Tommy hield het pistool met beide handen stevig vast, tuurde langs de loop en probeerde het ding stil te houden terwijl hij wachtte tot de indiaan van achter de rotsen tevoorschijn zou komen. Het was een vernikkelde single- action Colt .45 met een looplengte van 127 mm en bewerkte ivoren greepplaten. Zoiets moois had hij nog nooit in zijn handen gehad. Het pistool was zwaar, en moeilijk stil te houden. Hij had al vijf keer geschoten; vijf keer mis.

'Zet je voeten wat verder uit elkaar,' zei Ray Montane. 'En niet je adem inhouden, gewoon heel langzaam en diep doorademen. Zo ja. Nu zul je hem wel raken, jongen. Richt op de borstkas, die is lekker breed. En denk erom, de trekker langzaam overhalen. Ben je zover?'

Tommy knikte.

'Oké, span de haan maar weer.'

Tommy klikte hem terug. Ergens aan de rand van zijn gezichtsveld zag hij Ray weer de stalen hendel beetpakken. 'Een, twee, drie...'

Ray duwde de hendel naar voren, er klonk een krakend geluid toen de kabel werd gespannen en daar dook de indiaan weer achter de rotsen vandaan, met zijn geweer op hen gericht alsof hij wilde schieten. Tommy ademde nog een keer diep in en haalde de trekker over. Hij schrok nog iedere keer van de klap en de knal en hij was ervan overtuigd dat hij weer misgeschoten had, maar deze keer was het geluid anders: een harde, schelle knal. Ray en Diane joelden.

'Goed gedaan, pardner, je hebt hem te pakken!'

Diane had al die tijd in de brede houten stoel met de grote armleuningen op de veranda achter hen gezeten, maar nu was ze overeind gekomen en stond ze hard te klappen. Tommy draaide zich grinnikend naar haar om, met het pistool nog in zijn handen.'Ho ho, cowboy,' zei Ray. 'Kijk uit waar je dat ding op richt.'

'Het is leeg.'

'Dat weet ik wel, maar je moet het altijd controleren.'

Ray nam het pistool van hem over, haalde de lege patroonhulzen eruit en legde het wapen op tafel, naast de hoge cocktailglazen en de asbak waar Dianes afgedankte sigaret in lag; de rook kringelde omhoog in de warme, windstille lucht. Toen liepen ze gedrieën door de strook zonovergoten zand om de indiaan van dichtbij te gaan bekijken.

Tommy's sporen klikten tijdens het lopen en hij hield zijn blik strak op zijn eigen schaduw gericht. Misschien was de rand van zijn hoed iets te groot, maar het globale effect was evengoed indrukwekkend. Een echte cowboyschaduw. Hij droeg de outfit die hij van Ray had gekregen op de ochtend na hun aankomst in LA. Het was de volmaakte juniorversie van de kleding die Red McGraw droeg in Sliprock. Ray zei dat hij het pak speciaal had laten maken in de studio en dat het veel beter was dan de cowboypakken die je in de speelgoedwinkel kon kopen. Het jasje en de chaps waren gemaakt van echt geitenleer, met franjes, en de leren holster had een zilveren gesp en was rondom bezet met zilverkleurige kogels, waardoor hij volkomen echt leek. Het bijbehorende pistool was natuurlijk niet echt, niet zoals dat van Ray waarmee hij zojuist had geschoten, maar het had dezelfde ivoren greepplaten en zes kamers, met kogels die open konden, zodat je er klappertjes in kon doen. De knal was zo luid dat het pijn deed aan je oren. Hij had van Ray ook een luchtbuks gekregen, die eruitzag als een heus Winchester-geweer. Hij had hefboomactie en schoot met rode kogeltjes, waarmee je volgens Ray zomaar vogels en kleine dieren zoals eekhoorns zou kunnen doodschieten. Dat had Tommy een paar keer geprobeerd, maar hij had nog niets weten te raken.

'Goed gedaan, jongen. Kijk, je hebt hem in zijn hals geraakt.' Ray klikte de kartonnen indiaan los van het metalen frame en hield hem omhoog, zodat ze hem allemaal beter konden zien. Het gezicht boven het kogelgat was beschilderd in oorlogskleuren en grijnsde gemeen.

'Je hebt zojuist je eerste indiaan afgeknald.'

Ray stak zijn hand uit, die Tommy stevig schudde, grinnikend en met rode konen van trots. 'Nu is mama aan de beurt.'

