Carl Curtis, Tommy's nieuwe school, lag aan de oostelijke rand van Beverly Hills, naast een parkje en een kinderboerderij, waar je kon ponyrijden en andere ongelukkige dieren mocht aaien. Het was lang niet zo'n grote, imposante school als Ashlawn. Carl Curtis was niet meer dan een stukje grond van een paar honderd vierkante meter met zeven leslokalen, een geasfalteerd schoolplein en een zwembad.

Voor Tommy voelde het helemaal niet als een school. Ze hadden er niet eens echte uniformen, alleen een blauw sweatshirt met de naam van de school erop. Wat het vooral anders maakte, was dat er ook meisjes op zaten en dat iedereen er aardig was, ook de docenten. Dat waren allemaal vrouwen, op twee na. Het hoofd van de school, meneer Curtis, had zwart haar, een spierwit gezicht en een bril, en hij stond iedere morgen bij het hek om de kinderen te begroeten. En dan was er nog meneer Badham, door iedereen Baddy genoemd, een echte lolbroek die je in de lunchpauze altijd je boterhammen probeerde af te troggelen. Baddy organiseerde alles wat met sport te maken had, en dat was nogal wat. In het begin was Tommy daar erg nerveus van geworden, want op Ashlawn was sport alleen maar een excuus geweest voor de pestkoppen om je legitiem in elkaar te meppen. Maar op Carl Curtis vond iedereen het leuk, dankzij Baddy, en het leek wel of er sowieso geen pestkoppen tussen zaten.

Ze kregen gymles, trampolinespringen en basketbal, en iedereen mocht twee keer per week zwemmen. De jongens boksten zelfs, en daar bleek Tommy - waarschijnlijk doordat hij zich op Ashlawn altijd had moeten verdedigen - tamelijk goed in te zijn. De eerste keer bezorgde hij een zekere Wally Freeman zelfs een bloedneus. Wally leek er niet zo mee te zitten en gaf hem na afloop de bijnaam Floyd, naar Floyd Patterson, de wereldkampioen zwaargewicht.

De dag begon altijd met een eerbetoon aan de Amerikaanse vlag. Dan kwamen ze bijeen op het schoolplein en zwoeren met de hand op het hart i rouw aan de vlag. Eerst had Tommy niet geweten of hij daar wel aan mee moest doen, als Brit. Maar hij was altijd al dol geweest op de stars and stripes en wilde geen buitenbeentje zijn, dus algauw deed hij eraan mee als een heuse Amerikaan. Hij had altijd al Amerikaan willen zijn. Het leek hem moderner - cooler, zou Wally zeggen - dan Engelsman. Je hoefde maar te kijken naar de pas verkozen president. Hij was jong, glimlachte altijd en had kleine kinderen en een mooie vrouw, terwijl de Britse premier, die rare Macmillan, wel honderd jaar oud was en eruitzag als een walrus zonder slagtanden.

Op Carl Curtis hadden ze hun eigen verkiezingen gehouden, met twee jongens uit de zesde klas als kandidaten en een echte verkiezingsdag waarop iedereen mocht stemmen. Degene die senator Kennedy speelde won met grote voorsprong, waarmee enkele van de voornamelijk Republikeinse docenten niet zo blij waren. En zo was Ray niet blij met de uitslag van de echte verkiezingen, want hij was ook Republikein en had een enorme hekel aan Kennedy. Hij zei dat het op een ramp zou uitlopen, dat Kennedy veel te jong was om ergens verstand van te hebben. En het ergst van alles: hij was een pinko. Dat betekende dat hij niet opgewassen was tegen de Russen, die honderden enorme raketten hadden met atoombommen erin, allemaal op Amerika gericht. Vlak bij school, verderop in de straat, hing een sirene die elke maand werd getest, om te kijken of het alarm nog wel werkte voor het geval de Russen zouden aanvallen. Volgens Wally zou dat waarschijnlijk 's nachts gebeuren, wanneer iedereen sliep.

