21

Tijdens de lunch in de mensa verkondigde Alex dat de bus door de gebeurtenissen en het onderzoek van de technische recherche niet naar Fields zou rijden.

Julia voelde zich heel even geschokt. Tenslotte keek ze er al de hele week naar uit om de vallei uit te kunnen. Ze had nog steeds geen bericht verstuurd en de dreiging dat iemand informatie over haar en Robert had, was nog steeds aanwezig. Toch was dat door alle gebeurtenissen naar de achtergrond verschoven. Daarnaast moest ze voortdurend aan Chris denken. Toen hij haar in het bos in zijn armen had gehouden, was dat zo’n ongelooflijk fijn gevoel geweest. Ze had zich veilig gevoeld en niet meer alleen, maar het belangrijkste was dat hij de rol die ze speelde, everybody’s darling, blijkbaar niet geloofde. Bij hem hoefde ze niet langer te doen alsof.

De hele dag was het geluid van helikopters te horen. De knipperende lichten van de politieauto’s weerspiegelden in het meer, zodat er steeds weer oranje cirkels in het water schenen. De bewakingsdienst controleerde de in- en uitgangen van het schoolgebouw. En telkens weer klonk er een boodschap uit de luidsprekers: ‘De westoever is voorlopig gesloten. Hinder de politie niet bij het werk.’

Het was logisch dat de spanning en nervositeit in het schoolgebouw daardoor stegen. De studenten zaten in de hal of stonden in de gangen om de gebeurtenissen te bespreken. Een aantal ramptoeristen stond op het balkon voor de mensa en keek toe hoe de politie haar werk deed. Benjamin filmde, ook nadat Katie hem had gewaarschuwd dat de politie erger was dan de fbi. ‘Als ze ontdekken dat je ze filmt, pakken ze je camera af.’

Het grootste deel van de dag bracht Julia met Rose en David door, maar toen het avond werd, had ze genoeg van alle geruchten en veronderstellingen en besloot ze zich op haar kamer terug te trekken. Met de oordopjes van haar iPod in haar oor ging ze eerst naar de badkamer. Voor vier personen was hij tamelijk klein en bovendien zo ongezellig dat je zo snel mogelijk weer naar buiten wilde. De donkerbruine tegels stamden uit de jaren zeventig en daardoor dacht ze weer aan de gedenksteen in het bos.

Mark.

In een poging de naam uit haar hoofd te krijgen zette ze het geluid van haar iPod zo hard mogelijk. Zoals altijd bood de muziek haar troost, hoewel troost misschien niet het juiste woord was. Het was eerder zo dat de muziek voorkwam dat ze zich eenzaam voelde.

‘Dead is the new alive. Despair’s the new survival.’

Emilie Autumns teksten beschreven haar gemoedstoestand zo treffend, alsof de geflipte zangeres ze alleen voor Julia had geschreven. Op de een of andere manier leken ze precies te passen bij de gedachten die door haar hoofd spookten.

Julia pakte haar tandenborstel en tandpasta uit haar toilettas en begon haar tanden te poetsen.

Opnieuw werd ze zich ervan bewust in wat voor krankzinnige situatie ze zich bevond. Pas toen Debbie de deur openrukte, schrok Julia op uit haar gedachten. Verdorie, ze was vergeten de deur op slot te doen.

Daar trok Debbie zich niets van aan, want ze ging alsof het vanzelfsprekend was bij de tweede wastafel staan en spreidde haar spullen zorgvuldig uit. Zoals elke avond droeg ze de afschuwelijke grijze joggingbroek van flodderig katoen waardoor haar lichaam eruitzag alsof het uit witte plasticine was gevormd. Kortom, de broek deed niets voor haar figuur. Net zomin als het capuchonshirt met de tekst het probleem zit meestal voor de computer.

Het was beangstigend om te zien hoe grondig Debbie zich ’s ochtends en ’s avonds waste. Katie noemde het Debbies rituele wassingen.

Terwijl Debbie met rubber handschoenen aan een witte crème op haar gezicht aanbracht, leek ze iets te zeggen. In elk geval bewoog haar mond onder de crème, wat er tamelijk grotesk uitzag, omdat er overal kleine scheurtjes in het wit ontstonden.

Julia haalde de dopjes uit haar oren. ‘Wat zei je?’

‘We worden allemaal ondervraagd door de recherche vanwege Angela.’

Dat ontbrak er nog aan. Julia’s hart sloeg op hol.

‘Ik heb er geen idee van wat ik moet zeggen,’ babbelde Debbie verder. ‘Denk je dat we over het feest moeten vertellen?’

‘Dat weet iedereen toch al. Tenslotte heeft iemand de volgende ochtend bij de decaan geklikt. Ik ben benieuwd wie dat is geweest.’

Met het masker nog op haar gezicht begon Debbie haar tanden met flossdraad te reinigen. De blik in haar ogen veranderde niet, maar Julia vond de manier waarop Debbie naar haar spiegelbeeld staarde verdacht.

