37

‘Sasha, ik zag net een bus het parkeerterrein op rijden. Zeg alsjeblieft dat je een groep toeristen hebt gekidnapt om alle stoelen vol te krijgen?’ Ik kijk haar vragend aan.

‘Doe niet zo gek!’ giechelt ze, terwijl ze verder gaat het met uitladen van bier dat ze op de schragentafel zet waar Reuben en nichtje Beth achter staan (ook al is ze nog minderjarig).

‘Wat dan?’ ga ik door.

‘Kom zelf maar kijken.’ Ze zet de laatste flessen met een plof neer en pakt mijn arm.

Terwijl we de oprit aflopen, trekt een bizarre optocht aan ons voorbij. Een blonde dame in een minuscuul wit jurkje, een man in een gorillapak, een stel dat eruitziet alsof ze op safari gaan, en zelfs een kerel met een stethoscoop om zijn nek.

‘Ik wist niet dat je er een gekostumeerd feestje van had gemaakt,’ zeg ik bezorgd. ‘Die vent lijkt wel op Paul Hogan, kijk, hij heeft zich uitgedost als in Crocodile Dundee.’

‘Weet je nog? De Reel Awards?’ Zoë staat plotseling achter me.

Ik draai me om. ‘Je hebt de dubbelgangers geboekt?’

‘Een paar. Samen met Ty en Elliot heb ik een lijst opgesteld van alle beroemdheden die met dieren in een film hebben gespeeld, en toen ben ik gaan bellen. Dat zijn King Kong en Fay Wray.’

Natuurlijk.

‘Dr. Dolittle…’

Het begint me te dagen.

‘Meryl Streep en Robert Redford…’

‘Niks zeggen! Out of Africa? Ze zien er bijna echt uit.’

‘Boris en de Heilige Maagd Maria hebben de make-up gedaan,’ grinnikt Zoë. ‘Er zijn zelfs spullen uit oude films die we later mogen veilen.’

‘Deze is lastig…’ Sasha knikt richting een klerenkast in een lendendoek.

‘Tarzan!’ gil ik. ‘Wauw, die kerel is groot, niet waar?’ De grond begint te schudden wanneer hij voorbij loopt.

‘Jane komt zo, ze heeft de bus gemist,’ zegt Zoë tegen Sasha.

‘Ik dacht dat Cheetah een chimpansee was.’ Ik kijk fronsend naar de kerel die ons nu voorbij loopt met een speelgoedorang-oetang onder zijn arm.

‘Is ook zo, dat is Clint Eastwood uit Any Which Way But Loose. Trouwens, ik moet gaan, filmpjes klaarzetten.’ Sasha loopt wuivend weg.

‘We organiseren een soort Dierenoscarceremonie,’ legt Zoë uit. ‘Ty heeft een montage gemaakt van dieren die in de film meer indruk maakten dan de acteurs.’

‘Hmm?’ Ik word afgeleid door een schitterend echtpaar dat voorbij loopt. ‘Zijn dat…?’

‘Katharine Hepburn en Cary Grant.’

‘Uit Bringing Up Baby?’ Mijn mond valt open. ‘Ik dacht dat je daar doorheen was geslapen?’ lach ik, denkend aan de zondag dat ik die film huurde.

‘Het grootste deel wel,’ geeft Zoë toe. ‘Maar ik herinner me dat stukje met dat luipaard. We zetten ze straks even bij Stella.’

‘Zoë, dit is echt fantastisch! Kijk jou nou!’

Ze straalt.

‘Ik ben de laatste rol vergeten!’ schreeuwt Sasha in het voorbij rennen.

‘En Sasha!’ lach ik. ‘Ik heb haar nog nooit zo snel zien bewegen!’

‘Ik weet het. In haar hele leven als model is ze nog nooit zo enthousiast over een project geweest.’

Ik schud mijn hoofd, dolblij dat ze een passie heeft gevonden.

‘Ze heeft enorm hard gewerkt,’ geeft Zoë toe.

‘En jij dan? Jij loopt de hele week al het vuur uit je sloffen en dan weet je ook nog een perfecte thema te bedenken en zo’n feest te organiseren. Inspirerend!’

