Het was Karen O'Keefes idee geweest om contact op te nemen met Troop. Ze kon die kerel en zijn machoboeken niet luchten of zien, maar Tom moest toch toegeven dat het een goed idee was, zei ze. Troop was met al zijn contacten bij het leger geschikter dan wie dan ook om samen met hen op zoek te gaan naar een goede burgeradvocaat die Danny kon verdedigen. Het was moeilijk geweest om Tom te overtuigen. Hij vond het al verschrikkelijk om vrienden om een gunst te vragen, laat staan Troop.

'Luister nou, die vent kan in vele opzichten van pas komen,' zei Karen. 'Ik heb hem gegoogeld. Hij is de populairste schrijver bij het Amerikaanse leger. Het zou niet verkeerd zijn om hem aan Danny's kant te krijgen. Denk eens aan alle publiciteit die dat zou opleveren.'

'Dat lijkt me juist een goede reden om hem hier niét bij te betrekken. Straks schrijft hij nog een roman over ons allemaal.'

'Mooi,' zei Karen. 'Dan maak ik de film.'

'Ik dacht dat je daar al mee bezig was.'

'Au.'

Toen Gina en Dutch hoorden dat Tom Danny's toestemming had om een burgeradvocaat voor hem te zoeken, waren ze aanvankelijk kwaad geweest, zoals hij wel had voorspeld. Ze voelden zich duidelijk gepasseerd. Maar Tom wist dat hij moest handelen - en snel. Na een week zoeken en vele vruchteloze telefoontjes kon hij niets meer verzinnen en moest hij concluderen dat Karen misschien wel gelijk had. Hij verbeet zijn trots en de jaloezie die als een pavlovreactie de kop opstak zodra Troops naam viel en pakte nog één keer de telefoon.

Het toeval wilde dat de Beroemde Schrijver in zijn huis in Montana verbleef, waar hij ongetwijfeld weer een meeslepende bestseller uit zijn mouw schudde die tien miljoen dollar zou opbrengen. Hij droeg Tom op onmiddellijk in de auto te stappen en naar hem toe te komen. De blokhut, zoals hij het huis graag noemde, lag op een kilometer of acht van Hamilton, nog geen uur rijden vanaf Missoula. Natuurlijk bleek het een kast van een huis te zijn, dat toevallig van hout was. Er stonden hoge metalen hekken voor, die op griezelige wijze opengingen zodra Tom naderde. De beveiligingscamera's zoemden toen hij langsreed en volgden hem bij zijn rit over de oprijlaan, die wel anderhalve kilometer door het bos slingerde. Op het gazon stond een kleine zwarte helikopter, en bij de veranda aan de voorkant van het huis was een donkerrode Hummer met veel chroom geparkeerd; een mooie, jonge blonde vrouw wilde net instappen. Tom was zo dwaas om aan te nemen dat het Troops dochter was, maar natuurlijk bleek het zijn vriendin te zijn. Troop kwam naar buiten om hem te begroeten met een dappere omhelzing en een blik die overliep van medeleven. Hij stelde hem voor aan Krista, die lief hallo en dag zei, Troop uitgebreid op de mond kuste en er toen in de brullende Hummer vandoor ging.

Het uitzicht op de bergen vanuit het huis leek rechtstreeks afkomstig uit een reisfolder. De inrichting viel in de categorie overdadige western-chic, als een verbeterde versie van Rays huis, smaakvoller, met veel hout en steen en hoogpolige tapijten in gebroken wit. Aan de wanden hingen elanden- en bizonkoppen en Wild West-schilderijen, waaronder een Charlie Russell die Tom kende. Troops kantoor was een soort militair commandocentrum zo groot als een klein voetbalveld, met hele rijen computers en beeldschermen en knipperende apparaten die waarschijnlijk rechtstreeks in verbinding stonden met het Pentagon. Aan de muur hingen foto's van Troop met infanteristen, generaals en politici; een ervan was genomen op het gazon van het Witte Huis, met George W en Laura. Verder hingen er talloze ingelijste bestsellerlijsten waarop Troops titel steevast op nummer één stond.

Ze namen plaats op de leren bank bij het raam en praatten een uur met elkaar. Of eigenlijk praatte Tom voornamelijk. Hij vertelde Troop over Danny en wat er die avond was gebeurd. Troop luisterde, nam kleine slokjes van zijn ginsengthee en streek gewichtig over zijn baard.