\

Diane begon te lachen. 'Nee, ik ga niet schieten.'

'Vooruit, schat, je zult het toch een keer moeten leren. Wat moet die ouwe Gary Cooper wel niet denken als hij erachter komt dat zijn leading lady niet met een vuurwapen overweg kan?'

'Ik speel een lerares, geen revolverheldin. Bovendien geloof ik niet dat het hem ook maar iets interesseert.'

Ray sloeg zijn arm om haar middel en trok haar naar zich toe. 'Wat vind jij ervan, Tommy? Vind je ook niet dat ze het moet proberen?'

'Ja! Toe nou, Diane!'

Hij had nog nooit 'mam' of 'mama' tegen haar gezegd; nooit iets anders dan hoe hij haar altijd had genoemd. En hij kon zich niet voorstellen dat hij dat ooit wél zou doen. Het was al moeilijk genoeg om te wennen aan het idee dat ze niet langer zijn grote zus was. Het was alsof hij meedeed aan een spel waarvan plotseling alle regels waren veranderd en iedereen er maar naar moest raden.

Het was ni et eng of zelfs maar vervelend, behalve uiteraard die vreselijke avond toen zijn hele leven op z'n kop was gezet. Hij zou nooit de blik vergeten op het gezicht van zijn moeder -of liever gezegd zijn oma-toen Diane hem het nieuws vertelde. Of het gezicht van zijn vader-opa toen ze afscheid namen in de vertrekhal van het vliegveld. Hij had er bleek en afgetobd uitgezien en zijn ogen waren plotseling heel vochtig geworden. Toen ze wegliepen, had Tommy omgekeken en gezwaaid, en hij was ervan geschrokken hoe oud en breekbaar de man eruitzag; zijn knokige lijf leek ineen te schrompelen in zijn jas.

Tommy wist ook niet hoe hij hen moest noemen. Diane zei dat hij 'opa en oma' mocht zeggen, of zelfs 'Joan en Arthur', maar dat voelde niet goed. Toen ze elkaar een paar dagen geleden aan de telefoon hadden gesproken, was hij erin geslaagd die kwestie te omzeilen, en hij had gewoon verteld over de vlucht vanuit Londen, dat het hier in LA heel warm en zonnig was en dat hij binnenkort naar zijn nieuwe school zou gaan, waar hij al een kijkje was gaan nemen met Diane. Die school heette Carl Curtis en iedereen leek er heel aardig en vriendelijk, had hij verteld, zelfs de leraren. Hij kon zijn ouders-grootouders niet zo goed verstaan, omdat de lijn erg kraakte en ze elkaar steeds in de rede vielen, maar toch vond hij hen erg treurig klinken.

Tommy was bang dat hij eigenlijk ook treurig zou moeten zijn, maar dat was hij niet. Het was wel gek om opeens geen vader te hebben. Soms lag hij 's avonds in bed te denken aan David, de schooljongen die zijn echte vader was. Dan vroeg hij zich af waar David woonde en wat voor iemand het was. Misschien had hij nu wel andere kinderen, die dan halfbroertjes en -zusjes van Tommy zouden zijn. Hij werd er een beetje... niet echt jaloers van, maar het gaf hem een gevoel alsof hij iemand miste. Maar hoe kon je mensen missen die je nooit had gekend? Hoe kon je jaloers zijn op kinderen die misschien niet eens bestonden?

Nee, wat er was gebeurd was behoorlijk raar, maar het had geen zin om je er druk om te maken. Zoals Diane steeds weer zei: ze waren nog altijd dezelfde mensen. Bovendien zou Ray nu zijn vader worden, en kon je je een betere vader wensen? Er was niets treurigs aan dat hij niet meer naar Ashlawn hoefde, dat hij was verhuisd naar Hollywood en dat hij hier nu met een echt pistool op indianen stond te schieten in de tuin van Red McGraw.

