De volgende morgen toen de sportauto van Mo de straat uitreed, vloog Vivian de zoldertrap omhoog. Haastig keek ze over haar schouder langs de trap omlaag voordat ze op de deur bonsde. 'Lisa? Lisa!' Ze drukte de klink omlaag maar de deur zat op slot. 'Lisa?'
'Ja, wat wilt u?' De stem van Lisa klonk achterdochtig. 'Wil je de deur voor me openmaken?' Vivian rammelde aan de deur. 'Nee, dat gaat niet. Ik heb geen sleutel. U kunt beter terugkomen als mijn vriend thuis is.' 'Ik kom niet voor jouw vriend, ik kom voor jou. Wacht maar... Ik heb een reservesleutel bij me.' Vivian viste de sleutel uit haar zak en morrelde aan het slot. Het slot klikte en de deur kierde een paar centimeter open. Een bang meisjesgezicht tuurde naar buiten. Geschrokken stapte ze achteruit, de ogen groot van verbazing toen ze de vrouw herkende. 'Wat doet u hier? Waarom volgt u mij?' Vivian duwde de deur open en stapte langs Lisa de kamer binnen. 'Ik ben hier om je te helpen.'
'Ik heb geen hulp nodig', antwoordde Lisa kortaf terwijl ze ongemakkelijk het trapgat in de gaten hield. 'Wilt u nu weer gaan.'
'Nee! Want ik denk dat jij niet in staat bent om het gevaar te zien. Jij weet niet wat ik weet...' Ze knikte naar de blauwrodezwelling aan de zijkant van Lisa's gezicht en sloot resoluut de deur. 'Ik heb hem gisteravond wel te keer horen gaan. Is dit watje wilt? Wil je wachten tot hij je doodslaat?' Even was er bij Lisa een moment van aarzeling.
'Hij is een loverboy. Weetje wat dat is?' Lisa schudde verward haar hoofd. 'Nee, dat dacht ik al. Hij gebruikt je, zoals hij zoveel meisjes heeft gebruikt. De eerste weken is hij een aardige, attente jongen. Een droom... maar dan verandert hij van lieverlee in een ongelovige klootzak. Hij slaatje net zo lang totdat hij zijn zin krijgt. En weetje wat zijn uiteindelijke doel is?'
'Ik denk niet dat ik het wil weten', fluisterde Lisa moeizaam. Ze liet haar adem met schokken ontsnappen. 'Hij maakt een hoer van je. Een ordinair heroïnehoertje', ging Vivian onverstoorbaar verder. 'En jij bent zijn zoveelste slachtoffer. Of dacht je nou echt dat hij van je hield?' Lisa schudde haar hoofd. Toen zijn woedeaanvallen kwamen, wist ze dat zijn verliefdheid niet diep zat. Zijn enorme woedeaanvallen, waarbij hij zijn longen uit het lijf schreeuwde en met van alles smeet. Haar zelfs sloeg. Dat was een duidelijk teken. En toen die eerste keer met die andere jongen... Zijn ogen waren emotieloos ondanks zijn tranen. 'Hij speelt een spel en dat speelt hij niet alleen', hoorde ze dc vrouw zeggen. 'Het is een hele groep, een bende. Ze versieren jonge meisjes aan de lopende band. Ze overladen ze met cadeaus en als het even kan met drugs. Hij belooft voor je te zorgen en je te beschermen en jij wordt tot over je oren verliefd. En dan komt er een zielig verhaal: over schulden en de maffia die zijn geld opeist. Of dat ze moeten vluchten naar het buitenland maar niet zonder jou willen. En voordatje het weet, lig je met een vreemde kerel in bed om voor hem het
geld bij elkaar te verdienen. Wantje wilt hem niet verliezen, toch? Of is jouw verhaal anders?' Lisa staarde de vrouw afwezig aan. Ergens diep vanbinnen had ze het al die tijd geweten dat er iets niet goed zat. Plotseling brak ze in een wanhopig snikken uit. Ze was een dwaas geweest. Een enorme dwaas. Hij had haar kapotgemaakt. De mensen die van haar hielden, had ze pijn gedaan. En waarom? Waarvoor? Haar leven was iets afschuwelijks geworden. Ze liet haar hoofd in haar handen zakken en huilde als een verward en bang kind.