'Er is maar één man die hier geschikt voor is,' zei hij toen Tom uitgepraat was.

Het klonk als een zin uit een van zijn thrillers - of misschien wel uit al

zijn thrillers. Tom verwachtte bijna filmmuziek en ronkende helikopter- wieken te horen. Troop ging achter zijn immense bureau zitten en pakte een van de zes telefoons.

De advocaat heette Brian McKnight. Hij had een eigen advocatenkantoor in Detroit en was gespecialiseerd in militaire strafzaken. Volgens Troop verloor hij er zelden een. De twee mannen praatten en lachten een tijdje, tot Troop vertelde waarvoor hij belde. Hij zette de telefoon op de speaker en stelde Tom voor aan de advocaat.

McKnight leek al op de hoogte te zijn van de zaak. 'Dus jij bent ook marinier geweest,' zei hij.

'Nee, dat is Danny's stiefvader.'

'En is hij het ermee eens dat je hier een onafhankelijke advocaat bij haalt?'

'Nog niet. Ik denk dat hij het beschouwt als een gebrek aan loyaliteit.'

'Logisch. Soms duurt het even voordat mensen inzien dat loyaliteit ook grenzen kent. Dit soort zaken is een kwestie van politiek. Maar jullie moeten het er wel allemaal mee eens zijn.'

'Ik doe mijn best.'

Ze spraken af dat ze elkaar over een paar dagen weer zouden spreken, als Tom had overlegd met Gina en Dutch.

Troop stond op van zijn bureau en kwam weer op de bank zitten.

'Ik heb laatst je Blackfoot-film op dvd gezien,' zei hij. 'Wét een documentaire.'

'Dank je.'

'Ik weet nog dat je een keer, al die jaren terug toen we de schrijverscursus volgden aan de universiteit, een verhaal voorlas dat je had geschreven over een Blackfoot-jongetje in het reservaat. Toen dacht ik: shit, ik wou dat ik half zo goed was als hij.'

Tom begon te lachen. Hij voelde zich altijd ongemakkelijk als hij een compliment kreeg.

'Ik meen het.'

'Dank je wel. Wij waren juist allemaal zwaar onder de indruk van jou.'

'Ga je door met fictie schrijven?'

'Ach, ik heb de gebruikelijke la vol onafgemaakte romans. Ik liep steevast ergens halverwege vast.'

'Heel jammer.'

Ze zwegen even.

'Bedankt dat je dit voor ons hebt geregeld,' zei Tom toen.

'Graag gedaan. Als ik nog iets voor je kan doen, hoor ik het graag.'

Het was makkelijker dan Tom had durven verwachten om Gina over te halen in elk geval een afspraak te maken met Brian McKnight. De week erop vlogen ze met z'n drieën naar San Diego. In al die jaren sinds Gina bij hem weg was, had Tom nooit een echt gesprek gevoerd met Dutch. Sterker nog: de enige keren dat ze elkaar hadden ontmoet, was wanneer Tom Danny kwam ophalen of hem weer thuis afzette. Tom herinnerde zich een lange, brede kerel, een beer van een vent met kort stekeltjeshaar. Maar toen ze elkaar troffen op het vliegveld, bleek Dutch er heel anders uit te zien. Hij was kleiner dan Tom en had in de verste verte niets van een beer. Tom besefte dat hij in zijn hoofd een beeld van hem moest hebben geschetst dat beantwoordde aan het marinierscliché. Toen ze elkaar een hand gaven, deed Gina haar best om niet al te bezorgd te kijken.

In het vliegtuig zaten ze met z'n drieën naast elkaar, Tom in het midden. Het duurde even voordat het niet meer ontzettend vreemd voelde om naast de man te zitten die hij jarenlang had gehaat, de man die hem zijn vrouw en zijn enige zoon had afgepakt en door wiens invloed - zo zou je toch gemakkelijk kunnen beweren - Danny nu in de beklaagdenbank zat. En nu zaten ze hier pretzels te eten en koffie te drinken en beleefd een praatje te maken terwijl Gina zogenaamd verdiept was in haar boek.

McKnight had voor hun afspraak een kamer geboekt in een hotel op First Avenue, The Bristol, en hij en Danny waren er al toen ze aankwamen. Danny zag eruit alsof hij het slapen was verleerd. Hij had donkere wallen onder zijn ogen. Het maandenlange wachten begon zichtbaar zijn tol te eisen. Hij begroette Tom en Dutch op precies dezelfde manier, zorgvuldig afgemeten.

