24

robert

(de g van grace)

Robert had het koud, ijskoud. Hij lag op een ruwe stof, een soort tapijt of zo. En het was krap, verschrikkelijk krap om hem heen. Zijn armen en handen waren met brede tape vastgebonden, en hoe meer kracht hij zette om zich te bevrijden, des te sterker werd zijn bloedtoevoer afgesneden. Vertwijfeld stak hij zijn handen uit en stootte tegen metaal. Maar het ergste, het allerergste was de stank. Onaangenaam, penetrant, zodat hij zijn best deed alleen door zijn mond te ademen. Een overweldigende braakneiging overviel hem en hij snakte naar adem. Wat hij in zijn longen kreeg, was echter geen lucht, maar iets anders. Hij rochelde en hoestte. Benzine, schoot het door zijn hoofd, ik adem benzine in. Robert besefte waar hij was: in de kofferbak van de oude Mercedes die ooit van zijn vader was geweest.

Het hese geblaf van een hond recht onder zijn raam bevrijdde hem uit zijn nachtmerrie. Hij werd badend in het zweet wakker en keek om zich heen. Het was nog nacht en hij lag in bed in zijn kamer in de noordvleugel van het college.

Had hij weer geschreeuwd in zijn slaap? Alsof hij de vraag hardop had gesteld, stak Chris zijn hoofd om de deur en protesteerde slaperig. ‘Man, het is pas vijf uur en jij schreeuwt als een mager speenvarken. Kun je daar eindelijk eens mee stoppen?’

‘Sorry,’ mompelde Robert, in de hoop dat Chris weg zou gaan, maar Chris bleef in de deuropening staan en in zijn stem klonk een zweem bezorgdheid toen hij vroeg: ‘Zal ik Julia halen?’

‘Ik zeg toch dat alles in orde is.’ Kon Chris niet ophoepelen? Robert mocht hem niet en dat werd erger naarmate hij vaker met Julia samen was.

‘Ik bedoel het goed, oké?’ Chris draaide zich om en deed de deur achter zich dicht.

Chris was niet het type dat iets goed bedoelde, dat wist Robert zeker. Voor negenennegentig procent dan, er bestond altijd een minieme kans dat hij het mis had.

Robert kwam moeizaam uit bed en ging op de vensterbank zitten. Hij was klaarwakker.

In de duisternis was alleen de omtrek van het meer te zien, als een zwarte schijf. Toen hij die eerste avond tegen Julia had gezegd dat dit een boosaardige plek was, was dat niet meer dan een gevoel geweest. Nu kreeg hij van dag tot dag meer bewijs. Op het moment was hij bezig om een gedetailleerde kaart van de vallei te maken. Dat was niet eenvoudig, omdat er helemaal geen informatie over de vallei was. Hij had zowel in de bibliotheek als op de geografieafdeling geen goede landkaart kunnen vinden. En de plattegrond die werd vertoond op de beeldschermen in de hal, klopte van geen kanten. Dat had Robert toen hij drie was al beter gekund.

Lake Mirror was bijna cirkelvormig, maar dat was op zich niet ongewoon. Zulke cirkelvormige meren waren miljoenen jaren geleden vaak door inslagen van meteorieten gevormd. Een voorbeeld daarvan was de Sudburykrater in Canada, die 1,8 miljoen jaar geleden was ontstaan. De diameter bedroeg ruim tweehonderd kilometer. De asteroïde die was ingeslagen, had een omvang van tien kilometer gehad. Het ging de fantasie van de meeste mensen te boven om zich een asteroïde met een omvang van tien kilometer voor te stellen. Daarbij vergeleken was Lake Mirror niet meer dan een gat.

Opnieuw hondengeblaf. Dat kon alleen Ike zijn, die ergens onrustig over was. De zwarte dog was bijzonder gevoelig en had een scherp gehoor.

Robert staarde uit het raam. Het oranje licht van de lantaarns verlichtte de oeverpromenade. Hij zag twee gestalten.

Wat, zo vroeg in de ochtend? Hij sprong van de vensterbank, trok de onderste la van zijn bureau open en pakte de verrekijker van zijn vader.

Het duurde even voordat hij de twee gestalten in beeld had. Een lange jongen, en vlak naast hem een meisje.

Er was er hier maar één met een lichaam met zulke onelegante vormen en met een loop die eerder aan een olifant dan aan een mens deed denken: Debbie.

Maar… wie was de ander? Het silhouet leek erg op dat van Chris.

Robert kon zich echter niet voorstellen dat uitgerekend Chris ’s ochtends om vijf uur vrijwillig met Debbie ging wandelen. En bovendien was hij daarnet nog in zijn kamer geweest.

Nadenkend stopte Robert de verrekijker weg. Even later had hij het voorval in een laatje in zijn hersenen opgeborgen, waarna hij zich weer met het oorspronkelijke probleem bezighield.

Bij zijn zoektocht naar een oplossing was Robert gestuit op iets wat hem doodsbang maakte. Het was tot nu toe de duidelijkste aanwijzing dat er iets niet klopte in Grace Valley.

Zodra Robert besefte dat hij niet aan een goede landkaart kon komen, had hij met behulp van Google Earth geprobeerd om zelf een plattegrond van de vallei te maken. Maar hoewel Google Earth de omgeving van Fields en de bossen in het noorden gedetailleerd had geregistreerd, was de vallei tot aan de Ghost een blinde vlek. En telkens als Robert wilde inzoomen, was er een waarschuwing verschenen die hij niet uit zijn hoofd kon zetten.

access denied.

Verboden toegang.