De zaak-Stella

Marie was opeens weg geweest. Ze hadden gedacht dat ze het zouden kunnen sturen, dat ze nog steeds invloed konden uitoefenen, konden beslissen. Maar geleidelijk aan hadden ze beseft dat ze nergens controle over hadden. En vervolgens was Marie weggestuurd.

Soms was Helen jaloers op Marie. Misschien had zij het beter waar ze was. Misschien had ze een goed thuis gekregen, was ze bij aardige mensen terechtgekomen, die om haar gaven. Dat hoopte ze in elk geval. Tegelijk maakte die gedachte haar jaloers.

Zelf was ze in een gevangenis beland die erger was dan een cel met tralies. Haar leven was niet langer van haar. Overdag hielden haar ouders elke stap die ze zette in de gaten. ’s Nachts hielden haar dromen haar in een stevige greep en toonden telkens dezelfde beelden. Ze was geen moment vrij.

Ze was dertien jaar, en haar leven was voorbij nog voordat het was begonnen. Alles was een leugen. Soms verlangde ze naar de waarheid, maar ze wist dat ze die nooit over haar lippen zou krijgen. De waarheid was te groot, te overweldigend. Die zou alles verpletteren.

Maar ze miste Marie. Elke minuut, elke seconde. Ze miste haar alsof ze een been of een arm miste. Een deel van zichzelf. Het was zij samen tegen de wereld geweest. Nu stond ze er helemaal alleen voor.