Ze stonden zij aan zij op de rode loper die over het trottoir was neergelegd en glimlachten naar de flitsende camera's, met boven hun hoofden hun eigen namen in grote letters op de verlichte gevel van de bioscoop. Achter de roodfluwelen koorden joelde de menigte, terwijl in de lucht de zoeklichten alle kanten op zwaaiden.

Diane droeg een ijsblauwe satijnen strapless jurk, die speciaal voor deze gelegenheid was ontworpen door Edith Head. Een witte nertsstola was losjes om haar schouders geslagen en ze droeg voor tienduizend dollar aan diamanten - met dank aan Marcel of Beverly Hills, voor één avond - die glinsterden boven haar nu al beroemde decolleté. Ray had zijn arm om haar middel geslagen, en terwijl ze nog één keer zwaaiden, zich omdraaiden en koninklijk de bioscoop in liepen - krampachtig de illusie van het ideale huwelijk en de succesvolle carrière in stand houdend - besefte hij dat dit de eerste keer in minstens een maand was dat ze hem aanraakte, behalve van woede of per ongeluk.

En nu wilde een of andere eikel van een fotograaf een foto nemen van hen samen met Kanter en die eikel van een Terry Redfield, die al stonden te wachten met hun dikke, lelijke echtgenotes.

'Diane, je ziet er oogverblindend uit,' zei Redfield, en hij kuste haar op beide wangen, als de eerste de beste Franse homokapper. Zijn glimlach verflauwde toen hij Ray aankeek. Hij gaf hem niet eens een hand, er kon niet meer dan een knikje en een plichtmatig gemompelde begroeting af. Dat was begrijpelijk, in aanmerking genomen wat er de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien was gebeurd, bij de voorvertoning van de film, toen Ray tot de ontdekking was gekomen wat ze met zijn rol hadden gedaan. Hoewel de blauwe plek op de kaak van die schoft wel was weggetrokken, was de herinnering nog niet verdwenen.

Maar ze waren geen van beiden zo dom om een scène te maken op de enige première die The Forsaken zou krijgen, nu New York was afgeblazen. Daar stonden ze dan, met z'n allen plichtsgetrouw voor de palmen en de posters te glimlachen naar de camera's. En zodra het achter de rug was, liepen ze naar hun plaatsen, waar Ray de komende achtennegentig minuten die hele klotefilm nog eens zou moeten bekijken, waarna hij natuurlijk moest doen alsof hij hem prachtig vond.

Tommy zat al in de zaal, met Leanne, en daar leek de jongen niet blij mee te zijn, al klaarde zijn gezicht op toen hij zijn moeder zag. Herb was zo attent geweest om Leanne in te huren om vanavond op Tommy te passen. Ray had haar sinds Arizona niet meer gezien en hij hoopte dat ze op het feest na afloop even rustig samen konden zijn, zodat hij ook aan zijn trekken kon komen. Hij slaagde erin naar haar te knipogen voordat de lichten werden gedoofd, maar ze leek hem niet te zien.

De recensies naar aanleiding van de voorvertoning waren vernietigend. De enige die steevast werd geprezen was Diane, die niets verkeerd leek te kunnen doen. Alle recensenten zeiden dingen als: 'Dit enorme nieuwe talent verdient een betere film' en 'een nieuwe ster is opgestaan, tegen alle verwachtingen in'. Maar over Ray daarentegen waren de klootzakken een stuk minder positief. Variety raadde hem aan 'een fatsoenlijke baan te zoeken' en de bijdehante kop boven het artikel in de Hollywood Reporter luidde: voormalig revolverheld gaat onderuit in zeperd.

Ray vroeg zich af hoe ze tot dat oordeel hadden kunnen komen, want hij kwam in die hele film (die, nu hij hem voor de tweede keer zag, nog slechter bleek te zijn dan in zijn herinnering), verdomme nog maar amper voor. Redfield en Kanter, de rotzakken, hadden hem zo'n beetje uit elke scène geknipt. Fijn liefdesverhaal was het geworden. Het was alsof Diane in de film een verhouding had met de Onzichtbare Man. Zelfs de paarden hadden goddomme meer close-ups dan hij.

