Ze voelde de tranen achter haar ogen branden en ze slikte. 'Op de hoek van de straat staat een witte Renault op u te wachten. U kunt via de achterdeur ongezien het restaurant verlaten', smiespelde de man.
'Gaat u maar vast, ik kom eraan.' De man staarde haar aan alsof hij haar niet vertrouwde.
'Ik wacht hooguit vijf minuten.' Toen draaide hij zich om en liep naar buiten. Kelly nam een minuut de tijd om haar gedachten te ordenen. De dag om afscheid te nemen was gekomen. Hij was dan voorgoed uit haar leven verdwenen. De hoek van de straat was hooguit twee minuten lopen, als ze een spurt trok was het een halve minuut. Voordat hij er erg in had, was ze al kilometers ver weg. Maar nee... Ze kon het niet. Ze kon niet zomaar verdwijnen zonder wraak. Ze rechtte haar schouders en liep terug naar het tafeltje. Haar woede groeide bij elke stap. Ze bleef naast hem staan en raakte even zijn schouder aan. Hij keek op en lachte naar haar. Ze pakte een mes van tafel; het donkere lemmet glom. Ze kneep in het handvat en voelde haar vingers kloppen. Zijn ogen glommen nieuwsgierig, bijna geamuseerd.
Ze keek hem strak aan en haar stem trilde toen ze zei: 'Je hebt me belazerd. Je hebt mij al die tijd gebruikt.' Met een gesmoorde vloek kwam hij omhoog en probeerde haar opzij te duwen. Het mes flitste door de lucht. Hij kon het niet ontwijken en het lemmet maakte een wrede haal over zijn handpalm. Zijn schreeuw vulde het restaurant. De ober kwam geschrokken naderbij, klanten sprongen op. Mo greep naar de pijnlijke plek. 'Secreet', schreeuwde hij, een druppel spuug raakte haar voorhoofd. Geschrokken liet ze het mes vallen en
verbaasd keek ze naar het bloed dat langs zijn vingers op de grond druppelde. 'Ben je achterlijk geworden. lij... jij... jij bent straks hartstikke dood, hoor je. Ik maak je af, ik...' schreeuwde Mo woedend. Hij schopte zijn stoel omver en kwam dreigend op haar af. Kelly deed een stap naar achteren en wiekte met haar vuisten in het rond. Ze raakte hem in het gezicht, op zijn borst en in zijn maag. Toen hij wankelde, schoot ze naar voren en rende het pand uit. Haar hart bonkte in haar keel en haar benen vlogen vooruit. Ze had bijna de hoek bereikt toen ze Mo haar naam hoorde brullen. Nog drie meter, nog twee, nog een... De deur van de Renault vloog open en Kelly dook naar binnen. De motor loeide en vervolgens scheurde de auto met hoge snelheid de straat uit. Mo krabbelde overeind en staarde naar zijn hand. Het was een bloederig geheel geworden. Hij keek naar de bloedvlekken op zijn shirt en haalde zwaar adem. 'Kutwijf', siste hij. Hij schoot de zaak uit en holde naar zijn auto, de gewonde hand tegen zijn lichaam gedrukt. Onhandig zocht hij naar de autosleutels in zijn broekzak en maakte het portier open. Hij nam achter het stuur plaats, startte de auto en racete achter de Renault aan.
'Dat zusje van jou zie ik wel zitten. Wat is haar naam?' 'Bep', antwoordde Annelies en ze duwde Lisa de auto in. 'Bep...' herhaalde de man.
'U moet wel direct bij mij afrekenen.' Een portemonnee kwam tevoorschijn. 'Dat is geen probleem.' Lisa kneep haar handen tot vuisten toen ze zag hoe de man het geld in de uitgestoken hand uittelde. 'Prima', zei Annelies en borg het geld in een buidel onder haar trui op. 'Ik zie je zo weer.' Toen de auto de straat uit was, keek de man haar vriendelijk aan. 'Lisa? Dat is toch je echte naam?' Ze aarzelde even en knikte toen.
'Er gebeurt niks, hoor. Ik ben geen echte man, ik bedoel...' Hij lachte ongelukkig. 'Ik bedoel... ik ben wel een man maar geen klant.'
'O, gelukkig.' De angst in haar ogen verdween. 'Ik heb opdracht gekregen om je over een halfuur weer terug te brengen. Heb je trek in een frietje? Ik trakteer.' 'Ja fijn, dank u.'
Annelies wees op haar horloge toen Lisa op de stoep werd afgezet. 'Ruim drie kwartier', foeterde ze. 'Dat is veel te lang. Je moet beter op je tijd letten.'
'Ik zal er de volgende keer op letten', antwoordde Lisa gedwee. 'Dat is je geraden. Is alles goed gegaan?' 'Ja, waarom niet?'
Enkele minuten later stopte er een stationcar. Een man van rond de twintig opende zijn portier en stapte met een voet naar buiten. Harde muziek rolde over straat. 'Die mooie dame met dat lange, donkere haar', brulde hij en hij seinde dat Lisa moest komen. 'Stap maar in.' Hij lachte haar vriendelijk toe. Tot nu toe ging alles goed, dat gaf haar zelfvertrouwen. Met een paar grote stappen stond ze naast de auto. Ze rukte het portier open en liet zich snel in de stoel zakken. Enigszins verbaasd volgde Annelies haar pupil. Het leek wel of het kind er plezier in kreeg. Ze mocht wel oppassen, straks had ze serieuze concurrentie aan het meisje. 'We hebben het nog niet over de prijs gehad', zei Annelies tegen de man. 'Hoeveel?' wilde hij weten. 'Ligt eraan watje wilt.'
'Alles.' De man stak vijftig euro naar voren. 'Dit is toch wel genoeg?'
'Over een halfuur weer terug.' 'Tuurlijk', beloofde de man.
De man draaide de volumeknop verder open en stuurde de stationcar de snelweg op. Hij trommelde met zijn vingers op het dashboard met de muziek mee. Lisa voelde haar hart een keer overslaan toen ze de afslag naar Antwerpen voorbij zag razen. 'Je brengt me niet meer terug, toch?' vroeg ze onzeker. De man schudde resoluut het hoofd. 'Nee! Ik heb opdracht gekregen om je naar Lille te brengen. Ik heet trouwens Leo.'