Sarah zat op haar gebruikelijke plek hoog op de muur van het oude klooster waarvandaan ze Tom kon zien zodra hij op het pad verscheen dat vanaf het strand omhoogliep. 'Tom!' riep ze. Ze zwaaide vrolijk, kwam overeind en rende, met haar armen wijdgespreid om zich in evenwicht te houden, over de afgebrokkelde muur. 'Je bent laat! Ik zit al uren te wachten. Ik dacht al dat je niet meer zou komen.' Ze sprong naar beneden en rende op haar blote voeten over het zandpad. Drie meter van hem vandaan bleef ze staan en staarde hem aan. 'Tom, wat is er?' fluisterde ze. Ze had hem nog nooit zo gezien. Zijn gezicht was afgetobd en er sprak een verschrikkelijk verdriet uit zijn ogen. 'Tom, wat is er gebeurd?

Hij deed een onzekere stap naar haar toe en strekte zijn armen naar haar uit, alsof hij verdronk. Ze vloog op hem af.

'Tom! O,Tom! Wat is er?' Ze omarmde hem met al haar kracht. 'Vertel het me, schat. Ik wil je helpen.'

Hij begon te beven en ze dacht dat hij ziek was, dat hij hevige koorts had. Hij maakte een slikkend geluid en de tranen stroomden over zijn gezicht. 'Je moet het me vertellen!' zei ze smekend. Ze had zich nooit kunnen voorstellen dat hij zo zou instorten. Ze had altijd gedacht dat hij sterk en niet klein te krijgen was, maar nu hing hij gebroken in haar armen. 'Alsjeblieft,Tom,praat tegen me!'

'Dorian is dood.'

Ze werd koud over haar hele lichaam en verstijfde. 'Dat kan niet waar zijn,' fluisterde ze. 'Het kan gewoon niet. Weet je het zeker? Is er geen twijfel?'

'De man die het nieuws heeft gebracht, is een moellah, een geestelijke. Hij heeft het op zijn geloof gezworen,' zei Tom. 'Er is geen twijfel mogelijk.'

Elkaar nog steeds omarmend, heten ze zich op hun knieën zakken en ze huilde met hem mee. 'Het was alsof hij mijn eigen broer was,' zei ze. Ze drukte haar wang tegen de zijne, zodat hun tranen zich met elkaar vermengden. Na een tijdje haalde ze haar neus op wreef haar gezicht met de mouw van haar blouse droog. 'Hoe is het gebeurd?' Hij kon nog steeds geen woord uitbrengen. 'Vertel het me, Tom,' drong ze aan. Ze wist intuïtief dat ze moest proberen hem aan het praten te krijgen: als een dokter moest ze de zweer doorprikken om het pus en het gif eruit te laten stromen. Eindelijk begon hij zijn verhaal te vertellen, maar de woorden kwamen moeizaam en leken zijn keel open te rijten, terwijl hij ze eruit perste. Het duurde lang, maar eindelijk had hij haar alles verteld en wist ze dat het waar moest zijn.

'Wat gaan we nu doen?' vroeg ze en ze stond op. Ze hield zijn handen stijf vast en trok hem overeind. Ze moest verhinderen dat hij zich zou overgeven aan de donkere golven van verdriet waarin hij wegzonk.

'Ik weet het niet,' zei hij. 'Ik weet alleen dat Dorian dood is, dat ik hem niet heb kunnen redden. Het is mijn schuld. Ik had hem eerder te hulp moeten komen!'

'Het is jouw schuld niet,' zei ze boos. 'Ik wil zelfs niet dat je dat denkt. Je hebt alles gedaan wat je kon. Niemand had meer kunnen doen.'

'Het kan me allemaal niet meer schelen,' zei Tom.

'Daar meen je niets van. Je bent het aan jezelf, aan mij en aan de nagedachtenis van Dorian verschuldigd je er niet onder te laten krijgen. Hij keek altijd tegen je op. Hij wist hoe sterk je bent. Hij zou niet willen dat je je zo voelde.'

'Ga alsjeblieft niet zo tegen me tekeer, Sarah. Ik ben kapot van verdriet. Verder doet niets ertoe.'

'Ik wil niet dat je het opgeeft. We moeten samen plannen maken,' zei ze op dringende toon. 'Wat gaan we nu doen?'

'Ik weet het niet,' herhaalde hij, maar hij rechtte zijn schouders en veegde zijn tranen weg.

'Waar gaan we naartoe?' vroeg ze. 'We kunnen hier niet blijven en we kunnen niet terug naar Engeland. Waar gaan we naartoe, Tom?'

'Naar Afrika,' zei hij. 'Aboli heeft een man gevonden die ons het binnenland in kan leiden.'

'Wanneer vertrekken we?' vroeg ze eenvoudigweg.

'Binnenkort. Over een paar dagen.' Hij had zichzelf weer in de hand en wist zijn verlammende verdriet even van zich af te zetten. 'Zolang zal het duren om de watertonnen te vullen, verse voorraden te kopen en de laatste voorbereidingen te treffen.'

'Ik zal ervoor zorgen dat ik dan gereed ben,' zei ze.

'Het zal zwaar worden. Een gevaarlijke reis zonder einde. Weet je zeker dat je dat wilt? Je moet het me nu zeggen als je twijfels hebt.'

'Doe niet zo dom, Tom Courtney,' zei ze. 'Natuurlijk ga ik met je mee.'