McKnight was een stugge, strenge man, met een bril met goudkleurig montuur en een rode jarenzeventigsnor. De daaropvolgende twee uur, waarin hij niet één keer glimlachte, zouden ze te weten komen dat hij voormalig marinier was, onderzoeker bij de ncis en tevens advocaat, en dat hij elk duister hoekje kende van het labyrint waarin Danny was vastgelopen.

Hij had alle papieren al doorgenomen en zei dat hij ernstige twijfels had bij de manier waarop Danny's verdediging tot nu toe werd aangepakt.

Het hing nu allemaal af van de Artikel 32-hoorzitting, zei hij. Die stond gepland voor de eerste week van januari. Ze moesten al hun energie richten op de voorbereidingen daarvan, volgens McKnight.

'Wat is dat voor hoorzitting?' vroeg Tom.

Het is het militaire equivalent van de kamer van inbeschuldigingstelling. Daar wordt beslist of dit uiteindelijk een rechtszaak gaat worden.'

'En als dat het geval is?'

'Dan wordt Danny berecht voor de krijgsraad.'

Gina schraapte haar keel. 'Wat is het ergste wat er kan gebeuren?'

'Het ergste?' McKnight zweeg even. Hij keek Danny aan.

'Mevrouw, uw zoon is hiervan al op de hoogte. Het Amerikaanse leger heeft al vele jaren geen eigen militairen meer ter dood veroordeeld, maar de bevoegdheid daartoe is onveranderd gebleven.'

Er werd weinig gepraat op de terugvlucht naar Montana. Toen ze afscheid namen op het vliegveld, drukte Dutch Tom de hand en hield die even vast. 'Bedankt Tom, dat je dit hebt geregeld,' zei hij. 'Ik zat fout toen ik geen onafhankelijke advocaat wilde. Ik kan het me nog steeds heel moeilijk voorstellen, maar het ziet ernaar uit dat ze die arme jongen hiervoor willen laten opdraaien. Nu we die McKnight op onze hand hebben, maakt Danny misschien nog een kans.'

Die nacht droomde Tom voor het eerst sinds jaren over Diane. Het was een soort aangepaste versie van de droom die hij keer op keer had gehad in het jaar voordat ze naar de gaskamer ging. De droom die er vroeger mee eindigde dat hij weggedoken in een hoekje van zijn slaapkamer zat te gillen, met zijn hoofd in zijn handen, tot het hele huis wakker was. De droom ging nooit over het moment van executie zelf. De angst was geniepiger geweest, een soort sluipende inleiding: hij en Diane in een verduisterde cel, naderende voetstappen op de gang, een schaduw onder de deur door, een oog voor het gaas van het raampje, het klikken van een sleutel in het slot, de deur die op een kier openging.

Karen O'Keefe was degene die hem op de been hield terwijl de weken verstreken en de zomer overging in de herfst. Ze was vaak weg voor research of interviews voor Walking Wounded, maar als ze in Missoula was, waar ze bij haar moeder logeerde, dan kwam ze twee of drie keer per week bij hem langs. Ze aten samen, 's middags of 's avonds, en namen een paar uur lang het materiaal door voor hun film over de Holy Family Mission. Ze had een gedramatiseerde documentaire in gedachten en had een opzet geschreven die Tom zeer goed beviel. En ze had wat lopen spitten en was met interessant nieuw materiaal gekomen, waaronder foto's waarvan Tom het bestaan niet had geweten. En wat nog mooier was: ze had een dagboek opgespoord dat was bijgehouden door een van de Italiaanse jezuïetenpriesters die de school hadden geleid.

Ze maakten wandelingen met Makwi, die haar net zo graag leek te mogen als Tom. Zo nu en dan gingen ze zelfs met z'n drieën hardlopen. Het was allemaal strikt platonisch, al ging dat niet zonder aanzienlijke zelfbeheersing van Toms kant. Van Karen wist hij het niet. Ze leek hem erg leuk te vinden, en hij wist inmiddels veel meer van haar. Ze was drieëndertig en had de afgelopen zeven jaar in Vail gewoond, waar ze een verhouding had gehad met een skileraar, die haar kennelijk steeds had beloofd dat hij bij zijn vrouw zou weggaan, maar dat niet deed. Uiteindelijk was Karen zelf opgestapt.

