26

Angela Finder was de sleutel tot alle gebeurtenissen in de vallei. Haar dood was geen toeval geweest. En absoluut geen ongeluk.

De studente was hoofdredactrice van de Grace Chronicle geweest. Alleen daarom al had ze toegang tot informatie waaraan anderen niet konden komen. Het was echter nog veel belangrijker dat ze een bekende hacker was en daardoor de mogelijkheid had om via elk netwerk in computersystemen binnen te dringen. Het leek erop dat ze daar uitgebreid gebruik van had gemaakt.

Ze had het nummer van Julia’s mobiel achterhaald en was in het bezit geweest van informatie over Katie. Julia wist niet welke reden ze daarvoor had gehad, maar misschien waren ze niet de enigen naar wie Angela Finder onderzoek had gedaan.

Het schijnbaar hulpeloze meisje in de rolstoel had enorm veel macht gehad: docenten, personeel, studenten – ze konden allemaal slachtoffer zijn. Want was er in het leven van zowat ieder mens niet iets waardoor hij te chanteren was?

Was het echt zo geweest? En zo ja, waarom dan? Waarom had Angela Finder er zoveel belang aan gehecht om macht over anderen uit te oefenen? Ging het zoals altijd om geld? Misschien. Om haar carrière als journaliste? Absoluut niet.

Julia was van mening dat de Grace Chronicle niet bepaald aan onderzoeksjournalistiek deed. Ze vond zelfs dat het blad een beetje te enthousiast was over het leven op Grace College. Maar waarom was het Angela dan te doen geweest? Waarom had ze haar een sms’je gestuurd dat alleen was bedoeld om Julia erop te wijzen dat haar geheime nummer bekend was?

Om de reden voor Angela’s gedrag te achterhalen had Julia haar beter moeten kennen. Eigenlijk wist ze alleen dat de studente zelfbewust en behoorlijk zelfingenomen was geweest. Zo was ze tijdens het sollicitatiegesprek voor de Chronicle in elk geval op Julia overgekomen.

Wraak op alles en iedereen? Verbittering omdat ze haar leven in een rolstoel moest doorbrengen? Jaloezie op anderen die geen ongeluk hadden gehad? Er konden heel veel redenen zijn voor Angela’s gedrag, zelfs de behoefte om anderen te treiteren.

Julia ademde diep in en uit. Ze voelde dat ze langzamerhand de kern van de zaak naderde. Allerlei uiteenlopende gedachten en gevoelens bestormden haar, waarvan er één telkens weer op de voorgrond trad. Als iedereen in de vallei slachtoffer van Angela Finder had kunnen zijn, dan kwamen ze ook allemaal als dader in aanmerking. Zijzelf in principe ook. En Katie. Julia wilde de gedachte aan haar maar al te graag verdringen, maar deze schoof telkens weer hardnekkig naar de oppervlakte. Julia’s huisgenootje had een motief gehad om Angela te vermoorden. Niet alleen omdat ze Katie in haar mail had bedreigd, maar ook omdat Katie Angela op het spoor was. Dat bewees haar aantekening op de mail. En ze had de gelegenheid gehad om de moord te plegen.

Het enige wat de politie officieel aan de media had willen bevestigen, was het tijdstip van Angela’s dood. Volgens het lijkschouwingsrapport was Angela tussen zes en tien uur ’s avonds gestorven. Aangezien Julia haar voor het avondeten nog had gezien, moest ze dus tijdens het feest of het onweer erna om het leven zijn gekomen.

Katie was niet op het feest geweest en had dus ook geen alibi. En met haar honderden andere collegestudenten en docenten, bedacht Julia.

Ze rekte zich uit en keek naar de hemel, die zo felblauw straalde dat hij de spot leek te drijven met haar sombere gedachten.

Waarom had de politie dat tot nu toe niet achterhaald? Tja, waarom, Julia? Dat vraag je nog? Vertrouw je de politie nog steeds? Denk aan je vader! Je hebt toch zelf ondervonden dat wantrouwen het belangrijkste wapen is om te overleven? Zijn het niet juist de fouten van de politie die jouw lot en dat van Robert hebben bepaald? Verschrikkelijke fouten?

Julia ging staan en liep voor de hut heen en weer. De ramen waren ondoorzichtig door een dikke laag vuil. De deur hing scheef en het slot zag eruit alsof het met geweld was opengebroken.

