Toen ze Fort Providence bereikten, realiseerde Tom zich dat hij meer dan een volle lading ivoor voor de kleine Centaurus had.

'We zullen niet meer hoeven te jagen, in elk geval dit seizoen niet,' zei hij tegen Sarah. 'Ik zal me er helemaal op kunnen concentreren nog meer van die arme slaven uit de klauwen van de boosaardige muzelmannen te redden.'

Zijn gelaatsuitdrukking was vroom en deugdzaam, maar ze zag de twinkeling in zijn ogen en liet zich niet bedotten. 'Ik wou dat je gevoelens oprecht waren, Thomas Courtney, maar ik ken je veel te goed. Je doet het alleen maar voor het ivoor en omdat je van een goed gevecht houdt.'

'Je oordeelt te streng, mijn lieve schat,' protesteerde hij grijnzend, 'maar waarom zou jij je er druk om maken? Je bekommert je om die snotapen en ik geef je de kans ze te verzorgen. Op deze manier komen we allebei aan onze trekken.'

'Het zal niet zo gemakkelijk zijn als de vorige keer,' waarschuwde ze hem. 'De Arabische kooplieden zullen je verwachten.'

'Ah! Maar wat dat aangaat, heb ik nog wel een paar ideeën.'

Ze hadden bijna tweehonderd Arabische musketten en een flinke voorraad buskruit buitgemaakt. In plaats van op olifanten te jagen, leidden Tom en zijn mannen vijftig Lozi op tot musketier. Ze hadden de veelbelovendste mannen uitgezocht, maar zelfs zij hadden er moeite mee om met een wapen dat zo vreemd aan hun cultuur was, te leren omgaan. Ze raakten nooit hun angst en ontzag voor het vuurwapen kwijt en vlak voor het schot afgevuurd werd, knepen ze hun ogen instinctief al stijf dicht. Tom besefte snel dat ze nooit goede schutters zouden worden. Hij aanvaardde dit en leerde hun toen maar om van dichtbij geconcentreerde salvo's af te vuren, waarbij de jezails met een handvol speciaal gegoten hagel werden geladen, in plaats van met één enkele kogel.

Binnen een paar weken kwam een van Foendi's boodschappers naar Fort Providence met het nieuws dat er een andere karavaan uit het merengebied aankwam. 'Het is tijd om te kijken of mijn strategie werkt,' zei Tom tegen Sarah. 'Ik veronderstel dat ik je niet kan overhalen hier veilig in Fort Providence te blijven?' Als antwoord glimlachte ze en ging haar voorraad medicijnen en instrumenten inpakken.

Toen ze de karavaan ten slotte inhaalden, zagen ze dat hij nog groter en rijker was dan de eerste, maar ook dat hij, door voetvolk en ruiters, zwaarder bewaakt werd. Hun aantal was twee keer zo groot als dat van Toms mannen. Samen met Aboli volgde hij de Arabieren dagenlang, terwijl ze hun aanvalsplan opstelden.

Het werd al heel snel duidelijk dat de Arabische slavenmeesters wisten wat er met de eerste karavaan was gebeurd. Ze waren heel erg op hun hoede. Ze omringden zich met een schild van verkenners en bij het eerste teken van onraad trokken ze zich op een beheerste manier in verdedigingsformaties terug. Ze sliepen 's nachts in zorgvuldig gebouwde,defensieve bomas en zetten een waakzaam kordon van wachtposten om hun kamp uit om zich tegen een nachtelijke aanval te beschermen.

Tom en Aboli verkenden het gebied ver vooruit en vonden een doorwaadbare plaats in een brede rivier die de slavenkaravaan zou moeten oversteken. Ze lieten hun eigen strijdmacht optrekken en concentreerden al hun mannen in het dichte bos op de andere oever.

Toen de slavenkaravaan de rivier bereikte, begon de lange, logge colonne aan de oversteek. Tom liet het hoofd ervan ongehinderd oversteken en toen de helft van de slaven en hun bewakers aan de overkant waren, sneed hij hen van de andere helft af en viel het hoofd van de colonne aan.

Vanuit hun zorgvuldig verborgen posities, vuurden de Lozi-musketiers van dichtbij geconcentreerde salvo's hagel op de Arabische bewakers af. Doordat ze met hagel schoten, konden zelfs zij niet missen en het effect was vernietigend. Een tijdje waren de gevechten hevig, maar de Arabische voorhoede was in de minderheid en werd door de eerste salvo's afgeslacht. Toen hun kameraden op de andere oever probeerden de rivier over te steken om hen te helpen, waren ze genoodzaakt bijna tot aan hun borst door het water te waden, zodat ze in verwarring werden teruggedreven door het accurate vuur van Toms mannen.

Toen de avond viel, was de strijd op deze oever beslecht. Toms mannen hadden het hoofd van de karavaan veroverd en alle Arabische bewakers gedood. Ze hadden ook de hele voorraad buskruit van de Arabieren buitgemaakt. Toms mannen waren nu in de meerderheid en de overgebleven Arabieren op de andere oever hadden een wanhopig gebrek aan munitie.

Tom leidde zijn mannen de rivier over en lanceerde een serie bliksemaanvallen op de Arabische posities waardoor de slavenmeesters gedwongen werden zich te verdedigen en hun laatste kruit te verschieten. Toen hun musketten leeg waren, zette hij een serieuze aanval in en vernietigde de Arabische linie. Toen hun laatste kruit op was, werden de slavenmeesters gedwongen tot vertwijfelde gevechten van man tegen man, waarbij de Lozi hun korte steeksperen met vernietigend resultaat gebruikten. De laatste Arabieren werden de rivier in gedreven waar de door de geur van bloed aangelokte krokodillen zich hadden verzameld.

Na de gevechten bevrijdde Tom meer dan drieduizend slaven en hij trok met een lange rij dragers die met een enorme buit waren beladen naar het zuiden, naar Fort Providence.

Hoewel Foendi's mannen op de slavenroute de wacht bleven houden, was dat de laatste karavaan die gedurende dat droge seizoen probeerde de Koortskust te bereiken. 'We moeten ervoor bidden dat de zaken volgend seizoen beter gaan,' zei Tom tegen Sarah. Ze stonden samen op het halfdek van de Centaurus en voeren aan het begin van het natte seizoen stroomafwaarts naar de oceaan.

'Als de zaken beter gaan, zinkt het schip nog onder onze voeten,' zei ze. 'Ik kan mijn hut niet eens gebruiken, omdat hij zo volgestouwd is met ivoren slagtanden.'

'Het komt door al die kinderen van je dat we zo diep in het water liggen,' zei Tom beschuldigend.

Sarah had de verleiding niet kunnen weerstaan om vier van de aantrekkelijkste wezen uit de slavenkaravaan onder haar hoede te nemen. Ze vierde haar moederinstinct op hen bot en nu hingen ze, gekleed in de kleren die ze voor hen had genaaid en op hun duim zuigend, aan haar rok. 'Je bent jaloers op een paar kleine kinderen, Thomas Courtney.'

'Als we de Kaap bereiken, koop ik een mooie hoed voor je om je liefde terug te winnen,'beloofde hij.

Ze opende haar mond om te zeggen dat ze liever een baby had, maar dat was voor hen allebei een pijnlijk onderwerp en in plaats daarvan glimlachte ze. 'En een mooie jurk. Ik heb de afgelopen maanden in lompen rondgelopen.' Ze drukte zijn arm tegen zich aan. 'O, Tom, het zal zo heerlijk zijn weer eens in de beschaafde wereld te zijn, ook al is het maar voor zo'n korte tijd.'