Het leukste vak vond Tommy Engels. Juffrouw Hancock was onder de indruk van de hoeveelheid boeken die hij had gelezen, en hij mocht in de klas over sommige daarvan vertellen. Ze vond het niet erg als hij fouten maakte met de Amerikaanse spelling of wanneer hij trousers zei in plaats van pants. Sommige kinderen plaagden hem met zijn accent, maar de meisjes leken het juist leuk te vinden. Een van hen, Wendy Carter, verzon de gekste dingen die hij moest nazeggen, zoals tomatoes can't dance. En omdat ze een lange blonde paardenstaart had en misschien wel het mooiste meisje van de hele school was, deed Tommy braaf wat ze vroeg en zei hij zo geaffecteerd-Brits als hij kon tom-aaah-toes caaahn't daaahnce,

waarna ze hem gierend van het lachen probeerde na te doen.

Geschiedenis vond hij ook leuk. Het was hier anders dan op Ashlawn, waar ze saaie rijtjes jaartallen en alle koningen en koninginnen van Engeland hadden moeten opdreunen. De enige koning over wie mevrouw Hancock het ooit had, was George 111, die volgens haar niet alleen zijn koloniën maar ook zijn verstand had verloren. Binnenkort zouden ze les krijgen over het Wilde Westen, de aanleg van de spoorlijnen en de tijd dat de indianen met geweld waren geciviliseerd. Tommy kon bijna niet wachten.

Intussen was Diane druk bezig met de voorbereidingen van Remorseless, waarvoor de opnamen over een paar weken zouden beginnen. Ze kreeg acteerles bij Paramount en had heel vaak afspraken met de mensen van de kostuums, de make-up en de publiciteit. Tijdens het filmen zou Miguel Tommy naar .school moeten brengen, maar tot die tijd deed Diane het altijd zelf. Na school reden ze meestal naar Warner Brothers, waar Ray hard aan het werk was aan een nieuw seizoen Sliprock.

Op de set rondlopen en toekijken hoe een echte film - of in elk geval een tv-serie - werd gemaakt was lang niet zo spannend als Tommy had gedacht. Sterker nog: na een tijdje werd het oersaai. Je moest heel lang wachten terwijl de belichting werd afgesteld en de make-up van de acteurs werd bijgewerkt. En dan deden ze dezelfde scène telkens over, en nog eens, en nog eens. Het kostte drie volle dagen om een aflevering van nog geen halfuur op te nemen. Tommy begreep niet waarom het zo lang duurde, maar volgens Ray ging dit nog snel vergeleken met de echte films.

Ray had altijd veel aandacht voor hen als ze op de set kwamen. Tijdens hun eerste bezoek had hij Tommy rondgeleid en hem voorgesteld aan alle andere acteurs en de mensen die achter de schermen werkten. De regisseur had Tommy opgetild, zodat hij door de camera kon kijken, en de cameraman had hem verteld hoe je alles zo kon instellen dat het in de film nacht leek, ook al scheen de zon; dayfor night heette dat. Veel scènes die eruitzagen alsof ze zich buiten afspeelden, waren in werkelijkheid in de studio opgenomen. Er was zelfs een man die als taak had om zich in de bosjes schuil te houden en de struiken te bewegen, zodat het leek alsof het waaide.

Maar vandaag gingen ze niet naar de studio. Ze reden naar een ranch buiten de stad waar alle spannende actiescènes werden opgenomen. Tommy verheugde zich er al de hele dag op.

Hij was altijd trots als hij Diane zag in de nieuwe auto die ze van Ray had gekregen. Het was een lichtgele Ford Galaxie cabriolet met zwartleren bekleding. Op Carl Curtis zaten veel kinderen wier ouders filmsterren waren, maar geen van allen waren zo glamoureus als Diane. Wally Freeman noemde haar een doll, en vandaag zag ze er inderdaad uit als een poppetje. Ze droeg een blauw jurkje met witte stippen, zo'n grote witte zonnebril en een lichtroze sjaaltje om haar hoofd. Tommy stapte in en gaf haar een kus, en terwijl ze over Sunset reden trok hij de kleren aan die ze voor hem had meegebracht. Hij droeg graag gepaste kleding op de set. Tijdens zijn eerste bezoekje had hij zijn Red McGraw-cowboypak aangehad, maar toen had hij zich toch een beetje opgelaten gevoeld, dus nu trok hij gewoon een geruit overhemd aan en zijn nieuwe spijkerbroek, die Dolores wel tien keer voor hem had gewassen, zodat de broek er vaal en versleten uitzag, net als die van Ray.

