10

‘Waar zijn de anderen?’ Zoë zet haar onder al het groen schuilgaande Caipirinha-cocktail neer om op haar horloge te kijken. ‘Ze zijn een half uur te laat.’

‘Ach, Elise zei dat ze misschien in hun kamer zouden blijven en roomservice zouden bestellen, omdat dit voorlopig hun laatste nacht samen is.’ Helen kijkt teleurgesteld.

‘Je maakt een grapje zeker?’ snuift Zoë. ‘Het is niet alsof we ze apart laten slapen, ze kunnen toch in elk geval samen met ons gaan eten.’

‘Zullen we maar naar het restaurant gaan?’ stelt Sasha voor.

We glijden net van onze barkrukken af als Elliot aan komt rennen.

‘Sorry dat ik zo laat ben. Elise voelde zich niet zo super, dus besloot zij om vroeg naar bed te gaan. Ik heb net wat soep voor haar laten maken.’

Wat dus kan worden vertaald als: we hebben enorme ruzie gehad, zij drong aan op een intiem etentje, ik zei dat ik haar vaker zie dan mijn vrienden en het dus erg lomp zou vinden om vanavond niet als afscheid met hun te gaan eten en toen wierp zij zich huilend en gillend op het bed en eerlijk gezegd kon ik echt haar zelfzuchtige, manipulatieve gedrag geen seconde meer uitstaan, dus hier ben ik. Ik overdrijf dat laatste misschien een beetje, maar volgens mij heb ik gelijk.

We nemen de lift naar de bovenste verdieping en lopen de Sky Room in, met zijn prachtige met sterren gevulde uitzicht op de baai. Terwijl de ober ons naar onze donkerpaars fluwelen box brengt, stoeien we even wie waar gaat zitten: eerst wordt Elliot op zijn plek geduwd en dan is het net de scheiding van de Rode Zee omdat de meiden ervoor zorgen dat ik naast hem kom te zitten. Mijn vriendinnen zijn geweldig!

Terwijl we heerlijk genieten van het glinsterende kaarslicht, realiseren we ons dat aan elk ander tafeltje een stelletje zit. Als je goed luistert, kun je de huwelijksaanzoeken bijna horen. Chez nous, echter, is alle aandacht gericht op het ‘moderne Franse’ menu. Het zijn de details in de sausjes en bijgerechten die het hem doen: ja, het torentje van kruidige ahi-tonijn klinkt intrigerend op zich, maar het feit dat er verse mango en aardbei bij zit en hij gegarneerd is met een mandarijnvinaigrette maakt hem bijna onweerstaanbaar. Maar dan komen we bij de gekonfijte muskuseend met gesmoorde Belgische andijvie en roze pepercognacsaus, en onze smaakpapillen bezwijken.

‘Het is net alsof je een groente een dubbele achternaam geeft,’ besluit Elliot, terwijl hij de kaart leest. ‘Op vuur geroosterde tomaat klinkt zoveel chiquer!’

Nog duizelig van het bestellen van de rozemarijnjus en gereduceerde bloedsinaasappel kiezen we voor een brutale fles Perrier Jouet, om te toosten op de California Club en ons op stapel staande avontuur.

‘Bedankt dat je ons hier naartoe hebt gebracht, Helen,’ zeg ik stralend.

‘Ach, omdat jullie het volgende week moeten doen met wat jullie kunnen vangen…,’ en ze knipoogt naar Elliot, ‘… dacht ik dat we even in stijl afscheid moesten nemen!’

Terwijl ik de champagnebubbels op mijn tong uiteen laat spatten, realiseer ik me dat ik maar even de tijd heb voordat het broodmandje de aandacht voor zich komt opeisen. ‘Weten jullie nog dat ik op het strand zei dat ik iets te vertellen had?’ begin ik zenuwachtig.

Geknik.

‘Nou, mijn moeder verhuist naar Spanje en…’

‘Spanje? Wanneer?’

Ik wil het er in één keer uitgooien, maar Helen haalt me al bij de eerste horde onderuit.

‘Eh, sinds ze iemand heeft ontmoet die daar een villacomplex heeft. Hij wil dat ze het voor hem gaat leiden.’

‘En de B&B?’

‘Die heeft ze aan mij gegeven!’

Iedereen kijkt me met open mond aan en Zoë begint te gillen. ‘Dat is geweldig!’ Ze glimt van trots. ‘Nu kun je het eindelijk naar je eigen smaak inrichten!’

‘O, Lara! Gefeliciteerd!’ juicht Elliot, waarna hij me naar zich toe trekt en scheef omhelst. ‘Je eigen B&B, daar heb je altijd al van gedroomd.’

