Herb en Ellie Kanter woonden in een huis dat alleen bij hun grootmoedigste of meest kippige gasten geen grote afgunst opwekte. Het stond op een uitstekende rotspunt boven een van de exclusiefste glens van Beverly Hills, met uitzicht op olijven- en citroenboomgaarden. In de tuin van ruim anderhalve hectare, ontworpen door een vermaarde Toscaanse architect en bijgehouden door een legertje mannen in groene uniformen, lagen een helikopterplatform, een tennisbaan en een croquetveld, plus twee gastenverblijven, elk met een eigen sauna, zwembad en jacuzzi.

De ontvangstruimten van het huis zelf waren ruim en geraffineerd verlicht. Het had kalkstenen vloeren en alle wanden waren gevuld met de beroemde schilderijencollectie van Herb Kanter. In de huiskamer hingen Monets en Gauguins, in de gang Cezannes en Picasso's. Alleen zijn advocaat en accountant wisten dat dit allemaal perfecte kopieën waren en dat de originelen waren opgeslagen in een stalen, brandveilige kluis met klimaatbeheersing die was verzonken in de fundering van de garage.

Diezelfde combinatie van raffinement en financiële voorzichtigheid was van toepassing op Herbs carrière. Zijn films brachten niet alleen veel geld in het laatje, ze werden ook vrijwel allemaal onderscheiden met ladingen Oscars in alle categorieën, waaronder drie voor Beste Film, die bescheiden (maar wel dusdanig belicht dat niemand ze over het hoofd kon zien) naar zijn werkkamer verbannen waren. Hij stond erom bekend meedogenloos en gierig te zijn, maar tevens zo eerlijk als de filmbusiness maar toeliet.

Boven alles had Herb de juiste connecties. Ellie en hij waren toegetreden tot het selecte Hollywood-gezelschap dat zich had gegroepeerd rond de jonge, glamoureuze nieuwe presidentskandidaat föhn F. Kennedy. Tijdens de partijbijeenkomst van de Democraten in la diezelfde zomer hadden ze gedineerd met Jack en Jackie aan de allerbeste tafel van La Scala, waar later een speciale presidentiële telefoon was geïnstalleerd. Toen Jack en Bobby per helikopter aankwamen voor de lunch met de Lawfords in het oude strandhuis van Louis B. Mayer in Santa Monica, bevonden ook Herb en Ellie zich tussen de groten en aantrekkelijken der aarde. En wanneer een van beide broers bevrediging zocht op het meer vleselijke vlak, stelde Herb daarvoor discreet een van zijn gastenverblijven beschikbaar.

Een uitnodiging voor een feest bij de Kanters thuis stond aldus gelijk aan toetreding tot het heilige der heiligen van Hollywood, tussen de goden en godinnen die hoog bovenaan stonden op elke gastenlijst. Uiteraard stond Diane Reed nog helemaal nergens op de lijst. Maar ze had wel de meest opwindende, zij het onzekere, toegangskaart die maakte dat alle deuren voor haar opengingen: ze was veelbelovend.

De afgelopen maanden had Herb gedaan wat hij het liefste deed: het nieuws verspreiden. Tijdens dineetjes bij de Bistro, cocktails in de Polo Lounge, lunches bij de Brown Derby en in de kantine van Paramount had hij iedereen van wie hij wist dat ze het verhaal het effectiefst zouden doorvertellen laten weten dat hij dé nieuwe actrice had ontdekt.

Diane Reed, fluisterde hij dan vertrouwelijk, was de nieuwe Liz Taylor; ze was als Marilyn, maar dan slimmer en verstandiger; als Audrey Hepburn, maar dan met borsten, die de censuurcommissie een collectieve hartaanval zouden bezorgen. Herb wilde niet te snel al te veel publiciteit, niet meer dan de juiste beetjes op de juiste plaatsen. En het werkte nu al. Vorige week nog hadden de koninginnen van de Hollywood-gossip, de aartsrivalen Hedda Hopper en Louella Parsons, allebei Dianes naam - en natuurlijk Remorseless - genoemd in hun column.