Al snel verlieten ze de snelweg en reden ze over de kleinere weggetjes die de heuvels in liepen. De lucht was warm en rook zoet en overal stonden cactussen, en er lagen hagedissen te zonnebaden op grote roze rotsblokken die glinsterden in de hitte. Tommy had Diane net verteld over school, en dat hij had gewonnen met boksen. Hij had zo druk zitten praten dat het hem nu pas opviel dat Diane niet net als anders honderduit vroeg. Ze leek zelfs amper te luisteren.

'Is er iets?'

Haar gezicht klaarde op. 'Met mij? Nee, hoor. Sorry, lieverd, ik ben gewoon een beetje moe.'

Ze kwamen aan bij de ranch en Diane parkeerde de auto bij de grote wagens van de filmploeg. Een van de regieassistenten liet Ray inseinen over hun komst en binnen een paar minuten kwam hij hen begroeten, met een grote grijns, hartelijk als altijd. Ze liepen over een stoffig pad naar de plek waar die dag werd gefilmd; Ray liep tussen hen in, met zijn armen om hun schouders geslagen. Dat bezorgde Tommy altijd een warm gevoel vanbinnen en maakte dat hij zich veilig voelde, normaal. Het leven was zo fijn en gelukkig, en zo vol bijzondere belevenissen dat hij soms bang was dat het niet zo zou kunnen blijven.

Ray legde uit dat ze een scène aan het opnemen waren waarin Red McGraw vanuit een hinderlaag was aangevallen door een stelletje bandieten, waarna hij zich schuilhield achter een groepje rotsblokken terwijl de rest elkaar overhoopschoot. Daarna moest hij fluiten om Amigo te roepen, zijn beroemde witte paard, en erop springen terwijl hij langs draafde. De close-ups van Ray die schoot, floot en zich klaarmaakte om te springen waren al opgenomen; nu zou Cal Matthieson worden gefilmd, de man die daadwerkelijk op het paard sprong.

Tommy had veel over Cal gehoord en wilde hem heel graag ontmoeten, omdat hij niet alleen hoofd paardenverzorging was, maar ook half Blackfoot-indiaan. Tommy had nog nooit een echte indiaan gezien en hij kon zich herinneren dat hij ergens had gelezen dat de Blackfoot-stam tot de meest meedogenloze en angstaanjagende van allemaal behoorde. Cal was behalve hoofd paardenverzorging Rays stand-in voor de stunts in de film, wat inhield dat hij Red McGraw speelde bij gevechten of wanneer Red van een paard of een dak moest springen, of iets anders deed wat te gevaarlijk was voor Ray. Volgens Ray had hij die dingen makkelijk zelf gekund, maar het mocht niet van de verzekering.

Ze waren bijna klaar voor de opnamen. In precies dezelfde kleding als die van Ray zat Cal Matthieson gehurkt op het rotsblok en gaf hij de laatste instructies aan een man onder hem die Amigo vasthield. Vanaf de rotsen was het een sprong van een meter of drie om in het zadel te belanden. De man met het paard knikte en nam Amigo mee naar een plek zo'n honderd meter verderop, waar ze omdraaiden en wachtten. Cal kroop weer tussen de rotsen en hurkte neer. Toen iedereen klaar was, riep de eerste regieassistent om stilte, waarna de regisseur, die naast de camera stond, brulde: 'Camera loopt! Actie!'