'Kom maar hier, alles komt goed. Daar zorgen wij wel voor.' Vivian trok Lisa in haar armen en streelde het meisje over haar rug. Ze voelde een strijdlustig gevoel in zich opborrelen. Had ze eerst nog twijfels over dit plan, nu waren ze voorgoed weggeëbd, voorgoed. 'Je moet me alles vertellen, vanaf het begin', zei Vivian. 'Ik wil namen horen, namen van mensen waarmee hij omgaat. Ik wil de adressen en telefoonnummers van je familie en van je vrienden. Toe maar...' Met horten en stoten vertelde Lisa haar verhaal. Vivian maakte aantekeningen en staarde peinzend naar het papier. 'We moeten voorzichtig te werk gaan. Het is een heel netwerk. De loverboys werken nauw samen. De eerste jongen waarmee je naar bed bent geweest...' 'Meivin', vulde Lisa aan.
'Ja, Meivin. Hij hoort er ook bij. De eerste keer wordt dooreen knul uit de groep gedaan. Zo controleren ze of je het ook echt allemaal doet. Lukt het niet bij de eerste, dan sturen ze een tweede loverboy. Ze houden eikaars meisjes in de gaten en vooral tijdens het tippelen. Zodra jij een stap verkeerd zet, weet Mo het al. Ik ga morgen met iemand overleggen hoe we dit het beste aan kunnen pakken.'
'Dus je bent niet alleen?' Dat leek Lisa te sterken. Een vrouw kon het onmogelijk opnemen tegen een bende jongens zoals Mo. Maar nu er meer waren... Vivian knikte. 'We zijn met meer', antwoordde ze geheimzinnig. 'Ken ik ze?'
'Nee, en dat wil ik zo houden. Hoe minder jij weet, hoe beter het voor ons is. Als Mo terug is, laatje niks merken. Je speelt de vermoorde onschuld. Probeer tijd te rekken en strijk niet tegen zijn haren in. We hebben zeker een paar dagen nodig om met een waterdicht plan te komen. Lukt je dat?' Lisa knikte.
'Wat doen we nu?' wilde meneer Kroon weten. Zes paar ogen waren op Joost gericht. Joost zweeg en staarde geruime tijd roerloos en met een pijnlijk gezicht naar de telefoon. 'Misschien kunnen we beter naar de politie stappen. Zij hebben veel meer ervaring met dit soort zaken', zei hij uiteindelijk.
'Nee! De politie doet niks', antwoordde mevrouw Aldra met overslaande stem. 'Ik ben al eerder geweest en toen deden ze ook niks.'
'Maar toen wisten we niet wat nu weten', hield Joost vol. 'We kunnen de meisjes zelf gaan zoeken', opperde meneer Kroon. 'Als dat niets oplevert, schakelen we alsnog de politie in.' De twee vrouwen knikten driftig. 'Oké. Als we na drie dagen geen spoor van de meisjes hebben gevonden, gaan we naar de politie', gaf Joost met tegenzin toe. 'Drie dagen? Is dat niet wat weinig?' begon mevrouw Kroon nu.
'Als we te lang wachten, zijn we misschien te laat', zei Joost. 'We weten toch dat Mo en Ramon geen lieverdjes zijn. Wie weet wat ze met de meisjes hebben uitgespookt? Drie dagen is zeker lang genoeg.''Joost heeft gelijk', viel meneer Kroon hem bij. 'We gaan als eerste de tippelzones bezoeken en kijken of de meisjes daar...' bracht Joost voorzichtig naar voren. Het was even stil. Mevrouw Aldra kreunde.
