zo wreed kon haar God niet zijn. En Preben was een man van de kerk; hij begreep als geen ander hoe hij Gods wil moest duiden en zou hen hebben gestopt als hij niet ook had geweten dat dit voor hen beoogd was.

Met onhandige vingers wist ze haar rokken uit te trekken. Preben leunde met zijn hoofd op zijn handen en zijn ogen lieten haar geen ogenblik los. Uiteindelijk stond ze naakt en bevend voor hem, maar zonder enige schaamte of wens zich te bedekken.

‘Wat ben je mooi,’ zei hij ademloos.

Hij stak zijn hand naar haar uit.

‘Help mij uit mijn kleren,’ zei hij toen ze zich langzaam naast hem liet zakken, en ze knoopte geestdriftig zijn bovenhemd los terwijl hij zijn broek uittrok.

Ten slotte waren ze allebei helemaal naakt. Langzaam volgde hij met zijn wijsvinger de rondingen van haar lichaam. Hij stopte bij de moedervlek onder haar rechterborst en lachte.

‘Die ziet eruit als Denemarken.’

‘Misschien dat Zweden het van mij wil hebben,’ zei ze met een glimlach.

Hij streelde haar gezicht.

‘Waar zijn we mee bezig?’

Elin schudde haar hoofd.

‘Daar denken we nu niet aan. God heeft hier een bedoeling mee. Daarvan ben ik overtuigd.’

‘Echt waar?’

Zijn blik was bedroefd. Ze boog zich naar voren en kuste hem terwijl ze hem streelde. Hij kreunde en opende zijn lippen voor haar, en ze voelde dat hij op haar aanrakingen reageerde.

‘Ik weet het,’ mompelde ze voordat ze zich langzaam liet zakken en hem ontving.

Preben keek haar met vaste blik aan toen hij haar bij haar middel greep en tegen zich aan drukte. Toen ze zich verenigden, explodeerden de hemel en de zon boven hen in licht en hitte. Dit moet Gods werk zijn, dacht Elin, voordat ze met haar wang tegen zijn borstkas langzaamaan wegdoezelde.