Julia kreeg kippenvel en dat kwam niet alleen doordat ze zich ervan bewust was geworden dat er een meedogenloze moordenaar in de vallei woonde, die een weerloos meisje had verdronken in het meer. Het was iets anders. Als ze iets had geleerd tijdens de afgelopen weken, was het dat de vallei veel geheimen verborg en dat er dingen gebeurden die ze niet kon bevatten.

Vastbesloten draaide ze zich om en liep terug naar het meer. Hoewel wantrouwen essentieel was voor Robert en haar om te overleven, kon ze haar probleem niet alleen oplossen. Ieder mens was op zijn eigen manier aangewezen op de hulp van anderen. En met elke dag die er op het college voorbijging, werd dat duidelijker.

Op het oeverpad van Lake Mirror waste ze haar gezicht in het meer. Ze keek in het gladde, kalme water en staarde naar het gezicht dat ze weerspiegeld zag. Ze zag echter niet zichzelf, niet everybody’s darling, maar haar vroegere ik. Ze had besloten haar lot in eigen hand te nemen.

Een blik op haar horloge vertelde haar dat het vijf voor zes was.

Een van de dingen die ze als eerste moest doen, was eindelijk contact opnemen. De ansichtkaart die ze had gekregen, bevatte de gecodeerde bezorgdheid dat Robert en zij zich nog niet hadden gemeld. Bij al het nadenken dat ze op de terugweg van de hut had gedaan, hoorde ook de vraag waarom Angela Finder, de koningin van de hackers, de heerseres van het world wide web, het krantenartikel van Der Tagesspiegel via de post had gekregen.

Waarom kreeg ze brieven als ze toegang had tot alle onlinearchieven? Maar was dat antwoord niet logisch? Juist iemand als Angela Finder zou weten dat alles wat je op internet deed sporen achterliet. En Angela had een verbluffend eenvoudige oplossing gevonden. Langzaam als een slak, maar betrouwbaar.

Toen Julia in haar appartement terugkwam, waren haar huisgenoten net als het grootste deel van de studenten voor het avondeten naar de mensa. Chris, Alex en Benjamin zouden waarschijnlijk in Fields eten en pas vanavond laat terugkomen. De rit duurde tenslotte bijna twee uur.

In de supermarkt kocht Julia een ansichtkaart, waarna ze zich terugtrok in Starbucks, waar het op dit tijdstip zo goed als leeg was. Ze ging aan een tafeltje bij het raam zitten, van waaruit ze zowel het parkeerterrein als de campus in de gaten kon houden. Het adres stond in haar agenda.

william gold, university of london

lewisham way

new cross

london se14 6nw

england, uk

Uiteindelijk besloot ze tot de tekst: Zijn goed aangekomen en hebben veel oude vrienden ontmoet. Julia & Robert

Ze zouden het bericht begrijpen.

Ze gooide de kaart in de brievenbus bij de administratie en ging weer naar Starbucks terug. Ze moest lang wachten en dronk de ene na de andere cappuccino. Waarschijnlijk zou ze vannacht rechtop in bed zitten. Even na tien uur zag ze eindelijk de landrover het parkeerterrein op rijden en even later liepen Alex, Benjamin en Chris naar het schoolgebouw.

Julia rende het café uit, en pas toen de serveerster haar riep, besefte ze dat ze vergeten was te betalen.

Chris zwaaide toen hij haar zag. Het leek erop dat hij een beetje aangeschoten was, en hij was in een uitstekend humeur. Hij deed net of hun woordenwisseling eerder die dag niet had plaatsgevonden. ‘Je had mee moeten gaan, Julia. Het is verdomd prettig om weer eens in de beschaafde wereld te zijn.’

‘Dat noem je beschaafd?’ vroeg Benjamin spottend. ‘Fields is een ellendig klein gehucht. Er zijn daar minder inwoners dan er studenten in de vallei zijn.’

‘Toch kon je er een nieuwe camera kopen,’ mompelde Alex. ‘Je legt gewoon je creditcard neer en krijgt wat je wilt hebben.’

Benjamin streek schuldbewust door zijn haar. ‘Tot mijn vader de afrekening ziet, dan laat hij de kaart blokkeren.’

‘Maar je moet toegeven, Alex, dat het bier daar beneden prima is. En de biefstuk ook. Echt, het was zo lekker alsof ik de bizon zelf had geschoten.’

‘Het was maar een kalf,’ lachte Alex. ‘En het wordt tijd dat ik naar mijn kantoor ga. Isabel zal woedend zijn dat ik haar het spreekuur alleen heb laten doen. Ik moet in elk geval het papierwerk regelen.’

Hij zwaaide naar hen en verdween door de zijingang die naar de appartementen leidde, terwijl Julia, Benjamin en Chris naar de hoofdingang liepen.