Te oordelen naar het applaus dat losbarstte zodra de aftiteling verscheen vond het premièrepubliek de film wél goed, ondanks die ene eikel achter in de zaal die had gejuicht aan het einde van de rechtbankscène, toen Ray de doodstraf kreeg. Trouwens, die lui hadden er niet eens verstand van; Herb Kanter had de zaal gevuld met vrienden en hielenlikkers.

Het feest na afloop was bijna net 20 slecht als de film. Tommy was moe, dus had Diane hem meteen vanuit de bioscoop naar huis gestuurd met Leanne, waarmee 2e Rays hoop op een gezellige hereniging volledig de grond in had geboord. Aan de locatie en de kwaliteit van de hapjes en de drank was duidelijk op te maken dat Kanter en de studio, die vuile vrekken, nu al probeerden hun verlies zo veel mogelijk te beperken. Ray doolde rond als een melaatse, en langzaam verdween de nepglimlach van zijn gezicht. Het leek verdomme wel de laatste avond op de Titanic. Hij baande zich een weg naar de bar en moest daar lang wachten voordat hij de aandacht van de jonge barkeeper wist te trekken.

'Hallo?'

Het leek wel of dat joch hem expres negeerde.

'Ben je soms slechthorend?'

'Nee, meneer. Kan ik u helpen?'

'Geef me maar een fles Jim Beam.'

'Sorry, meneer. Ik kan u wel een glas geven.'

'Geef me godverdomme die fles.'

'Meneer...'

'Weet je wel wie ik ben?'

'Hoezo, bent u dat zelf vergeten dan?'

Ray greep de jongen bij de keel en sleurde hem half over de bar heen, waarbij enkele glazen omvielen en de drank alle kanten op spatte. Het joch kreeg een vuurrood hoofd en krijste als een speenvarken. Hij riep dat het hem speet, dat het een grapje was geweest. Iedereen om hen heen was opgehouden met praten en staarde hem aan. Een of andere kerel in smoking, de bedrijfsleider van die tent of wie het ook mocht zijn, snelde te hulp en Ray liet de jongen los. Hij kreeg de fles waar het hem om te doen was geweest en zocht een rustig hoekje op, waar hij ging zitten toekijken hoe de stroopsmeerders slijmerig om Diane heen dribbelden.

Van wat er daarna gebeurde, zou hij zich later weinig herinneren.

Diane sliep tegenwoordig bij Tommy op de kamer, maar ze hoorde Ray nog regelmatig in de late uurtjes thuiskomen. Toen ze even na middernacht was vertrokken van de premièreparty, had hij nog altijd in dat hoekje gezeten met een paar jonge mannen die ze niet kende. Veel later had ze de auto gehoord waarmee hij thuis werd afgezet, en het gemorrel van zijn sleutel in het slot van de voordeur, waarna Ray tegen het gangtafeltje aan liep en de trap op stommelde. Waarschijnlijk zou hij tegen de middag weer opduiken, met zijn gebruikelijke kater.

Ook Tommy had er last van dat hij zo laat was gaan slapen. Diane kreeg hem die morgen bijna zijn bed niet uit; hij klampte zich eraan vast als een zeeslak aan de rotsen. Er was geen tijd meer om te ontbijten, dus maakte ze een boterham met gebakken spek voor hem klaar die hij onderweg naar school in de auto kon opeten. Ze wachtte onder aan de trap tot hij naar beneden kwam.

'Tommy, vooruit, je komt te laat!'

'Ja, ja.'

De telefoon ging. Ze nam snel op voordat Dolores dat in de keuken zou doen. Het was Herb Kanter. 'Diane, heel hartelijk bedankt voor alles wat je gisteravond hebt gedaan. Fantastisch.'

'Nee, jij bedankt, Herb. Het was leuk. Heb jij het ook naar je zin gehad?'

'O, jawel.' Hij zweeg even, en Diane besefte dat Dolores meeluisterde via de telefoon in de keuken.

'Dolores? Ik heb hem al. Kun je alsjeblieft ophangen?'

Even was het stil en toen klonk er een klik.

'Herb?'

'Ja, Diane. We hebben een probleempje.'

'O? Toch niet nog meer slechte recensies?'

'Helemaal niet. Die van vanmorgen zijn zo slecht nog niet. Nee, het is iets persoonlijkers.'

Diane had geen idee waar hij op doelde. Ze wachtte tot hij verder zou gaan. Tommy kwam de trap af gelopen.