Cal floot en Amigo spitste zijn oren en begon te draven. Tegen de tijd dat hij bij de rotsen aankwam, was hij bijna in galop, en Cal rende het rotsblok over, sprong de lucht in en landde pal in het zadel van Amigo. Die gaf geen krimp en draafde gewoon door.

'Wauw!' riep Tommy. Iedereen draaide zich naar hem om, en toen herinnerde hij zich dat je stil moest zijn op de set, en hij voelde zich heel stom. Hij begon te blozen. Maar blijkbaar was het niet zo erg, want Ray lachte alleen maar en gaf hem een mep op zijn rug. En nu klapte en juichte iedereen, omdat Cal Matthieson de stunt zo goed in één take had uitgevoerd.

'Als je eenmaal weet hoe het moet, is het eigenlijk heel simpel,' zei Ray.

De zon stond laag aan de hemel en het licht kreeg een gouden gloed. Ray vertelde dat regisseurs gek waren op dit magie hour, omdat alles in dat licht er heel mooi uitzag op film. Hij moest nog één scène doen, en terwijl hij naar de make-up ging, liepen Tommy en Diane naar de omheining waar de paarden stonden en leunden tegen het hek. Na een paar minuten kwam Cal Matthieson aangereden op Amigo. Hij begroette hen glimlachend en tikte tegen de rand van zijn hoed naar Diane.

'Dat was indrukwekkend,' zei Diane.

'Bedankt, maar eigenlijk verdient hij hier alle lof.' Hij streelde Amigo's hals, en het paard stak zijn neus in de lucht alsof hij het met hem eens was.

'Zie je wel? Hij verstaat zelfs Engels.'

Ze moesten lachen, en Cal stapte af en gaf hun allebei een hand.

'Ik ben Diane, en dit is Tommy.'

'Dat weet ik. Leuk dat je er bent, Tommy. Ik heb al veel over je gehoord.'

Cal had glanzend zwart haar en vriendelijke bruine ogen, met kleine rimpeltjes ernaast. Tommy wist wel dat indianen niet echt een rode huid hadden, maar Cal was niet eens bruin. Hij zag er gewoon uit alsof hij veel in de zon kwam, zoals iedereen. Het was gek om hem in de kleding van Ray te zien.

'Zeg jongeman, kun jij al paardrijden?'

'Ik heb wel eens pony gereden op de kinderboerderij, dat is alles.'

'Wil je het eens proberen?'

'Op Amigo? Mag dat?'

'Ja, hoor. Als je moeder het goedvindt.'

Tommy keek naar Diane en zag dat ze het goedvond. Cal maakte de beugelriemen korter en hees hem in het zadel.

'Hoe voelt dat?'

'Super.'

'Goed, galoppeer maar eens die kant op en spring dan over het hek.'

'O, maar ik denk niet...' begon Diane, tot ze begreep dat het een grapje was, en ze lachte.

Cal leerde Tommy hoe hij moest zitten, hoe hij de teugels vast moest houden en hoe hij het paard duidelijk kon maken dat het moest doorlopen.

En toen Amigo weg stapte, liep Cal met hem mee zonder hem vast te houden. Hij bleef alleen in de buurt, zodat Tommy het gevoel had dat hij alles zelf deed.

'Wat is hij mooi,' zei Tommy.

'Nou en of. De beste Amigo van allemaal.'

'Bedoelt u dat er meer Amigo's zijn?'

'Vier. Ze zijn allemaal ergens anders goed in: vallen, springen of rustig blijven als er vlak bij hun oren wordt geschoten. Deze jongen kan het allemaal. Beweeg je heupen maar een beetje mee op zijn ritme. Goed zo. Zo ja. Dat is pas paardrijden. Probeer hem nu maar eens helemaal alleen om die boom heen te sturen.'

