33 Afwijzing

Hoewel ik eigenlijk al weet wat er gaat komen, kan ik niet wachten tot ik op de redactie ben. Terwijl ik door Rålambshovsparken loop, bel ik het hoofd van de nieuwsredactie op haar mobiel en vraag haar te kijken of er al een fax binnen is. Het besluit kan nu elk moment binnenkomen. Ze legt de telefoon neer. Op de achtergrond is zoals gewoonlijk CNN te horen, voor de rest is het deze ochtend stil op de redactie. Ik hoor haar niet de telefoon oppakken, maar plotseling is haar stem er weer.

‘Sorry, het is afgewezen.’

Haar stem verdwijnt. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe merk ik dat ik voorovergebogen op het grindpad van het park zit. Godver, godver, godverdomme. Ik wist het wel, maar hoe zullen de jongens reageren? Özkan die al tegen de grens zit. Hij gaat zelfmoord plegen. Therese moet er zo snel mogelijk naartoe. Ze moet Berkan, hun kleine meenemen. Op de redactie zijn er zo vroeg in de ochtend meer schoonmakers dan journalisten. Ik wacht met het besluit van de Hoge Raad in mijn hand tot een van hen klaar is met het vegen van de vloer onder mijn bureau. Ik groet vriendelijk maar heb geen idee hoe ze heet. Ik weet alleen dat ze uit Marokko komt en dus Arabisch spreekt, net als een aantal van haar collega’s.

Wij zullen in ieder geval de eersten zijn. Ik publiceer het nieuws op het net.

‘De Yildiz-broers blijven wachten op een nieuw proces’, is de titel van het korte bericht waarin geconstateerd wordt dat de Hoge Raad – zonder motivering – besloten heeft het cassatieberoep af te wijzen. Gevolgd door een knullig commentaar waarin gezegd wordt dat we zullen doorgaan de zaak te onderzoeken en dat het ook lang heeft geduurd voor Joy Rahman een nieuwe rechtszaak kreeg. Ik zou het liefs overgeven.

Ik lees een paar mailtjes van lezers die beginnen binnen te druppelen.

‘Het is ECHT zielig voor die arme onschuldige Koerden. MOHAHAHAHAHA!’

‘Het enige probleem is dat wij als belastingbetalers nu nog een paar jaar moeten blijven betalen voor het verblijf van deze moordenaars en parasieten. Je kunt ze beter doodschieten!’

‘Ga eens echt werk zoeken in plaats van je ondermaatse zogenaamde journalistiek. Er lopen in Zweden al genoeg moordenaars op straat zonder dat die gasten van jou onze cultuur komen verrijken.’