Tom wist nog steeds niet goed wat hij voor haar voelde (of liever gezegd wat hij met goed fatsoen mocht voelen, want lust was een wild beest dat zich moeilijk liet temmen). Maar wat kon het hem schelen. Ze genoten van eikaars gezelschap; hij vond het gezellig als ze bij hem was en hij voelde zich jong en voor het eerst sinds jaren springlevend. Het belangrijkste was dat hij niet langer twijfelde aan haar motieven. Ze had er geen geheim van gemaakt dat ze Danny nog altijd graag zou willen ontmoeten en, mocht hij daarmee instemmen, interviewen voor Walking Wounded.

Die gelegenheid zou zich waarschijnlijk voordoen met Thanksgiving. Danny vloog naar huis om die feestdag door te brengen bij Gina en Dutch in Great Falls. De onderlinge relaties waren nu zo vriendschappelijk dat Gina Tom opmerkelijk genoeg had uitgenodigd om bij hen te komen eten. Dat vond hij fijn, maar hij wist niet of hij er al aan toe was en had het aanbod vriendelijk afgeslagen met als reden dat hij al een andere eetafspraak had. Het weekend na Thanksgiving zou Danny naar Missoula komen. Afgezien van een kleinigheidje (het moment waarop de afspraak was gemaakt) bleek de smoes niet eens een leugen te zijn, want meteen de volgende dag nodigde Karen hem uit om met Thanksgiving bij haar moeder te komen eten.

'Ze blijft maar aan mijn kop zeuren wanneer ik je nou eens aan haar voorstel. Als je niet komt, komt ze je eigenhandig halen, zegt ze.'

'Ik weet niet welke van de twee me leuker lijkt.'

'Gewoon komen, neem dat maar van mij aan.'

Tom had zeker tien jaar lang gedaan alsof Thanksgiving en Kerstmis niet bestonden, en hij had al zo veel uitnodigingen afgeslagen dat niemand hem nog vroeg. Als deze niet afkomstig was geweest van Karen, zou hij zeker weer nee gezegd hebben. Maar toen het zover was, was hij blij dat hij dat niet had gedaan.

Lois O'Keefe zag er minstens vijf jaar jonger uit dan Tom wist dat ze moest zijn - en ze leek griezelig veel op haar dochter. Ze had een heerlijk sarcastische humor en plaagde hem vanaf het moment dat hij binnenkwam, voornamelijk over wijlen - de schijnbaar niet overdreven betreurde - Maurice.

'Eerlijk gezegd is Norm degene die dat beest destijds heeft aangeschaft.'

'Norm?'

'Mijn ex-vriend. Hij was knettergek op hem - gekker dan op mij, achteraf gezien. Ze hadden dezelfde blauwe ogen. Nadat Norm zijn biezen had gepakt, voelde ik me daar een beetje ongemakkelijk bij. Alsof die lui hier nog steeds was en hij me voortdurend aanstaarde en in de gaten hield. Ben jij ook zo'n kerel die vrouwen in de steek laat, Tom?'

'Nee, strikt genomen ben ik door mijn vrouw in de steek gelaten.'

'Aha, dus hebben we iets gemeen. Op alle in de steek gelatenen.'

De andere gasten waren een leuk allegaartje van gescheiden en ontheemde heden. Er was een lieve oude tante bij uit Chicago, een hartchirurg uit Vancouver die duidelijk een oude vlam was van Lois (volgens Karen had ze er nogal wat), een professor plantkunde aan de Universiteit van Montana met haar knappe vriend die nogal traag van begrip was en een zekere Günther, een beminnelijke New Yorker met droevige ogen die iets vaags deed met het geld van andere mensen en zich daar enigszins voor leek te schamen.

Tom zat tussen Lois en Karen in en voelde zich vereerd. Het eten was verrukkelijk en het gesprek heel leuk.

'Lois,' zei hij, toen ze hem een tweede stuk pompoentaart serveerde, 'ik heb gehoord dat je naar Frankrijk gaat verhuizen.'

'Ach, ik weet het niet.'

'Ze verandert voortdurend haar plannen,' zei Karen. 'Vorige week was het de Provence en deze week is het Toscane.'

'Ach, Toscane.' Günther slaakte een zucht in zijn glas.

'Wat is er mis met Frankrijk?' vroeg de hartchirurg. 'Afgezien van de Fransen, bedoel ik?'