Diane kon weer wat vrijer ademen. De lucht hier in de heuvels was schoon en fris, en nu de zon laag aan de hemel stond, leek de wereld weer wat vriendelijker. Het deed haar altijd goed om Tommy zo gelukkig te zien. Hij reed naar de boom op dat mooie witte paard; ze vormden een lange, gezamenlijke schaduw in het stoffige rode zand. Met haar armen over elkaar geslagen liep ze langzaam naar Cal Matthieson toe, die even glimlachend naar haar omkeek. Tommy was inmiddels bij de boom aangekomen en keerde het paard. Het was alsof hij al zijn hele leven reed.

Toen Ray hen daarnet was komen begroeten, een en al glimlach en kusjes en knuffels, had het haar al haar zelfbeheersing gekost om geen scène te maken. Ze had de hele dag de neiging gehad om hem aan te vliegen, tegen hem tekeer te gaan, om die vuile leugenaar te wurgen. Nu wilde ze alleen maar met hem praten en de waarheid horen.

Misschien was het allemaal een misverstand.

Die ochtend was de telefoon gegaan, net toen ze naar de auto wilde lopen die haar naar de studio zou brengen. Dolores had op de gang opgenomen en vanaf de voordeur 'Miss Diane!' geroepen, slechts een tikkeltje beleefder dan wanneer ze een hond zou hebben teruggeroepen.

'Louella Parsons aan de telefoon.'

'Voor Ray?'

'Voor u.'

Diane had Louella nooit ontmoet of gesproken, en opeens kreeg ze de zenuwen. Net als de meeste mensen in Hollywood las ze vaak de beroemde

column in de Examiner, en ze voelde zich gevleid door de positieve stukjes die er over haar in hadden gestaan. Louella Parsons was eind zeventig en haar invloed was tanende, maar enkele terloops geplaatste giftige woorden in haar column konden nog altijd dodelijk zijn voor je carrière. Dat ze Diane op dit uur belde bij Ray thuis, betekende dat ze wist dat ze samenwoonden.

'Diane, liefje. Wat fijn dat ik je tref. Ik heb fantastische dingen over je gehoord.' Haar stem was poeslief, bijna een karikatuur van onoprechtheid. Diane zag meteen een dikke, harige spin voor zich.

'O ja? Dat is fijn.'

'Ja ja. Wat is die lieve Herb toch slim, hè? En het is een schat. Jij en Coop, ik kan niet wachten. Jullie worden de nieuwe Vivien Leigh en Clark Gable. Die lieve, lieve Clark, God hebbe zijn ziel. Een enorm verlies voor ons allemaal. Heb je hem gekend?'

Clark Gable was nog maar twee weken daarvoor gestorven aan een hartaanval. Hollywood rouwde nog om hem.

'Nee, ik...'

'Een heerlijke man. Hij zat héél vaak in mijn radioprogramma.'

'Ja,ik...'

'Afijn, liefje, ter zake. Ik heb in de wandelgangen gehoord dat Ray en jij gaan trouwen, klopt dat?'

'Eh, we...'

'Ach kom, liefje, niet zo schuw. Je kunt het Louella gerust vertellen.'

'We hopen met Kerstmis in het huwelijk te treden.'

'Wat enig. Gefeliciteerd. Ray is echt een charmeur, nietwaar? En ik weet zeker dat driemaal ook voor hem scheepsrecht zal zijn. Overigens wist ik niet dat de scheiding al rond was.'

Diane verstarde.

'Diane? Hallo?'

'Eh, ik...'

'Je wist toch wel dat hij getrouwd was?'

'Ja, natuurlijk wist ik dat. Louella, het spijt me, maar ik ben al laat voor een bespreking. Kan ik je straks terugbellen?'

'Natuurlijk, liefje. Nog één ding. Je, zoontje, eh...'

'Tommy.'

Tommy! Hoe kon ik dat vergeten. Even voor alle zekerheid, zodat ik geen fouten ga maken: wie is zijn papa?'

Hier was Diane gelukkig wél op voorbereid, dankzij de adequate mensen van Herb Kanter en Vernon Drewe. Ze hadden voor dit soort gelegenheden een heel verhaal uitgewerkt.

'Die is overleden. Vlak na de geboorte van Tommy.'

