De zaak-Stella

Leif deed langzaam de deur open. Hij had Larry en Lenita in de loop van de jaren vaak ontmoet. En hun zonen. Maar nooit hun dochter. Tot op heden.

‘Dag,’ zei hij alleen maar toen hij de kamer binnenstapte.

Larry en Lenita draaiden zich meteen naar hem om, maar Marie keek zijn kant niet uit.

‘Jullie laten ons altijd komen als er iets aan de hand is,’ zei Larry. ‘Dat zijn we inmiddels gewend, wij krijgen overal de schuld van. Maar jullie gaan verdomme te ver als Marie hier voor een soort verhoor moet komen.’

Het spuug vloog tussen zijn tanden door naar buiten. Door allerlei vechtpartijen was hij drie boventanden kwijtgeraakt. Of er nu werd gedanst op de steiger, er een concert werd gehouden of het een gewone zaterdagavond was, Larry was er altijd bij, dronken en klaar om te slaan.

‘Dit is geen verhoor,’ zei Leif. ‘We willen gewoon even met Marie praten. Op dit moment weten we alleen dat Marie en Helen de laatsten zijn die Stella in leven hebben gezien; het is dus belangrijk dat we de uren die zij met het meisje hebben doorgebracht in kaart brengen.’

‘In kaart brengen!’ snoof Lenita, en haar zwaar geblondeerde en gepermanente haren zwaaiden heen en weer. ‘Haar ervoor pakken, zul je bedoelen. Marie is nog maar dertien.’

Ze stak verontwaardigd een sigaret op, en Leif had geen puf om haar te vertellen welke gedragsregels hier golden. Het was eigenlijk verboden om op het politiebureau te roken.

‘We willen alleen weten hoe de uren met Stella eruitzagen. Dat is alles.’

Hij keek naar Marie, die tot nu toe zwijgend tussen haar ouders in had gezeten. Hoe was het om in dit gezin op te groeien? Vechtpartijen, diefstallen, alcohol, en de politie moest regelmatig uitrukken na meldingen van mishandeling.

Er schoot hem een kerstavond te binnen toen het meisje nog een baby was. Als hij het zich goed herinnerde, had de oudste jongen alarm geslagen. Hoe oud kon hij toen zijn geweest? Negen? Toen Leif was gearriveerd, had Lenita in de keuken gelegen. Met een bebloed gezicht. Larry had haar met haar hoofd tegen het fornuis geslagen, dat onder de bloedspatten zat. De twee jongens hadden in de woonkamer gezeten, achter de kerstboom. Ze hadden zich verstopt voor Larry, die vloekend en tierend door het huis raasde. De oudste jongen had het kleine meisje in zijn armen gehad. Leif zou het nooit vergeten.

Lenita had zoals gewoonlijk geweigerd aangifte te doen. En gedurende alle jaren met heibel en blauwe plekken bleef ze Larry altijd verdedigen. Larry liep trouwens ook soms met flinke blauwe plekken rond. Eén keer had hij een dikke bult op zijn hoofd toen Lenita hem met een gietijzeren pan had gemept. Dat het precies zo was gegaan, wist Leif omdat hij er toevallig bij was geweest.

‘Het is goed,’ zei Marie kalm. ‘Vraag maar op. Ik neem aan dat jullie ook met Helen praten?’

Leif knikte.

‘Ja, ik zag ze toen ze kwamen,’ zei Marie, en ze vouwde haar handen op haar schoot.

Ze zag er heel leuk uit. Was Lenita in haar jonge jaren ook geen schoonheid geweest?

‘Vertel in je eigen woorden over gisteren,’ zei Leif met een knikje naar Marie. ‘Ik neem het op en maak ook aantekeningen, is dat goed?’

‘Dat is goed.’

De gevouwen handen lagen stil op haar schoot. Ze was eenvoudig gekleed in een spijkerbroek en een wit topje, en haar lange blonde haar hing glanzend op haar rug.

Kalm en methodisch vertelde ze over de vorige dag. Zonder te haperen en met vaste stem deed ze van uur tot uur verslag van wat ze met Stella hadden gedaan. Leif merkte dat hij gefascineerd zat te luisteren. Ze had een ietwat hese, innemende stem en leek ouder dan haar dertien jaar. Opgroeien in chaos had misschien dat effect.

‘Kloppen deze tijden?’

Hij herhaalde wat Marie had gezegd, en ze knikte.

‘En jullie brachten haar terug naar de boerderij, en toen stond de auto van Stella’s vader er? Maar jullie zagen hem niet?’

Marie had het al gezegd, maar het was een belangrijk punt en hij wilde er zeker van zijn dat hij het goed had begrepen.

‘Ja, dat klopt.’

‘En daarna gingen jullie zwemmen? Jij en Helen?’

‘Ja. Helen mocht eigenlijk niet van haar ouders. We mogen niet met elkaar omgaan.’

Lenita snoof weer.

‘Stelletje verwaande snobs! Denken dat ze heel wat zijn. Maar voor zover ik weet schijten ze net als iedereen gewoon op de pot.’

‘Zijn jullie goede vriendinnen?’ vroeg Leif.

‘Ja, dat vind ik wel,’ zei Marie, en ze haalde haar schouders op. ‘We gaan al jaren met elkaar om. Tot het niet meer mocht.’

Leif legde zijn pen neer.

‘Sinds wanneer mogen jullie niet met elkaar omgaan?’

Leif wist niet of hij wel zou willen dat zijn dochter met iemand uit het gezin Wall bevriend was. Hij was misschien ook een snob.

‘Een halfjaar of zo. Toen ze erachter kwamen dat ik rookte, mocht ik niet langer met hun prinsesje omgaan. Slechte invloed.’

Larry en Lenita schudden hun hoofd.

‘Wil je hier nog iets aan toevoegen?’ vroeg Leif, terwijl hij Marie recht aankeek.

Haar ogen waren volstrekt ondoorgrondelijk, maar er verscheen een frons op haar voorhoofd.

‘Nee. Ik wil alleen maar zeggen dat het verschrikkelijk is wat er met Stella is gebeurd. Ze was heel lief. Ik hoop dat jullie de dader vinden.’

‘We doen ons best,’ zei Leif.

Marie knikte kalm.