Met een ontevreden gezicht bestudeerde Lisa haar spiegelbeeld. Alles zat tegen vandaag. Ze had een nieuw puistje naast haar neus ontdekt, haar favoriete blouse leek gekrompen: hij knelde onder haar oksels. Haar spijkerbroek flodderde langs haar benen en tot overmaat van ramp bleven haar haren niet zitten zoals zij dat wilde. Ze vloekte binnensmonds en trok met een wild gebaar voor de vierde maal het elastiek uit haar haren. Als een zwaar gordijn bedekten de lange, gitzwarte haren haar smalle schouders. Verschrikkelijk, mompelde ze in zichzelf. Ik lijk wel tien met die haren in een staart. Misschien kan ik het beter opsteken of... 'Lisa... Lisa!' Mevrouw Aldra's stem klonk onderaan de trap. 'Schiet nou toch op. Je komt straks weer te laat op school. Het is elke dag hetzelfde liedje. Ik word doodziek van je getreuzel.' 'Het valt ook niet mee om iets normaals uit mijn kledingkast te trekken', brulde Lisa terug. 'En met zo'n truttig kapsel kan ik ook geen kant op.'

Ze smeet de borstel op het bed, liep met grote passen haar slaapkamer uit en stampte de trap af. 'Je haren zijn prachtig en watje kleren betreft...' antwoordde mevrouw Aldra.

'Die zijn uit het jaar nul', maakte Lisa de zin af. Ze leunde tegen de deurpost en keek haar moeder nukkig aan. 'Ik hoor het al', zuchtte mevrouw Aldra. 'Je hebt een rothumeur. Slecht geslapen?'

'Dat heeft er niets mee te maken. Kijk dan zelf. Ik zie er toch niet uit als een vijftienjarige.' 'Je ziet er keurig uit.'

'Ik wil er niet keurig uitzien. Keurig is uit de mode. Ik wil opvallen en stoere kleding dragen. Ik heb het over versleten spijkerbroeken, een piercing in mijn navel of een gave ring door mijn wenkbrauw, net als Sonja.'

Mevrouw Aldra lachte schamper. 'Geen sprake van.' Ze schoof een plastic broodtrommel over het aanrechtblad. 'Wat is dat?'

'Ie brood natuurlijk. De broodzakjes zijn op, daarom heb ik je brood in een trommeltje gedaan.'

'Een trommeltje?' Lisa's stem sloeg over. 'Ik zie me al lopen met dat domme ding. Daar begin ik echt niet aan. Geef me maar vijf euro, dan haal ik wel iets in de kantine.' 'Wat een flauwekul! Dat kost handen vol met geld.' 'Geld, geld... Je zeurt altijd over geld. Als ik iets wil en het kost geld, dan mag het nooit', sneerde Lisa terwijl ze de broodtrommel van het aanrecht graaide. Driftig trok ze de rits van haar rugtas open en propte de broodtrommel erin. 'Dat komt omdat we niet veel geld hebben', antwoordde moeder nuchter. 'Ik moet het alleen verdienen. En ik denk dat het allemaal wel best meevalt. Je overdrijft weer zoals gewoonlijk. We hebben het niet slecht.' 'O, nee?' riep Lisa fel. 'Kijk nou eens wat jij aan hebt. Die jurk is al 100 jaar oud. Je gaat al eeuwen niet meer met de mode mee. Misschien is dat de reden waarom je geen man kunt krijgen.'

Mevrouw Aldra strekte haar rug en keek haar dochter donker aan. Haar stem werd koel. 'Ik denk dat het beter is datje nu naar school gaat.'

'Dat denk ik ook', snoof Lisa. Ze gooide de rugtas over haar schouder en beende de keuken uit. Met een dreun viel de voordeur in het slot.

Lisa voelde zich rot. Ze had die laatste opmerking beter niet kunnen maken. Maar het floepte eruit voordat ze er erg in had. Ze maakte constant ruzie met haar moeder, die haar elke dag heviger leek te irriteren. Dat kwam omdat ze haar vader zo vreselijk miste. Sinds hij in een flatje in Amsterdam woonde, zag ze hem nog zelden. Hij had een zwak voor vrouwen en telkens werd hij opnieuw verliefd. Tot viermaal toe had hij zijn gezin verlaten voor een andere vrouw. En tot viermaal toe kwam hij na maanden weer terug. Na vrouw nummer vijf was vader niet langer welkom. Lisa had moeder gesmeekt om het weer goed te maken. Maar haar moeder was onverbiddelijk: hij kwam er niet meer in. Door moeders starre houding veranderde alles. Vader weigerde om alimentatie te betalen en moeder moest gaan werken bij de spoorwegen. Lisa slaakte een diepe en pijnlijke zucht. Moeder ging nachtdiensten draaien waardoor ze overdag thuis was voor Lisa en Bart. Halverwege de ochtend tot ver in de middag sliep ze en na het avondeten ging ze de deur uit om te werken. Dan bleef Lisa alleen met haar broertje Bart, die net elf was. Lisa vond dat haar leven alleen nog maar bestond uit school, thuis huiswerk maken en op haar broertje passen. Er was nog weinig tijd voor plezier. Moeder had vader gewoon moeten vergeven. Hij was toch weer teruggekomen? Ze had haar stomme trots moeten inslikken, desnoods voor haar