22

Paul en Nigel waren blij om Seamus weer te zien. Het was lang geleden dat ze samen dronken waren geworden, en omdat ze allebei naast de doorbetaling van hun loon van Marrow zwartwerkten, hadden ze vanavond flink wat te besteden.
‘Goed om je weer te zien, ouwe reus,’ zei Nigel terwijl hij Seamus op de rug sloeg toen hij uit het toilet kwam.
Seamus hield zijn neus vast, boog zijn hoofd naar achteren en haalde lekker lang op. Hij sloot even zijn ogen. ‘Brrrr-roooooeeeee! Mmmmm, lekker. Dat is een tijd geleden.’ Seamus wist dat hij dit spul niet moest gebruiken - het verpestte je smaak, maar hij ging ervanuit dat af en toe geen kwaad kon.
‘Lang niet gezien, joh.’
Eerlijk gezegd had Seamus aan niets anders meer kunnen denken, nadat Marion rond lunchtijd het woord ‘Boliviaanse’ had laten vallen. Na het telefoongesprek met Genevieve - waar was die stomme meid mee bezig? - zag hij geen enkele reden om niet uit te gaan en zelf plezier te maken. Hij kreeg Salvatore niet te pakken en had daarom Paul en Nigel gebeld. Zij kenden altijd wel iemand die wist waar hij zat. En zo zaten ze met z’n drieën in een bar met pooltafels op Westbourne Grove in Notting Hill.
‘Wat heb je allemaal uitgespookt, Seamus?’ informeerde Paul toen ze naar de bar liepen. Zonder antwoord af te wachten bestelde hij bij de barman drie bier en speeltijd voor de biljarttafel.
‘Ik heb een vrouw versierd, Paul,’ grijnsde Seamus terwijl hij een keu pakte en een oefenstoot over het biljart plaatste.
‘Nou dat is verstandig,’ grijnsde Paul terug. ‘Geen wonder dat je je niet meer liet zien.’
‘Ik kan je wel zeggen dat ze vreselijk lief is. Blond en mooi en...’ en hier tekende Seamus met zijn handen ietwat overdreven de afmetingen van Genevieve’s rondingen.
‘Klinkt goed,’ zei Paul plichtsgetrouw.
‘Ja... ze heeft zeker haar goede kanten, maar het vrouwtje blijkt ook heel lastig te kunnen zijn.’
‘Dat zijn ze altijd. Als ze om spul vragen, kun je ze het beste negeren, vind ik,’ zei Paul, wiens vrouw blij was dat ze hem nooit zag.
‘Krijgen we haar vanavond nog te zien?’ vroeg Nigel, die altijd vond dat de vrouwen van Seamus nogal saai waren en het avondje uit van de jongens bedierven.
‘Nee. Niet haar sfeertje,’ zei Seamus en mikte op de bal. Toen strekte hij zijn arm en raakte de witte bal net onder het midden. ‘Tiktok!’ De bal schoot midden in het cordon en brak het open. Er ging niets in. Hij gaf de keu aan Nigel. ‘De winnaar speelt tegen Paul. Ik zet twintig in op mezelf.’
‘Jouw beurt,’ zeiden Paul en Nigel eenstemmig.
Henrietta droeg vanavond Versace. Glinsterend, sexy, doorzichtig: O, wat was ze dol op Versace. Het was voor de volle honderd procent effectieve, geruststellend kostbare, ‘fuck-me’-kleding. In combinatie met haar hooggehakte roze bandjessandalen en de loshangende krullen die op haar rug dansten, moest de boodschap bij Seamus vanavond toch duidelijk overkomen, meende

Henrietta. Zij had haar zinnen op hem gezet. Marion had gelijk: als ze opwinding nodig had, moest ze een beetje uit de plooi komen. Ze had bij de vleet rijke oude heren gehad en ze was daar totaal op uitgekeken. Ze was nu toe aan een ruiger experiment. Daar was geen twijfel aan. En Seamus was beslist de man voor zo’n avontuur. Hij was ongetwijfeld zo sexy als de duivel, dacht Henrietta. Voor ze de deur uitging besloot ze haar slipje uit te trekken. Natuurlijk alleen om de lijn van de jurk beter te laten uitkomen...

Seamus had al zestig pond verloren bij het biljarten.
‘Niet jouw avond vanavond, hè baas?’ grinnikte Nigel, die veertig pond voor stond. ‘Je oefent te weinig, zo te zien.’
‘Goed hoor, Nigel. Het is jouw beurt. En zorg eens voor wat lekkers als je toch bezig bent, wil je?’
