9

‘Wees niet verbaasd als er morgen een bericht in de krant staat dat de helft van de oceaan weg is.’ Elliot laat zich in het zand vallen, nog steeds zeewater uitspugend.

‘Als er al iets in de krant komt, is het: Held met jetlag redt bejaarde met uitgezakt achterwerk,’ roept Helen enthousiast.

‘Gevolgd door: Roodharige schoonheid redt held met jetlag,’ zegt Elliot knipogend.

‘Hier kun je je mond mee spoelen,’ beveelt Elise terwijl ze Elliot een fles lauwwarm Evian voorhoudt.

Ik glimlach. Ik weet dat het ze het complimentje bedoelt, niet het zoute water.

‘Ik heb iets veel beters.’ Helen rommelt wat in haar rugzak en haalt een fles José Cuervo-tequila, een net limoenen en een zakmes tevoorschijn. ‘Ik dacht dat we hier wel een paar shots van kunnen gebruiken.’

‘Cool!’ roept Zoë enthousiast.

‘Heb je ook zout meegenomen?’ Elise leunt opzij om in Helens rugzak te kijken, maar Helen is te snel voor haar. ‘Lik maar over je huid,’ grinnikt ze, terwijl ze haar tas buiten bereik zet. ‘Likken, slikken en in de limoen bijten… Jaaaaa!’ piept ze hees, om dan de fles aan Elise door te geven.

‘Maar mijn huid is helemaal niet zout. Ik ben het water niet in geweest,’ klaagt ze.

‘Ik weet wat!’ joelt Zoë. ‘We kunnen elkaar aflikken!’

In koor wordt haar oproep beantwoord met: ‘Jakkes!’

‘Ik denk dat het beter werkt als er meer dan één jongen bij is,’ zegt Helen.

‘Het maakt mij niet uit, hoor,’ antwoordt Elliot lachend.

Elise vindt dit hysterisch. In een parallel universum.

‘Nou ja, één ronde dan maar,’ geeft Helen toe. ‘We draaien met de fles om te zien wie wie mag aflikken.’

‘En waar!’ fluistert Zoë.

Een halfuur later heb ik Sasha’s sleutelbeen, Helens navel en de binnenkant van Zoës knie, twee keer, geproefd. Hoewel ik het enorm jammer vind dat ik Elliot niet mocht likken, ben ik ook blij dat mijn tong het type is die je tot een scherp puntje kunt vormen, zodat ik maar miniem contact hoefde te maken toen ik Elises teen moest likken. En zelfs dat… Brrr, ik ril alweer bij de gedachte eraan.

‘O nee, verdomme!’

Ik kijk op en zie Zoë woest aan haar haar trekken.

‘Wat is het probleem?’ vraag ik.

‘Ik kan mijn kam er niet eens door krijgen. Mijn haar is helemaal gaan klitten en zo. Voel maar eens!’ Ze steekt een lok naar me uit.

‘Zoë, dat is zeewier,’ zucht ik, terwijl ik het los trek.

‘O.’

Ik sla haar handen weg en gebruik het elastische limoenennetje om haar haar in een knotje te doen, zodat ze er niet meer aan kan zitten frunniken.

‘Dank je,’ glimlacht ze, blijkbaar tevreden met een rommelige korenschoof op haar hoofd.

Even zitten we vredig en loom bij elkaar. Ik vraag me af of dit het moment is om iedereen over de B&B te vertellen? Ik zou de aankondiging liever niet doen waar Elise bij is, maar als we morgen toch uit elkaar gaan, kan ik het eigenlijk niet langer uitstellen.

‘Eh…’ Ik ga op mijn hurken zitten. ‘Ik moet jullie iets vertellen…’ begin ik.

Helens mobiele telefoon begint te rinkelen.

‘Momentje!’ vraagt ze.

Gered door Surfin’ USA als ringtone.

Ze humhumt wat in de telefoon en klapt hem dan weer dicht.

‘Hij is terug,’ kondigt ze aan.

Als we terugrijden naar het hotel is mijn grootse aankondiging alweer vergeten. Ik ben stiekem opgelucht; ik weet niet zeker of ik de reacties aan had gekund. Ik moet er vol zelfvertrouwen en zelfverzekerd uitzien als ik het ze vertel, dan geloven ze vast dat dit het beste is. Of dat nou zo is of niet.