'Een Engelse krant, de Daily Express, heeft vandaag een artikel geplaatst met een heleboel... privé-informatie over jou en Ray. En ook over Tommy, ben ik bang. Het zijn natuurlijk allemaal leugens. Ik heb Vern Drewe er al over gesproken en hij zit erbovenop. Hij heeft het stuk laten telegraferen vanuit Londen en we zullen jou zo snel mogelijk een exemplaar bezorgen.'

Tommy stond nu voor haar. Hij had zijn trui achterstevoren aan en zag eruit alsof hij nog half sliep.

'Ga je haar kammen.'

'O...'

'Doe wat ik je zeg. Nu meteen!'

Hij sjokte de trap weer op.

'En schiet een beetje op! We zijn al laat. Sorry, Herb, ik moet ophangen. Ik bel je over twintig minuten terug. Maar vertel me nog even wat er in die krant staat.'

'Het gaat over... je weet wel... over de jaren dat je je voordeed als Tommy's zus. En de gevolgen die dat voor je moeder heeft gehad. Ze suggereren... nouja.dat dat een rol zou hebben gespeeld in haar dood.'

'Wat? Waar halen ze dat vandaan?'

'Ze citeren iemand die beweert een vriendin van je familie te zijn. Een zekere Vera Dutton. Ze heeft kennelijk iets tegen jou.'

'Niet te geloven.'

'Het kan natuurlijk best nog overwaaien, maar we zijn al gebeld door een paar verslaggevers van hier die er lucht van hebben gekregen. De studio begint zich er... een beetje ongerust over te maken. We moeten het met Vern bespreken en een reactie opstellen.'

Tommy stond weer beneden.

'Herb, ik bel je straks.'

Ze hing op. Tommy was nu klaarwakker en keek bezorgd. 'Wat is er?'

'Niks. Er zijn een paar slechte recensies, dat is alles. Kom, we gaan. Heb je je tas? Hier is je ontbijt.'

Miguel had de Galaxie al met open kap klaarstaan. Diane zei goedemorgen, zo opgewekt als ze maar kon opbrengen.

'Hoe was de première, Tommy? Was het leuk?'

'Super.'

'Mama is nu een grote ster, hè?'

'Ja.'

Diane hoopte vurig dat er geen verslaggevers bij de hekken stonden, wat gelukkig niet het geval was. Misschien was het toch niet zo'n groot nieuws. Maar ze zag wel iemand anders: onder de bomen stond een jonge vrouw met een pluizige paardenstaart te wachten. Toen ze langsreden, herkende Diane haar. Het was het meisje dat een paar maanden geleden aan de deur was gekomen en dat door Dolores zo bot was weggejaagd. Diane remde en zette de auto in z'n achteruit.

'Diane, wat doe je nou?'

'Daar heb je dat meisje weer.'

'Welk meisje? Dadelijk kom ik nog te laat.'

'Heel even maar.'

Het meisje deinsde achteruit toen de auto naast haar stilhield.

'Kan ik je ergens mee helpen?' vroeg Diane.

Ze gaf geen antwoord.

'Heb je iets nodig? Geld of zo?'

Het meisje lachte honend en wendde haar blik af.

'Diane, toe nou,' fluisterde Tommy. 'We moeten gaan.'

'Dadelijk.'

Het meisje keek van de een naar de ander. Haar gezicht was groezelig en het was moeilijk te zien of de blik in haar ogen werd veroorzaakt door angst of minachting, of allebei. Deze keer was Dianes toon milder. 'Wie ben jij?'

'Alsof jij dat niet weet.'

'Nee, echt niet. Hoe zou ik dat moeten weten?'

Het meisje wendde haar blik weer af, met datzelfde sarcastische lachje. 'De meeste mensen kennen hun eigen stiefdochter anders wel.'

Het moest even tot haar doordringen. 'Mijn god.'

Tommy keek bang. 'Diane, wat is er?'

Ze moest snel nadenken. Even had ze bijna het portier opengezwaaid en dat arme kind gevraagd in te stappen. Maar iets aan haar maakte dat ze het niet deed. Nee, ze kon beter eerst Tommy naar school brengen en dan terugkomen om uit te zoeken hoe het in elkaar zat. Dianes hart bonsde.