Zoë knapt bijna van trots. ‘Het is raar, niet waar? Ik heb vier jaar lang voor een liefdadigheidsorganisatie gewerkt en het is nog nooit in me opgekomen om iets te doen met fondsenwerving, want dat was mijn werk niet. Ik deed alleen maar de administratie. Stel je voor dat bijna mijn roeping was misgelopen!

‘Het is nog niet te laat,’ zeg ik.

‘Ik weet het!’ Ze glimlacht enthousiast. ‘De Dyspraxievereniging weet niet wat er gebeurt als ik weer terugkom!’

‘Dus je blijft bij ze werken?’ Mijn hart doet een sprongetje van blijdschap.

‘Ik ga pas weg als ik het idee heb dat ik daar echt iets heb bereikt,’ zegt Zoë, die tegen atypisch deugdzaam kijkt. ‘Ik ben nog niet met ze klaar.’

‘Och, Zoë,’ juich ik.

‘Niet doen, dan ga ik huilen en onze speciale gast komt zo. Ik wil niet dat mijn make-up gaat uitlopen!’

‘Toch niet Eddie Powers?’ vraag ik.

‘Neeeeeee,’ sist Zoë. ‘Hoewel ik hem eigenlijk had moeten uitnodigen. Hij had bijvoorbeeld elke keer als iemand iets doneert Wild Thing kunnen zingen…’

‘Eigenlijk zou Tom Jones hier moeten staan om What’s New Pussycat? te zingen,’ giechel ik.

‘Of nog beter, de Stray Cats!’ zegt Zoë.

‘En wat dacht je van de Super Furry Animals?’ joel ik.

Zoës creativiteit werkt aanstekelijk. Als ik lang genoeg brainstorm, kom ik misschien wel met een oplossing voor de B&B. Nog maar een paar uur voor ik mijn moeder moet bellen. Ik zit zo in de ontkenningsfase.

‘Zoë! Kun jij Ty even zoeken en hem vragen de lampen aan te doen? De mensen beginnen te komen!’ Sasha racet weer voorbij met een snelheid van meer dan honderd kilometer per uur.

‘Wat kan ik doen?’ Ik grijp Zoë voordat ook zij wegrent.

‘Kijk even of je gasten kunt overhalen een kat te adopteren. Ze krijgen dan bezoekrecht en mogen het voer geven dat ze kopen!’

‘Doe ik!’

‘Vraag Helen of ze je wil helpen!’ roept Zoë terug.

Ik neem even de tijd om na te denken over de festiviteiten van vanavond. Het is allemaal veel groter dan ik had gedacht. Ik denk dat ik gewoon had verwacht dat er een handjevol mogelijke sponsoren langs zou komen, bijvoorbeeld Carries contacten uit San Francisco… die hier nu ergens rond moeten lopen. Carrie zelf is bezig met onze tijdelijke fotoautomaat, waar ze een achtergronddoek ophangt zodat mensen zichzelf voor tien dollar kunnen laten fotograferen met Theo of Maxine. Ik ga dat zeker doen. Misschien laat ik hem inlijsten en zet ik erboven ‘De California Cub’! Ik zucht. Ik zou zo graag meer willen doen. Maar de nacht is nog jong en als ik kijk naar de drommen mensen die door de poort stromen, wordt het nog druk. Het lukt me vast om iemand een donatie te ontfutselen, ook al moet ik persoonlijk in hun zakken duiken.

Tussen de gasten zie ik wat bekende gezichten, waarbij vooral de buren uit Zoës flatgebouw in Korea Town opvallen. En daar zie ik Todd en Betty uit het restaurant, Sunset in een tijgerjurk met lovertjes en dan slaat mijn hart een keer over: Joel.

‘Lara!’ spint hij. ‘Hoe gaat het met mijn poesje!’

‘Fantastisch!’ hoor ik mezelf verbaasd zeggen. Ik zou toch zweren dat ik depressief was.

‘Leuke outfit!’ Hij kijkt naar de pootafdrukken die niet boven mijn decolleté zijn geschilderd, als een hommage aan rapper Eve.