Seamus liep naar de toiletten. Het was prettig om weer eens op stap te zijn. Hij was vergeten hoe leuk het kon zijn. Hij probeerde uit alle macht om niet over Genevieve na te denken - ze bracht alleen maar een bezoek aan die zieke vader van Michael. Dat was nauwelijks overspeligheid te noemen, maar toch was het een vorm van verraad. Hij was woedend dat ze was gegaan en nog woedender dat Michael haar had gevraagd. Hadden ze elkaar achter zijn rug ontmoet? Hij zou het verdomme zo uit haar krijgen als hij haar zag, dat stond vast. Niemand zette Seamus Bull voor schut. Ze kon de klere krijgen! Hij zou zich vanavond zonder haar goed vermaken.
Hij schudde de rest van het pakje uit op de achterkant van zijn portefeuille en snoof het op door een opgerold bankbiljet. Ja, lang leve de lol. Hij kon net zo goed nog even langs Louche gaan vanavond, dacht hij. Zelfs als hij daarmee die stomme koe van een Marion haar zin moest geven. Zonde om niet te gaan, vooral omdat ze al de hele middag in de biljartbar hingen.

Emmanuel Coq had al weken beloofd dat hij Archie Peaks zou voorstellen aan Rufus. Je kon heel moeilijk met Archie afspreken, maar Emmanuel had hem op een van zijn zeldzame avonden in Londen eindelijk te pakken gekregen en had aangeboden hem mee te nemen naar Club Louche. Archie wist niet zeker of het wel zijn scene was, maar zodra hij arriveerde, overwoog hij dat het toch wel leuk kon zijn en hij voelde zich direct thuis toen hij die menigte mooie mensen in trendy kleding zag. In een grote leren armstoel dicht bij de ingang van de club zat hij nu te genieten van een glas Krug. Hij voerde een diep gesprek met Rufus over hoe je de sensatie van smaak in woorden moest uitdrukken. Beide mannen wekten onmiddellijk sympathie bij elkaar door elk een lofrede af te steken over het werk van de ander.
‘Rufus, wat fantastisch om je eindelijk eens te ontmoeten. Ik moet bekennen dat ik je column iedere week lees. Die is van onschatbare waarde.’
‘Mijn God, zoiets moet je niet eens denken, mijn beste. Ik weet nog goed hoe ik voor het eerst naar Leeds Airport ging. Ik herinner het me als de dag van gisteren, het is net een ansichtkaart in mijn hoofd. Die grote perspex toren die boven de oostelijke terminal uitsteekt. Spectaculair.’
‘Dank je. We hebben nog heel veel moeite gehad om hem op te richten. Verschrikkelijk gedoe met de gemeente...’ waarna Archie verviel in een vreselijk langdradige verhandeling over de kleinste bijzonderheden van planning bij lokale overheden. Rufus was gedwongen om er zo’n twintig minuten naar te luisteren. Dat was waarschijnlijk een record: zolang had Rufus nog nooit naar iemand geluisterd zonder over zichzelf te praten.

Marion zat op haar gebruikelijke plekje in de bocht van de bar, gehuld in nauwsluitende zwart chiffon met een diepe uitsnijding langs haar lange gebruinde rug. Ze tuurde naar het kneuterige trio van Coq, Rufus en Peaks en bedacht dat wat er die avond ook verder zou gebeuren, ze in elk geval tenminste enige publiciteit zouden krijgen. De paparazzi voelden dat er iets in de lucht hing en drie of vier man drentelden bij de ingang van Louche.
Marion kruiste haar vingers en fluisterde samenzweerderig in Chris’ oor. In dit soort situaties moest je volgens haar de barkeeper aan je zijde hebben. Ze stak een lange witte Cartier op en ging niet in op de complimenten van een paar bewonderaars. Ze wachtte gespannen op de komst van Seamus en Henrietta en gaf haar aanbidders niet meer dan vluchtige aandacht.
‘Hé Paul? Nigel? Wat vinden jullie ervan om vanavond naar Louche te gaan?’ vroeg Seamus terloops. Hij baalde dat hij bleef verliezen.
‘Lijkt me wel wat,’ zei Nigel.
‘We kunnen ook naar die tent om de hoek gaan,’ stelde Paul voor. Hij woonde in de buurt en had geen zin om verder de stad in te trekken.
‘Mij best,’ zei Nigel. ‘Als er maar alcohol wordt geschonken.’