'Wacht hier,' zei ze. En toen wat vriendelijker: 'Blijf alsjeblieft hier wachten. Ik moet even mijn zoon naar school brengen, ik ben zo terug. Dan kunnen we praten. Beloof me datje niet weggaat.'

Het meisje haalde haar schouders op; dichter bij een belofte zou Diane waarschijnlijk niet komen. Toen ze de heuvel af reden en de eerste bocht namen, zag ze in de achteruitkijkspiegel dat het meisje er nog stond. Tommy bleef maar vragen stellen waarop ze geen antwoord wist. Uiteindelijk beet ze hem toe zijn mond te houden en zijn boterham op te eten.

Toen ze bij school aankwamen, duurde het even voordat het tot haar doordrong dat er iets was veranderd. Op dit tijdstip stond de straat meestal vol met auto's terwijl de ouders met hun kinderen naar het hek bij de ingang liepen, waar Carl Curtis al klaarstond om hen te begroeten. Maar op het moment dat Tommy wilde uitstappen, zag Diane een groepje mannen, minstens zes of zeven, op hen af komen rennen. Een paar van hen hadden een camera en 2e maakten nu al foto's.

'Diane, goedemorgen! Kunnen we je even spreken?'

'Tommy,' zei ze, en ze startte de motor weer. 'Blijf 2itten.'

'Hè? Waarom?'

'Doe wat ik zeg. Trek de deur dicht.'

Ze trok zo hard op dat de banden piepten, en als de reporters niet 20 lenig waren geweest en niet zo snel opzij waren gesprongen, zou ze hen vrijwel zeker hebben aangereden.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Tommy klaaglijk.

'Niks. Gewoon een paar stomme krantenmensen.'

'Moet ik niet naar school? Ik ben al te laat.'

'Je gaat vandaag niet naar school.'

'Waarom niet?'

'Tommy, je moet even meewerken. Ik leg het je straks wel uit. Toe nou.'

Toen ze weer thuiskwamen was het meisje er niet meer. Misschien was dat maar beter ook. Pas op het moment dat ze de oprijlaan op reden, wist Diane wat 2e zou doen. Toen ze voor het huis stopten, droeg ze Tommy op naar binnen te gaan, rechtstreeks naar zijn kamer, en zijn tas uit de kast te halen en zijn spullen in te pakken.

'Waarom? Waar gaan we naartoe?'

'Dat weet ik nog niet. We gaan weg.'

Miguel kwam het huis uit gelopen om de auto in de garage te zetten, maar ze zei in het voorbijgaan dat hij hem moest laten staan, dat ze dadelijk weer zouden vertrekken. Toen ze binnenkwamen, overhandigde Dolores haar een envelop die was bezorgd en een vel papier met de telefoonnummers van iedereen die had gebeld toen ze weg was. Diane keek er niet eens naar. Ze liep achter Tommy aan de trap op.

'Waarom zit die jongen niet op school?' riep Dolores haar na.

'Bemoei je verdomme met je eigen zaken.'

Ze duwde Tommy zachtjes zijn kamer in en zei dat hij moest opschieten met inpakken. Hij zag er verward en bang uit.

'Niks aan de hand, lieverd. Echt niet. Je moet alleen wel opschieten.'

Ray zat naakt op bed, met hangende schouders en zijn voeten op de vloer. Hij probeerde het waas van de kater uit zijn ogen te wrijven. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij. 'Die klotetelefoon gaat al de hele morgen.'

Diane gaf geen antwoord. Ze liep naar de kast, gooide haar koffers op bed en begon ze in te pakken.

'Diane, mag ik nog weten waar je in godsnaam mee bezig bent?'

'We gaan hier weg.'

'Wét zeg je?'

'Ben je nog zo dronken dat je me niet verstaat? Ik zei dat we weggaan.'

'Waarom? Waar slaat dat verdomme op?'

Ze nam niet de moeite om haar kleren op te vouwen en propte alles wat voor de hand kwam in de koffers. Laat de jurkjes maar zitten. Truien en jassen, een paar t-shirts, meer zou ze niet nodig hebben. Ray was overeind gekomen en stond nu achter haar. Vanuit haar ooghoeken zag ze hem een hand naar haar uitsteken, en ze draaide zich zo fel naar hem om dat hij wankelend achteruitdeinsde en op het bed plofte. Zijn naaktheid boezemde haar afkeer in. 'Waag het niet me aan te raken.'

