17

Julia had zich op de vensterbank van Roberts kamer teruggetrokken. Terwijl ze naar het gesprek luisterde, keek ze tegelijkertijd naar de bedrijvigheid op de campus. Inmiddels was het al laat in de middag, maar er cirkelde nog steeds een helikopter boven de vallei. Overal zag ze uniformen, wat haar bang maakte.

De stilte in de vallei was verdwenen en in plaats daarvan heerste er een koortsachtige bedrijvigheid. Maar hoewel de rust Julia eerst zenuwachtig had gemaakt en ze die vreemd had gevonden, verlangde ze er nu naar terug.

‘Het was maar een spel,’ zei Alex. Hij haalde diep adem en ging met een hand zenuwachtig door zijn blonde haar. Onder het bruin zag hij er uitgeput uit en plotseling was er niet veel meer over van zijn mister Florida-imago. ‘We hebben er geen rekening mee gehouden dat het zo uit de hand zou lopen.’

‘Maar…’

Alex wees naar Benjamins camera. ‘Wil je hem alsjeblieft uitzetten? Dan vertel ik verder.’

‘Waarom?’

‘Vraag niet zoveel, doe het gewoon,’ bromde Chris ongeduldig. ‘Ik wil eindelijk weten hoe het zit.’

Benjamin haalde zijn schouders op en meteen daarna stopte het zoemen waaraan Julia inmiddels gewend was geraakt.

‘Goed, ter zake.’ Chris stond tegen de balkondeur geleund, met zijn armen over elkaar geslagen.

‘Ik wacht op Isabel.’ Op het moment dat Alex dat zei, kwam Isabel naar binnen lopen.

‘Heb je al…’ vroeg ze aan Alex.

‘Laat het hun zien.’

Isabel deed haar rugzak open, haalde er iets uit en zette het op haar hoofd.

‘Begrijpen jullie het nu?’ vroeg Alex.

Isabel droeg een pruik met lang blauw haar dat tot over haar schouders hing.

‘Was jij het? Was jij het meisje?’ Robert kneep zijn ogen achter de bril tot spleetjes. ‘Ben jij in het water gesprongen?’

‘Bingo!’

Het bleef secondelang stil in de kamer.

‘Isabel is wedstrijdzwemster,’ legde Alex uit. ‘Ze is van de rots gesprongen en onder water eromheen gezwommen. Aan de andere kant, misschien honderd meter verder, is een plek waar je vrij gemakkelijk weer op de oever kunt komen.’

‘Waanzin,’ stootte Benjamin uit.

‘Het was dus allemaal een… tja, wat… een grap?’ Chris hield het laatste woord dreigend lang aan.

Isabel haalde haar schouders op. ‘Eigenlijk was het heel onschuldig bedoeld…’

‘Een grap?’ Julia had David nog nooit woedend gezien. ‘Kunnen jullie ons misschien vertellen wat er leuk aan is? Dat begrijpt niemand hier namelijk. Waarom doen jullie zoiets? Jezus, ik heb mijn leven geriskeerd om dat meisje te vinden!’

‘Het moest een soort Murder Mystery Party worden,’ vertelde Isabel.

‘Een Murder Mystery Party?’ herhaalde David met een ijskoude stem.

‘Tja, je kent de verhalen toch die er over Grace Valley worden verteld?’

‘Wat voor verhalen?’ Debbie beet opgewonden op haar lip.

‘Over het meer, dat er gevaarlijk diepe plekken zijn, dat het water soms zonder reden stijgt, dat zich draaikolken vormen waar niemand een verklaring voor heeft en dat…’

‘Het spijt ons heel erg,’ onderbrak Alex haar abrupt. ‘Dat moeten jullie geloven.’

Niemand lette op hem.

‘Hebben jullie daarom de Solomonrots gekozen?’ wilde Chris weten. ‘Omdat Green Eye naar het schijnt de diepste plek in het meer is?’

‘Ja, dat ook,’ zei Isabel met tegenzin. ‘Maar vooral omdat de rotspunt vanaf het boothuis goed te zien is. En bovendien lijkt de sprong vanaf dat punt spectaculair, terwijl het niet echt gevaarlijk is om daar in het water te springen. Als je weet wat je doet, tenminste.’

‘Een Murder Mystery Party.’ Rose keek verbijsterd in het rond en Julia kon haar dat niet kwalijk nemen. Nu pas werd ook haar de draagwijdte van de situatie duidelijk.

Isabel, Alex en Tom waren gisteren niet alleen in paniek geweest, ze waren de schuldigen geweest. Ze herinnerde zich dat Isabel een tijd verdwenen was. En haar haar was nat geweest.

‘We wilden jullie gewoon laten schrikken,’ probeerde Alex uit te leggen. ‘Snappen jullie? Een beetje actie. Een meisje springt in het water en komt niet meer boven. Opwinding, chaos, paniek.’

‘En daarom vond die theatervoorstelling precies op dat moment plaats? De citaten van Yoda enzovoort? Zodat het geheel echt dramatisch en eng leek?’ Dat kwam van Benjamin.

Alex haalde gelaten zijn schouders op.

‘Tja, Robert zat op de steiger en…’ Isabels stem stokte. ‘We dachten dat hij de ideale held zou zijn.’