‘Het wordt de meest originele en stijlvolle B&B in de hele stad,’ besluit Helen. ‘Een heel gebouw waarin je je talenten kunt laten zien!’

‘Nou…’ Ik probeer het opnieuw, maar kan de stortvloed van opwinding niet stoppen.

‘We kunnen allemaal komen helpen bij het behang strippen!’ lacht Sasha, die eruitziet alsof ze plotseling een doel in haar leven heeft gevonden.

‘O, mijn god. Wat een geweldig idee voor een realityshow!’ hijgt Zoë. ‘De nieuwste en hipste B&B in Brighton… Wij zijn dan de sterren in de show en je B&B wordt wereldberoemd!’

Eventjes word ik meegesleurd op de golf van vervoering om me heen, maar dan mept de werkelijkheid me weer even hard in het gezicht en barst ik uit: ‘Ik ga hem verkopen!’

‘Wat?’ zeggen de vier in koor.

De uitdrukking op hun gezichten varieert van stomverbaasd tot niet-begrijpend.

‘Waarom?’ Elliot weet als eerste iets te zeggen.

Ik haal diep adem en legt het uit. ‘Het hele gebouw heeft nieuwe bedrading nodig, moet volledig worden gerenoveerd, en ik heb er gewoon het geld niet voor.’

‘Ik dacht dat het hartstikke goed ging,’ zegt Helen fronsend.

‘Het gaat goed, maar alleen al de elektra kost twintigduizend pond, en dan moeten de vloeren worden opengetrokken en moet er door muren worden geboord, dus moet ik daarna alles weer laten pleisteren en behangen, wat natuurlijk is wat ik wil, maar wat nog eens dertigduizend pond kost. Vijftigduizend pond om te doen wat ik wil. En tijdens de renovatie moeten we natuurlijk dicht, dus komt er geen cent binnen.’

Geloof me, ik heb erover nagedacht.

‘Kun je niet eerst een paar kamers doen?’ vraagt Sasha, grijpend naar een strohalm.

‘Daar heb ik ook aan gedacht, maar dan verdien ik een stuk minder. Als ik niet minstens voor tachtig procent vol zit in de zomer, kom ik de wintermaanden niet door.’

‘Je hebt een investeerder nodig, iemand die met jou in zaken wil,’ besluit Helen.

‘Ik zou niet weten waar te beginnen,’ biecht ik op. ‘En ik heb niet veel tijd.’

‘Ik zou graag willen helpen, Lara, maar ik moet elke cent al opzij leggen om straks een hypotheek te kunnen krijgen.’ Elliot kijkt me berouwvol aan.

‘Ga je een huis kopen met Elise?’ Zoë lijkt nog steeds niet te kunnen wennen aan het idee dat zijn verloofde straks bij de inboedel gaat horen. Ik ook niet.

‘We gaan een aanbetaling doen zodra we terug zijn,’ knikt Elliot.

Ik vraag me af wie er meer betaalt.

‘Maar wil je dan niet terug naar Brighton?’ vraagt Helen.

‘Natuurlijk zou ik enorm graag terugwillen, maar Elise werkt…’

‘Nee, nee, doe niet zo gek!’ kwetter ik. Ik zou liever in een automatenhal slapen dan onder één dak met Elise.

‘Ik heb geen cent te makken,’ zucht Zoë. ‘Deze hele reis heb ik met een lening betaald.’

‘Mijn spaargeld raakt ook snel op,’ laat Sasha weten. ‘Ik heb al in geen maanden gewerkt.’

‘Ik wil jullie geld ook helemaal niet,’ benadruk ik. ‘Ik zou jullie juist geld kunnen lenen. Ik zou wel een miljoen kunnen krijgen voor het pand!’

Iedereen kijkt me bedompt aan.

‘Maar waar ga jij dan wonen?’ vraagt Zoë zich af.

‘Ik denk dat ik een appartement of klein huisje ga kopen, met een mooie grote logeerkamer.’ Ik dwing een glimlach op mijn gezicht. ‘En dan investeer ik de rest of wat je anders ook maar met extra geld kunt doen.’

Ik heb dit deel van mijn toekomst nog niet echt uitgedacht. Elke keer stel ik me voor wat ik kan gaan doen met al mijn rijkdom, maar in plaats van dat ik er vrolijk en enthousiast van word, voel ik me misselijk en wil ik alleen maar huilen. Ik kan het gevoel niet van me afschudden dat de B&B kwijtraken net zo erg is als mijn ziel verliezen, en zie mezelf zitten in een leeg, galmend huis, mijn geld tellen. Maar wat voor andere keuze heb ik? Ik kan me het niet veroorloven om de B&B te houden. Ik moet praktisch nadenken.