‘Niet die Oostenrijkse kroeg, Paul. Daar ga ik niet heen!’ antwoordde Seamus beslist. ‘Niet na de vorige keer. Schnapps valt niet goed bij me - bij jou ook niet, herinner ik me. Trouwens, ik sta daar denk ik op de zwarte lijst en jij zeker Nigel.’ Ze begonnen alle drie te lachen bij de herinnering aan hun vorige bezoek aan de Tyrolean Hut, een bar met een surrealistisch Oostenrijks interieur dat het twijfelachtige voordeel van een late sluitingstijd had.
‘Goed, laten we naar Louche gaan,’ knikte Paul ten slotte. ‘Wie is daar vanavond?’
‘Charlie. Daarom juist,’ antwoordde Seamus. Zijn gezicht was als van ouds vertrokken in een sardonische grijns.

‘Och God, schat, zo’n afschuwelijke opening, dat hou je niet voor mogelijk. Saai, saai, saai,’ galmde Henrietta, terwijl ze bezorgd om zich heen keek.
Marion die zag hoe ze probeerde een glimp van Seamus op te vangen, moest lachen. ‘Wees gerust, hij is er nog niet,’ zei ze.
Henrietta bloosde en ging op een barkruk tegenover Marion zitten, proberend er niet afwezig uit te zien. ‘Heb je iets over mij tegen hem gezegd?’ vroeg ze, terwijl ze Marion quasi verlegen aankeek.
Ze gedraagt zich als een schoolkind, dacht Marion, die plotseling schoon genoeg kreeg van dit soort zielig gedoe. Moest ze werkelijk dit soort stomme spelletjes meespelen met dit soort idiote kinderen? Terwijl ze voor het eerst in weken weer in Louche zat, bedacht ze dat dit heel vervelend werd. Ze had haar eiland in de Bahama’s nodig - op korte termijn. Daar zou ze zich kunnen terugtrekken met Janetta en Fuzz en doen wat bij haar leeftijd paste. Seamus en Henrietta konden verdomme hun seksleven best zelf regelen. Zij deed dit alleen maar ten behoeve van de zaak, maar zelfs zij vond dit eigenlijk smerig.
‘Ik heb mijn best gedaan, schat, maar ik ben geen pooier, weet je.’
‘Dat is gek, ik dacht dat dat je beroep was.’
Marion draaide haar hoofd in de richting van de sarcastische opmerking en zag Emmanuel Coq staan. Ze vroeg zich af hoe lang hij hen al had afgeluisterd.
‘Graag nog een fles Krug, beste man,’ zei hij tegen Chris toen hij eindelijk diens aandacht had getrokken. Hij wandelde weg zonder zelfs maar een zijdelingse blik op Marion en Henrietta te werpen. Wat een griezel, dacht Marion. Een onbehouwen griezel. Ze spuugde de olijf pit van haar ‘medicinale’ wodka-martini uit. Marion hield zich niet meer aan haar geenalcohol-regel. Ze was zo uitgeput door de activiteiten rond de opening en het in stand houden van haar business, dat ze iets nodig had om overeind te blijven.
‘Lui!’ riep ze tegen zijn verdwijnende rug.
‘Of niet, wat ook nog mogelijk is,’ reageerde Henrietta, en daar moesten ze alle twee bijna hysterisch om brullen. Henrietta viel bijna van haar kruk en ze slaakte een kreet toen ze zich vastklampte aan Marion om haar evenwicht te bewaren. De gil was (met opzet) zo luid dat Emmanuel zich omdraaide en moest vaststellen dat ze hem uitlachten. Hij voelde de gal in zijn keel omhoog komen en liep weg in de richting van zijn tafeltje.
Marion en Henrietta kwamen weer bij en wilden juist naar het damestoilet gaan toen Henrietta door iemand achter haar werd aangesproken.
‘Ah, daar heb je onze biseksuele vriendin.’
Henry Hampson, een televisieproducer en een van Henrietta’s ex-’knuffels’ stond achter haar. Het vervelende was dat Henry niet besefte dat hij een ex was. Henrietta was helemaal vergeten het hem te melden en aangezien Henry net terug was van filmopnamen in de Kongo, ging hij ervanuit dat ze nog steeds iets hadden. Hij schoof een hand rond haar ingesnoerde taille en vroeg: ‘Mag ik iets voor je bestellen?’
Er gleed een trek van weerzin over Henrietta’s gezicht. Dit was precies het soort man waaraan ze probeerde te ontsnappen en het was uitgerekend de laatste figuur die ze vanavond om zich heen kon hebben als ze Seamus duidelijk wilde maken dat ze beschikbaar was. Ze tilde haar arm op en sloeg zijn hand weg. ‘Ga weg, Henry, je bent vervelend,’ snauwde ze.
