Alle acteurs stonden op een rij, nog steeds hand in hand, tijdelijk afgeschermd tegen het felle licht door het donkerrode fluwelen doek voor hen. Dit was het vierde open doekje en het applaus leek iedere keer luider te worden. Dianes borst ging zwaar op en neer; ze hijgde van pure blijdschap. De adrenaline gierde door haar aderen. Ze voelde zich licht in het hoofd en haar hele lijf gloeide. Toen ze een blik wierp op Gerald, die rechts van haar stond, keek hij haar grijnzend aan en gaf een kneepje in haar hand, en op dat moment ging het doek weer omhoog en keek ze opnieuw in het verblindende voetlicht, met de vage impressie van het publiek daarachter.

Ze juichten nu en riepen: 'Bravo!' En zelfs in het felle licht kon ze zien dat er in de stalles en op het balkon mensen gingen staan; ze klapten met hun handen boven hun hoofd. Ze wachtte tot Gerald het teken zou geven om met z'n allen een stapje naar voren te doen. Maar deze keer liet hij haar hand los en begon ook te klappen, evenals de rest van de cast, en toen drong het tot Diane door dat ze voor haar klapten, dat het doek deze keer voor haar was opengegaan, alleen voor haar. Het was de eerste keer dat dat gebeurde. Aarzelend deed ze een stapje naar voren en bleef daar even staan met haar handen langs haar lichaam, stralend en nog net niet in tranen. Toen maakte ze een buiging en een reverence, en het publiek juichte luid.Fortune's Fooi stond pas twee weken op de planken en ze kon nog altijd niet geloven hoe goed het stuk werd ontvangen. Dat konden ze geen van allen, zelfs Gerald niet, die toch een hele rits West End-hits op zijn naam had staan en voor wie avond aan avond een hele meute fans bij de artiesteningang stond en om zijn handtekening smeekte. De reeks voorstellingen was volledig uitverkocht en de recensies waren tegen het lyrische aan. Zelfs de beruchte oude zuurpruim Harold Hobson was positief. Men was vooral te spreken over Diane. 'In haar West End-debuut als leading lady,' schreef Kenneth Tynan in The Observer, 'is Diane Reed betoverend... haar aanwezigheid is zo stralend dat ze bijna haar uitstekende medespelers zou overschaduwen.'

John, de schrijver van het stuk, die het woord 'misantropie' een geheel nieuwe betekenis gaf en die tijdens de repetities niet één keer naar haar had gelachen en zelfs amper een woord tot haar had gericht, had haar de meest exorbitante bos rozen gestuurd die ze ooit had gezien. Die ging vergezeld van een enigszins verontrustend briefje, waarin hij haar liet weten al bezig te zijn aan een nieuw stuk waarvoor Diane de 'inspiratiebron' was geweest, met een rol die alleen zij kon spelen.

Gerald, die de ster van Fortune's Fooi had moeten zijn, had opmerkelijk sportief gereageerd op het verlies van zijn vooraanstaande positie in de schijnwerpers en was merkbaar harder zijn best gaan doen om haar het bed in te krijgen, iets waar hij al maanden op uit was. Misschien vond hij dat ze hem dat nu wel verschuldigd was.

Het was een ritueel geworden: na iedere voorstelling kwam hij naar haar kleedkamer met een half flesje gekoelde champagne en twee glazen. Hij zat er nu ook, nog niet afgeschminkt, met zijn royale achterste op het puntje van haar kaptafel, toe te kijken hoe ze haar make-up verwijderde. Ze hadden beiden hun kostuum al uitgetrokken en waren nu in badjas. Die van hem was veruit het weelderigst: bordeauxrood satijn met zwarte biesjes, op maat gemaakt door een stelletje afzetters in een zaak in Jermyn Street.

Haar kleedkamer was piepklein en stond vol met bloemen, wat, samen met de flatteuze gloed van de lampen rondom de spiegel en de vele kaartjes van vrienden en anderen die haar gelukwensten, verhulde dat de muren in geen twintig jaar een verfkwast hadden gezien. Bovendien was het vertrek gevuld met rook, omdat Gerald op Noel Coward wilde lijken: hij nam kleine trekjes van een van zijn smerige Turkse sigaretten, in een pijpje van hoorn met zilver.

'Je was verbluffend vanavond,' zei hij.

'Echt waar?'

'Dat weetje best.'Hij gebruikte die zware, schorre stem, een soort hees gefluister; hij dacht duidelijk dat dat verleidelijk was. Of het nu op de planken was of elders, het enige effect dat hij daarmee op Diane had, was dat ze ervan moest giechelen. Hij nam een slokje champagne, kwam achter haar staan en het zijn hoofd zakken tot vlak naast het hare, zodat hij hun gezamenlijke spiegelbeeld kon bewonderen.

'Mijn god, wat ben je mooi.'

Ze wist niet zeker tegen wie van hen hij het had. 'Doe niet zo gek.'