Alex staat al op ons te wachten in La Sala wanneer we de ruimte binnen stromen en gaan zitten.

‘Met wie gaan we beginnen?’ Hij bladert door de papiertjes met wensen.

‘Elise!’ roepen we allemaal in koor, zo nieuwsgierig zijn we.

‘Goed, ja,’ zegt hij. ‘Ik zou graag een zelfhulpgroep willen verstoren om ze te vertellen dat ze eens moeten ophouden met die onzin.’

We barsten allemaal in lachen uit. Allemaal, behalve Elise. Krijgt ze ook eens een koekje van eigen deeg!

‘Zeg me alsjeblieft niet dat jullie me de set van Oprah op gaan duwen om haar te vertellen eens met die onzin op te houden!’ zegt ze nors.

‘Die show wordt opgenomen in Chicago, maar ook al was het hier aan de westkust, dan zouden we je dat niet aandoen. Je zou worden gelyncht.’

‘Doodgeslagen door een meute van tweehonderd mondige huisvrouwen,’ gromt Elise. ‘Wat een manier om aan je einde te komen.’

‘We denken dat je zeker baat zou hebben om eens mee te doen aan die zelfhulpgroepen waar jij zo negatief over denkt. Misschien verwerp je wel iets waar je zelf veel aan zou kunnen hebben.’

‘Ik wil niet worden geholpen!’ protesteert ze. ‘Ik ben prima zo. Ik heb er echt geen behoefte aan om te gaan knuffelen met mijn innerlijke kind of thee te drinken met mijn beschermengel!’ Elise beent naar de deur en gaat achter een pilaar staan mokken, net niet brutaal genoeg om helemaal de deur uit te lopen.

Intussen wendt Alex zich tot Zoë. ‘Ik wil van leven verwisselen met een Hollywoodactrice.’

‘Ga je me naar LA sturen?’ Zoë springt op. ‘O, alsjeblieft! Alsjeblieft!’

‘Inderdaad. Je gaat naar het bruisende hart van Hollywood en we maken er een zo realistisch mogelijke ervaring van.’

Dat klinkt mysterieus.

‘Mag ik een stylist uitkiezen? Ik ben namelijk gek op Phillip Bloch…’

‘Bij aankomst krijg je uitgebreide instructies,’ sust Alex en hij gaat verder met Sasha. ‘En voor jou hebben we de perfecte plek gevonden waar uiterlijk niet uitmaakt: het Tiger Tiger-dierenreservaat. Na hun pensioen gaan hier alle filmkatten naartoe. Geloof me, het maakt hun niet uit of je nou Pretty Woman of de Elephant Man bent, zolang je ze maar goed behandelt en op tijd te eten geeft.’

Sasha kijkt doodsbang. Ze hield al nooit zo van dieren. Helen heeft de California Club toch niet iets gevraagd wat zo niet bij Sasha past?

‘Moet ze ook kooien uitmesten?’ vraagt Elise van achter de pilaar, duidelijk op zoek naar pijnlijke details in de wensen van de anderen, om zichzelf te troosten.

‘Ze gaat helemaal meedraaien in de verzorging van de dieren,’ is alles wat Alex erover wil zeggen.

Ik zie dat Sasha naar haar nagels zit te kijken. Waarschijnlijk zit ze zich af of ze die niet net zo goed nu helemaal kan opkauwen, als ze straks toch geruïneerd zijn.

Ik zou dat geweldig vinden; die koninklijke dieren van zo van dichtbij meemaken. Weer iets wat Sasha heeft om jaloers op te worden.

‘Elliot!’ gaat Alex verder. ‘Ik wil naar het grootste pretpark van Californië!’

‘Kom maar op!’ joelt Elliot.

‘Wist je dat het grootste park in de staat eigenlijk het Yosemite National Park is?’

Elliot trekt een gezicht. ‘Ik wist niet dat er ook achtbanen in het Yosemite stonden, dat is toch allemaal…’ Hij spuugt het laatste woord bijna uit: ‘…natuur?’

‘Dat klopt.’

‘Wat is er dan pretpark aan?’

Alex haalt zijn schouders op. ‘Bomen zijn toch pret?’