Het was bijna twee weken geleden dat Tommy en Diane in Los Angeles waren aangekomen. Ze hadden een flatje gehuurd in een zijstraat van Wilshire Boulevard, maar daar hadden ze pas een paar keer geslapen, want ze woonden eigenlijk hier bij Ray. Tommy's slaapkamer was wel tien keer zo groot als zijn vorige, en iedere morgen wanneer hij wakker werd, vroeg hij zich met gesloten ogen af of het er allemaal nog zou zijn als hij ze opendeed. Dan stapte hij uit bed en liep op zijn tenen naar het raam, deed de luiken open en ging zijn eigen balkon op; de houten vlonder voelde warm onder zijn blote voeten. En de lucht was altijd blauw en de zon scheen warm op zijn huid en de vreemde nieuwe vogels zongen in de bomen. Dan liep hij naar de balustrade en boog eroverheen om naar het zwembad en de palmbomen te kijken, en naar de stad in de verte, daar beneden, met het enorme netwerk van kaarsrechte straten en palmbomen dat zich uitstrekte in de nevel. Miguel, de tuinman, was vaak gras aan het maaien, de bloembedden water aan het geven of bladeren uit het zwembad aan het vissen. Als hij opkeek en Tommy zag staan, dan zwaaide hij en riep: 'Goedemorgen, meneer Tommy! Hoe gaat het met u?'

Het huis was schitterend. Het had rode dakpannen en de ruw gepleisterde witte muren waren volop begroeid met klimplanten waarin roze en paarse bloemen bloeiden. Halverwege de roodstenen oprijlaan stond een bronzen beeld van een steigerend paard. De adobe binnenmuren waren witgepleisterd en hingen vol met opgezette herten-, elanden- en bizonkoppen, en een heleboel westernschilderijen, allemaal met hun eigen koperen lamp erboven. De vloeren van de benedenverdieping waren van steen, met een heleboel koeienvellen en gekleurde kleden, en in de huiskamer stonden stoelen waarvan de armleuningen van echte zadels waren gemaakt, met zilveren sierknoppen. De televisie was ongeveer drie keer zo groot als alle tv's die hij in Engeland ooit had gezien en de leren bank waarop hij tv-keek was zo gigantisch dat hij zich net Alice in Wonderland voelde na het drinken van het krimpdrankje.

Ray trok nu een nieuwe indiaan van de stapel die tegen de muur van de schietbaan geleund stond en bevestigde die op het frame. Toen hij daarmee klaar was, liepen ze met z'n drieën terug naar de veranda; Ray in het midden met zijn armen om hen heen geslagen. Tommy mocht de Colt herladen met kogels uit de kartonnen doos die op tafel stond, wat hij deed zoals hij het had geleerd: hij klikte eerst het magazijn terug en controleerde de veiligheidspal voordat hij het pistool aan Diane gaf, met de greep naar haar toe.

'Goed, Annie's got her gun,' zei Ray. 'Eens kijken of ze er wat van bakt.'

Hij deed haar voor hoe ze het pistool moest vasthouden en richten, en toen ging hij achter haar staan, pakte haar bij haar schouders en zei dezelfde dingen die hij tegen Tommy had gezegd. Het eerste schot was mis, maar daarna raakte ze de indiaan vijf keer achter elkaar in zijn hoofd en borst. Tommy's trots was net zo groot als zijn afgunst. Ray tilde haar op en zwierde haar in een grote cirkel rond, en daarna omhelsde hij haar en kuste haar heel lang op de mond. Dat soort dingen deden 'ze vaak; Tommy vond het een beetje gênant. Meestal keek hij de andere kant op, of hij deed alsof hij ergens druk mee bezig was.

Toen ze uitgezoend waren, zei Ray dat hij honger had als een paard, dus liepen ze met z'n drieën terug naar het huis. Het was een steile, kronkelende klim: eerst tweeënveertig treden op en daarna een smal grindpaadje tussen de palmbomen en eucalyptus door, en een aantal stekelige struiken die volgens Miguel yucca heetten. Magere groene hagedisjes schoten alle kanten op. Ray zei dat je goed moest uitkijken, want soms zaten er ratelslangen. Boven in het gazon vormden de tuinsproeiers regenbogen in de lucht, en Toen Ray zei dat Tommy vast niet door de straal van de sproeier heen durfde te lopen, deed hij dat meteen. Hij werd behoorlijk nat, maar dat gaf niet want iedereen moest lachen en de zon was zo warm dat hij binnen een paar minuten weer droog zou zijn.

Ze liepen het trapje vanaf het gazon op, om het zwembad heen naar het witmarmeren terras waar Dolores, de huishoudster en kokkin, de lunch al voor hen had klaarstaan. Er waren schalen met ham en kalkoen, koude rosbief en garnalen en een heleboel andere dingen, waaronder de lekkerste aardappelsalade die Tommy ooit had geproefd. De tafel was versierd met roze en witte bloemen en stond in de schaduw van een oude pijnboom waarin honderden feestlichtjes hingen, die iedere avond wanneer het donker werd aangingen, evenals de onderwaterverlichting van het zwembad en de lamp in de waterval die als een echt bergstroompje zachtjes naar beneden kabbelde. Het was eerder een paleis dan een gewoon huis.