Henry schrok en terwijl hij zijn hand terugtrok keek hij Henrietta verbaasd aan. Toen zij hem overduidelijk bleef negeren, liep hij weg. Wat een idioot was hij geweest om ooit iets met haar te beginnen. Hij moest zich wel heel erg vergissen of die diamant om haar nek was nog een geschenk van hem.
Henrietta was behoorlijk op dreef in haar nieuwe missie, vond ze zelf. Ze voelde zich sexy en sterk en ze wierp haar hoofd koket in de nek. ‘Stomvervelend, maar stinkend rijk,’ zei ze tegen Marion toen hij amper buiten gehoorsafstand was.
Marion keek nieuwsgierig naar Henrietta. ‘Biseksueel, Henrietta?’ vroeg ze.
‘Ja, maar alleen met hem,’ grijnsde Henrietta. ‘Een klein grapje van me: als hij iets moois voor me koopt ga ik met hem naar bed.’
Marion was teleurgesteld en drukte haar sigaret uit. Een geluidsexplosie deed haar naar de deur kijken. Seamus en zijn gezelschap waren gearriveerd. Ze forceerde een glimlach en reikte Henrietta het papieren pakje aan dat ze in haar hand hield.
‘Ik ben blij te zien dat mijn geld goed wordt besteed,’ zei Seamus, die languit over de lui uitgestrekte benen van Archie Peaks was gevallen. Archies voeten staken uit in het gangpad en hadden, stom toevallig, Seamus laten struikelen toen hij door de ruimte wankelde. Hij verloor zijn evenwicht, maar zijn oog viel op de magnum vintage Krug op de tafel. Archie knikte hem beleefd toe en verplaatste zijn voeten naar onder zijn stoel.
‘Goedenavond, meneer Bull. Ik geloof dat u mijn vriend Emmanuel Coq al kent en u kent ongetwijfeld ook Rufus Ransome, neem ik aan.’
‘Ja, we zijn boezemvrienden,’ zei Seamus meesmuilend.
‘Nou,’ zei Archie, ‘ze delen deze fles met mij. Heeft u zin om ons gezelschap te houden?’
Tot zijn afschuw zag Seamus dat Rufus zijn glas naar hem ophief met een grote vette weke glimlach op zijn gezicht.
‘Bedankt, ik drink nog liever arsenicum met kolonel Khadafi.’
Coq fixeerde Seamus met zijn kraaloogjes en vroeg vals:
‘Vertel eens, Bull, vordert je supermarkt al een beetje?’
Seamus liep walgend weg. Dat was het probleem met Louche: het zat altijd vol klootzakken. Paul en Nigel volgden hem.
‘Stelletje kloothommels, die hele hap,’ zei Paul, die van Seamus had gehoord over het twistgesprek met Peaks en diens ‘penisexperiment’ zoals Seamus het noemde.
‘Ja,’ zei Nigel, wiens grootste angst het was een gesprek te moeten voeren. ‘Als ik met klootzakken wil praten, laat ik wel een scheet.’
‘Seamus!’ riep Marion, toen de drie mannen om de bar heen naar haar toeliepen. ‘Wat leuk om je hier weer te zien.’
Hij boog over haar barkruk, kuste haar kort op de wang die ze naar hem toewendde en ging naast haar tegen de bar geleund staan. Achter Seamus zat Henrietta als een opgeprikte roze pop heftig naar Marion te gebaren. Nigel was opnieuw met stomheid geslagen toen hij Henrietta zag. Paul bekeek hem alsof hij gestoord was. ‘Wil je je ogen uit haar decolleté halen, Nigel?’
‘Heb je die personeelsgegevens hier, Marion?’ vroeg Seamus met glimoogjes.
‘Nee, maar mijn vriendin heeft ze wel,’ zei ze, op Henrietta wijzend. Seamus draaide zich om naar Henrietta, die hem haar fraaiste profiel toonde.
‘Wie is je vriendin dan wel?’ vroeg Seamus, die haar absoluut niet herkende.
Marion was razend. ‘Seamus, je weet wie Henrietta Gross-Smythe is.’
‘O ja, Henrietta. Al goed. Hoe gaat het? Sorry, ik herkende je niet direct met...’ hij wilde zeggen ‘die jurk aan’, maar begreep dat dat niet aardig zou klinken. Marion redde hem.