Dringender nog, ik moet de anderen ervan overtuigen dat dit het beste is.

‘Echt, het kan een spannend nieuw begin betekenen,’ zeg ik. ‘Wie weet, misschien verhuis ik ook wel naar Spanje!’

Niemand trapt erin.

Het broodmandje arriveert. Een paar handen grijpen weifelend naar een met maanzaad besprenkeld bolletje, terwijl anderen het totaal negeren.

‘Hebben we genoeg wijn?’ Zoë drinkt haar glas in één teug leeg. ‘Ik denk dat we meer nodig hebben.’

‘Je geeft een boel op,’ verzucht Elliot. ‘Al die mooie herinneringen.’

‘Ik dacht dat het er altijd zou zijn.’ Vooral Sasha kijkt erg verdrietig.

‘Het voelde echt als mijn thuis.’ Zoë krijgt tranen in haar ogen. En zij huilt nooit.

‘Er moet een manier zijn om het te voorkomen,’ zegt Helen vastberaden. ‘Samen kunnen we vast een oplossing bedenken!’

Nee! Ik weiger. Ik durf er niet op te hopen, dus probeer ik een andere benadering: ‘Misschien wil ik het niet meer.’

Stilte.

‘Meen je dat?’ Helen kijkt bezorgd.

‘Nou, als mam er niet meer is, dan zit ik gewoon alleen met allemaal vreemden in dat huis. Dat lijkt me maar niks.’

Even denk ik dat ze het allemaal wel begrijpen, maar dan krijgt Sasha een idee. ‘Misschien kan ik bij je gaan wonen, en een van de kamers huren?’ Ze licht op. ‘Ik weet niet eens waarom ik nog in Londen woon, ik heb geen enkele reden om daar te blijven.’

Zoë volgt haar: ‘En als ik ook terug verhuis, zijn we net Charlie’s Angels, maar dan als pensionhoudsters!’

‘Weet je nog toen we vroeger wel eens droomden dat we samen in één huis woonden?’ herinnert Elliot zich. ‘Ik dacht altijd dat dat echt perfect zou zijn: we zouden kunnen komen en gaan wanneer we dat wilden, maar er zou altijd iemand zijn waar je mee kon kletsen als je om drie uur ’s ochtends dronken naar binnen kwam strompelen, iemand om backgammon mee te spelen of om toast met Marmite voor te maken. Iemand om mee te lachen…,’ verzucht hij. ‘Ik ben nooit zo gelukkig geweest als toen we nog bij elkaar waren.’

‘Ik ook niet,’ zegt Sasha.

‘Mmmm,’ stemt Zoë in.

Zelfs Helen, die nu het groenere gras heeft gevonden, kijkt sentimenteel.

Ik slik de brok in mijn keel door met een vork vol aardappel au gratin en een grote slok Pinot Noir. Het enige wat ik ooit wilde was dat we voor altijd samen zouden zijn. Ik zou het heerlijk vinden als ze allemaal naar Brighton terug zouden komen en het weer zo kon zijn als vroeger, maar de realiteit is dat iedereen met een reden is verhuisd en ik niet in het verleden kan blijven hangen. Ik moet het loslaten. Niet mijn sterkste punt, maar ik kan het proberen.

‘Mijn moeder heeft de B&B te koop gezet toen ik hier naartoe ging,’ vertel ik, en voel me net een scherprechter. ‘Ze zei dat ze zou bellen als er een serieuze koper zou zijn. Ik heb haar jouw nummer gegeven, Helen, ik hoop dat dat wel goed is.’

‘Dat is prima, maar je hebt vanaf morgen ook je eigen mobiel,’ zegt Helen.

‘O ja, de Batmantelefoon!’ Ik moet lachen, en probeer het gesprek weer op de California Club te krijgen. ‘Kan ik rekenen op een paar cris de coeurs vanuit het Yosemite?’

Elliot kijkt me aan. Hij weet precies wat ik probeer te doen en besluit netjes mee te spelen. ‘Ik heb je misschien nodig om een luchtbrug voor me te regelen!’

‘Waag het eens,’ zegt Helen waarschuwend. ‘Jullie maken allemaal de week af en gaan enorm genieten. Ook al voelt is in het begin wat raar.’

‘Was dat met jou ook zo, Helen?’ vraagt Sasha. ‘Je hebt er nog niks over gezegd.’

