33

Het lukte Robert niet het gevoel te beschrijven dat hem ertoe had gebracht de bioscoopzaal uit te lopen. Hij noemde het zoals altijd een vergelijking die niet klopte, waarvoor hij geen oplossing kon vinden. Hij had van het ene moment op het andere Julia heel dichtbij gevoeld, en had meteen gezien dat ze zich steeds verder van hem verwijderde. Op dat moment wist hij dat ze in gevaar was en had hij de bewakingsdienst gealarmeerd.

‘En dat is alles?’ vroeg Benjamin, die Roberts uitleg filmde. ‘Man, ik heb materiaal nodig, snap je? Ik ben hier om een film te maken en jij bent mijn held!’

‘Meer kan ik er niet over zeggen, Benjamin,’ antwoordde Robert hoofdschuddend. ‘Ik heb er zelf geen idee van hoe het werkt. Waar die zogenaamde visioenen, zoals jullie ze noemen, vandaan komen. Misschien is het allemaal onzin.’

‘Natuurlijk is het onzin,’ bemoeide Katie zich ermee. ‘En dankzij jou heb ik nu een heleboel problemen. Als ík Julia’s leven had gered, had niemand het nog over illegaal wapenbezit gehad. Dan was ik een held geweest. Nu dreigen ze niet alleen met een proces, maar ook om me van school te sturen.’

Ze hadden zich in de ziekenboeg verzameld, waar Julia herstelde van een longontsteking. De ziekte had ze die verschrikkelijke avond, inmiddels bijna twee weken geleden, al onder de leden gehad. Waarschijnlijk was het een gevolg van haar duik in het meer. Maar terwijl ze Julia op school hadden kunnen verplegen, hadden ze Debbie met een helikopter naar een ziekenhuis gebracht. Toen er een arts verscheen, had ze zich zo hysterisch gedragen dat zelfs een kalmerende injectie niet hielp. Maar de verwondingen hadden er erger uitgezien dan ze bleken te zijn. In het ziekenhuis werden alleen een zware hersenschudding en een hoofdwond geconstateerd.

Debbie maakte daar inmiddels een schedelbasisfractuur van, vertelde Rose, die samen met David in het ziekenhuis op bezoek was geweest. Debbies versie was trouwens toch volkomen anders dan die van Julia. Ze beweerde dat ze naar de mediatheek was gegaan om Julia te redden, omdat ze nog eerder dan Robert het vermoeden had gehad dat haar beste vriendin gevaar liep.

Zowel Katie als Julia was door de politie verhoord, maar beiden hadden Debbies rol in de kwestie verzwegen, net als een paar andere details.

Uiteindelijk leek verder onderzoek ook niet nodig, want Alex Cooper stopte sinds hij was gearresteerd niet meer met praten. Hij ontkende niet dat hij Angela had vermoord, maar verspreidde verhalen en vreemde geruchten over de vallei die zo krankzinnig en absurd waren dat hij tot de rechtszitting in een gesloten inrichting zou verblijven.

‘Zeg eens eerlijk,’ begon Benjamin. Hij legde de camera weg en rekte zich uit. ‘Alex heeft altijd al iets sinisters gehad, vinden jullie niet? Hij heeft zich gedragen als een van die psychopaten die in films de knappe sunnyboy spelen, maar in werkelijkheid een seriemoordenaar zijn.’

Julia schoof het kussen in haar rug recht, om comfortabeler te kunnen zitten. Ze had nog steeds pijn bij het ademen, maar het was al veel beter dan een paar dagen geleden.

Ze keek verlegen naar Benjamin. ‘Als ik eerlijk ben, heb ik zelfs even gedacht dat jij er iets mee te maken had.’

‘Ik?’

‘Ja. Je had ruzie met Angela in de mensa. En daarna mislukte je sollicitatie bij de Grace Chronicle.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Het spijt me.’

Benjamin beet op zijn lip. ‘Dat hoeft niet,’ antwoordde hij langzaam en zonder de gebruikelijke spottende toon. ‘Ik was inderdaad op een bepaalde manier bij de gebeurtenissen betrokken.’

Ze staarden hem met wijd opengesperde ogen aan.

‘Nee, het is niet wat jullie denken,’ zei hij verontwaardigd. ‘Maar het was Angela’s idee, of liever gezegd haar opdracht, dat ik bij het feest op de steiger zou filmen.’

‘Angela’s opdracht?’ Chris schudde ongelovig zijn hoofd. ‘Wat bedoel je?’

Benjamin streek over zijn voorhoofd. ‘Ze wist van de Murder Mystery Party. Ik heb achteraf pas begrepen dat ze nog meer materiaal wilde verzamelen om Alex te chanteren. Of misschien een paar anderen.’ Hij zweeg even. ‘Ze heeft me de opdracht gegeven om het feest te filmen. Ze heeft zelfs opgeschreven wanneer ik de camera op de Solomonrots moest richten.’

‘En heb je niet gevraagd waarom?’ vroeg Julia verbaasd.

