12

Aan het plafond hing tl-verlichting. Een van de buizen flikkerde en maakte een zoemend geluid, dat na de heftige donderslagen die de vallei hadden geteisterd bijna een kalmerend effect had. Het onweer trok langzaam weg. Heel af en toe flitste er nog een bliksem aan de hemel die de nacht verlichtte, terwijl de regen bijna gezellig tegen de ramen van appartement 113 tikte.

De rust was verrassend snel teruggekeerd in het schoolgebouw. Op de gangen liepen weliswaar nog steeds studenten heen en weer en sloegen deuren dicht, maar het gelach dat avond na avond in de gangen weerklonk, ontbrak. De zijvleugel van Grace was doordrongen van een vreemde rust, die het gevolg was van het bedrukte zwijgen.

David zat met een deken om zich heen naast Julia aan de kleine keukentafel van het appartement op de eerste verdieping. Tegenover haar zat Robert. Zijn magere lichaam bibberde van de kou. Rose stond bij het aanrecht om thee te zetten.

‘Je kunt beter in bed gaan liggen,’ zei ze voor de zoveelste keer tegen Robert, maar die schudde zijn hoofd.

‘Waag het niet om te filmen,’ zei Julia tegen Benjamin, die zich op de vensterbank had teruggetrokken.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik wacht op spannender beelden dan dit sombere tafereel,’ antwoordde hij terwijl hij een veelbetekenende blik op Debbie wierp, die in de koelkast van de jongens naar iets eetbaars zocht.

‘Als ik zenuwachtig ben, moet ik eten,’ legde ze uit. ‘Hebben jullie alleen melk? Geen chocolade?’

Niemand gaf antwoord.

‘Robert, je hebt dus een meisje in het meer zien springen,’ begon Chris.

‘Dat klopt. Ze is van de rots gesprongen!’ Robert volhardde in zijn verhaal.

Ze staarden allemaal naar Robert alsof hij een buitenaards wezen was. En daar leek hij eigenlijk ook op. Zijn gezicht was bleek, zijn lippen blauw en zijn tanden klapperden. Het was niet duidelijk of dat van opwinding of van de kou was, of omdat hij terecht bang was dat niemand zijn verhaal over het meisje zou geloven.

‘En, hoe zag die mooie onbekende eruit?’ vroeg Debbie. Rond haar mond lag een spottend glimlachje.

‘Ik weet het niet…’ stamelde Robert.

Julia wist dat hij precies wist hoe ze eruitzag. Het geheugen van haar broer was tenslotte in een superbrein ondergebracht. Hij vergat nooit iets, ook al kon hij realiteit en fantasie soms niet uit elkaar houden.

‘Als Lorelei,’ mompelde hij uiteindelijk.

‘Lorelei?’ Rose sprak de naam langzaam uit.

‘Hij bedoelt een zeemeermin,’ legde Julia met tegenzin uit.

‘Een zeemeermin? Tja, wauw, dat is echt vreemd.’ Debbie ging naast Benjamin op de vensterbank zitten en stootte hem aan. ‘Een zeemeermin in Lake Mirror! En dat moeten wij geloven?’ Haar paniek van daarstraks was vergeten en inmiddels leek ze zich kostelijk te amuseren.

‘Haar haar was blauw en ze droeg een groen badpak,’ ging Robert verder met zijn absurde verhaal.

‘Blauw haar?’ Benjamin rolde met zijn ogen.

Plotseling stond Katie in de deuropening. ‘Laat Robert toch gewoon uitpraten,’ zei ze. Ze had daarstraks alleen even naar binnen gekeken, had zonder commentaar aangehoord hoe het met Robert en David ging en was daarna weer verdwenen. ‘Als jullie hier zo nodig een tribunaal moeten houden, dan heeft de verdachte het recht om zijn versie rustig te vertellen.’

‘Ja, vertel ons je verhaal nog een keer heel precies, Robert,’ zei David. ‘Waar heb je het meisje gezien?’