'Wat héb jij verdomme?'

'Vraag dat maar aan je dochter. Of misschien heb je er meer dan één. Vraag het dan maar aan hen allemaal.'

'Jezus, Diane, wat bed...? O, shit, stond ze weer hier voor de deur? Je moest eens weten hoe lang ik je al wilde vertellen...'

'O, ja?'

'Dat kind is gestoord.'

'Dat verbaast me niets. Je laat haar door Dolores wegjagen als de eerste de beste bedelaar.'

Zo had ze wel genoeg kleding. Ze pakte nog wat schoenen in, inclusief een paar hoge wandelschoenen, en ging toen naar de badkamer om haar toilettas in te pakken. Ze wist dat ze hier beter over na moest denken, maar daar was ze te kwaad voor. Niet alleen op hem, maar ook op haarzelf, omdat ze zo verdomd lang zo verdomd stom was geweest.

Toen ze weer de slaapkamer in kwam, trok hij net zijn spijkerbroek aan, waarbij hij komisch van de ene voet op de andere hopste. Ze liep langs hem heen, deed de koffers dicht, zeulde ze van het bed af en liep naar de deur.

'Tommy?'

'Ik kom eraan!'

'Diane, ga even zitten, dan hebben we het er samen over. Ik moet je nog een heleboel vertellen.'

'Dat zal best. Tommy, ben je klaar?'

Ze stond nu op de overloop en zette de koffers neer terwijl ze op Tommy wachtte. Daar kwam hij aan, worstelend met een grote tas waar de kleding uit puilde. Ray was haar gevolgd en stond nu achter haar. Hij liep nog rond met ontbloot bovenlijf, en ze rook het alcoholzweet op zijn huid.

'Diane, alsjeblieft.'

'Waar gaan we naartoe?' vroeg Tommy.

'Jij gaat helemaal niet weg. Je moeder is gewoon een beetje van streek. We lossen dit samen op, wees maar niet bang. Ga maar weer naar je kamer.'

Diane legde een hand op Tommy's schouder. 'Het is goed, Tommy. Kom, we gaan.'

'Diane!'

Ze probeerde zich tevergeefs los te rukken, waarna Ray met zijn andere hand haar schouder beetpakte. Ze haalde naar hem uit, maar hij hield haar hand tegen en sloeg haar hard in het gezicht. Diane gilde, en Tommy deed hetzelfde. Ze klauwde naar Rays gezicht, maar hij duwde haar keihard naar achteren, waarbij ze struikelde en met haar hoofd tegen de muur klapte. Tommy gilde nog een keer en Ray stond alleen maar naar haar te kijken, met rode ogen, zichtbaar geschokt door wat hij had aangericht, met een geconcentreerde frons op zijn gezicht.

Hij had haar een gescheurde lip bezorgd. Ze proefde het bloed en bette het met de rug van haar hand. Toen kwam ze overeind, pakte zonder nog een woord te zeggen de koffers op en leidde Tommy met zijn tas de trap af, langs Dolores die beneden in de hal stond, ongetwijfeld genietend van de voorstelling. Toen stonden ze buiten, waar Diane de bagage in de kofferbak van de Galaxie gooide. Miguel kwam naar buiten gerend om te vragen of alles in orde was.

'Nee, dat is het niet,' zei ze.

Ze deed het portier open, duwde Tommy op de passagiersstoel, stapte zelf in, sloeg het portier dicht en startte de motor. Ze keek niet om, maar ze wist dat Ray bij de voordeur stond met Dolores achter hem, en in gedachten zag ze het trotse, zelfvoldane lachje op het gezicht van dat secreet voor zich.

Toen ze het hek door reden, keek Diane of ze het meisje ergens zag, maar ze was er niet. Ze reed met grote vaart heuvelafwaarts, en algauw denderden ze uit het zicht van het huis door de canyon terwijl de felle zon tussen de bomen door knipperde en de stad daar beneden was bedekt met een heiig waas.

Het duurde lang voordat een van hen weer iets zei. Ze reden op de nieuwe snelweg in noordelijke richting, terwijl duizenden auto's de andere kant op stroomden en de lucht opklaarde en helderblauw werd. Na een hele tijd vroeg Tommy, zachtjes en zonder haar aan te kijken, waar ze naartoe gingen.

'Wat dacht je van Montana?' vroeg ze.