‘Liefje, waarom neem je Seamus niet even mee naar beneden?’ Toen draaide ze zich om naar Paul en Nigel en nu ze weer met ze zat opgescheept, zei ze streng: ‘Ik heb een wodkamartini.’
Tegen de tijd dat Henrietta en Seamus de kennismaking hadden hernieuwd in de toilet en weer terugkeerden naar een sofa op de begane grond, realiseerde Seamus zich ondanks zijn dronkenschap dat Henrietta met hem flirtte. Het deed hem goed - zijn ego was gehavend nadat Genevieve hem had laten schieten voor een of andere minkukel die keukenhulpje speelde. Dit meisje herinnerde hem aan het effect dat zijn kracht en charisma meestal hadden. Haar pogingen hem te verleiden waren amusant en vleiend. Hij ontmoedigde haar niet.
‘Is het er echt heet? Hoe heet is het in je keukens?’ vroeg ze, terwijl ze zat te draaien op haar stoel, haar hoofd naar hem opgericht, haar gekruiste benen van hem afgewend, terwijl haar bovenlichaam hem bijna raakte. Ze keek naar hem vanachter een paar verdwaalde haarlokken en knipperde voortdurend met haar ogen omdat haar wimpers haar krullen raakten.
‘Heter dan jij kunt verdragen schatje,’ plaagde Seamus geamuseerd. Hij vond dit heel leuk.
Henrietta gloeide. Seamus reageerde wel op haar, maar ze vroeg zich af hoe veel langer ze op deze manier moesten doorgaan, voordat ze konden vertrekken en zich aan het serieuze werk konden wijden: haar orgasme. Ze wilde niet met Seamus naar bed omwille van zijn conversatie, dat stond vast.
Henrietta was als de dood dat ze nooit een echt orgasme zou krijgen en eigenlijk net als het verlies van haar maagdelijkheid had ze het gevoel dat het iets was dat ze zo snel mogelijk moest laten gebeuren. Vooral nu ze zevenentwintig was en al meer dan tien jaar seksuele contacten had. Ze moest toegeven dat ze het alleen deed met bekakte types. Seamus was het soort man dat je waarschijnlijk een orgasme kon geven door alleen maar naar je te kijken. Ze vroeg of hij nog een drankje wilde - want hij bood haar niets aan - en terwijl ze naar de bar liep, besloot Henrietta tussentijds overleg te plegen met Marion.
‘Hoe gaat het, liefje?’ vroeg Marion toen Henrietta naar haar toekwam.
‘Oké. Maar ik weet niet zeker of hij mij ziet zitten. Hij heeft me nog niet eens aangeraakt,’ zei Henrietta neerslachtig.
‘Onzin. Je ziet er verpletterend uit in deze jurk.’
‘Vertel hem dat maar.’
Wat krijgen we nou, dacht Marion. Moet ik verdomme soms ook hun taxi nog betalen?
‘Oké.’ zei ze kortaangebonden. ‘Dat zal ik doen.’ Marion keerde zich om en stevende op Seamus af, terwijl zij Henrietta achterliet bij de bar, overgeleverd aan de teruggekeerde Henry Hampson, die er nu van overtuigd was dat zij zijn ketting droeg.

‘Zo, Emmanuel, ik begrijp dat jullie niet op goede voet staan?’ lachte Archie, geamuseerd over de onderlinge rivaliteit in een vak dat even egocentrisch was als het zijne.
‘Emmanuel heeft Seamus alles geleerd wat hij weet,’ voerde Rufus aan ter verdediging. ‘Toen ging hij er vandoor met iemand anders! Niet echt sportief, dacht ik?’ Rufus had van zijn leven nog geen sportwedstrijd bijgewoond.
‘Hij is een goochelaar. De Grote Schijnkunstenaar: hij mist het instinct voor koken dat een echt grote chef moet bezitten. Hij kent de techniek - God weet hoe ik die erin gehamerd heb - maar heeft niet de echte gave,’ legde Emmanuel uit. Toen voegde hij er kil en heftig aan toe: ‘En hij heeft me bedrogen.’
‘Hij is een slechte na-aper, Archie,’ vervolgde Rufus. Hij is geobsedeerd door alles wat vertoon en buitenkant is, maar hij legt geen gevoel in het koken, geen ziel. Het is niet meer dan een serie decoratieve garneringen rondom het gerecht.’ Rufus liet zich helemaal meeslepen. Het was met twee van zulke tegenstanders een wonder dat Seamus een restaurant van de grond zou krijgen, dacht Archie. Maar er was één ding dat hij niet begreep.