‘Ja,’ zegt Zoë zoet. ‘Wat moest jij eigenlijk voor de California Club doen?’

Goed zo meiden, ga maar door…

‘Ik kan er niks over zeggen totdat jullie week erop zit,’ antwoordt ze aarzelend.

‘Dan zou je het verklappen, hè?’ Elliot knijpt zijn ogen samen.

‘Precies.’

‘Hmmmm,’ mijmer ik. ‘Nou ja, ik kan je één ding vertellen: saai wordt het niet!’

‘Spreek voor jezelf.’ Elliot rolt met zijn ogen. ‘Ik denk dat ik eerst maar een Gameboy ga halen voor we vertrekken.’

‘Ik kan niet wachten!’ Zoë lacht weer breeduit. ‘Stel je voor dat ik Josh Hartnett tegenkom!’

De B&B komt niet meer ter sprake. We kletsen tijdens het nagerecht van hazelnootcharlotte met crème praline en met honing geglaceerde witte perzik met panko-gebakken (na het eten weet ik nog niet wat dat betekent) banketbakkersroom met kokos, tot onze buikjes zo vol zitten dat we bijna knappen.

‘Ik kan me niet meer bewegen!’ klaag ik, terwijl ik over mijn overvoede buik wrijf.

‘Zullen we nog een likeurtje doen?’ Elliot wenkt de ober.

Voor één keer verkiest Zoë slaap boven alcohol. ‘Ik wil er op mijn best uitzien voor de castings!’ zegt ze met glimmende ogen, waardoor ook Sasha en Helen besluiten naar bed te gaan.

‘Zullen we buiten gaan zitten met ons drankje?’ stelt Elliot voor.

Buiten op het terras krijg ik het gevoel dat ik een droom binnen ben gestapt: alleen ik en Elliot, op een zwoele avond onder een hemel vol fel twinkelende sterren, terwijl de ruisende golven van de inktzware oceaan ons toezingen. Het zou zo gewoon zijn om nu tegen hem aan te leunen, terwijl hij zijn arm om mij heen slaat. Voor mij dan.

‘Voel je je eenzaam in Brighton, Lara?’ Elliot doet me opschrikken met deze direct vraag. ‘Ik had me nooit gerealiseerd dat je eenzaam kon zijn, tot vanavond.’

Ik kijk naar beneden naar het blauwgroene water van het hotelzwembad en probeer een antwoord te formuleren: ‘Nou, ik mis je. Jullie allemaal. Natuurlijk. Maar eh, ik heb ook hele leuke gasten, soms ga ik met de Langhams cocktails drinken in Browns of haalt Daniella kaartjes voor het Koninklijke Theater omdat haar moeder daar achter de kassa zit. Het is gezellig.’

‘Maar geen dolle pret.’

‘Niet echt,’ geef ik toe. ‘Niet vergeleken met gisteravond. Ik kan me niet meer heugen wanneer ik voor het laatst dronken ben geweest!’

‘Weet je wat ik mis? De stad ingaan, iemand tegenkomen en dan zeggen: “Laten we gezellig een biertje gaan drinken!” en dan tot een uur in de kroeg blijven hangen. Ik denk dat de meeste mensen van de universiteit nu zijn vertrokken?’

‘Ja, de meeste zitten in Londen. Ik zie Denny nog wel eens.’

‘Hoe gaat het met hem?’

‘Net zoals vroeger?’

‘Stoned?’

‘Elke ochtend, vaste prik.’

Elliot moet lachen en schudt zijn hoofd. ‘Ik zie hem al voor me bij een van Elises etentjes.’

‘Echt?’ Misschien heb ik een heel verkeerd beeld van haar.

‘Ik maak een grapje! Die etentjes zijn zo formeel als wat. Ze nodigt altijd haar nieuwe collega’s uit en ze zijn zo enorm competitief, zelfs op sociaal vlak. Niemand durft meer dan één glas wijn te drinken voor het geval ze er dan iets uit flappen wat eigenlijk niet de bedoeling is.’

Ik glimlach. Bij ons was het altijd net andersom: hoe meer je jezelf voor schut zetten, hoe warmer het welkom in onze familie was.

‘Ik weet niet waarom ze het zichzelf aandoet,’ gaat Elliot verder, terwijl hij op de reling leunt. ‘Ze is altijd enorm gestrest voor die etentjes.’

‘Ik denk dat de meeste mensen er van in de stress zouden schieten,’ zeg ik. ‘We zijn gewoon zo enorm verwend dat Helen altijd onze soirees verzorgde.’