Ray, achterovergeleund in de pluchen chic van de limousine die nu de toegangspoort door reed en vervolgens Kanters kronkelige oprijlaan volgde, voelde zich aanzienlijk minder goed op zijn gemak dan hij deed voorkomen. Hij zat hand in hand met Diane, maar ze waren ieder in hun eigen gedachten verzonken en staarden naar de brandende fakkels tussen de palmbomen en de struiken aan weerskanten van de oprijlaan. Het leek wel de set van een Tarzan-film.

Ray verheugde zich niet bepaald op het feest. Het was zo'n opgeklopte toestand waarvoor hij normaal gesproken nooit werd uitgenodigd. Hij was hier alleen vanwege Diane, en dat zou iedereen weten ook. Ook al deed hij alsof dat soort onbenulligheden hem niet interesseerde, Ray wist wel dat zijn naam nooit boven aan de gastenlijsten van Hollywood prijkte. Sterker nog: hij behoorde niet eens tot de middenmoot.

Dat hele gedoe met die gastenlijsten was sowieso bullshit. Hij was beroemder dan vrijwel al die omhooggevallen eikeltjes die vanavond van de partij zouden zijn. Er keken meer mensen naar Sliprock dan naar al die verdomde films van deze figuren bij elkaar. Ray Montane hoefde maar in de eerste de beste Amerikaanse stad de straat op te gaan en er vormde zich een hele menigte om hem heen. Nog maar drie weken geleden waren er bij de opening van een supermarkt in Fresno bijna duizend mensen gekomen om hem het lint te zien doorknippen. Al zouden hun namen op hun voorhoofd gedrukt staan, dan nog zouden sommige van die zogenaamde filmsterren door geen mens herkend worden. Bovendien wist iedereen dat de filmindustrie in zwaar weer verkeerde. Door de komst van de televisie stonden de studio's op de helling; ze wisten zich geen raad. Het enige wat ze deden, was steeds meer geld verspillen aan steeds slechtere flutfilms. Groter doek, Cinerama, films in 3D; ze waren verdorie zo wanhopig dat er zelfs films uitkwamen die je kon ruiken. En toch moest Ray in zijn minder zure momenten toegeven dat televisie de arme tak was en dat altijd zou blijven. Het enige wat echt telde in Hollywood was de bioscoopfilm.

Niet dat hij zijn kans niet had gehad. Hij had bijna vijftien films gemaakt, maar nooit een die echt in de roos was geweest. Het waren allemaal van die b-films waar de jeugd op zaterdagmiddag naartoe ging in het dorpshuis. Hij had al honderd keer tegen Enid, zijn agente, gezegd dat hij iets anders wilde dan altijd weer de cowboy spelen, dat ze hem moest aanmelden voor andere films, modernere, het soort rollen dat Brando en James Dean hadden gespeeld. Hij had verdorie diezelfde broeierige uitstraling. De camera was dol op hem. Maar er was nooit wat van terechtgekomen. Hij had het er ook met de hoge heren bij Warner over gehad, en dan zeiden ze altijd: 'Tuurlijk, Ray, goed idee, we zullen eens kijken.' Maar dat was allemaal gelul. Ze wilden alleen maar steeds weer een nieuw seizoen Sliprock maken.

Een paar jaar geleden had het een haartje gescheeld of hij had een grote rol in de wacht gesleept en zich aangesloten bij de vaste groep mannen die voor Jack Ford werkten, de zogenaamde Stock Company: Duke Wayne en Ward Bond, Ben Johnson, Dobe Carey, dat werk. Ray kende hen allemaal en ze werden wel eens samen dronken; hij was net zo'n goed acteur als zij - nou, misschien niet zo goed als Duke, maar de rest... misschien was hij nog wel béter.

Rond die tijd was Ford bezig geweest met de casting voor The Horse Sol- diers en hij had Ray laten weten dat hij wel een keer kon langskomen. Het was een beklonken zaak, had Enid gezegd. Ray vond zelf dat het gesprek heel goed was verlopen, maar die vent belde hem niet terug. Toen hoorde hij in de wandelgangen dat zijn houding Ford niet had aangestaan, dat hij vond dat Ray te veel eigendunk had of iets dergelijks. De volgende keer dat ze elkaar zagen, had Ray die chagrijnige ouwe zeikerd met de nek aangekeken. De film was toch waardeloos gebleken, dus misschien was het maar goed ook dat het zo was gelopen.