‘Jij was het, hè?’ Het was een wilde gok, iets wat Julia niet echt bewust uitsprak, maar ze had succes.

Debbie leek tijdens het flossen naar de juiste woorden te zoeken.

‘So say goodbye or say forever. Choose your fate,’ zong Emilie Autumn.

Het duurde een hele tijd voordat Debbie zich omdraaide. ‘Ik vond het na Angela’s verdwijning beter om de decaan over het feest te vertellen voordat hij er zelf achter kwam en we allemaal de pineut zouden zijn,’ antwoordde ze snibbig.

Julia trok haar wenkbrauwen op. Ze zag nog precies voor zich hoe Debbie tijdens die verschrikkelijke avond dweepziek naar Alex had gekeken en trouwhartig had geknikt toen hij haar vroeg om niet naar de decaan te gaan. Aan de andere kant paste het bij Debbies karakter dat uitgerekend zij een verraadster was. Het betekende in elk geval dat Debbie een veel betere toneelspeelster was dan Julia had gedacht.

‘En, heb je er een goede deal uit gesleept?’ vroeg ze spottend. ‘Meneer Walden vergeet dat jij op het feest bent geweest, en als tegenzet lever jij Robert aan hem uit? En de anderen ook?’

‘Onzin.’ Debbie wikkelde een nieuw stuk flossdraad om haar vinger en leek zelfs zenuwachtig. ‘Meneer Walden was dankbaar voor de informatie, verder niet. Er is niets gebeurd met je superslimme broertje. Bovendien ging het om Angela.’

Julia voelde dat ze woedend werd. ‘Natuurlijk! Alsof jou dat iets kan schelen,’ snauwde ze. ‘Je bent net twee weken op school. Heb je ooit met haar gepraat?’

Debbie vertrok haar mond. ‘Ik had medelijden met haar omdat ze in een rolstoel zat,’ zei ze ontwijkend. ‘Ze was na een ongeluk vanaf de vierde halswervel verlamd. Dat heeft ze me zelf verteld. Geen wonder dat ze zo agressief was.’

‘Agressief?’

‘Nou ja, ik bedoel eigenlijk afwijzend. Hoewel ik aldoor mijn best heb gedaan om vriendelijk tegen haar te zijn.’

Dat kan ik me niet voorstellen, dacht Julia. Debbie was tenslotte alleen vriendelijk tegen zichzelf.

Julia stopte haar tandenborstel in haar toilettas. ‘Heeft iemand ooit tegen je gezegd hoe verschrikkelijk het is dat je altijd op de voorgrond wilt staan?’ Ze wist dat het niet verstandig was om ruzie met Debbie te maken, maar ze maakte haar witheet met haar gedrag. En de opmerking over Robert had ze beter niet kunnen maken.

‘Wat wil je daarmee zeggen?’ Nu snauwde Debbie ook.

‘Je doet ineens alsof je Angela’s beste vriendin was, alleen om jezelf belangrijk te maken. Terwijl ze er niet meer is. Ze is dood! Snap je dat eigenlijk wel?’

Debbie kneep haar ogen tot spleetjes. ‘En ben je niet op de gedachte gekomen dat ik haar misschien van vroeger ken, Einstein?’ Op het moment dat ze het zei, leek ze spijt van haar woorden te hebben.

Julia staarde haar aan. Kenden die twee elkaar van vroeger? Vertelde Debbie de waarheid? Bij haar wist je het nooit zeker. Misschien voelde ze zich in een hoek gedreven door Julia.

‘Kennen jullie elkaar van vroeger? Wanneer en waar dan?’

‘Wat denk je?’ antwoordde Debbie. ‘Natuurlijk waar je de echt coole mensen tegenkomt, op internet.’

‘Jullie kenden elkaar via internet?’

‘Je weet helemaal niets, hè? Angela was een computerfanaat en een beroemdheid op allerlei hackerforums. Heb ik dat nooit verteld?’

‘Best safety lies in fear’, hoorde Julia Emilie Autumn in haar linkeroor zingen. Het was net of de zangeres naar het gesprek luisterde. Ze maakte voortdurend passende opmerkingen.

‘Was Angela een hacker?’ Het smalle gezicht van Rose dook achter Julia op. ‘En een beroemdheid?’ Ze pakte het loshangende dopje van Julia’s iPod en hield het even bij haar oor. Daarna liet ze het weer los en streek met haar hand over de blonde stoppels op haar hoofd. ‘Waarom hoor ik dat nu pas, Debbie? Je bent er anders zo verzot op om roddels over anderen te verspreiden.’

‘Ik snap niet wat jullie willen. Zo goed kende ik haar nu ook weer niet. Laat me toch met rust!’ Debbie gooide haar toiletartikelen in haar enorme make-upkoffer en liep de badkamer uit. Ze had het witte masker nog op en Julia wist niet of ze het was vergeten of dat ze te verontwaardigd was geweest om het in het bijzijn van anderen te verwijderen.