De zaak-Stella

‘Wat gaat er met de meisjes gebeuren?’

Kate kneedde het deeg stevig en vastberaden met haar sterke en soepele handen. Hij vond het heerlijk om te zien hoe die het deeg bewerkten. Veertig jaar lang had hij haar bij het aanrecht zien staan, met bloem op haar gezicht en een sigaret in haar mondhoek. Elk moment kon er een glimlach verschijnen. Viola had Kates glimlach en zonnige humeur geërfd. En haar creativiteit. De jongens leken meer op hem; zij namen het leven iets te serieus. Roger, de oudste, was accountant geworden, en de jongste, Christer, werkte als contactpersoon bij het arbeidsbureau. Geen van beiden leken ze erg veel lol in hun leven te hebben.

‘Ze zijn te jong om voor de rechtbank te verschijnen, dus de zaak wordt door Maatschappelijk Werk afgehandeld.’

‘De zaak. Bah, wat klinkt dat klinisch. Het gaat wel over twee kinderen, hoor.’

De bloem hing in een wolk om Kate heen. Achter haar scheen de zon door het keukenraam naar binnen, waardoor de donshaartjes op haar schedelhuid oplichten. Haar hoofd zag er broos en doorschijnend uit in het licht en vlak onder de huid klopten adertjes. Leif moest zich inhouden om niet naar haar toe te lopen en zijn armen om haar heen te slaan. Ze vond het afschuwelijk om als een zwakke vrouw te worden behandeld.

Kate was nooit zwak geweest. En na een jaar chemotherapie was ze nog altijd de sterkste persoon die hij kende.

‘Je zou moeten stoppen met roken,’ zei hij vriendelijk, terwijl ze geroutineerd de as aftipte voordat die op het brood viel.

‘Nee, jij zou moeten stoppen,’ zei ze, en hij lachte en schudde zijn hoofd.

Ze was onmogelijk. Ze hadden deze discussie al vaak gevoerd. Ze maakte zich altijd meer zorgen om hem dan om zichzelf. Zelfs nu. Dat was zo absurd dat hij nog meer van haar hield. Iets wat hij voor onmogelijk had gehouden.

‘Maar wat gaat er dan gebeuren?’ hield ze aan.

‘Maatschappelijk Werk zal beoordelen wat het beste voor de meisjes is. En ik heb geen idee met wat voor aanbeveling ze komen.’

‘Maar als je een gok zou mogen doen?’

‘Als ik een gok zou mogen doen, dan denk ik dat Helen bij haar ouders mag blijven en dat Marie in een pleeggezin wordt geplaatst.’

‘En zou jij dat dan een goede beslissing vinden?’ vroeg ze, en ze nam een trekje.

Door jarenlang oefenen kon ze goed met een sigaret in haar mondhoek praten.

Leif dacht even na. Hij wilde graag ja zeggen, maar er bleef iets aan hem knagen. Dat was al zo sinds hij de meisjes had verhoord, maar hij kon er niet de vinger op leggen.

‘Ja, dat is waarschijnlijk wel een goede beslissing,’ zei hij aarzelend.

Kate hield op met kneden.

‘Je klinkt niet heel zeker van je zaak. Twijfel je eraan dat ze schuldig zijn?’

Hij schudde zijn hoofd.

‘Nee, ik zie geen reden waarom twee meisjes van dertien een moord zouden bekennen die ze niet hebben begaan. Het is de juiste beslissing. Helen heeft een stabiele thuisomgeving, terwijl Marie… Tja, Maries thuissituatie ligt naar alle waarschijnlijkheid ten grondslag aan haar gedrag, waardoor zij de drijvende kracht kon worden.’

‘De drijvende kracht,’ zei Kate. Er sprongen tranen in haar ogen. ‘Het is een kind. Hoe kan een kind nou een… drijvende kracht zijn?’

Hoe moest hij het Kate uitleggen? Marie was heel kalm geweest toen ze de moord op Stella bekende en stap voor stap uitlegde wat er was gebeurd. Kate zag altijd het goede in iedereen.

‘Ik denk dat dit het beste is. Voor hen alle twee.’

Kate knikte.

‘Je hebt ongetwijfeld gelijk. Je hebt altijd al een grote mensenkennis gehad. Daarom ben je ook zo’n goede politieman.’

‘Ik ben dankzij jou een goede politieman, want door jou ben ik een goed mens,’ zei hij in alle eenvoud.

Kate stopte midden in een beweging. Haar sterke handen begonnen opeens te beven. Een melige hand streek over de donzige schedel. Toen barstte ze in tranen uit.

Leif sloeg zijn armen om haar heen. Ze was mager als een vogeljong. Hij trok haar hoofd tegen zijn borst. Ze hadden nog maar zo weinig tijd. Misschien slechts een jaar. Niets anders was van belang. Zelfs niet de twee kinderen die nu in het systeem zouden verdwijnen. Hij had zijn werk gedaan. Nu moest hij zich op het allerbelangrijkste richten.