'Ik ben juist verzot op de Fransen,' zei Lois.

'Maar ze houden niet van Amerikanen.'

'Niemand houdt van Amerikanen. Tom, mag ik je eens vragen... Je woont hier nu bijna je hele leven, maar ben je nog steeds Engelsman, of...?'

'Lois, ik heb geen flauw idee wat ik ben.'

Iedereen moest lachen.

'Ik heb nog wel een Brits paspoort, als je dat soms bedoelt.'

'Maar hoe vóél je je?'

'Je lijkt mijn therapeut wel.' Hij dacht even na. 'Eerlijk gezegd heb ik nooit het gevoel gehad dat ik in een bepaald land of bij een bepaald volk hoorde. Wat niet wil zeggen dat ik er niet bij wilde horen. Trouwens, van de Britten houdt ook niemand meer, dus we zitten allemaal in hetzelfde zinkende schip.'

'Onzin, ik ben gek op Britten,' zei Lois vastberaden. 'Hoe meer, hoe liever.'

'Mam,' kreunde Karen.

Lois hief haar glas. 'Op die goeie ouwe sangfroid.'

Ze hieven allemaal braaf het glas.

'Wat betekent "sangfroid"?' fluisterde de knappe vriend van de professor.

'Dat is Frans voor koudbloedigheid,' zei Tom. 'Zoals reptielen.'

'Onzin,' zei Lois. 'Het is veel sterker en waardiger dan dat. Het betekent... zelfbeheersing.'

Toen Tom vertrok stond Karen grinnikend en hoofdschuddend achter haar moeder terwijl die zijn hand vasthield, hem diep in de ogen keek en zei dat ze het heel fijn vond dat ze hem had leren kennen.

'We hebben niet eens de kans gehad om het over je prachtige indianenboek en die fantastische film van je te hebben. Ik had je er van alles over willen vragen. En we wonen op een steenworp afstand van elkaar.'

'Jij gooit anders als een bejaarde,' zei Karen ad rem.

'Let maar niet op mijn onbeschaamde dochter, Tom. Beloof me dat je een keer terugkomt als het hier niet zo luidruchtig en druk is.'

Dat beloofde hij, en ze legde haar handen op zijn schouders en kuste hem op beide wangen.

Danny en Kelly kwamen twee dagen later vanuit Great Falls naar hem toe gereden voor de lunch. Danny zag er niet meer zo bleek en afgetobd uit als de laatste keer dat Tom hem had gezien, een maand of wat geleden. Hij was ook een paar pondjes aangekomen. Ze omhelsden elkaar langdurig en Danny stelde Kelly aan hem voor. Ze was klein, tenger en knap, en toen Tom haar een hand gaf, glimlachte ze schuchter naar hem, met een blik in haar ogen waaruit hij opmaakte dat ze veel meer over hem wist dan hij over haar.

Tijdens de lunch verliep het gesprek niet erg soepel. De rechtszitting hing onuitgesproken maar tartend in de lucht. Tom vroeg Kelly naar haar familie en haar werk. Ze was de dochter van een sergeant van het korps mariniers, ze had een administratieve burgerfunctie op legerbasis Malmstrom en ze leek hem heel intelligent. Die twee waren duidelijk gek op elkaar. Zo nu en dan pakte Kelly zonder te kijken Danny's hand en hield die vast.

Bij de koffie in de huiskamer schraapte Danny zijn keel en verkondigde dat Kelly en hij verloofd waren. Geen grote bruiloft, zei hij, na de kerst zouden ze in stilte trouwen. Kelly bloosde. Tom zei dat hij het fantastisch nieuws vond en ging in de keukenkastjes op zoek naar een fles champagne, waarvan hij wist dat die nog ergens moest liggen. Toen hij hem had gevonden, legde hij hem in de vriezer. Terwijl de champagne koud lag te worden, arriveerde Karen. Tom had haar uitgenodigd om mee te eten, maar ze had gezegd dat het misschien beter was als ze na de lunch kwam.

Ze had een stapel papieren meegebracht die te maken hadden met de Holy Family Mission en een paar tapes die hij nog moest bekijken. Dat was bedoeld om de aard van haar relatie met Tom te benadrukken, om te laten zien dat die puur zakelijk was, al zag Tom aan Danny's ogen dat hij niet helemaal overtuigd was. Ze zaten met z'n drieën wat te praten terwijl Tom de glazen afstofte, en daarna proostten ze met de nog lauwe champagne

Tom met mineraalwater - op het aanstaande huwelijk waarvan de datum nog vastgesteld moest worden.