'Ach, wat erg voor je. Verschrikkelijk.' 'Ja.'

'Waaraan?'

'Pardon?'

'Waar is hij aan overleden?'

'Tuberculose.'

'Vreselijk. Wat zul je een verdriet hebben gehad.'

'Inderdaad.'

'En hoe heette hij, schat?'

'Louella, moet je hier echt over schrijven? Ik wil Tommy niet van streek maken.'

'Dat begrijp ik, liefje. Maar even als achtergrondinformatie: hoe heette de vader?'

'David.'

'David Reed?'

'David Willis.'

Ze hing op, en zodra ze haar gedachten weer enigszins op een rijtje had en ze op adem was gekomen, belde ze Vernon Drewe en vertelde het hele verhaal. Hij probeerde haar te kalmeren door te zeggen dat ze het uitstekend had aangepakt en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Hij kende Louella goed en zou haar wel even bellen, voegde hij eraan toe, voor het geval er misverstanden waren ontstaan.

Diane had niets gezegd over Louella's opmerking over de scheiding van Ray. Daar moest ze Ray eerst naar vragen, maar hij was de hele dag aan het werk op de ranch en ze had nog niet de kans gekregen om hem te spreken.

Nu kwam Tommy weer aangereden op Amigo. De lucht achter hem kleurde roze met oranje.

'Dat jochie is een natuurtalent,' zei Cal Matthieson.

'Amigo is ook wel heel lief voor hem.' 'Ja, dat is waar.'

'Is hij van jou?'

'Hij is eigenlijk gewoon van zichzelf, maar ik was erbij toen hij geboren werd. Sterker nog: ik was erbij toen hij werd gemaakt.'

'En alle andere paarden, zijn die ook van jou?'

'Sommige wel, maar de meeste zijn van mijn collega, Don Maxwell. Nou ja, collega... Het onroerend goed is van Don en ik mag al het werk doen.'

'Woon je hier?'

'Nee, in een huisje achter die heuvel daar. Dichter bij de stad wil ik niet wonen.'

Hij keek haar aan en ze glimlachten allebei. Even wisten ze geen van beiden meer wat ze moesten zeggen.

'Ik heb gehoord dat je in een film met Gary Cooper gaat spelen.'

'Klopt. We beginnen volgende maand met de opnamen.'

'Hij is fantastisch.'

'Dat zeggen ze allemaal. Ik heb hem nog niet ontmoet.'

'Een ontzettend aardige kerel. Geboren in Montana, dus dat kan ook niet anders.'

'Daar kom jij dus ook vandaan?'

'Hoe raad je het zo.'

Diane moest lachen. Tommy was nu bijna bij hen, en Cal droeg hem op diep in het zadel te gaan zitten en de teugels een beetje aan te spannen, waarna het paard voor hun neus halt hield.

'Tommy, heb je me voor de gek gehouden toen je zei dat je nog nooit had gereden?'

'Nee, echt niet.'

'Ik had eigenlijk willen zeggen dat je best zo nu en dan langs mag komen voor een rijles, als je moeder het goedvindt, maar zo te zien heb je dat niet meer nodig.'

'Mag dat? Mag ik hier echt komen rijden?'

'Eerst aan je moeder vragen.'

'Natuurlijk mag dat,' zei Diane. 'Als meneer Matthieson het niet vervelend vindt.'

'Dat vindt meneer Matthieson helemaal niet vervelend. En zeg maar Cal, hoor.'

Het was donker tegen de tijd dat de opnamen erop zaten. Ray liet de auto met chauffeur die de studio beschikbaar stelde vertrekken en reed naar huis in de Galaxie van Diane. Toen ze langs de oceaan reden, viel Tommy in slaap met zijn hoofd op Dianes schouder. Ze sloeg haar arm om hem heen en staarde naar de horizon, waar een dunne strook rood langzaam paars kleurde en uiteindelijk zwart werd.