Voordat ze het gebouw binnen gingen, bleef Julia staan. ‘Zeg, ik heb op jullie gewacht. Ik heb je hulp nodig, Benjamin.’

Chris keek haar aandachtig aan. ‘Ga je eindelijk vertellen wat er is gebeurd? Ik weet zeker dat er iets niet klopt. Je deed vanmiddag zo vreemd.’

Het was gewoonweg griezelig, zoals hij haar doorzag.

‘Ik wil nog een keer zien wat Benjamin die avond bij het boothuis heeft gefilmd.’

‘Waarom?’ Weer was Chris degene die reageerde. ‘Je kent de opname toch?’

Julia dacht aan het zeldzame gevoel toen ze de opnames voor het eerst had gezien. ‘Ik heb iets bedacht.’

‘Wat dan?’

‘Niet hier en niet nu. Ik moet het jullie laten zien.’

‘Heb je de geheugenkaart uit de oude camera nog?’ vroeg Chris aan Benjamin.

‘Waar zie je me voor aan?’ Benjamin schudde zijn hoofd. ‘We kunnen het best naar de mediatheek gaan. Daar hebben ze een groot beeldscherm.’

Het meer klotste tegen de oeverstenen die uit het water staken. Ze vormden een regelmatig patroon, bijna alsof iemand ze zo had neergelegd. Maar als de stenen waren neergelegd, dan was dat jaren geleden gebeurd, want ze waren bedekt met mos. Slijmerig uitziende waterplanten baanden zich een weg door de tussenruimtes en Julia bedacht met een lichte huivering hoe akelig ze op haar naakte huid zouden aanvoelen.

Natuurlijk was die gedachte belachelijk, en ze kwam ook alleen in Julia op omdat Benjamin na onrustige, wiebelende beelden de neiging had de camera een eeuwigheid op schijnbaar onbelangrijke details te richten, tot je gewoon niet meer in staat was om nog langer te kijken.

‘Jezus, Benjamin, gaat dat de hele tijd zo? Ik val in slaap als ik nog langer naar die groene brij moet kijken,’ protesteerde Chris.

‘Close-ups van landschappen kan iedereen maken, maar het komt aan op de details. Altijd op de details.’ Toch spoelde Benjamin verder. Eerst kwamen de scènes van het feest, hun aankomst, Alex achter de muziekinstallatie, Debbie, Chris die in het bos verdween, Julia en Robert op de steiger.

Daarna kwamen de scènes waarop Julia had gewacht. Het boothuis, Julia en David, de dansvloer, de drukte overal. Tom die op het olievat ging staan. Robert op de steiger. Bomen. Bomen. Bomen. Water. Water. Water. Het pad naar het schoolgebouw. Julia staarde naar de beelden en wachtte op het moment dat haar de eerste keer was opgevallen, bij de brug. Er stond geen wind en toch was het meer in beweging.

‘Je moet heel wat alcohol gedronken hebben,’ mompelde Chris. ‘De camera deint nogal.’

Benjamin gaf geen antwoord.

Julia staarde naar het scherm, volgde elk klein detail en plotseling zag ze het. ‘Daar! Stop! Stop!’ Ze sprong overeind.

Chris staarde naar het beeldscherm. ‘Wat bedoel je?’

‘Zien jullie dat niet? Daar bij de oever achter de brug! Kun je het beeld vergroten, Benjamin?’

‘Het is alleen water,’ merkte Chris op.

‘Precies,’ zei Julia. ‘En daar gaat het ook om.’ Ze deed drie grote stappen naar voren en wees naar de luchtbellen die vlak bij de oever omhoogkwamen.

‘En?’

‘Zijn jullie blind? Het wateroppervlak was daarnet nog helemaal rustig, nietwaar?’

‘Ja.’ Benjamin fronste zijn voorhoofd.

‘Waar komen die luchtbellen dan vandaan? Waarom zijn er plotseling kringen in het water? Er klopt iets niet.’

‘Julia heeft gelijk.’ Chris keek verbaasd op. ‘Beseffen jullie dat we Angela precies op die plek hebben gevonden?’ mompelde hij. ‘Nog een keer van voren af aan, Benjamin.’

‘En let op de klok,’ zei Julia.

De opname begon opnieuw en de klok telde de seconden: 10:10, 10:11, 10:12, 10:13. Er waren alleen nog kringen te zien, die steeds kleiner werden. De klok liep verder: 10:14, 10:16.

‘Stop!’ riep Julia. ‘Er ontbreekt een seconde.’