‘Een beetje vergezocht, niet waar?’

‘Misschien is het wel goed voor je,’ probeert Helen. ‘Je zit al veel te veel achter de computer.’

‘Dus dit gaat helemaal niet om een wens uit te laten komen, maar doen wat jullie denken dat goed voor me is?’ Elliot kijkt Helen uitdagend maar breed glimlachend aan.

‘Je vindt het vast geweldig,’ zegt Zoë. ‘Lekker buiten, kamperen, beren.’

‘Wil je soms ruilen?’

‘Nee.’ Zoë deinst achteruit, ineens erg territoriaal wat haar eigen glitz en glamour betreft.

‘En Lara?’ vraagt Sasha namens mij.

Alex pakt mijn verfrommelde stukje papier en leest voor: ‘Ik wens dat ik tijd kan doorbrengen met elk van mijn vrienden, genoeg om een herinnering te maken die een leven lang bij blijft.’

‘Aaaaah, wat zoet,’ klaag ik. ‘Ik had jullie gewoon al zo lang niet gezien. Mijn excuses als ik te sentimenteel klink.

‘Je hebt er moeite mee om je ware gevoelens te uiten, hè?’ valt Alex op. ‘Geen wonder dat je niet kon opschrijven wat je echt wilt.’

Ik verbleek. Hoe weet hij wat ik echt wil? Ik kijk schichtig om mee heen om te kijken of de rest snapt wat hij bedoelt. Elliot heeft niets door. Mijn ogen schieten naar Helen. Natuurlijk: zij moet het hebben verteld.

‘Maar wat gaat zij doen dan?’ wil Zoë toch echt weten.

‘Nou, Lara komt bij jullie langs. Gedurende deze zeven dagen gaat ze steeds naar de plek waar jullie zitten, om je gezelschap te houden en de kwaliteitstijd met jullie door te brengen waar ze om heeft gevraagd.’

Ik zou willen dat hij eens ophield me zo voor schut te zetten.

‘Ze is ook de centrale contactpersoon. Zij wil een groter deel uitmaken van jullie leven, dus gebeurt dat ook. Als jullie iets aan elkaar door willen of moeten geven, gaat dat via Lara.’

‘Bedoel je dat ik een week lang niet met Elliot kan praten?’ Elise komt uit de schaduw tevoorschijn stormen.

Alex knikt. ‘Dat klopt.’

Ik zou zweren dat ik een teken van opluchting zie op Elliots gezicht. Vrede. Zeven dagen zonder kenau. Ik ben zo blij voor hem. En dan realiseer ik me dat het allemaal bij mij terechtkomt. Ik ben de enige tegen wie zij kan klagen.

Elise ziet mijn angstige blik en probeert me aan haar kant te krijgen. ‘Lara, je wilt toch niet de hele tijd heen en weer worden geschoven?’

Voordat ik kan antwoorden, gaat ze verder: ‘Je hebt nog nooit autogereden in Amerika en je bent dan nu helemaal alleen onderweg. Uren. Echt, het is zo’n, wat, zes uur van LA naar Yosemite?’

Hoe weet zij dat soort dingen uit haar hoofd? Er zit een geurtje aan Elises tijd in Amerika. Ze heeft ons er verder helemaal niets over verteld, en het is helemaal niks voor haar om een kans te laten schieten om heerlijk op te scheppen. Dit moet ik gaan onderzoeken.

‘Dat stuk gaat per vliegtuig,’ brengt Alex ertegen in. ‘Maar ja, ze zal inderdaad flink moeten rijden.’

Hoe graag ik Elise ook teleurstel, ik weet niet of het de moeite waard is als de rest dat ook is. Elliot houdt niet zo van bomen, en we zouden hoe dan ook de filmster kunnen uithangen in LA – of het in elk geval kunnen proberen. Ik zou graag leeuwen en tijgers zien, maar Sasha is misschien meer in haar element in de zelfhulpgroepen van Elise. Zij kan wel wat therapie gebruiken nu ze hier is. Ik wil Helen niet kwetsen, maar ik zou het niet erg vinden als het plan nu werd afgeblazen.

