'Je schaamt je toch niet voor mij', riep Mo geschrokken uit. 'Nee, natuurlijk niet. Doe niet zo idioot', antwoordde ze verontwaardigd. 'Maar mijn moeder is verschrikkelijk ouderwets. Ik moet zoiets eerst vragen, snap je. En Bart brieft het zeker door als ik het toch stiekem doe.' Mo knikte begrijpend. 'Ik snap het wel. Soms kunnen ouders zo bezitterig doen, misschien een andere keer. Je moet me dan wel iets beloven anders ga ik niet weg.' 'Wat?'
'Datje morgenavond mee gaat stappen. Dan vraagje Kelly ook mee voor Ramon. Heeft hij ook iemand om tegen te praten. Beloofd?' Lisa weifelde even maar toen ze in zijn smekende ogen keek, zwichtte ze. 'Oké, dat is goed', antwoordde ze. Hij mompelde iets onverstaanbaars en kuste haar op de lippen. Na enkele minuten liet hij haar los en wreef over haar wang. 'Vergeet je Kelly niet te vragen? Ik kom je om een uur of acht ophalen.' Hij drukte nog een snelle kus op haar mond en beende de straat over naar zijn auto. Het portier zwaaide open en klapte weer dicht. Hij wierp haar een handkus toe en zoefde vervolgens de straat uit.
Ja, ze wist het nu zeker, ze mocht van geluk spreken met zo'n lieve jongen.
Ze liep het huis binnen en sloot langzaam de deur. Ze realiseerde zich dat ze een probleem had, een groot probleem. Want wat moest ze aantrekken? In paniek rende ze de trap op en trok, tegen beter weten in, haar kledingkast open. Ze beet
op haar lip en liet een klagelijk gejammer horen. Niets wat in de kast hing, was geschikt voor een avondje uit met Mo. Ze kon onmogelijk met die kinderachtige troep aankomen. Hij zou een afknapper van haar krijgen. Waar haalde ze in hemelsnaam iets gepast vandaan? Koortsachtig dacht ze na. Misschien bood haar spaarpot redding en ze graaide het ding van de plank. De munten rolden over het bed en met een verhit hoofd begon ze te tellen. Drieëntwintig euro. Daar kocht ze nog geen broek van. Ze kon moeder om een voorschot op haar kledinggeld vragen of vader bellen en bij hem wat geld bietsen.