Tommy wist niet of alle sterren in Hollywood zo woonden, want tot nu toe was hij bij niemand thuis geweest. Maar hij had wel een paar sterren gezien. Tijdens de Brittannia-vlucht van Londen naar New York (dat was, samen met het schieten met een echte Colt .45, misschien wel het spannendste geweest dat hij ooit in zijn leven had gedaan) had de stewardess hem meegenomen naar de cockpit, waar hij de gezagvoerder en de copiloot had ontmoet. Zij hadden hem uitleg gegeven over alle knopjes en schakelaars en hij had zelfs een tijdje de stuurknuppel mogen vasthouden. En toen hij terugliep naar zijn plaats, had Tommy Charlton Heston herkend. Hij zat maar twee rijen voor hen. Het was gek om hem te zien in een tweedjasje in plaats van de leren rok met toga die hij in Ben-Hur droeg. Hij glimlachte breed naar Tommy. Diane bleef hem maar aansporen om meneer Heston een handtekening te gaan vragen, maar daar was hij te verlegen voor. Hij had zelfs niet gewild dat zij het voor hem deed, en daar had hij nu nog spijt van.

Toen ze eenmaal over hun jetlag heen waren, had Ray hen meegenomen voor een rondrit door Hollywood in zijn auto. Het was een lichtblauwe Cadillac Eldorado cabriolet, met achterlichten als raketten, enorme vinnen en witleren bekleding, en voorin was genoeg ruimte voor hen alle drie. Tommy zat in het midden en vroeg zich af waar de versnellingspook zat, totdat Ray uitlegde dat dit een automaat was. Ray zette de radio aan op een zender waar de nieuwste hits werden gedraaid, en toen ze in oostelijke richting over Hollywood Boulevard reden, zongen ze zo hard mee met 'Cathy's Clown' van The Everly Brothers dat iedereen hen nakeek.

Ze maakten een tussenstop bij Grauman's Chinese Theater, waar de filmsterren voor de ingang hun hand- en voetafdrukken hadden achtergelaten in nat cement, en daarna gingen ze naar de nieuwe Walk of Fame kijken: roze met gouden sterren in het trottoir - dat Tommy sidewalk had leren noemen in plaats van pavement- met beroemde namen erop. Ray had nog geen eigen ster, maar dat kwam volgens hem doordat ze eerst de 'oude rotten' deden.

Toen ze daar rondliepen, kwam er een groepje jongens en meisjes naar hen toe om Ray om een handtekening te vragen. Hij praatte even met hen en zette zijn naam op de foto's van zichzelf die hij voor de zekerheid altijd bij zich had. Een van de jongeren vroeg aan Diane of zij ook beroemd was, en voordat ze antwoord kon geven, zei Ray dat ze een nog grotere ster zou worden dan Marilyn Monroe, dus wilden ze allemaal ook haar handtekening. Tommy voelde zich heel belangrijk.

Ze liepen terug naar de auto en reden langzaam langs het Max Factorgebouw, waarvan Ray vertelde dat het de eerste wolkenkrabber van Hollywood was en dat het nog niet zo lang geleden was gebouwd. Het had zwarte ramen, dat maakte het in Tommy's ogen een beetje griezelig. Ze kwamen ook langs de beroemde poort van de Paramount-studio's, waar Diane binnenkort een eigen kleedkamer zou krijgen, en toen reden ze over de Sunset Strip en stopten bij een zaak die Schwabs Drugstore heette, waar volgens Ray heel veel filmsterren kwamen. Op dat moment was er geen enkele beroemdheid te zien, maar Tommy kreeg een ijsje, dus vond hij het niet zo erg. En toen, net op het moment dat ze wilden vertrekken, kwam er een zilverkleurige open auto in de vorm van een ruimteraket aangescheurd. Hij stopte met piepende banden en de chauffeur sprong het trottoir op. Hij had kort blond haar en droeg een zonnebril, een wit T-shirt en een spijkerbroek, en hij zwaaide grijnzend naar hen. 'Hé Ray, alles goed?'

'Ja, hoor. Met jou?'

'Niet slecht.'