‘Vind je het mooi?’ Ik kijk naar beneden. ‘Ik heb echte tijgerpootjes gebruikt.’

‘Echt waar? Wat dacht je ervan als we mijn handen gingen gebruiken op jouw…’ Hij doet een greep naar mijn billen.

‘Joel!’ Ik duw hem lachend aan de kant.

Hij pakt me beet en geeft me een knuffel. ‘Vertel, kat in’t bakkie?’

Ik kijk beteuterd. ‘Als je Elliot bedoelt, nee.’

Hij zucht teleurgesteld. ‘Vervelend. Ik moet even met hem praten. Waar is hij?’

‘Geen idee. Niemand weet waar hij is.’

‘Echt? Ik kan niet geloven dat ik me zo in hem heb vergist, in jullie heb vergist. En ik heb altijd gelijk…’

‘Joel!’ Drie mannen met basketbalpetjes, baarden en bierbuiken komen op hem af lopen. Afgaand op de vele filmlogo’s zitten ze in de filmwereld. (Maar goed dat ze logo’s op hun shirts hebben, anders zouden de aankomende sterretjes niet weten bij wie ze vanavond op schoot moeten gaan zitten.)

‘Dit zijn mijn vrienden,’ zegt Joel, die het laatste woord behoorlijk benadrukt. Ik neem aan dat hij hiermee bedoelt: dit zijn de rijkste kennissen die ik kon vinden.

Ik geef ze allemaal een hand en een van hen zegt: ‘Gave tatoeage!’

Ik glimlach geforceerd. ‘De bar is daar aan de rechterkant,’ en duw ze voorzichtig richting het bier.

‘Sorry,’ zegt Joel, die blijft hangen. ‘Ik doe mijn best om ze wat geld uit de zak te kloppen. Je hebt niet toevallig een pokerzaal binnen, hè?’

‘Sorry,’ ik schud mijn hoofd. ‘Maar ik wil ze later best rollen hoor…’

‘Die onthoud ik,’ zegt Joel met een knipoog.

Jeetje, wat is het fijn om hem weer te zien. Elke keer als we afscheid nemen, lijkt het voor altijd. En elke keer als het toch weer niet zo blijkt te zijn, voelt het als een cadeautje.

Ik hoor gekuch. ‘Mevrouw Russell?’

Ik herken dat Russische gegrom: Boris!

‘Hallo schat!’ Hij groet me met opgeheven armen, alsof hij de horlepijp gaat dansen. ‘Kom, ik wil je voorstellen aan mijn dochter Natasha…’

‘Hallo,’ zeg ik glimlachend tegen de prachtige vrouw die naast hem staat. ‘Wat fijn dat jullie konden komen.’

Ze glimlacht warm terug. ‘Bedankt voor de uitnodiging!’

‘En dit is kleine Cory, mijn kleinzoon.’

‘Ben jij Zoë?’ Hij kijkt me met open mond aan.

‘Nee, ik ben haar vriendin Lara,’ leg ik uit. ‘Wil je even hallo zeggen?’ Ik roep Zoë: ze ziet er zoals altijd erg kindvriendelijk uit met een fles bier in elke hand.

‘Ben jij Cory?’ vraagt ze, direct op hem af lopend.

Hij knikt en zet grote ogen op. Hij lijkt even verliefd op haar te zijn als zijn opa.

‘Dus jullie zijn broers, hè?’ plaagt ze, terwijl ze heen en weer kijkt tussen Cory en Boris.

‘Neeee! Dat is mijn opa!’ zegt Cory voor de duidelijkheid.

‘Oh! Mijn fout. Je ziet er volwassen uit voor je leeftijd, hoe oud ben je ook alweer?’

‘Zeven!’ zegt hij trots.

‘Net zo oud als ik!’ joelt Zoë.

‘Echt niet!’ protesteert Cory, die van blijdschap een rondje draait.

‘Oké, misschien ben ik wat ouder dan jij, maar niet veel. Wil je op de foto met een tijgerwelpje?’