Robert fronste zijn voorhoofd ongeduldig. ‘Op de Solomonrots, natuurlijk. Op de plek waar de rots steil het water in loopt. Ze was er ineens.’ Hij keek om zich heen. ‘Ze rende naar de rand waar Chris en Alex ons omhoog hebben getrokken en bleef even staan. Daarna is ze in het meer gesprongen. Ze ging kopje-onder. Ze is… Het water heeft haar verzwolgen.’ Robert praatte hakkelend en buiten adem. Het trillen van zijn lichaam sloeg over op zijn stem.

O god, hij gaat toch niet huilen? dacht Julia. Ze liep in gedachten snel de mogelijkheden door. Goed, de rots was tamelijk hoog, zeker tien meter en extreem steil. Dat had ze zelf ervaren toen ze naar het plateau was afgedaald. Aan de andere kant, als iemand voldoende moed had, was het niet onmogelijk om ervanaf te springen. En op dat moment onweerde het nog niet. Sommige mensen waren gek op uitdagingen zoals bungeejumping of zo. Maar maakte dat Roberts verhaal waarschijnlijker?

‘En toen ze boven op de Solomonrots stond, die Lorelei… Was ze haar haar aan het borstelen?’ Debbie keek Robert spottend aan. ‘Of zong ze? Zoals de sirenen? Heeft ze je gelokt met haar betoverende stem?’

‘Nee.’ Robert negeerde de ironie in Debbies stem. ‘Ze stond er ineens en het volgende moment sprong ze.’

‘Een meisje met blauw haar?’ herhaalde Chris nu ook met een sarcastische ondertoon.

‘Ja. En ze droeg een groen badpak.’ Robert knikte.

Debbie begon hysterisch te lachen. ‘Jezus, ik kan niet anders zeggen dan dat jij echt niet spoort,’ giechelde ze.

Rose’ gezicht vertrok van boosheid. ‘Wat valt er te lachen?’ snauwde ze. ‘Robert wilde iemand helpen. Hij heeft zijn leven gewaagd, en David ook.’

Chris schudde zijn hoofd. ‘Weet je wat ik niet begrijp, David? Waarom ben je niet op het plateau gebleven toen het jullie eindelijk was gelukt erop te klimmen? Het was echt op het nippertje.’

‘Ik wilde het meisje zoeken.’

‘Je gelooft me dus.’ Robert keek hem opgelucht aan, maar David aarzelde. In zijn ogen was medelijden te lezen. ‘Ik weet het niet, Robert,’ zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. ‘Ik heb behoorlijk diep gedoken. En ik heb geen spoor van haar gevonden. En dat blauwe haar… Sorry, kerel, maar het klinkt alsof je op het feest iets te veel mixjes hebt gedronken.’

‘Ze was er!’ Robert sprong op. ‘En ik heb geen druppel gedronken.’

Benjamin klopte op zijn camera. ‘Ik denk dat ik deze woordenwisseling meteen kan beslissen,’ zei hij met een grijns. ‘Ik stond op de steiger en filmde de Solomonrots. En geloof me, een meisje met blauw haar was me vast en zeker opgevallen.’

Robert wilde antwoord geven, maar schudde in plaats daarvan vertwijfeld zijn hoofd.

‘Moeten we het bestuur niet informeren? Ik bedoel, stel dat Robert gelijk heeft?’ Rose fronste haar voorhoofd.

Benjamin kneep zijn ogen tot spleetjes. Zijn anders zo vrolijke gezicht stond plotseling verbeten. ‘Wil dat zeggen dat je naar het bestuur wilt rennen om te verklikken waar we waren?’ bromde hij. ‘Ben je vergeten dat het boothuis op verboden terrein ligt? Als we toegeven dat we daar een feest hebben gehouden, zijn niet alleen Alex, Isabel en de anderen de pineut, maar wij ook.’

‘Ik snap niet dat ik over het hek ben geklommen. En dat ik op het feest ben geweest!’ Debbies stem klonk schel en paniekerig.

Terwijl uitgerekend zij zich als een enorm feestbeest had gedragen, schoot het door Julia’s hoofd.

Buiten rolde de donder zacht wegebbend door de vallei.