Ze gaven elkaar een hand. De man knikte naar Diane en Tommy en lach-

te vriendelijk naar hen, maar Ray leek hen niet aan hem te willen voorstellen.

' Ik heb gehoord dat je toch die filmrol in Mexico hebt gekregen,' zei Ray.

Hoe was het?'

'Ach, je kent dat wel. Soms liepen de spanningen hoog op.'

'Wanneer komt de film uit?'

' Binnenkort. Ik heb hem nog niet gezien, maar Sturges is er kennelijk tevreden over, dus...' Hij haalde zijn schouders op. 'Hoe is het met jouw werk? Nog meer Sliprock?'

'Hm-hm. En er komen een paar films aan.'

'Het zijn altijd dezelfden die ervoor op moeten draaien.'

'Zoiets, ja.'

Er viel een ongemakkelijke stilte. De man keek nog een keer glimlachend naar Diane. 'Hallo.'

'Hallo.'

'We moesten maar eens gaan,' zei Ray.

'Ja, ik ook. Alleen even sigaretten kopen. Ik zie je wel weer.'

'Vast en zeker.'

De man hield zijn hoofd schuin en keek over zijn zonnebril naar Tommy. Hij had nog blauwere ogen dan Ray. Grijnzend knipoogde hij naar hen en toen liep hij de winkel in.

'Eikel,' mompelde Ray.

Toen ze naar de Cadillac liepen, vroeg Diane wie die man was. Hij heette Steve McQueen, vertelde Ray, en hij speelde in een tv-serie die Wanted Dead or Alive heette. Tommy had er wel van gehoord, maar hij had de serie nooit gezien. Volgens Ray was het 'schijtzooi' en Diane zei dat hij op zijn woorden moest letten waar Tommy bij was. Ray verontschuldigde zich, maar zei dat het nu eenmaal de waarheid was, want die kerel acteerde als een natte krant. De film die hij pas had opgenomen, zou ook wel weer een waardeloze schijtfilm zijn.

'Het is gewoon een remake van een derderangs Japanse film,' zei hij. 'Ze hebben mij die rol ook aangeboden, maar ik heb geweigerd.'

Toen Tommy vroeg hoe de film heette, zei Ray dat het script zo slecht was dat hij de titel was vergeten. Hij wist alleen nog dat hij over zeven revolverhelden ging die een Mexicaans dorp redden uit de handen van een banaal stel bandieten.

Het was Tommy al eerder opgevallen dat Ray niet zo dol leek te zijn op andere westerns en de acteurs die erin speelden - op een paar na, zoals John Wayne en James Stewart en natuurlijk Gary Cooper. Tommy had hem een keer gevraagd of hij Robert Horton, de acteur die Flint McCullough speelde, wel eens had ontmoet, en toen had Ray geantwoord dat dat niet het geval was, maar dat hij Flint voor een bandietenverkenner altijd nogal 'nichterig' had gevonden. Tommy wist niet wat hij daarmee bedoelde, maar het was duidelijk geen compliment.

Ze hadden de beroemde HOLLYWOOD-Ietters al vanuit de verte gezien, maar op de terugweg nam Ray hen mee over een slingerweg de heuvels in, waar ze de auto parkeerden en lopend verdergingen om ze beter te kunnen zien. De letters waren gigantisch. Volgens Ray waren ze vijftien meter hoog en had er vroeger HOLLYWOODLAND gestaan, totdat iemand had besloten de laatste vier letters weg te halen. Van dichtbij had het geheel op de een of andere manier iets treurigs. De verf bladderde van de letters en de steunen erachter waren helemaal overwoekerd en verroest. Ray zei dat een paar jaar geleden een zekere Peg Entwistle, een jonge Britse actrice die niemand meer in zijn films wilde hebben, helemaal boven op de letter H was geklommen en zelfmoord had gepleegd door eraf te springen.

'Goh Ray, fijn dat je ons dat even laat weten,' zei Diane.

Ray sloeg lachend een arm om haar heen. 'Schatje, wat heb ik je nou gezegd? Straks wil de hele wereld jou in zijn films hebben.'

De lunch op het terras was nu bijna voorbij. Tommy had alle aardappelsalade opgegeten en was bezig aan zijn tweede portie chocolade-ijs. Ray en Diane zaten aan de andere kant van de tafel te roken. Ze lachten naar hem.

'Kreeg je in Engeland niets te eten?' vroeg Ray.

'Niet zoals hier.'