‘Nu hebben jullie misschien het gevoel dat sommigen meer geluk hebben dan anderen. Misschien vraag je je zelfs af of het eigenlijk allemaal de moeite waard is.’ Alex lijkt mijn gedachten te kunnen lezen. ‘Als je het niet probeert, zul je er nooit achter komen. Het leven blijft dan gewoon zoals het was. En misschien is dat prima. Maar misschien wil je meer. En als je wist hoe je meer kon krijgen, dan gok ik dat je die stappen allang had genomen; dus geef ons het voordeel van de twijfel. Misschien weten wij iets wat jij niet weet!’

Hij heeft me klem. Het is gewoon allemaal te intrigerend. Op papier klinken onze opdrachten misschien niet wereldschokkend, maar daar gaat hij weer met die vage insinuaties dat er wonderen kunnen gebeuren.

‘Ik zou het echt geweldig vinden als jullie er met een open hart en open geest in stappen,’ dringt Helen aan. ‘Als je sceptisch blijft, wordt het een strijd om de week vol te houden. En probeer niet te vroeg een oordeel te vormen. Je komt niet uit op de plek waar je begint.’

Ik zeker niet, dat is wel duidelijk. Ik ga overal naartoe.

Ik verwacht half dat Alex nu een soort handleiding gaat uitdelen, met als titel ‘Verlichting volgens de California Club’, maar in plaats daarvan sluit hij af door ons te vertellen dat we morgen rond het middaguur uitchecken en vertrekken.

‘O, en trouwens, Lara, voor jou is de volgorde: Sasha, Elliot, Zoë en als laatste Elise.’ Hij geeft me een vel papier met een lijst van namen en locaties en wenst ons dan een fijne laatste vrije avond en nacht.

Ik kijk hoe Helen met Alex naar de deur loopt en hem innig omhelst. Maar goed dat Reuben niet staat te kijken. Die club houdt wel van knuffelen, zeg. Ik vraag me af of ik ook niet iemand een knuffel moet geven. Aan haar gezicht te zien heeft Sasha er het hardst een nodig.

‘Jouw wens is geweldig!’ Ik probeer haar op te vrolijken. ‘Je hoeft je nergens zorgen om te maken!’

‘Tenzij ik straks tot mijn nek in de tijgerpoep zit of voor de leeuwen wordt gegooid,’ zegt ze rillend en ze pakt me stevig vast.

‘Maar verder…’

‘Maar verder, nee, niet slecht!’ Er verschijnt een dun glimlachje op haar gezicht. En het verdwijnt weer.

‘Maar jij dan?’

‘Ik vind het prima. Zo hoef ik ze in elk geval niet samen bezig te zien.’ Ik kijk naar de Eetjes, die aan het kibbelen zijn.

‘En het autorijden?’

Ik haal mijn schouders op. ‘Wat is het ergste wat kan gebeuren?’

‘Je kunt worden gekidnapt, verdwalen, de motor kan exploderen en je kunt van een klif afrijden…’ begint Sasha.

‘Maar verder…,’ zeggen we allebei tegelijk.

‘Je moet ook naar Elise,’ waarschuwt Sasha.

‘Ik denk dat ze tegen de tijd dat ik er ben allang heeft opgegeven. Ik denk niet dat ik me ergens druk over hoef te maken.’

‘Oké jongens.’ Helen komt weer terug bij de groep. ‘Ik heb een tafel geboekt in de Sky Room voor half acht, maar ik dacht dat we misschien konden beginnen met cocktails in de bar om een uur of zeven?’

‘Perfect!’ Daar stemmen we graag mee in.

‘Het is vrij chique, dus ik ga even naar huis om me om te kleden in iets fabelachtig elegants,’ knipoogt Helen, om eraan toe te voegen: ‘Ik stel voor dat jullie dat ook doen!’

De sfeer slaat direct om naar paniek over wat we aan moeten. Ik ben zo wanhopig dat ik er zelfs over nadenk een van de andere gasten te beroven, maar de enige vrouwen die ik om me heen zien zijn allemaal brede dames met geblondeerde vogelnesten en parels zo groot als knikkers.

Ik ben daarom extra blij als ik zie dat mijn geliefde koffer in de villa op me ligt te wachten. Alleen één probleem: als ik de koffer openrits, is hij leeg.

‘Waar is alles?’ Ik kijk om me heen, alsof de inhoud misschien verstoppertje aan het spelen is.