Ray ratelde maar door over de regisseur, die traag en waardeloos was en altijd de camera op de verkeerde plaats opstelde. Diane luisterde met een half oor en mompelde korte antwoorden toen hij vroeg hoe haar dag was geweest, totdat hij het opgaf en er een stilte viel tussen hen, met op de achtergrond slechts het ruisen van de wind en het geluid van voorbijzoevende auto's.

'Is er iets?' vroeg Ray.

'Nee, hoor.'

'Wel waar. Wat is er?'

'Niet nu. Ik zeg het je straks wel.'

'Toe nou, schatje. Vertel op.'

'Niet nu!'

Thuis kwam Miguel aangelopen om hen te begroeten en de auto in de garage te zetten. Ray droeg de slapende Tommy in zijn armen naar binnen en de trap op naar zijn kamer, waar hij hem op bed legde en hem alleen liet met Diane. Tommy werd half wakker toen ze hem uitkleedde en zijn slappe, magere lijfje in een pyjama hees. Er zat een laagje rood stof op zijn gezicht en zijn handen, maar ze had het hart niet om hem helemaal wakker te maken en hem in bad te doen, dus maakte ze een spons nat met lauw water en veegde het ergste stof weg. Toen schoof ze hem voorzichtig onder de dekens en ging naast hem op het bed naar hem zitten kijken. Ze streek zijn haar van zijn voorhoofd. Wat werd hij groot. Zijn gezicht werd smaller, op de een of andere manier minder kwetsbaar. Ze knipte het lampje naast het bed uit, boog zich over hem heen en gaf een kus op zijn wang. Hij rook naar paarden. Soms voelde de liefde voor hem als een pijnscheut in haar hart.

Toen ze beneden kwam, zat Ray met twee margarita's op haar te wachten in de huiskamer. Dolores zat op haar knieën bij de haard en hield een lucifer bij de houtblokken die ze had klaargelegd op het enorme gietijzeren rooster. Ze kwam overeind, streek haar schort glad en liep langs Diane heen

zonder een begroeting of glimlach, met slechts een zijdelingse blik.

'Fijne avond nog,' zei Diane.

Dolores mompelde iets en was weg.

'Wat heeft dat mens toch? Wat heb ik misdaan?'

'Niks,' zei Ray, en hij kwam naar haar toe gelopen. 'Het is gewoon territoriumgedrag, denk ik. Ik ga nog wel een keer met haar praten.' Hij sloeg zijn armen om haar heen, maar Diane bleef roerloos staan.

'Maar wat belangrijker is,' zei hij. 'Wat heb ik misdaan?'

Diane aarzelde. Ze wilde niet belachelijk of neurotisch overkomen. Hij hield haar nu bij haar schouders beet en zocht in haar ogen naar een aanwijzing.

'Vertel,' zei hij.

'Ray, ben je nog getrouwd?'

'Hè?'

'Je zei dat je gescheiden bent. Is dat wel zo?'

'Schatje, wie heb jij gesproken?'

'Ach, het was Louella Parsons maar.'

'Jezus! Wat heeft die bitch verdomme gezegd? Diane, moet je horen...'

'Ben je gescheiden, Ray? Ja of nee? Vertel op!'

'Strikt genomen niet, maar...'

'Dus je hebt tegen me gelogen.' Ze probeerde de verlovingsring van haar vinger te rukken, maar het stomme ding kwam niet van zijn plaats.

'Diane...'

'Je hebt gelogen! En het is me niet eens duidelijk over wélke scheiding we het hier hebben. Van echtgenote nummer één of van echtgenote nummer twee?'

'Diane, in godsnaam, laat het me uitleggen.'

De ring was nu van haar vinger en ze ramde hem zo hard op de glazen tafel dat de inhoud van de margaritaglazen over de randen klotste.

'Pak hem alsjeblieft terug.'

Ze wilde weglopen, maar hij greep haar bij haar pols. 'Diane, luister alsjeblieft even naar me.'

'Ik luister.'

'De scheidingspapieren kunnen elk moment binnenkomen. Ik hoef ze alleen maar te tekenen. Over een week of twee zijn...' 'Je zei dat je gescheiden was en dat ben je niet.'