‘Leg mij eens uit, Emmanuel, als hij zo’n monster is in de keuken, waarom ben je dan zo bang dat zijn restaurant een schaduw over jouw zaak zal werpen?’
‘Omdat het zo groot is!’ antwoordde Emmanuel wanhopig. ‘Het zal Mirage bespottelijk maken.’
‘Maar Mirage zal heel anders zijn. Het is een klein restaurant met gerechten van hoge kwaliteit. Geen modieuze brasserie als het nieuwe Marrow. Niet van dezelfde klasse.’
‘Precies,’ jammerde Rufus diepongelukkig. Hij trok zich de toekomst van Coq inmiddels persoonlijk aan. ‘Modieus. Wat haat ik dat woord. Dat woord heeft het koken in dit land vernietigd. Iedere onervaren klant die naar Mirage komt zal nu de hele avond naar de onruststokers kijken die de straat bevolken. Die vreselijke PR-vrouw zal wel zorgen dat er iedere avond fotografen en vechtpartijen zijn. Het zal het gesprek van de dag zijn het enige gesprek van de dag. Het wordt net zoiets als deze zaak, maar dan voor het grote publiek. Ik weet hoe dat soort mensen te werk gaat - op basis van roddel en trends. Als de hoofdredacteur van Vogue daar komt, komt iedereen daar. Als ik daar eet, dan...’ Rufus zweeg. Hij wilde zijn zin niet afmaken. ‘Wat ik maar wil zeggen is dat het ongeciviliseerde types zal trekken, in plaats van mensen die kwaliteit en stijlgevoel belangrijk vinden, net als ik - net als wij moet ik zeggen.’
Emmanuel nam de bal op. ‘Het wordt walgelijk. Begrijp je niet dat het helemaal niet meer over eten zal gaan? Het wordt de grote hit van de buurt.’
Archie grijnsde. ‘Nou, dat komt me goed van pas.’ Rufus en Emmanuel keken hem verward aan.
‘Is er echt niets dat je voor ons kunt doen, Archie, oude vriend?’ sputterde Rufus zwakjes.
‘Ik zou niet weten wat. Behalve dan een bord bestellen waarop Mirage staat in plaats van Marrow.’
‘Geen gek idee,’ riep Rufus uit.
‘Een verschrikkelijk idee!’ gromde Coq, die Plan A in duigen zag vallen. Ondanks dat hij wekenlang in de watten was gelegd, ondanks de maaltijd in Mirage en de eindeloze reeks flessen champagne, had Peaks nog steeds niet aangeboden om het enige beschaafde besluit te nemen dat mogelijk was: zich terugtrekken. Maar het was de moeite waard om het nog één keer te proberen, dacht Emmanuel koppig. Hij moest het kennelijk uitspellen.
‘Kijk Archie, ons probleem is dat de zaak meer aandacht krijgt dan hij waard is zolang jouw naam eraan verbonden blijft. Dat maakt onze taak om Marrow in diskrediet te brengen of moet ik zeggen terug te brengen tot ware proporties - veel moeilijker.’
‘Wat willen jullie dan dat ik doe?’ vroeg Archie op zijn hoede. Hij wist nog niet waar dit gesprek heenging, maar het zinde hem niet.
‘Ach,’ begon Emmanuel, ‘ik weet dat het bijna klaar is, maar ik denk dat het nog steeds hetzelfde effect zou hebben als je bijvoorbeeld je medewerking zou intrekken. De negatieve publiciteit zou al voldoende resultaat hebben.’
Coq liet het idee in de lucht hangen. Archie trok aan zijn sigaar en keek Emmanuel aan over de rand van zijn cognacglas. Waar Emmanuel niet op had gerekend was dat Archie, geheel anders dan de meeste vaste klanten van Louche, een sterk ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel had. En zakeninstinct.
‘Dat zou niet erg professioneel van me zijn, Emmanuel,’ zei hij ten slotte met een lichte, maar duidelijk waarneembare ondertoon van misnoegen in zijn stem. Hij keek naar de grijze as aan het eind van zijn sigaar en tikte die in de asbak, zoals men een lastige vlieg wegslaat. Er sprak een zekere irritatie uit de beweging die hij maakte. Hij was ontstemd omdat men hem in deze uiterst kwalijke conversatie had betrokken.
‘Vertel me eens, hoe is het met je vrouw?’ Rufus, die genoeg had van het dubbelzinnige gepraat, walste er als een bulldozer overheen. Dat was te veel voor Archie. ‘Laat Beattie erbuiten!’ diende hij Rufus nijdig van repliek. Zijn stem haperde van woede.