'Ik heb een tafel gereserveerd bij Luigi,' zei hij, en hij snoof aan haar haren. Nog even en hij zou zijn neus in haar hals begraven. Het werd tijd om hem af te wimpelen.

'Schat, ik heb je al gezegd dat ik niet kan. Ik moet uit eten met die vreselijke Hollywood-figuren. Ze zijn er speciaal voor overgekomen.'

'Laten we dan met z'n allen uit eten gaan.'

Diane stond op en gaf hem een zusterlijk kusje op zijn wang. 'Nee.'

Hij pakte haar bij haar heupen en maakte zich op voor wat duidelijk was bedoeld als een ander soort kus. Diane zette haar handen tegen zijn borst om hem op afstand te houden.

'Ik moet gaan, ze wachten beneden op me.'

'Je maakt me knettergek.'

'Dan zullen we je moeten laten opsluiten.'

Precies op het juiste moment werd er op de deur geklopt, waarna Wilfred, de ervaren cerberus van de artiesteningang, verkondigde dat haar agent in de lobby op haar wachtte met 'twee Amerikaanse heren'. Diane riep dat ze naar beneden zou komen. Gerald maakte totaal geen aanstalten om te vertrekken. Hij hoopte kennelijk dat ze in zijn bijzijn haar badjas zou uittrekken en zich zou aankleden, dus liep ze naar de deur en hield die poeslief voor hem open, waarna hij schoorvoetend opstapte; hij keek erbij als een spaniël met liefdesverdriet.

Ze had de mannen die haar agent, Julian Baverstock, vanavond had meegenomen naar de voorstelling geen van beiden ooit ontmoet. Maar ze had wel van hen gehoord. Iederéén had van hen gehoord. Herb Kanter was een van de meest invloedrijke producenten van Hollywood. Zijn films kregen goede recensies én waren een commercieel succes. En Terence Redfield behoorde tot de veelbesproken nieuwe generatie producenten. Hij was pas in de dertig, maar had al films gemaakt met Cary Grant, Marilyn Monroe en Marlon Brando. Ze waren op zoek naar een tegenspeelster voor Gary Cooper in een film voor Paramount, Remorseless. De opnamen stonden gepland voor het najaar. Van de opwinding beefden Dianes handen zo hevig dat ze haar jurk bijna niet dicht kreeg.

Die jurk had ze speciaal voor de gelegenheid geleend van een vriendin die model was en soms kleding cadeau kreeg van de beste Parijse modehuizen. Hij was van donkergroene zijde en had een gevaarlijk laag decolleté. I lij zat als gegoten. Ze had ook een ketting geleend, een eenvoudig snoer echte parels. Tegen de tijd dat ze was aangekleed en klaar was met haar make-up en kapsel, deed ze keurend een pirouetje voor de spiegel en besloot dat alles aan haar uiterlijk - het haar, de ketting en zelfs de jurk - verkeerd was. Ze zouden haar die rol nooit aanbieden. In geen duizend jaar.

Maar zodra ze zag hoe ze naar haar keken toen ze de gammele trap af kwam, met haar bontjas over een arm, wist ze dat ze het zichzelf te moeilijk had gemaakt. Herb Kanters mond viel zichtbaar open. Hij was klein en glad en deed haar denken aan de zeeleeuwen in de London Zoo, alleen droeg hij een bril, met een zwaar zwart montuur; de glazen leken te beslaan toen hij haar een hand gaf. En tenzij Terence Redfield, die lang en dun was en een rode hangsnor had, zo keek naar iedere vrouw die hij ontmoette (wat natuurlijk heel goed mogelijk was), meende Diane dat ze in ieder geval kans maakte.

Julian, die zo te zien erg in zijn nopjes was, stelde hen aan elkaar voor. Toen ze naar de gereedstaande taxi liepen, kwam Gerald aangelopen - uitstekend getimed. Hij hoopte ongetwijfeld nog steeds dat ze hem mee uit eten zouden nemen. Bezitterig sloeg hij een arm om Dianes schouder, maar hij kromp al een maatje toen Kanter zich vergiste in zijn naam en hem Jeremy noemde. Dat zorgde voor het kleine beetje afleiding dat Julian nodig had om Diane toe te fluisteren dat ze de filmrol al bijna op zak had.

'Die is binnen, schat,' zei hij zachtjes. 'Ze zijn helemaal weg van je.'

Het was waar. Ze lieten die arme Gerald in zijn eentje afdruipen en reden de stad door naar The Mirabelle in Curzon Street, waar Diane aan de beste tafel van de hele zaak haar tweede bravoureoptreden van die avond ten beste gaf. Het was wat haar vriendinnen de Audrey Hepburn-imitatie noemden: ze leek zelfverzekerd maar tegelijk vervuld van zelfkritiek, intelligent maar vertederend verstrooid, bevallig maar recht voor z'n raap, voorkomend maar niet overdreven flirterig, op een incidentele en ogenschijnlijk onbewuste aanraking van een hand of arm na, wanneer ze lachte om een geestige opmerking. Mannen, wist ze, vonden het altijd heerlijk om aangeraakt te worden. Maar boven alles moest ze modern overkomen, niet saai en hooghartig en Engels. En uiteraard diende ze gepast gevleid te reageren op hun belangstelling, maar niet overdonderd.