'Maar we weten toch niet zeker of onze meisjes hun lichaam verkopen?' riep mevrouw Kroon met een rood hoofd. 'Ach kom...' Haar man sprong op en ijsbeerde door de kamer. 'We hebben genoeg aanwijzingen om aan te nemen dat het wel zo is. We hebben haar dagboek toch gelezen? We hebben het verhaal van de buurvrouw toch gehoord? We moeten de seksclubs en de straten waar de hoeren achter het raam zitten, bezoeken. We moeten de taken verdelen. We maken een schema en we gaan per koppel op pad, anders is het niet haalbaar. Om de twee uur bellen we elkaar.' Hij krabbelde het nummer van zijn gsm op papier. 'Joost en Ivonne gaan naar de tippelzone in Utrecht, wij gaan naar Nijmegen. Hierna zijn Den Haag en Amsterdam aan de beurt.' Meneer Kroon stond al in de gang met zijn jas in zijn hand. 'Schiet op dan,' riep hij ongeduldig tegen zijn vrouw, 'laten we geen tijd verspillen.'
Vivian had een tafeltje voor het raam uitgezocht zodat ze een goed uitzicht had op het parkeerterrein van het wegrestaurant. Ze bestelde een kop koffie en legde haar aantekeningen naast zich op tafel. Ze blikte vluchtig op haar horloge: kwart voor tien. Op dit tijdstip waren er nooit veel klanten in De Tempel. Een handjevol vrachtwagenchauffeurs zat aan een lange tafel in het midden van de zaak. Achterin zat een man in een driedelig kostuum, half verscholen achter een krant. Waarschijnlijk een zakenman, schatte Vivian in. De ober bracht haar koffie en knikte vriendelijk. 'Wilt u gelijk afrekenen?' Vivian schudde haar hoofd. 'Ik ga voorlopig nog niet weg. Ik wacht op een vriendin.' De man knikte begrijpend en verdween. Vivian staarde in het bruine vocht en dacht terug aan de tijd dat ze samen met Lien optrok. Dat was alweer negentien jaar geleden. Lien was in al die jaren geen spat veranderd, hooguit wat zwaarder geworden. Ze was nog steeds dezelfde vechtersbaas die voor anderen in de bres sprong. Ze was nooit verbitterd en dat was best opmerkelijk na alles wat ze had meegemaakt. Hoeveel kerels hadden haar niet afgetuigd? Al die verliefde mannen die met haar wilden trouwen maar het nooit deden. Behalve Dirk dan. Hij was zwaar gokverslaafd en joeg in drie maanden tijd al Liens spaargeld erdoorheen. Ze waren hooguit vijf maanden getrouwd toen ze hem uit noodweer neerstak. Hij overleefde het, jammer genoeg. Vivian snoof hoorbaar en roerde in haar koffie. Lien had het gelijk goed moeten doen, dat had haar een hoop ellende gescheeld. Vier maanden later werd hun dochtertje geboren en hij zorgde ervoor dat het kind bij Lien werd weggehaald. Het was niet moeilijk om de rechter ervan te overtuigen dat Lien geen geschikte moeder was. Hij kreeg het kind toegewezen en daarna heeft Lien het meisje nooit meer gezien. Dat heeft haar verschrikkelijk veel verdriet gedaan maar ze liet nooit iets merken. Geëmotioneerd spoelde Vivian met een slok koffie de brok in haar keel weg. Ze had het nooit gered zonder Lien. Ze was nooit alleen van de drugs afgekomen. Vivians gezicht klaarde op toen de zwarte Volvo het parkeerterrein opdraaide. Ze bestelde twee kopjes koffie en zwaaide toen uitbundig naar de vrouw die zich onhandig uit haar auto hees. Puffend en hijgend nam Lien plaats achter de zojuist geserveerde kop koffie. 'Ik heb me suf gehaast', hijgde ze.
'Lekker, koffie...' Ze wreef in haar handen en keek Vivian dankbaar aan. 'Vertel, ben je iets wijzer geworden over onze vriend?' Vivian knikte. Ze sloeg haar notitieboekje open en leunde op haar ellebogen naar voren. Vivian vertelde over haar ontmoeting met Lisa en daarna kwam Lien met haar verhaal. De verzamelde informatie werd zorgvuldig doorgenomen. Ideeën werden afgewogen en mogelijkheden naast elkaar gelegd.