Er moest iets van deze vervelende herinneringen aan zijn gezicht af te lezen zijn geweest, want Diane gaf een kneepje in zijn hand. Ze zat naar hem te kijken. Hij hield zichzelf voor dat hij het allemaal uit zijn hoofd moest zetten, om haar grote avond niet te bederven. De limousine naderde het huis: ze reden onder de marmeren veranda door, die boven de oprijlaan uitstak als een Griekse tempel op een filmset. De parkeerhulpjes in hun rood-geel gestreepte vestjes kwamen als eekhoorns de trap af getrippeld om de portieren open te houden. Hij glimlachte naar haar en ze lachte terug. Ze zag er zo verdomd sexy uit dat het hem grote moeite kostte om zijn handen thuis te houden. Het lekkerste wijf dat hij ooit had ontmoet. Hij moest zichzelf gelukkig prijzen.

'Gaat het wel?' vroeg ze.

'Het gaat fantastisch!'

'Waar zat je aan te denken?'

De parkeerhulpjes hielden nu beide portieren open.

'Dat ik de grootste bofkont op aarde ben.' Hij boog zich naar haar toe en kuste haar zacht op haar mond. 'Laat ze een poepie ruiken, meid.'

Waarschijnlijk had het iets te maken met de rijkelijk vloeiende champagne, maar Diane had het gevoel alsof de zwaartekracht een avond vrij had genomen; alsof ze een halve meter boven de grond zweefde. Ze gleed van de ene kamer naar de andere, en de glimlach die om haar mond gebeiteld zat, kon haar extase maar moeilijk verbergen.

Hier waren meer beroemde gezichten bij elkaar dan ze ooit had gezien, en Herb stelde haar aan bijna iedereen voor. Tijdens het diner op het met fakkels verlichte terras, waar de geur van jasmijn zachtjes kwam aanwaaien van over de boomtoppen, had ze tussen Billy Wilder en David Selznick gezeten. Ray zat tegenover haar en had het ook niet slecht getroffen, met aan de ene kant Jennifer Jones en aan de andere kant Merle Oberon. William Holden was er, en Natalie Wood en John Huston. Zelfs Frank Sinatra was even langsgekomen, maar hij had een andere verplichting gehad en kon niet blijven eten. Toen Herb met haar naar hem toe was gegaan, had Sinatra haar hand vastgehouden, haar met die blauwe ogen strak aangekeken en gezegd dat hij veel over haar had gehoord. Dat was duidelijk gelogen, maar het kon Diane niet schelen. De enige die ontbrak was Gary Cooper, die ze nog altijd niet had ontmoet. Hij was in Engeland voor de opnamen van een film met Deborah Kerr, The Naked Edge.

Er waren ook anderen, minder beroemd maar veel belangrijker; invloedrijke agenten als Lew Wasserman van MCA, volgens Herb de machtigste man van Hollywood. Toen ze met hem stond te praten, zag Diane die Iieve Harry Zucker, met zijn witte gardenia in zijn knoopsgat, in hun buurt rondhangen en zijn best doen om hen zogenaamd niet af te luisteren.

Na het eten zong Connie Francis een paar nummers naast een witte vleugel die buiten was neergezet, bij het zwembad, waarin honderden witte en goudkleurige ballonnen dreven. Daarna werd er gedanst. Diane deed de twist met Bill Holden, en tegen het einde van het nummer moest ze zo hard lachen dat ze bijna achterover in het zwembad kukelde. Hij sloeg zijn arm om haar heen en nam haar mee naar de bar. Daar zat Ray, in zijn eentje, met een glas pure whisky. Hij keek niet bepaald blij. Ze stelde hem voor aan Bill I lolden en de mannen gaven elkaar een hand. Ray kon nauwelijks een glimlach opbrengen, dus Holden begreep de boodschap en ging ervandoor.

'Heb je het naar je zin?' vroeg Diane.

Ray haalde zijn schouders op. 'Ja, best. Jij helemaal, zo te zien.'

'Ik heb de tijd van mijn leven.'

'Fijn.'

Op dat moment verscheen Herb met Steve Shelby, een jonge schrijver die schijnbaar al de hele avond zijn kans afwachtte om Ray te spreken. Hij had een warrige bos krullen en zag eruit als een ventje van veertien.

'Meneer, wat een eer,' zei Steve toen hij hem een hand gaf. 'Ik ben een enorme fan van u.'