Zoë schuift de kledingkast open: ‘Hier is alles. De butler moet hem voor je hebben uitgepakt!’

‘En alles is gestreken,’ merkt Sasha op wanneer ze de kleding bekijkt.

‘Wat doe jullie aan?’ vraag ik de meiden, ietwat ontmoedigd nu ik geen excuus meer heb voor mijn sjofele voorkomen.

Zoë gaat voor een zwart jurkje zonder bandjes in combinatie met haar gouden armbanden en Cleopatrahalsband, Sasha grijpt haar witte broekpak uit de kast en ik – uiteindelijk, na zes andere outfits – besluit mijn lange wijde rok te dragen met daarop een zeegroen glinsterend topje. (Elliot zei ooit eens dat het zo goed paste bij mijn ogen, dus is dit sindsdien mijn favoriete kledingstuk.)

Als we alle drie hebben gedoucht, staan we naast elkaar voor de beslagen spiegel om onze make-up te doen. Zelfs Sasha, die amper make-up draagt, doet mee.

‘Wat denk je dat Elliot allemaal gaat doen in Yosemite?’ vraagt Sasha, terwijl ze vakkundig haar linkerwenkbrauw bijwerkt.

‘Zonder gadgets en computers? Die draait helemaal door.’ Zoë dept iets op haar oogleden wat eruitziet als echt bladgoud.

‘Hij is niet echt het type dat in zijn eentje wegkwijnt, toch?’ merk ik op, terwijl ik wat rouge op mijn wangen smeer.

‘Ach,’ Sasha geeft me een por, ‘hij heeft jou in elk geval een paar dagen…’

‘… en nachten.’ Zoë port me van de andere kant.

Ik grijns breed. ‘O, ik kan bijna niet geloven dat ik straks gewoon helemaal alleen met hem ben!’

‘In de wilde natuur, onder de sterren…’ zegt Sasha plagerig.

‘Warme chocolademelk gemorst over je slaapzak, zodat jullie de andere moeten delen!’

We giechelen om Zoës perfecte plan.

‘Je weet toch hoe mensen die een bijnadoodervaring hebben gehad soms hun leven helemaal veranderen?’ Sasha benadert het van de wat wetenschappelijkere kant. ‘Wat als hij door een beer tegen een rots wordt gesmeten, maar net weet te ontsnappen, om dan in jouw open armen te vallen en zich te realiseren dat hij daar gewoon thuishoort!’

Mijn hart zit bijna tegen het plafond. ‘Was dat maar zo!’ zucht ik, een beetje draaierig van deze fantasie. ‘Ik hoop maar dat hij het volhoudt tot ik kom.’

‘Hé…, we zouden een weddenschap moeten sluiten wie als eerste afvalt,’ giechelt Zoë.

‘O, maar da’s gemakkelijk, Elise!’ Sasha pakt haar wimperkruller.

‘Je moet haar niet onderschatten,’ waarschuw ik. ‘Heb je die blik in haar ogen gezien toen ze hoorde hoeveel het Marilyn Monroe-strandhuis per nacht kost? Ik denk dat ze aan het bedenken is hoe ze dat kan laten verzilveren.’

‘Denk je echt dat ze het een week volhoudt?’ vraagt Zoë.

‘Denk eens aan alle gespreksstof die ze na deze ervaring heeft… ze kan ons er nog jaren mee vermoeien.’ Alleen, ze is niet grappig, ze is ronduit gemeen en zo’n zelfhulpgroep zit vol gemakkelijke doelwitten.

Sasha dept wat naar fris beddengoed ruikende parfum achter haar oren. ‘Als je met iemand zou kunnen ruilen, wie zou dat dan zijn?’

‘Waarschijnlijk jij,’ besluit ik. ‘Echt, LA zou geweldig zijn en ik zou het heerlijk vinden om me lekker op te doffen en naar een première of zo te gaan, maar ik denk dat het nog veel fantastischer is om zo dicht bij een tijger te komen en er misschien wel een aan te raken.’

‘Ben je je vingers beu, of zo?’ Sasha verstart, en zet het glazen flesje weer op het kastje.

Ik grinnik en vraag het aan Zoë: ‘En jij?’