‘Je hebt gelijk. Ze is een echt natuurtalent.’

‘Dus jullie gaan een huis kopen.’ Ik weet niet waarom ik dit weer ter sprake breng. ‘Een grote stap.’

‘Het is tijd dat ik eens volwassen word.’

‘Echt?’ vraag ik.

Elliot kijkt me aan. ‘Dat hoor je toch te doen?’ Hij klinkt niet echt overtuigd. ‘Hoe dan ook, Elise wil graag wat meer vastigheid. Ik weet dat ze cynisch kan lijken, maar ze is vrij conservatief wat huis en gezin betreft.’

Gezin? Dat gesprek wil ik helemaal niet hebben, bij het idee al dat Elise zwanger zou kunnen raken wil ik het uitschreeuwen: ‘Addergebroed!’

‘Heb je al kennisgemaakt met haar ouders?’ vraag ik.

‘Kort, ja.’

‘Ben je nog niet bij ze thuis geweest?’

‘Nee, ze kwamen bij ons op bezoek. Waarom vraag je dat?’

‘Geen reden,’ piep ik. Ik probeer het dossier Elise nog steeds sluitend te krijgen, maar heb nog veel te weinig informatie. Ik vraag me af hoeveel Elliot zelf weet over de vrouw met wie hij wil gaan trouwen.

‘Kon je met ze overweg?’

‘Ze zijn wel oké. Vonden mij geweldig. Niet dat ik wil overdrijven, hoor.’

Ik glimlach. Elliot zou dat nooit doen. Hij zou zich er zelfs voor schamen om toe te geven dat steekmuggen gek op hem zijn.

‘Ze kunnen niet wachten tot de bruiloft,’ gaat hij verder. ‘Ik denk dat de meeste ouders zo zijn. Ze denken dat ze eindelijk rust hebben wanneer iemand voor hun kleine meid zorgt.’

Dat idee kreeg ik nooit van mijn moeder – Schiet op en ga met iemand trouwen zodat ik niet meer voor je hoef te zorgen. Ach, ze heeft wel eens gezegd dat ze wist dat ik veilig was als Elliot er was. Alsof hij naast mijn beste vriend ook mijn beschermengel was. Ik vraag me af hoe ze gaat reageren als ik vertel dat hij verloofd is. Ik weet niet of ik dat wel wil; zodra zij het weet, lijkt het pas echt echt.

‘Ach, zolang je maar plezier hebt!’ Ik haal mijn schouders op. Onderwerp gesloten.

Elliot kijkt even bedenkelijk, en begint dan te giechelen als een klein kind.

‘Weet je nog toen op het strand, toen we de hele nacht zaten te pimpelen en uiteindelijk Zoë tegen een boom rechtop moesten zetten terwijl wij een taxi probeerden aan te houden?’

‘En niemand haar mee wilde nemen en we dus haar helemaal naar huis moesten dragen…’

‘… en ze de volgende ochtend wakker werd met een dode kever in haar onderbroek!’

We proesten het uit van het lachen.

‘En dat ik toen een taxi voor jou aanhield en jij de deur opendeed net toen er een auto voorbij kwam en die de deur eraf reed!’

‘Ik zal de blik op het gezicht van de taxichauffeur nooit vergeten,’ zeg ik vol schaamte.

‘En wat toen Helens vader opbelde om je mee uit te vragen en jij ja zei!’

‘Begin er niet over!’ Ik bloos. Het was 1 april, maar ik realiseerde me dat te laat. Ik dacht dat hij het echt meende. Ik wist dat hij sinds de scheiding nog geen dates had gehad en ik wilde niet de eerste zijn die hem afwees.

‘Dat was gewoon gemeen!’ zeg ik pruilend.

‘Hij vond het geweldig!’ Elliot lacht. ‘Hij zou het nog gedaan hebben ooit, als hij de kans had gekregen. Ik weet niet wat het is met jou en oudere mannen, mijn vader had ook altijd een warm plekje voor jou. Hij zij dat jij een blijvertje was.’

‘Ik vond je vader geweldig,’ zeg ik zachtjes.

Elliot zwijgt even en zegt dan: ‘We blijven altijd vrienden, toch Lara? Ik kan me geen leven zonder jou voorstellen.’

Hij kijkt me iets langer aan dan ik kan hebben.

‘Ik ben er altijd voor je,’ fluister ik.

Hij pakt mijn hand vast en kust hem, terwijl in de verte de klok middernacht slaat. ‘We moeten maar gaan slapen.’

Ik sluit mijn ogen en zucht. Als dat zou kunnen…