Na de lunch verdwenen Diane en Ray zoals gewoonlijk naar Rays slaapkamer voor een 'siësta', zoals ze het noemden, en al was hij niet moe, er werd van Tommy verwacht dat hij ook naar zijn kamer ging. Buiten was het toch te warm om ook maar iets te doen, dus vond hij het niet erg. Hij ging op bed liggen en probeerde wat verder te komen in het boek dat hij aan het lezen was: White Fang. Het was goed, maar om de een of andere reden kon hij er niet inkomen. Zo ging het al sinds ze hier waren aangekomen. Zijn hoofd gonsde voortdurend van al die nieuwe dingen.

De afgelopen weken waren heel fijn geweest, zo samen met Ray en Diane. Ze hadden het erg leuk gehad met z'n drietjes. Maar alles zou gaan veranderen. Morgen was Tommy's eerste dag op Carl Curtis, en ook al had het allemaal heel vriendelijk geleken toen hij de school bezocht met Diane, hij was toch zenuwachtig. Hij wist dat het onzin was. Hij had al heel lang niet meer in bed geplast en bovendien was dit geen kostschool, hij zou gewoon thuis slapen. Toch was hij bang dat er op de een of andere manier iemand achter zou komen en ze hem weer 'Bedpisser' zouden noemen.

Die avond gingen Diane en Ray naar een feest van Herb Kanter, de producent van Remorseless. Tommy vroeg of hij mee mocht, maar Diane zei dat het feest pas begon als hij al in bed lag en dat het alleen voor grote mensen was. Dolores was er om op hem te passen. Tommy mocht Dolores graag. Ze was klein en heel knap en had grote, donkere ogen. In het begin was Tommy ervan uitgegaan dat ze getrouwd was met Miguel, maar dat was niet zo. Ze had een piepklein kamertje aan de gang tussen de garage en de keuken, waar een mooie tekening van Maria met het kindje Jezus aan de muur hing, samen met foto's van haar eigen zoontje, dat vreemd genoeg Jesus heette. Dolores had verteld dat hij bij zijn opa en oma in Mexico-Stad woonde. Tommy zei dat hij vroeger ook bij zijn opa en oma had gewoond, maar dan in Engeland.

Tegen de tijd dat Ray en Diane zouden vertrekken, zat hij al in pyjama en badjas met een dienblad op schoot voor de gigantisch grote tv in de huiskamer te eten en I Love Lucy te kijken. Dat had hij in Engeland ook wel eens gezien, en hij had het nooit zo grappig gevonden als de mensen in het publiek het leken te vinden. Ze gierden van het lachen bij alles wat er werd gezegd.

Hij hoorde geluiden in de hal, en toen zag hij door de grote klapdeuren dat Ray en Diane de brede, gebogen trap af kwamen. Ze zagen er prachtig uit. Ray droeg een zwart pak met een lang jasje en een das zoals die van Brett Maverick, alleen zat er een zilveren stierenschedel op de knoop. Zijn haar was strak achterovergekamd. Hij zwaaide even naar Tommy en wachtte in de hal terwijl Diane de huiskamer in kwam om gedag te zeggen. Ze droeg een zilverkleurige strapless jurk die glinsterde bij iedere beweging. Haar haar was opgestoken en haar lippen vuurrood gestift. Ze legde haar handen op Tommy's schouders en bukte om hem een kus te geven.

'Welterusten, ventje. Lief zijn, hè?'

'Komen er veel filmsterren?'

'Ik denk het wel.'

'Maar jij bent de allermooiste.'

Diane lachte en gaf hem nog een kus. 'Wat lief van je. O jee, nu zit er lippenstift op je wang.'

'Geeft niet. Veel plezier vanavond.'

'Welterusten, schat. Je bent mijn allerliefste.'

'En jij de mijne.'

Nadat de voordeur met een klap was dichtgevallen, liep Tommy naar het raam. Er stond een lange zwarte auto voor hen klaar bij het standbeeld van het steigerende paard, met een chauffeur in uniform die het portier openhield. Diane keek even om naar het huis, alsof ze wist dat Tommy stond te kijken, en bij het instappen wierp ze hem een kushandje toe. De chauffeur deed het portier dicht, stapte voorin in en reed toen langzaam weg. De ramen van de auto waren geblindeerd, dus kon Tommy hen niet meer zien, maar hij zwaaide nog een keer voor het geval ze nog naar hem keken, en hij bleef staan tot de auto helemaal uit het zicht was verdwenen.