Rufus beefde. Oeoeps, dacht hij.
Voor Archie, die zich erop had ingesteld dat hij een tijdje met deze twee clowns door zou moeten brengen, was nu de maat vol. Zij waren bezig met een lastercampagne en hadden geprobeerd hem om te kopen. Dat pikte hij niet. De combinatie van de New Age-spiritualiteit van zijn vrouw en zijn eigen streng katholieke opvoeding had de basis gelegd voor een diep moreel besef. Hij had weliswaar weinig sympathie voor Seamus Bull, maar hij had geen reden om een hekel aan hem te hebben. En hij was niet van plan om hem over te leveren aan de grillen van een of andere kerel die ooit soep gekookt had voor zijn vrouw.
Woedend zette hij zijn glas neer, stond op, trok zijn jasje recht en sprak: ‘Heren, ik dank u voor uw ontvangst hedenavond, het was buitengewoon... onthullend. Maar ik ben bang dat ons gesprek een ongewenste wending heeft genomen en daarom moet worden beëindigd. Ik wens u beiden goedenavond.’
En met die woorden draaide de grote architect zich om en liep bij hen vandaan. Ze zagen de kreukels op de rug van zijn linnen jasje.

‘Hoe is het Seamus? Wat is het probleem met mijn vriendin?’ vroeg Marion. Ze kon het niet goed verkroppen dat het enige deel van de avond dat volgens haar gladjes zou verlopen -Seamus’ bereidheid om een nummertje te maken - niet van de grond kwam.
‘Geen probleem, Marion. Ik vind haar wel grappig,’ zei Seamus lijzig. Hij zat onderuitgezakt in zijn stoel en deed zijn best om niet met zijn glas whisky te morsen. Het probleem was dat Seamus niet meer zo goed tegen al die drank kon, daar hij al een tijdje niet meer zo gefeest had. De alcohol was hem sneller naar het hoofd gestegen dan voorheen. ‘Hoezo?’ vroeg hij.
‘Ze denkt dat je haar niet aantrekkelijk vindt.’
‘O ja?’ lachte hij.
‘Schat, moet ik je wijzen op de voordelen?’ vroeg Marion met opgetrokken wenkbrauwen. Ze boog zich naar hem over zodat haar mond dicht bij zijn oor kwam en zei: ‘Dit meisje heeft een onnoemelijk aantal contacten die de komende maanden buitengewoon goed van pas komen. Ze wordt gefotografeerd, waar ze ook heengaat - net als de man die in haar gezelschap is. Ze staat bekend als vrijgezel en als ze zich dus ergens vertoont met iemand, is de aandacht zowel op hem als op haar gericht. Ze heeft een bijzonder invloedrijke column in een landelijke krant, waarin iedere week een ander restaurant wordt genoemd: stel je voor dat het iedere week hetzelfde restaurant is. Volgens marketingmensen is haar naamsbekendheid ongekend hoog. Het komt erop neer dat als zij achter Marrow staat, ons doel is bereikt. Bovendien is algemeen bekend dat ze steenrijk is en dat is toch een aardige bijkomstigheid nu je blijkbaar niets op kunt hoesten. Seamus. De opening is al over tien dagen - we moeten iets doen! Begrijp je wat ik zeg? Vooruit, het enige wat je hoeft te doen is wat spelen en plezier maken...’
Seamus staarde Marion in opperste verbazing aan. ‘Voor alle duidelijkheid. Jij wilt dat ik een nummertje maak met Henrietta Hoeheetzeookweer, om Marrow publiciteit te bezorgen?’
‘En jouzelf liquide middelen. Daar komt het in het kort op neer. Ja Seamus, dat is precies wat ik wil.’ Toen voegde ze er als een toevallige ingeving aan toe: ‘Tenzij je de klus niet kunt klaren.’
‘Wat bedoel je?’
‘Nou, misschien ben je niet viriel genoeg meer.’ En Marion knikte in de richting van zijn kruis. ‘Ik heb begrepen dat een bepaalde gewoonte van jou ertoe kan leiden dat men, hoe zal ik het zeggen, onmachtig wordt?’
‘Doe niet zo belachelijk,’ antwoordde hij geraakt.
‘Nou dat is algemeen bekend. En we zouden niet graag zien dat Henrietta dat gaat rondbazuinen, nietwaar? Het arme kind heeft geloof ik nooit enige voldoening ervaren en het zou toch zonde zijn als ze nooit zou ervaren wat een kundige minnaar met haar kan doen... Wil je nog iets drinken?’