‘Held?’ vroeg Julia terwijl ze voelde hoe de woede in haar opborrelde. ‘Zijn jullie krankzinnig? Jullie hebben mijn broer doodsbang gemaakt! Jullie hebben zijn leven en dat van David in gevaar gebracht! En nu halen jullie gewoon een pruik tevoorschijn en denken dat het daarmee klaar is? Weten jullie eigenlijk wel wat hij de afgelopen maanden…’

Roberts blik stopte Julia’s uitbarsting. Ze beet op haar lip.

‘We wisten toch niet dat Robert meteen in het water zou springen om de redder te spelen?’ verdedigde Isabel zich.

‘Ik was jullie lokaas, nietwaar? Jullie lokmiddel.’ Robert leek niet woedend, maar eerder opgelucht. Op zijn gezicht lag een uitdrukking van inzicht, alsof hij de oplossing voor een wiskundig probleem had gevonden. ‘Jullie dachten dat ik een watje was, een loser. Jullie hadden nooit gedacht dat ik zou springen, of wel soms?’

‘Echt, het was een spel! We wilden jullie een tijdje in spanning houden en kijken wie er met de oplossing kwam,’ legde Alex uit. ‘Aan het eind van het feest wilden we het vertellen.’

‘En waarom hebben jullie dat niet gedaan!?’ David brulde bijna.

‘Het begon te onweren en het liep allemaal uit de hand. Maar uiteindelijk is het goed gegaan. Robert en David zijn levend uit het water gekomen.’

Julia keek met fonkelende ogen naar de oudere studenten. Zoals ze daar stonden, lang, knap, zelfverzekerd, met hun designerjeans en hun smetteloze gezichten. Hun studiebegeleiders! Degenen die de start op school gemakkelijker voor hen moesten maken. En wat deden ze in plaats daarvan? Ze brachten hen in gevaar en kwamen daar niet eens voor uit.

‘En vanmorgen dan?’ bemoeide Rose zich ermee. ‘Wat denken jullie dat Robert heeft doorgemaakt omdat niemand hem geloofde?’

‘Nu ja, toen was Angela al verdwenen,’ mompelde Isabel. ‘En dat maakte het een stuk ingewikkelder.’

Chris zette zich af tegen de balkondeur. De blik in zijn grijze ogen was niet goed in te schatten. ‘Laat ik het even samenvatten. Jullie hebben ons voor een feest uitgenodigd, net gedaan alsof het een soort welkomstfeest was, dus heel onschuldig, jullie wilden ons een beetje opwinding bezorgen, zodat jullie je lolletje hadden, noemden het Murder Mystery Party en hebben daarbij het leven van twee mensen in gevaar gebracht…’

‘… wat we niet konden voorzien,’ onderbrak Alex hem.

‘Laat me alsjeblieft uitpraten,’ bromde Chris woedend. ‘Jullie hebben daarbij het leven van twee mensen in gevaar gebracht. En om het allemaal nog erger te maken hebben jullie ons gisteravond zelfs laten zweren dat we niet naar de decaan zouden gaan. Hoewel jullie heel goed wisten dat Robert de waarheid sprak.’ Hij wierp Julia een blik toe.

‘Tja.’ Alex wreef zenuwachtig in zijn handen. ‘We hebben alleen gedaan wat elke generatie ouderejaars de eerste weken met de eerstejaars doet. Ook dat is een soort traditie op Grace. We hebben jullie de erecode laten zweren. De wet van het zwijgen.’

Robert was de enige die kalm was. Het was alsof dit hele voorval hem de zekerheid had gegeven die de eerste dagen bij hem had ontbroken. ‘Daar ging het feest in werkelijkheid om, nietwaar?’ vroeg hij. ‘Om jullie erecode. Jullie wilden zien hoe we ons zouden gedragen, wie jullie kunnen vertrouwen en wie niet. En wie er naar de decaan gaat.’

Isabel knikte.

‘En voor zo’n belachelijk ontgroeningsritueel hebben jullie je eigen opleiding op het spel gezet?’ Katie staarde hen ongelovig aan. ‘Want als dit uitkomt, kun je je Yale-studiebeurs vergeten, Alex.’

Julia bespaarde zich de vraag of Alex wel een poging had gedaan om de bewakingsdienst te informeren. Hij was bang geweest om zichzelf te verraden.

Alex streek over zijn gezicht. ‘Zoals ik al zei, de kwestie is helemaal uit de hand gelopen. Het was niet de bedoeling.’

Julia voelde hoe de uitputting als een deken op haar neerdaalde. Het liefst was ze op een van de bedden gaan liggen en had ze gewoon haar ogen dichtgedaan.

Isabel haalde de pruik van haar hoofd. ‘Het spijt ons heel erg. Het was een stom idee.’

‘En Angela?’ vroeg David. ‘Verstopt die zich ergens in het bos, zodat jullie je doortrapte spelletje nog wat verder kunnen doordrijven? En hebben jullie Robert weer als jullie held uitverkoren door hem de armband te laten vinden?’

‘Nee! Angela had helemaal niets met het feest te maken. Ze was er niet eens bij. Zulke dingen vindt ze kinderachtig.’ Isabel zweeg even. ‘Zeg eens, wat bedoel je eigenlijk?’ Ze keek vragend naar David. ‘Welke armband?’

Rose haalde het sieraad met bedeltjes tevoorschijn. ‘Robert heeft hem bij het meer gevonden. Kennen jullie die armband?’

Alex werd bleek en Isabel hield haar adem in. ‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Die is van Angela. Ze doet hem nooit af, dat weet ik heel zeker.’

David begreep het als eerste. ‘Robert, je moet ons meteen laten zien waar je de armband hebt gevonden.’