‘Dat kon me niet schelen. Filmen voor de Grace Chronicle vond ik een hele eer.’ Benjamin haalde zijn schouders op. ‘Tja, dat is helaas anders gelopen. Als dat grietje op de steiger me op het beslissende moment geen duw had gegeven, had ik Isabels sprong van de Solomonrots gefilmd, live en in kleur.’

Het was een tijdlang stil. Uiteindelijk schraapte Chris zijn keel. ‘Weten jullie wat dat betekent?’ vroeg hij met een stem die heser was dan ooit. ‘Angela Finder heeft zonder het te weten opdracht gegeven om de moord op zichzelf te filmen.’

Julia deed haar ogen dicht. Haar vingers klemden zich om de ketting om haar hals waaraan de gouden ringen van haar ouders hingen.

Nee! Ze wilde het niet horen, en plotseling wilde ze alleen nog maar dat iedereen wegging. Iedereen behalve Chris. Helaas hoorde niemand haar stille wens.

‘Dan blijft er nog één ding over dat ik niet begrijp,’ mengde Rose zich opgewonden in het gesprek. Ze zat op de vensterbank. ‘Alex was op het feest, dat heeft iedereen gezien. En meteen nadat Robert in het water is gesprongen, is hij weggerend om de bewakingsdienst te informeren.’

‘Mis.’ Roberts ernstige stem klonk helder door de kamer.

‘Hoezo mis?’

‘Ten eerste…’ Julia had haar ogen dicht, maar ze wist dat Robert nu een houding aannam alsof hij hogere wiskunde doceerde. ‘… heeft Alex de bewakingsdienst nooit geïnformeerd. Misschien om het feest niet te verpesten. En ten tweede vraag ik me af of iemand hem op het feest heeft gezien op het moment dat ik in het water sprong.’

‘Tom heeft me verteld dat Alex is weggerend om hulp te halen,’ sprak Rose hem tegen.

‘Dat is zo.’ Roberts stem klonk triomfantelijk. ‘Maar ik heb het Tom gevraagd. Alex heeft hem op zijn mobiel gebeld en gezegd dat hij de bewakingsdienst zou inschakelen. Begrijpen jullie? Alex heeft heel berekenend gehandeld. Hij wist wanneer Isabel zou springen. Hij had op dat tijdstip met Angela afgesproken, die hem met die Yale-kwestie chanteerde. Hij heeft haar tot de plek op de oever geduwd. Ze had daar nooit op eigen kracht kunnen komen. Daarna heeft hij haar in het water geduwd en is ze binnen enkele seconden gezonken.’

Julia kneep haar ogen stijf dicht. Het liefst had ze haar oren ook dichtgehouden. Waarom konden ze niet weggaan? Waarom moesten ze erover blijven praten? Zelfs Robert praatte over Angela’s dood alsof hij een wiskundig bewijs leverde. Alsof het niet om een mensenleven ging, maar om een eenvoudige rekensom. Of was dat de reactie op zijn eigen trauma? dacht Julia. Was hij opgelucht dat er een dader was? Bewijzen? Juist omdat de moordenaars van hun ouders nog steeds vrij rondliepen?

David haalde haar uit haar gedachten. ‘Denken jullie dat Alex daarom die Murder Mystery Party in scène heeft gezet?’

Julia deed haar ogen open en keek naar Chris. Hij zat naast haar bed, zoals zo vaak de laatste dagen. Ze tastte naar zijn hand.

Hij beantwoordde haar blik en ze zag dat hij het begreep.

‘Daar zullen we nooit achter komen,’ zei hij energiek. ‘En eerlijk gezegd heb ik daar ook geen behoefte aan. Verder is het genoeg voor vandaag. Jullie gaan eruit, het bezoek duurt al veel te lang.’

‘Maar jij blijft natuurlijk om de opofferende ziekenverzorger te spelen.’ Benjamin glimlachte spottend, maar stond net als de anderen gehoorzaam op. Robert en Katie namen als laatsten afscheid van Julia en Chris.

Katie bleef in de deuropening staan en keek naar Julia. Ze glimlachte en Julia glimlachte terug. Ze hadden niemand verteld dat Debbie tegen Alex had gezegd dat ze van hem hield en dat hij haar als een stuk vuil had behandeld. Julia wist niet waarom Katie haar mond had gehouden, maar zij had het niet over haar hart kunnen verkrijgen.

Haar vroegere ik, Laura de Vincenz, had het misschien wel gedaan, maar het leek erop dat een deel van Julia inderdaad everybody’s darling was geworden, en dat deel wist dat er niets erger was dan van iemand houden als dat niet wederzijds was.

Ze dacht terug aan het moment nadat ze was bijgekomen in de mediatheek, vlak nadat de bewakers met Robert op hun hielen naar binnen waren gestormd. Binnen de kortste keren verdrong zich een mensenmassa in de ruimte alsof het spitsuur was in het metrostation Kurfürstendamm of, zoals Julia Frost zou zeggen, Piccadilly Circus in Londen.