Inmiddels was Seamus nauwelijks meer in staat zich op één punt te concentreren. Marion zag dat ze het tweetal in elk geval in een taxi zou moeten zetten. Seamus was echter geen man die een smet op zijn fysieke vermogens zou tolereren, hoewel het duidelijk was dat hij nauwelijks meer rechtop kon zitten.
‘Ja, nog een glaasje, sgoed,’ antwoordde hij. Marion bestelde gewoontegetrouw een dubbele voor hem. Tegen de tijd dat Henrietta terugkeerde met nog een dubbele whisky, kon Seamus zijn ogen alleen nog maar richten op een stukje van haar blote dijbeen en de glinstering van haar jurk die de bovenkant van haar benen omzoomde. Toen ze naast hem ging zitten, boog hij zich naar haar toe en greep haar dijbeen, gehoorzamend aan een of ander primitief instinct.
‘Voorzichtig, Seamus,’ fluisterde Henrietta terwijl ze zich naar hem overboog. ‘Ik heb geen slipje aan.’
Inmiddels waren alle gedachten aan Genevieve uit Seamus’ hoofd verdwenen. Hij leefde nog alleen in het hier en nu. Hij voelde iets bewegen in zijn kruis en toen hij naar beneden keek zag hij dat Henrietta’s hand daar lag. De stemmen om hem heen waren weggezakt tot een laag gezoem en het volgende wat hij merkte was dat hij de deur uit strompelde, geleid, gehypnotiseerd door de glinsterende roze jurk. Toen ze de voordeur uitkwamen, werd hij verblind door het flitslicht van de camera’s en in een reflex hield hij zijn arm voor zijn gezicht. Maar Henrietta straalde recht in de wachtende lenzen.

Achter in de taxi lag het roze jurkje over hem heen. Het gewicht en de vorm van haar lichaam voelden anders dan wat hij gewend was - haar dunne lippen op de zijne schuurden tegen zijn tanden, haar tong slobberde over zijn kin. Hij voelde haar handen zijn overhemd losknopen en in een reactie reikte hij omhoog naar de plek waar haar borsten moesten zitten. Ze waren kleiner en strakker en het lichaam was beniger en harder dan de weelderige vormen die hij verwachtte. Blindelings wroette hij door tot de taxi stilhield.
Ze bevonden zich in een helder verlichte, marmeren lobby. Er waren mannen in uniform en een lift en toen passeerden ze een deur - en daar was een bed. Hij voelde nu handen die over zijn rug streken, onder zijn overhemd, daarna rond zijn heupen gingen en over zijn buik naar beneden fladderden naar de bovenkant van zijn broek. Het doffe verlangen in hem nam toe en toen hij zich omdraaide nam hij de glinsterende jurk waar, die in de weg zat. Hij pakte de zoom beet en trok de jurk over haar hoofd, zodat ze nu alleen haar schoenen nog aan had. Hij voelde hoe ze zijn riem losmaakte en onhandig bezig was met de knopen van zijn gulp.
Terwijl hij tegelijk met zijn broek zijn onderbroek afstroopte, hoorde hij haar adem stokken: ondanks zijn kennelijke staat bleek zijn erectie nog steeds imponerend. Henrietta had nog nooit zoiets groots gezien en heel even vroeg ze zich af of het wel zou passen. Maar Seamus had nu een missie, een missie die hij tot een goed einde moest brengen. De manier waarop ze daar stond, op haar roze naaldhakken, snel ademend bij de aanblik van hem, gaf hem de laatste duw die hij nodig had.
Hij smeet haar op het bed, en trok haar benen uit elkaar. Hij knielde tussen haar benen en terwijl hij zich op zijn armen boven haar hoofd in evenwicht hield, schoof hij recht bij haar binnen. Henrietta was klaar voor hem, na de tochtige avond zonder broekje en het driftige gegraai achter in de taxi. Hij slaagde erin om in één keer in zijn volle lengte bij haar binnen te komen. Ze schreeuwde het uit, deels van pijn. Dit prikkelde Seamus nog meer en terwijl hij in en uit haar stootte bereikte hij zelf een climax. Maar terwijl hij steunde bij de inspanning, werd hij plotseling door de drank ingehaald en tot Henrietta’s afgrijzen voelde ze hem verslappen. Leeggelopen als een ballon. Nu zijn lichamelijke behoefte was bevredigd, hoefde Seamus niet meer. Hij trok zich terug en liet zich op het bed vallen. Binnen een paar seconden lag hij luidruchtig te snurken.