'Ik weet het, sorry. Maar het is niet meer dan een formaliteit...'

'O ja? En dat andere huwelijk dan? Het huwelijk waarvan je even was vergeten mij erover te vertellen, was dat ook een formaliteit?'

'Diane, ik was toen nog heel jong. Dat huwelijk heeft tien maanden geduurd.'

'En dus heb je er maar niets over verteld?'

'Nou ja, ik...'

'En huwelijk nummer twee, heeft dat wat langer geduurd? Elf maanden misschien, of heb je het jaar deze keer rond weten te maken?'

'Schatje, niet doen.'

'Hou toch op met je "schatje"!'

Hij pakte nu ook haar andere arm beet en hield haar voor zich uit, zodat ze geen kant op kon.

'Laat me los!'

'Diane, kijk me aan. Kijk me aan!'

Toen ze zijn ogen zag opflitsen, dacht ze heel even dat hij haar zou gaan slaan.

'Ik hou van je, meer dan van alles en iedereen die ik ooit heb gekend. Tommy en jij zijn alles voor me. Niet iedereen is zo volmaakt als jij. Ik heb veel fouten gemaakt in mijn leven, dingen waarvan ik zou willen dat ik ze ongedaan kon maken. Maar ik weet hoe goed het werkt tussen jou en mij, hoe fijn het is; ik weet dat we bij elkaar horen. Lieverd, ik heb alles voor je over. En voor Tommy. Jezus, Diane, ik zou mijn leven voor jullie geven.'

Dat waren de woorden die het 'm deden, al was ze nog te trots en te kwaad om te laten merken wat voor uitwerking ze op haar hadden. Als hij alleen zijn liefde voor haar had uitgesproken, zou ze hem misschien veel langer hebben laten spartelen. Het was zelfs goed mogelijk geweest (de gedachte was al bij haar opgekomen) dat ze dan Tommy uit zijn bed had gehaald en voorgoed was vertrokken. Maar het feit dat Ray in zijn liefdesverklaring - die afkomstig had kunnen zijn uit een kleffe B-film - ook haar zoon had genoemd, bracht haar standvastigheid aan het wankelen. En dat maakte haar opnieuw kwaad, niet op hem, maar op zichzelf. Ze gaf hem een harde klap in zijn gezicht.

Hij gaf geen krimp, alsof hij niet anders had verdiend, en toen ze de

steeds roder wordende plek zag die ze op zijn wang had gemaakt, boog ze haar hoofd en begon te huilen, en hij nam haar in zijn armen en drukte een kus op haar voorhoofd. Voorzichtig liet hij haar op het puntje van de bank zakken en ging zwijgend naast haar zitten, met zijn armen om haar heen terwijl zij huilde.

En toen ze weer uit haar woorden kon komen, beantwoordde hij haar kille vragen over zijn huwelijken, en hij bleef maar zeggen dat het hem speet dat hij niet eerlijk tegen haar was geweest, en dat daar maar één reden voor was: zijn angst om de liefde van zijn leven kwijt te raken, want hij wist zeker dat zij dat was.

Een uur later leidde hij haar de trap op naar hun slaapkamer, trok haar kleren uit en zoende haar hals en haar borsten terwijl ze voor hem stond, ijzig en trots, in de war en nog niet vergevingsgezind. En tijdens datgene wat volgde strafte ze hem voor zijn leugens, tot in de kleinste uurtjes.

Hun liefdesspel was van begin af aan gekenmerkt door een vleugje geweld ergens op de achtergrond, als een slapend wild dier waarvan het gevaar en de mogelijkheden hen beiden opwonden. Maar die avond opende Diane de kooi. Ze sloeg Ray en haalde met haar nagels tot bloedens toe zijn huid open, ze trok aan zijn haar en knakte zijn mannelijkheid dubbel tot hij het uitgilde van de pijn. En dat slapende beest, het monster dat hen uiteindelijk zou verslinden, was gewekt en rook zijn prooi.