Drie uur later zat ze in kleermakerszit op haar bed in Paddington en vertelde in geuren en kleuren over het etentje aan haar al even verrukte flatgenootjes Helen, Molly en Sylvia, die in hun degelijke flanellen pyjama's hadden gewacht om er alles over te horen.

'Gary Cooper!' zei Helen. 'Is het een western?'

'Nee, een psychologische thriller.'

'Die man moet inmiddels honderddrie zijn,' zei Molly.

'Minstens. Ik heb in een tijdschrift gelezen dat hij plastische chirurgie heeft ondergaan en niet eens meer op Gary Cooper lijkt.'

'Het kan me niet schelen hoe hij eruitziet,' zei Diane.

'Ik kan het bijna niet geloven!' riep Sylvia uit. 'Je wordt een echte filmster!'

'Goed, hè?'

'Heb je het Tommy al verteld?'

'Nou zeg, het is twee uur 's nachts. Ik ga hem morgen schrijven.'

'Wat zal hij het fantastisch vinden.'

Het was een van de vele dingen, en bij lange na niet het belangrijkste, die nog niet tot Diane waren doorgedrongen: hoe zou Tommy reageren op het nieuws dat ze misschien naar Hollywood zou vertrekken? Ze was veel te opgewonden om te kunnen slapen, en lang nadat de andere meiden naar bed gegaan waren, lag ze aan hem te denken, zoals ze zo vaak deed.

Zijn eerste brieven vanaf Ashlawn hadden vrijwel niets onthuld over hoe het hem daar verging. Diane herinnerde zich van haar eigen kostschooltijd dat de brieven van de meisjes zorgvuldig werden nagelezen voordat ze op de post gingen, zodat de ouders niet in paniek zouden raken. Je mocht niet zeggen dat je het daar vreselijk vond, dat het eten smerig was en dat de leraren en de andere meisjes je verschrikkelijk behandelden. Uit Tommy's eerste brieven vanaf Ashlawn was die censuur ook op te maken:

Lieve Diane,

Ik hoop dat het goed met je gaat. Met mij gaat het ook goed. Vandaag hadden we rugbytraining. Dat was heel leuk. Het eten gaat wel

(de laatste twee woorden waren doorgestreept en vervangen, ongetwijfeld onder dwang, door is lekker).

Wil je aan mama vragen of ze me weer chocoladekoeken en Smarties wil sturen? Het liefst met zo veel mogelijk verschillende kleuren doppen, want we sparen ze allemaal. De blauwe zijn het beste. Ik hoop datje repetities goed gaan. Liefs, Tommy

Maar de brief die ze twee dagen later ontving, was een heel ander verhaal. I let handschrift was slordig, bijna wanhopig, en de boodschap ijzingwekkend kort:

Lieve Diane,

Zorg ALSJEBLIEFT dat papa en mama me hier weghalen. Ik hou het niet meer uit. Ik word gepest, ALSJEBLIEFT. Liefs, Tommy

1 lij moest er op de een of andere manier in geslaagd zijn de briefde school uit te smokkelen. Diane herinnerde zich nog dat zij ooit een van de tuinmannen op kostschool had omgekocht met een zoen. Na het ontvangen van Tommy's brief had ze onmiddellijk haar moeder gebeld, en het gesprek was binnen de kortste keren uitgelopen op een schreeuwpartij, zoals dat tegenwoordig bijna altijd ging.

'Je doet weer overdreven theatraal, Diane. Heb je enig idee wat het je vader en mij kost om Tommy naar Ashlawn te laten gaan?'

'Ik weet precies hoeveel het kost, ma. Dat heb je me al honderd keer verteld.'

'Het is ook altijd hetzelfde liedje. Je vader en ik doen ons best, we zorgen voor hem en betalen alle rekeningen, en jij hebt alleen maar commentaar. De chique madame met haar luxe leventje in Londen, die iedereen de wet voorschrijft. Ik ben het zó zat!'

'Nou, ik ook!' Diane gooide de hoorn op de haak.

Normaal gesproken zou ze een uurtje gewacht hebben en dan hebben teruggebeld om haar excuses aan te bieden, maar deze keer deed ze dat niet. Als de Amerikanen haar die rol aanboden - en dat leek vrijwel zeker te gaan gebeuren - dan zou ze naar Hollywood gaan. En als alles goed ging en haar carrière kwam van de grond, dan zou ze daar misschien wel willen blijven. In ieder geval voor een tijdje. Ze probeerde nu al maandenlang moed te verzamelen om iets aan de situatie met Tommy te doen. Ze wist nog steeds niet wat, maar ze wist wél dat de tijd bijna was gekomen.