Het was heel even stil.

‘Hoe kan dat, Benjamin?’ vroeg Chris.

‘Iemand heeft een stukje van de opname gewist.’

Chris en Julia staarden elkaar aan. ‘Gaat dat zo gemakkelijk?’ vroeg Chris na een tijdje.

Benjamin knikte. ‘Als je een beetje verstand van techniek hebt wel,’ zei hij kort.

Julia kreeg een ingeving. ‘Misschien was het geen toeval dat iemand je camera kapot heeft gemaakt.’

Benjamin haalde zijn schouders op. ‘Waarom, als de geheugenkaart ook bewerkt is?’

Julia ging met haar hand door haar haar. ‘Geen idee.’ Ze had het gevoel dat ze een stuk dichter bij het geheim was gekomen. Onrustig begon ze in de zaal heen en weer te lopen. ‘Weten jullie wat dat betekent? Er is bewijs! Een aanwijzing voor Angela’s dood! Op de video stond iets wat zo belangrijk was dat iemand de moeite heeft genomen om een seconde, één enkele seconde, van de opname te wissen.’

Ze voelde zich euforisch. De adrenaline pompte door haar lichaam, maar haar illusies werden in één klap vernietigd toen Chris commentaar gaf. ‘Wat hebben we daaraan als het bewijs verdwenen is?’ zei hij op sombere toon.

Uit het appartement van de jongens klonken luide stemmen en er knalde een champagnekurk.

Debbie trok de keukendeur open op het moment dat Chris, Julia en Benjamin de hal in stapten.

‘Hebben jullie het al gehoord? Het is voorbij. De politie heeft het onderzoek stopgezet en we hebben weer rust in de vallei. We wilden jullie net halen om het te vieren.’

Julia keek de keuken in, waar Rose, David, Katie en Robert op het punt stonden om schuimende sekt in kartonnen bekers te schenken.

‘Godzijdank.’ Rose knipoogde uitgelaten naar Julia. ‘Mijn ouders wilden me al van school halen nadat er artikelen over Angela Finders dood in de media waren verschenen.’ Rose’ blauwe ogen werden donker. ‘Maar goed, ik was toch niet naar huis teruggegaan.’

Julia wisselde een blik met Robert. Hij was als enige in de keuken niet uitbundig vrolijk. Hij was natuurlijk net zo opgelucht als zij dat de politie was vertrokken, maar hij kon er beslist niet tegen dat het raadsel onopgelost bleef.

Die rotopname! Ze had beter moeten opletten toen Benjamin hem voor het eerst liet zien.

‘Hier, Juul.’ Rose gaf haar een beker. ‘Voor jou.’

Ze pakte de beker gedachteloos aan op het moment dat Benjamin de keuken in kwam. Hij had zijn laptop bij zich, die hij waarschijnlijk net uit zijn kamer had gehaald.

Zonder zich om de drukte om hem heen te bekommeren ging hij aan de keukentafel zitten, klapte zijn laptop open en logde in op internet.

Op dat moment stak Alex nieuwsgierig zijn hoofd om de deur. ‘Feest?’ vroeg hij.

‘Feest!’ jubelde Debbie, en ze trok hem naar binnen en gaf hem een beker. Hij bedankte met een warme glimlach en Debbie werd rood tot achter haar oren.

Julia moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen. Debbie dweepte inmiddels zo met de oudere student dat het ondraaglijk begon te worden. En Alex vond die bewondering niet eens pijnlijk. Integendeel, hij leek zich gevleid te voelen. Julia had niet gedacht dat mister Florida dat nodig had.

David gaf Benjamin een beker sekt, maar hij stootte hem per ongeluk om en de sekt stroomde over de tafel.

‘Hé,’ vroeg David. ‘Wat is er met jou aan de hand?’

‘Jullie denken allemaal dat ik een chaoot ben, maar vergeet niet dat ik een absolute controlfreak ben als het om filmen gaat,’ bromde Benjamin.

Julia boog zich naar hem toe. Ook Chris luisterde aandachtig. ‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg hij.

‘Al mijn videobestanden zijn beveiligd en gecodeerd op internet opgeslagen. Daarbij vergeleken is de kluis van de Koninklijke Bank van Canada een eitje.’

‘En dat betekent?’

‘Ik heb nog een oude versie, die niet bewerkt kon worden omdat niemand er toegang toe heeft.’ Hij knikte trots. ‘Bingo! Hier is hij. 13-09-2010 v-boothuis-01.avi.’

Pas nu merkten de anderen dat er iets aan de hand was.

