Misschien was ik vanbinnen altijd kapot en slecht geweest.

Misschien had iemand die gezond en goed was de dolk van essenhout weggelegd en de dood verkozen boven wat er voor me lag.

Overal was bloed.

Het kostte me moeite de dolk met mijn trillende, bebloede hand vast te houden. Terwijl het lijk van de jonge Hoge Fae op de marmeren vloer koud lag te worden, werd ik vanbinnen langzaam maar zeker verscheurd.

Ik kon het mes niet loslaten, kon mijn plek vóór hem niet verlaten.

‘Goed zo,’ zei Amarantha goedkeurend vanaf haar troon. ‘Nu de volgende.’

Er lag nóg een dolk van essenhout te wachten en er zat nóg een Fae geknield op de vloer. Een vrouw.

Ik wist wat ze zou zeggen. Welk gebed ze zou aanheffen.

Ik wist dat ik haar zou afslachten, zoals ik de jonge man voor me ook had afgeslacht.

Om iedereen te bevrijden, om Tamlin te bevrijden, zou ik dat doen.

Ik was de moordenaar van onschuldigen en de bevrijder van een land.

‘Toe maar, mooie Feyre,’ sprak Amarantha met haar rode haar, dat net zo fel van kleur was als het bloed op mijn handen. En het bloed op het marmer.

Moordenaar. Beul. Monster. Leugenaar. Bedrieger.

Ik wist zelf niet meer op wie ik doelde. De grens tussen de koningin en mij was allang vervaagd.

Mijn vingers lieten de dolk los. Hij kletterde op de vloer en deed de steeds groter wordende plas bloed alle kanten op spatten. Er landden spetters op mijn versleten laarzen – restanten van een sterfelijk leven dat zo ver achter me lag dat het net zo goed een van mijn koortsdromen van de afgelopen maanden kon zijn.

Ik keek naar de vrouw die met een zak over haar hoofd en kalmte in haar tengere lijf op haar dood wachtte. Klaar voor het einde dat ik haar zou brengen, het offer dat ze zou vormen.

Ik stak mijn hand uit naar de tweede essenhouten dolk op het kussen van zwart fluweel; het gevest voelde ijskoud aan in mijn warme, klamme hand. De bewakers trokken met een ruk de zak van haar hoofd.

Ik kende het gezicht dat naar me opkeek.

Ik kende de blauwgrijze ogen, het goudbruine haar, de volle lippen en de uitstekende jukbeenderen. Ik kende de oren die nu een tere punt hadden, de ledematen die gestroomlijnd waren en kracht uitstraalden, alle menselijke onvolkomenheden gladgestreken door een subtiele, onsterfelijke gloed.

Ik kende de leegte, de wanhoop en de ontaarding die van haar gezicht te lezen waren.

Ik hief de dolk op met handen die niet langer beefden.

Met een hand op haar tengere schouder staarde ik in dat gehate gezicht – míjn gezicht.

Toen dreef ik de dolk van essenhout in mijn wachtende hart.