Alsof hij zich aan een script hield, vroeg Danny aan Karen wat voor films ze had gemaakt, en ze vertelde hem er wat over, waarbij ze het radicale aspect enigszins afzwakte. Daarna begon ze heel terloops over Walking Wounded. Tom hield zijn zoon angstvallig - en een tikkeltje schuldbewust

in de gaten om te zien of hij opzet vermoedde, maar dat leek niet het geval te zijn. En Kelly, de schat, stelde zelfs voor dat Karen Danny zou interviewen voor de film.

'Moet je zien wat ze ons allemaal aandoen,' zei ze, en ze pakte zijn hand. 'Je waagt je leven voor het vaderland en dan behandelen ze je zo.'

Danny gaf een klopje op haar knie, alsof hij wilde zeggen dat het zo wel genoeg was. Maar toen Karen vertrok, vroeg hij haar telefoonnummer en gaf haar het zijne.

Ondanks alle protesten stond Kelly erop de tafel af te ruimen en de vaat te doen. Het was duidelijk dat ze vader en zoon wat tijd samen wilde gunnen, dus trokken ze hun jas aan en namen Makwi mee voor een wandeling. Ze gingen het bos in, en halverwege het pad vroeg Danny of Karen zijn vriendin was. Tom lachte iets te hard en zei dat dat beslist niet het geval was, dat ze gewoon samen aan de film over de missieschool werkten. Danny leek opgelucht te zijn.

'Ik vond haar al een beetje... jong.'

'Dat is ze zeker.'

'Ik bedoel niet...'

'Geeft niet, ik ben het met je eens. Man, ik zou haar vader kunnen zijn.'

Toen ze bij de ravenrotsen aankwamen, gingen ze zitten en staarden een tijdje over het dal. Op de bergkam in de verte lagen stroken sneeuw en het blauwige winterlicht nam snel af. Tom informeerde naar de laatste voorbereidingen voor de hoorzitting en Danny zei dat hij samen met McKnight alles keer op keer had doorgenomen. Ze waren goed voorbereid. Hij zei ook dat McKnight optimistisch was over hun kansen, maar dat was hij waarschijnlijk altijd.

'Nou, hij verliest niet vaak een zaak.'

'Pap, ze hebben genoeg om me te veroordelen. Als Delgado in de getuigenbank wordt geroepen... Die kerel kan mijn bloed wel drinken.'

Ze zwegen even. Tom sloeg een arm om Danny's schouders. 'Vertel gewoon de waarheid, dan komt het wel goed.'

Danny knikte. 'Er is nog iets wat Kelly en ik je wilden vertellen. Dat kon ik niet doen nu Karen erbij was.' 'O?'

'Kelly is in verwachting.'

Tom wist niet wat hij moest zeggen. Danny keek aandachtig naar hem.

'Goh. Is het... Ik bedoel, was het zo gepland?'

'Ja, natuurlijk.'

'Hoeveel... Ik bedoel, wanneer wordt de baby...'

'Ze is twaalf weken zwanger. Begin juni komt de baby.'

'Wat een geweldig nieuws, jongen. Gefeliciteerd.'

'Dankjewel.'

'De timing is wel interessant.'

'Pap, het gaat juist om de timing. Als de zaak voor de krijgsraad komt en ik word schuldig bevonden, dan... Nou ja, je weet wat voor straf ik kan krijgen. Kelly wil zich ervan verzekeren dat we... dat ze nog iets heeft om... iemand om...'

Tom trok zijn zoon naar zich toe en sloeg zijn armen om hem heen. Verdomme, dadelijk moest hij janken en hij wilde juist sterk zijn voor zijn zoon. Hij slikte iets weg en slaagde erin de tranen tegen te houden. Toen begon hij te lachen en gaf Danny een mep op zijn rug. 'Jezus,' zei hij. 'Ik word opa.'

Drie weken later kwam het vervroegde kerstcadeau van het korps mariniers: Brian McKnight kreeg een telefoontje waarin hem werd medegedeeld dat de beschuldiging wegens moord tegen de andere verdachte, El- don Harker, werd ingetrokken. Er was een of andere deal gesloten. Harker zou tegen Danny getuigen. Dat veranderde alles. De hoorzitting stond gepland voor begin mei.