Het was de eerste keer sinds hun aankomst dat Diane Ray zag lachen. Terwijl de twee mannen in gesprek raakten, nam Herb haar apart. 'Ik wist niet dat je een zoon had,' zei hij zacht.

'Ja, Tommy. Mijn oogappel.'

'Wat fijn. Hoe oud is hij?'

'Negen.'

'Wij hadden ook graag een zoontje gehad. Na drie meisjes hebben we het maar opgegeven.'

'Je zou ze vast voor geen goud meer willen ruilen voor jongens.'

'Nee, absoluut niet.'

Ze zwegen even. De band speelde een van Tommy's lievelingsnummers, over Running Bear en Little White Dove.

'Diane, sorry dat ik het vraag, maar ben je gescheiden, of...'

'O nee, ik ben nooit getrouwd geweest. Tommy was... eh... Ik was toen nog heel jong.'

'Op die manier.'

Ze liepen naar de balustrade. Er stak plotseling een briesje op en de boomtoppen onder hen wiegden en ritselden in de wind. Diane huiverde.

'Weet je, Diane, dit is een eigenaardige stad. Tot op zekere hoogte lijkt het allemaal losjes en modern, alsof alles kan. Maar er is ook een keerzijde. De mensen praten graag, en die praatjes worden opgepikt door degenen die er hun brood mee verdienen. Soms kan de studio daar een beetje... nerveus van worden.'

Het duurde even voordat Diane begreep wat hij bedoelde.

'Neem me mijn nieuwsgierigheid niet kwalijk, maar zijn Ray en jij van plan om te trouwen?'

Toen ze hem de ring liet zien, glimlachte Herb.

'De bruiloft staat gepland rond kerst.'

'Gefeliciteerd. Dat vind ik heel fijn voor jullie, en voor Tommy. Toch is er iemand aan wie ik je graag zou willen voorstellen. Heb je even?'

Ray stond nog te praten met de serieuze jonge schrijver en leek het nu een stuk beter naar zijn zin te hebben, dus pakte Diane Herbs arm en liep met hem om het zwembad heen tussen de groepjes gasten door, de brede stenen trap op naar het huis. Op weg daarheen legde Ray uit dat de man aan wie hij haar wilde voorstellen Vernon Drewe heette en advocaat was, maar daarnaast ook de beste pr-man van Hollywood.

Ze troffen hem aan naast een van de Gauguins in de langgerekte huiskamer, waar hij met Herbs vrouw stond te praten. Het was een lange, elegante man van waarschijnlijk begin vijftig. Hij praatte zo zacht dat je je naar hem toe moest buigen om hem beter te kunnen verstaan. Hij zei dat hij naar hun ontmoeting had uitgekeken, en nadat ze een praatje hadden gemaakt, meldde hij dat hij haar met alle plezier van dienst wilde zijn, mocht hij ooit iets voor haar kunnen betekenen. Diane kreeg de indruk dat Herb hem al veel over haar had verteld, dat de zaak al lang was beklonken. Vernon gaf haar zijn visitekaartje en ze beloofde hem te bellen.

Even na middernacht vertrokken ze. De hulpjes in hun gestreepte vestjes toverden de limousine weer tevoorschijn uit de schaduwen om hen naar huis te brengen. Eenmaal in de auto vertelde Ray haar over Steve Shelby, en het scenario dat hij had geschreven met Ray in gedachten voor de hoofdrol. Het was een soort hedendaagse western, een beetje in de sfeer van the Misfits, een film die Gable en Marilyn onlangs hadden opgenomen. Shelby timmerde duidelijk aan de weg, zei Ray. Hij zou hem de volgende morgen het scenario sturen.

'Wat fijn voor je,' zei Diane.

'Ach ja, we zullen zien.'

'"We zullen zien"? Kom op, het is fantastisch.'

Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. 'Het spijt me dat ik eerder op de avond een beetje... chagrijnig deed.'

'Je stond erbij alsof je op een begrafenis was.'

Hij moest lachen. Bijna had hij haar de waarheid verteld: dat hij zo jaloers was geweest als de eerste de beste afgewezen loser toen hij zag dat ze zich vermaakte met een andere man. En dan nog wel met zo'n enorme rokkenjager als Bill Holden. Het was een compleet nieuwe ervaring voor Ray. I )it had hij nooit eerder voor een vrouw gevoeld. Normaal gesproken waren de vrouwen verdorie degenen die jaloers waren, niet hij. Zo eindigden zijn relaties altijd, met een heftige uitbarsting, een breuk met veel boze woorden en tranen, en vaak ook nog eens een vuistslag hier of daar, wanneer hij te veel aandacht had voor een nieuwe vrouw op wie zijn oog toevallig was gevallen.