Niemand had op Katie gelet. Alleen Julia had gezien dat Katie de usb-stick uit de computer trok en in haar broekzak stopte. En niemand behalve zij tweeën wist ervan.

Julia had er geen idee van wat Katies geheim was, en Katie vroeg niet naar haar geheim. Zonder dat ze erover hadden gepraat, waren ze het erover eens dat ze dat voor zich zouden houden. Verder wist niemand op school van het medaillon. Alleen Alex wist van de usb-stick, en de data die Angela Finder ergens op de server had verborgen, waren ontoegankelijk. Het was een onopgelost geheim, maar Julia wist hoe ze met geheimen moest omgaan.

Katie knipoogde nog een keer naar haar en trok de deur daarna zachtjes achter zich dicht. De stilte in de kamer verspreidde zich over Julia als een deken.

Chris trok zijn schoenen uit, ging bij haar op bed liggen en schoof zijn arm onder haar. ‘Dank je,’ fluisterde ze. ‘Dat werd hoog tijd.’

Hij glimlachte naar haar. ‘Hoe gaat het met je, Julia Frost?’

‘Mijn longen reutelen alsof ik een tamboerijn heb ingeslikt.’

Hij lachte, zijn vingers speelden met haar haar en hij keek naar haar met die prachtige, fascinerende ogen van hem. Julia kon niet anders. Ze moest telkens heel diep in zijn ogen duiken. Maar duiken was tenslotte haar passie.

Chris bracht zijn mond naar de hare en vlak voordat hun lippen elkaar raakten, fluisterde hij tegen haar: ‘Op een dag, Julia Frost, zul je me de waarheid over jezelf vertellen.’

De waarheid is oneindig en onbegrijpelijk, dacht Julia toen ze die nacht uit bed sloop omdat ze met Katie had afgesproken.

Ze ontmoetten elkaar op de plek waar Julia de eerste avond haar Sony Ericsson-mobiel in het water had gegooid. Katie had de zwarte usb-stick in haar hand, en ze staarden een tijdje naar de glinsterende strassteentjes. Het viel Julia nu pas op dat ze de initialen AF vormden, Angela Finder.

‘Weet je het zeker?’ vroeg Julia aan Katie.

‘Jij niet?’

‘Jawel.’

‘Nou dan. In principe staan er op dit ding alleen nullen en enen opgeslagen. Meer niet.’

Het volgende moment gooide Katie de usb-stick in het water, en daarmee Julia’s verleden. Ze moest zich er nu alleen nog bij neerleggen dat ze Laura de Vincenz niet meer was, de naam waarmee ze was geboren. Eigenlijk was ze dat al langer niet meer. Op één punt had Alex namelijk gelijk gehad. Tot haar komst in de vallei had Julia alleen op papier bestaan, maar de vallei veranderde iedereen en hier was zij van Laura de Vincenz in Julia Frost veranderd.

Ze had het niet gewild, maar na het mediaspektakel dat Der Tagesspiegel had veroorzaakt, kon iedereen aan de ontbijttafel lezen dat haar broer thuis was geweest op het tijdstip van de moord. Hij had de daders gezien en was de enige getuige. Vanaf dat moment waren ze in gevaar geweest en bestonden Laura en Ralph de Vincenz niet meer.

Ze noemden het een getuigenbeschermingsprogramma. Het betekende niets anders dan dat je alles wat je identiteit vormde, moest achterlaten. De Duitse politie had Laura de Vincenz de geboorteakte, de prachtige rapporten en het leven van een ander meisje gegeven. Een meisje dat op 24 december 1991 in Londen was geboren en samen met haar broer Robert bij een auto-ongeluk om het leven was gekomen. Dat meisje had Julia Frost geheten en ze hadden haar uitgekozen omdat Laura en Ralph Vincenz dankzij hun moeder vloeiend Engels spraken.

Ze hadden Julia uitgelegd dat het vergelijkbaar was met een orgaandonatie. Iemand sterft en een ander leeft verder met zijn nieren, longen of hart, zolang… tja, zolang er geen onvoorziene dingen gebeurden. Veiligheid was een woord dat Julia niet meer kende.

Het was haar eigen beslissing geweest om naar de vallei te komen. De politieagent die haar contactpersoon was, had Julia’s voorstel niet alleen geaccepteerd, maar zelfs toegejuicht. Hoe verder weg, hoe beter, had hij gezegd. Hij wist echter niets van de brief van Grace College, Grace Valley, British Columbia, Canada. Daarin stond dat Julia en haar broer Robert welkom waren als nieuwe studenten van Grace College. Hij wist ook niet dat noch Laura en Ralph de Vincenz noch Julia en Robert Frost zich ooit hadden aangemeld voor deze school.

Katie legde haar hand even op Julia’s schouder, daarna draaide ze zich om en liep zonder nog een woord te zeggen naar het schoolgebouw terug. Even later sloop Julia terug naar de ziekenboeg.

Pas toen ze in bed lag, viel het haar op dat ze tijdens haar heimelijke uitstapje geen enkele keer moeite had gehad met ademhalen en geen pijn in haar longen meer voelde.