‘Met jou,’ zegt ze. ‘Dan kan ik proeven van alle wensen en allemaal verschillende dingen meemaken – de wilde natuur, poesjes, glamour en dat gekke spirituele gedoe. Ik ben gek op reiki!’

Ze heeft gelijk. Plotseling realiseer ik me dat ik de grootste bofkont van ons allemaal ben.

‘Ik zou met Elise ruilen,’ zegt Sasha.

Zoë schiet van verbazing uit met haar eyeliner.

Voordat ze ook maar een woord kan zeggen, spring ik erin: ‘Denk je dat ze in zo’n retraite het antwoord voor jou hebben?’ Ik werp Zoë een waarschuwende blik toe, alsof ik wil zeggen: ‘Denk goed na over wat je gaat zeggen!’

‘Misschien,’ verzucht Sasha.

‘Wat voor antwoorden?’ vraagt Zoë, die in de war lijkt.

‘Och, je weet wel, over hoe je het ware geluk en innerlijke vrede vindt.’ Sasha haalt glimlachend haar schouders op.

‘O.’ Zoë fronst haar wenkbrauwen.

‘Zou het niet geweldig zijn als iemand zo op je afstapt en zegt: “Dit moet je doen om voor de rest van je leven dolgelukkig te zijn”…,’ mijmer ik. ‘Of, als je een potentieel wereldschokkende keuze moet maken, dat er iemand is die je kunt bellen om er zeker van te zijn dat je de juiste keuze hebt gemaakt,’ voeg ik weemoedig toe.

Steeds als ik nadenk over de verkoop van de B&B krijg ik een knoop in mijn maag. Ik weet niet of het komt door nostalgie of zenuwen of dat mijn instinct probeert te roepen: ‘Niet doen!’ Was er maar iemand zo wijs en neutraal die ik om advies kon vragen, dan zou ik niet zo het gevoel hebben dat alle verantwoordelijkheid op mijn schouders ligt. Ik ben zo bang dat ik de verkeerde keuze maak en er de rest van mijn leven spijt van zal hebben. Als ik de B&B weg doe, krijg ik hem nooit weer terug. Maar heb ik wel een keuze? Stop! Genoeg gedacht. Laat het universum beslissen!

‘Ik vind al dat gewroet in je hoofd zo vreselijk aan die zelfhulpdingen.’ Zoë rilt en voelt even of haar haartang al warm genoeg is. ‘Ik weet niet of ik die beerput wel open zou durven trekken.’

‘Ik zat er voor de vakantie eigenlijk net aan te denken om, eh, professionele hulp in te schakelen,’ piept Sasha.

‘Waarom?’ Zoë snapt het nog steeds niet.

‘Nou, ik voel me al een tijdje niet zo happy en…’

‘Het gaat toch goed met je, Sasha!’ Zoë geeft haar een knuffel en smeer per ongeluk haar karamelkleurige foundation over Sasha’s schouder. ‘Maar, hoe dan ook, wat hield je tegen?’

‘Wat je net zei. Dat het er alleen maar erger op zou worden. Of dat ik de verkeerde persoon zou uitkiezen om in mijn gedachten te gaan spitten.’

‘Natuurlijk is het ook heel goed mogelijk dat het enorm verhelderend is en het alles oplost!’ Ik probeer positief te blijven. ‘Wie weet, misschien kan Elise die plek voor je uittesten, en dan kun jij er later naartoe gaan om jezelf te vinden.’ Een beetje hoop geven lijkt me hier gepast.

‘Stel je voor dat je jezelf vindt en je jezelf helemaal niet aardig vindt.’ Zoë weet de stemming weer behoorlijk in mineur te krijgen.

‘Nou ja, dat zou vervelend zijn,’ geef ik toe.

Eventjes denken we alle drie angstig over de toekomst, maar dan komt Sasha met de redding: ‘Lipgloss in de aanslag?’ Ze verenigt de troepen weer zoals alleen een model dat kan.

We houden allemaal onze lipgloss omhoog – lychee, meloen en aardbei – en smeren zoveel smurrie op onze lippen tot er een dikke glimmende laag op zit. ‘Jammie!’ Zoë likt de extra gloss eraf.

‘Zie het maar als ons voorgerecht.’ Sasha doet haar best om een grap te maken. ‘Ik ben klaar voor het hoofdgerecht!’