Maar met Diane was het anders. Na vier maanden was er nog niet één moment geweest dat hij haar niet had willen nemen. En zij dacht er duidelijk hetzelfde over. Het leek wel alsof een of andere hongerige aandoening hen beiden in haar greep had. Het idee dat een andere man het met haar zou doen of zelfs maar op die manier aan haar zou denken, riep allerlei duistere gevoelens in hem op.

Hij zoende haar in de hals en snoof haar warme geur op: zweet van het dansen, vermengd met haar parfum. Het soort geur dat voor geen geld te koop was, dat bij mannen rechtstreeks naar hun kruis ging. Ze voelde het en legde haar hand erop. Goeie genade.

Dolores zat tv te kijken in de huiskamer, en toen Diane haar vroeg of alles goed was gegaan met Tommy - heel gewoon, op vriendelijke toon - antwoordde ze met een strak gezicht dat het natuurlijk goed gegaan was, alsof er iets van kritiek in de vraag had gescholen. Dat arme kind was nog steeds gek op hem, en ze bleef maar woeste blikken op Diane werpen. Ray had haar er al een keer op moeten aanspreken; hij had gezegd dat ze echt wat aardiger moest zijn. Hij wenste, zoals hij in het verleden zo vaak had gedaan, dat hij wat minder scheutig was geweest met zijn affectie. Hij had Dolores maar drie of vier keer geneukt. Waarom moesten vrouwen die dingen altijd zo serieus nemen? Toen ze langs hem heen liep op weg naar haar kamertje, keek Dolores hem met die grote, droevige ogen aan. Misschien moest hij haar maar wegdoen.

Toen Diane voor hem uit de trap op liep, trok hij de rits van haar jurk open. Ze leunde achterover, naar hem toe, en hij liet zijn handen in de jurk glijden en pakte haar bij haar borsten. Ze draaide haar hoofd en zoende hem.

'Ik moet even bij Tommy gaan kijken,' fluisterde ze. 'Ik ben zo terug.'

Ray ging naar de slaapkamer, gooide zijn jasje en overhemd over de rugleuning van een stoel en liep naar de badkamer, waar hij zichzelf in de spiegel bekeek. Het was geen aangenaam gezicht. Zijn hoofd was vlekkerig door te veel Jim Beam en de joint die hij had gerookt op het croquetveldje van Herb Kanter. Hij deed het licht uit, liep terug en ging op het bed zitten om zijn laarzen uit te trekken. Kaarsen, ze hield van kaarsen. Ray trok de la van het nachtkastje open en tastte naar de lucifers, waarbij hij een zakje wiet en de Smith & Wesson .38 met extra korte loop opzij moest schuiven. Diane drong er steeds bij hem op aan dat hij ze wegdeed - zowel de wiet als het wapen.

Hij stak de kaarsen op de nachtkastjes aan en plofte toen op zijn rug op het bed, waar hij met enigszins zwoegende borst bleef liggen. Hij deed zijn ogen dicht en vocht tegen de drank, die hem via zijn eigen hoofd onderuit probeerde te halen. Waar bleef ze, verdomme? Op de trap had hij nog een stijve gehad, zo hard als de loop van een geweer, maar nu werd hij langzaam slap. Jammer dan. Morgen was er weer een dag. Hij dacht aan de aardige woorden van de schrijver. Eindelijk iemand die hem begreep, die inzag dat hij heel groot zou kunnen worden, als hij de kans maar kreeg. En die jongen had er beslist verstand van. Hij was nota bene afgestudeerd aan Stanford en wist alles van Franse films en al dat ingewikkelde filmhuisgedoe.

En de mooiste vrouw van de avond, de vrouw naar wie iedere vent kwijlend had gekeken, werd straks zijn echtgenote. Zouden ze geen prachtstel worden? Burton en Taylor, Bogey en Bacall. Montane en Reed. Hij zou die eikels eens wat laten zien. Godver, hij zou die eikels écht wat laten zien.