‘Waar heb je het over?’ vroeg David.

Benjamin praatte gewoon verder. ‘Ik weet nu waarom mijn camera vernield is en de geheugenkaart is bewerkt. Angela’s dood was geen ongeluk, en ik heb alles op video opgenomen.’

Julia fronste haar voorhoofd. Waarom vertelde Benjamin dat? Stel dat een van de anderen de dood van Angela Finder op zijn geweten had? Ze wierp een wantrouwende blik op Katie. De Koreaanse leunde tegen de vensterbank en dronk van haar sekt, kortom, ze gedroeg zich alsof het haar allemaal niet aanging. Het was onmogelijk te zeggen of het gebrek aan interesse gespeeld of gewoon typisch Katie was.

En Benjamin zelf? schoot het door Julia’s hoofd. Misschien was hij zo overijverig omdat hij de moordenaar was. Hij had erg heftig gereageerd tijdens de ruzie met Angela in de mensa. Daarna had ze hem op een heel botte manier afgewezen voor de Chronicle, waarna hij woedend naar buiten was gestormd. En hij was niet alleen een filmfanaat, maar kon ook heel goed met computers overweg, net als Angela. Was er misschien een band tussen die twee? Aan de andere kant had niemand een beter alibi dan Benjamin. Het was absoluut waterdicht. Hij was de hele tijd op het feest geweest. En de opname die hij had gemaakt was het ultieme bewijs. Benjamin kon de dood van Angela niet op zijn geweten hebben.

Maar waarom was hij niet wat voorzichtiger? Was het wel goed om iedereen te vertellen wat ze wisten?

‘Julia heeft het ontdekt,’ legde hij uit terwijl de anderen met open mond naar hem luisterden. ‘Ze heeft als enige gemerkt dat er een stukje van de opname van het feest ontbrak.’

‘Maar waarom zou iemand de opname bewerken?’ Rose sperde haar ogen open.

‘Benjamin is nog niet klaar,’ onderbrak Katie haar.

‘Iemand heeft een detail uit de opname gewist,’ ging Benjamin verder. ‘Volgens de klok ontbreekt er een seconde uit de huidige versie. Een seconde. Dat merk je nauwelijks als je het niet weet. Maar…’ Benjamin klopte op zijn laptop. ‘Hier heb ik het origineel.’

‘Waar wacht je op?’ zei Chris.

Negen hoofden bogen zich over de computer.

De band van het feest werd weer versneld afgespeeld: Robert op de steiger, Alex achter de muziekinstallatie. Rose, David en Julia. Chris die naar het bos liep. Debbie die hem tegemoetkwam. Landschap, meer, bergen. Alex die belde. Chris met een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht. Ike die in de camera hijgde.

De beelden liepen in elkaar over en het was een luguber idee dat er op de achtergrond iets verschrikkelijks had plaatsgevonden wat ze nu probeerden te achterhalen.

‘Let nu op,’ mompelde Benjamin terwijl hij op een paar knoppen drukte. De opname liep in normaal tempo verder.

Negen hoofden staarden gefascineerd naar het computerscherm. Julia voelde de innerlijke weerstand weer. Er waren te veel mensen. Ook al konden in theorie honderden anderen de moord op hun geweten hebben, Julia had er geen goed gevoel over.

Ze keek naar het scherm. Het water was in beweging en kwam langzaam tot rust. De klok telde: 10:10, 10:11, 10:12, 10:13. Er waren alleen nog kringen te zien, die steeds kleiner werden. 10:14, 10:15.

‘Dat is het,’ zei Chris toonloos. ‘Kun je dat beeld vergroten?’

In het midden van de cirkel was iets te zien. Ze staarden er allemaal ontzet naar. ‘Het kan een tak zijn,’ zei Rose. ‘Vlak bij de oever liggen veel bomen, wortels en takken.’

‘Kan het nog groter?’ vroeg David ongeduldig.

‘Nee, dat is de limiet,’ legde Benjamin uit.

Eigenlijk was groter niet nodig, want hoe langer ze naar het beeld staarden, des te stiller werd het in de kamer. Ze waren allemaal als versteend. Julia’s huid vibreerde alsof alle zenuwen in haar zenuwstelsel alarm sloegen.

Op het beeldscherm, weliswaar onduidelijk maar onmiskenbaar, was een hand te zien die uit het water stak. Een sneeuwwitte hand. Vijf vingers.

De hand zweefde boven het water alsof hij afgesneden was. Julia was bang dat ze moest overgeven. Want het was niet de hand van een dode, maar van een stervende, en die hield iets stevig omklemd.