Chris haalde zijn schouders op. ‘Benjamin heeft bij wijze van uitzondering gelijk. Hoor eens, het kan zijn dat we ervoor van school worden gestuurd, terwijl we hier nauwelijks begonnen zijn. Bovendien hebben jullie Benjamin gehoord. Hij heeft de rots de hele tijd gefilmd. Ik geloof dus niet in dat geheimzinnige meisje.’

Benjamin knikte en klopte op zijn camera. ‘Als iemand het bewijs wil zien, alles staat erop. Digitaal en in kleur. We kunnen het elk moment bekijken.’ Hij glimlachte spottend naar Robert. ‘Met andere woorden, Rob, we hebben er niets op tegen als je naar de decaan holt om je verhaal te vertellen. Dan verklaart hij je voor gek en stopt hij je in een krankzinnigengesticht, waar ze je volstoppen met medicijnen. Dan ben je de hele dag high!’

Kappen, dacht Julia. Kappen nu. Ze moeten ophouden met Robert lastigvallen. Maar ze wist niet hoe ze Benjamin moest tegenhouden, die inmiddels door de kamer wankelde en met zijn ogen rolde alsof hij speed had gebruikt.

‘Volkomen high,’ mompelde hij. ‘Gratis.’

‘Robert,’ begon ze langzaam. ‘Je weet toch dat je soms…’

Haar broer keek haar smekend aan. Zijn blik vroeg om haar steun. Ze moest hem geloven, zijn zelfvertrouwen opkrikken, hem zekerheid bieden. Maar als ze eerlijk was, geloofde zij hem ook niet. Bovendien had ze geen zin in vragen en domme antwoorden, en ze wilde al helemaal niet met de decaan praten.

Ze wist dat Robert dat allemaal in haar ogen las. Julia had er geen idee van hoe hij het deed, maar haar broer bezat het vermogen om gedachten te lezen en verborgen gevoelens te peilen. Hij kon een ongeluk voorspellen en voelde de dood voordat die voor de deur stond.

Ze had het al een keer meegemaakt en ze was er bang voor.

‘Oké, we moeten een beslissing nemen,’ begon Chris. ‘Wie van jullie gelooft dat Robert een meisje met blauw haar in het meer heeft zien springen? En wie is ervoor dat we naar het bestuur gaan?’

‘Niemand gelooft hem. En niemand gaat naar de decaan.’

Ze draaiden zich allemaal om naar Alex, die in de deuropening stond. Zijn gezicht was doodsbleek, maar zijn stem klonk vastberaden. Julia had er geen idee van hoe lang hij daar al stond te luisteren.

Hij nam hen een voor een op, liep naar binnen en legde zijn hand op Roberts schouder. ‘Luister goed, Rob,’ zei hij. ‘Sinds je hier bent, gedraag je je nogal merkwaardig. Het kan me helemaal niets schelen of je het verhaal hebt bedacht om interessant te doen of dat je gewoon een black-out hebt gehad. Feit is dat je jouw leven en dat van David op het spel hebt gezet voor een of andere hallucinatie. En als iemand nu naar het bestuur gaat, zijn we allemaal de klos, alleen omdat jij doordraait.’ Hij trok zijn hand terug en keek in het rond. ‘Maar dat gebeurt niet. Niet in de vallei. Studenten van Grace zijn elkaar trouw, wat er ook gebeurt. Dat is de eerste les die jullie als eerstejaars moeten leren.’ Zijn anders zo sympathieke gezicht stond heel ernstig. ‘Jullie moeten een beslissing nemen. Wat willen jullie? Willen jullie echt naar de decaan gaan om Roberts stommiteit door te vertellen, waarmee de helft van ons het risico loopt van school gestuurd te worden, terwijl het allemaal goed is afgelopen?’

Hij keek iedereen een voor een in de ogen. En de een na de ander keek naar de vloer en schudde het hoofd. Eerst Debbie en Benjamin, daarna Chris en ten slotte ook Rose en David. Alleen Katie was op een bepaald moment ongemerkt verdwenen.

Uiteindelijk was alleen Julia over.

Alex staarde haar een hele tijd uitdagend aan, waartegen Julia niets in te brengen had. Vertwijfeld staarde ze naar het versleten linoleum. Daarna schudde ze langzaam haar hoofd, terwijl ze heel goed wist dat ze haar broertje daarmee verraadde.