Cory kijkt Boris vragend aan.

‘Natuurlijk mag dat. Ja!’ zegt Boris bemoedigend.

‘Waar is hij?’ Cory klapt enthousiast in zijn handen.

‘Hier. Zal ik met je mee komen?’

Ga jij ook op de foto?’ wil Cory weten.

‘Alleen als we samen gaan,’ zegt Zoë. ‘Ik ben een beetje bang voor tijgers. Jij?’

‘Doe niet zo gek. Het zijn maar baby’s!’ zegt hij.

‘O, oké dan. Als jij het zegt, dan durf ik het wel.’

‘Oké!’ roept hij blij.

Een uur later komt Zoë terug, met een brede glimlach om haar lippen. ‘Ik ben verliefd op Cory!’

‘Ik vermoed dat dat wederzijds is!’ lach ik.

‘Hij heeft echt manieren, die jongen. Dat kun je tegenwoordig niet vaak zeggen.’

‘Bijna niet, nee,’ geef ik toe.

‘En hij is slim. Boris zei dat hij miljoenen vragen had over tijgers en nu weet hij echt alles, als een echte kleine Rainman! Blijkbaar is dat met basketbal ook zo: hij weet er alles over.’ Zoë neemt een slok bier en kijkt bedenkelijk. ‘Ik vind het vreselijk dat zulke kinderen zo worden gepest omdat ze anders zijn.’

‘Gelukkig heeft hij een liefdevolle familie,’ merk ik op.

Zoë knikt. ‘Jammer dat hij nog maar een kind is. Ik ken thuis in Engeland een jongen, William, die hoorde dat hij dyspraxie had toen hij nog maar klein was en hij heeft een oudere broer Alistair, die nu zo’n twaalf moet zijn, en die zo slim is en alles leest wat los en vast zit, maar tegelijkertijd zoveel energie heeft, en je weet hoe jongens van die leeftijd zijn, die moeten niets hebben van kleinere broertjes of zusjes. Maar Alistair niet. Hij is echt Williams held. Zijn vader, die echt gek is op de twee jongens, heeft een afspraak met hem: hij mag wat meer dan normaal, maar dan moet hij wel extra op William passen. En dat doet hij ook. Wat er ook gebeurt, hij is er voor William. Geen gezeur, geen gedoe, hij doet het gewoon, omdat het zijn broertje is.’ Zoës stem begint te trillen. ‘Je zou ze eens samen moeten zien!’

‘Dat lijkt me geweldig,’ zeg ik, en ik meen het. ‘Zoë, we moeten vaker afspreken wanneer we weer terug zijn.’

‘Dat dacht ik nou ook net!’ Ze knikt heftig.

‘Wat dacht je ervan als jij elke maand een keer bij mij komt en ik een keer bij jou?’ stel ik voor.

‘Klinkt geweldig,’ zegt Zoë goedkeurend, en geeft me een por. ‘Zussie!’

Ik glimlach en trek haar in een dikke omhelzing. We hebben elkaar weer gevonden! Niet dat we elkaar kwijt waren, maar toch, ik zou niet weer zo uit elkaar willen groeien. En dan alleen maar herinneringen ophalen als we elkaar weer eens zien. Er zijn nu zoveel nieuwe dingen om over te praten.

Plotseling frons ik mijn wenkbrauwen. ‘Ik wist niet dat Josh Hartnett in een dierenfilm heeft gespeeld,’ zeg ik terwijl ik over Zoës schouder kijk en een zeer overtuigende dubbelganger voorbij zie lopen.

‘Heeft hij ook niet. Maar als organisator heb ik natuurlijk een behoorlijke vinger in de pap,’ knipoogt Zoë.

‘Hij is echt goed, die gozer… Zijn haar zit helemaal goed, zelfde poëtische puurheid in zijn ogen…’

‘Dat komt omdat het hem echt is.’

Ik kijk haar aan.

‘Hij is de eregast waar ik het over had.’

Ik knipper met mijn ogen.

‘Boris kent de visagist die met hem aan Hollywood Homicide heeft gewerkt. Ken je die film van Harrison Ford?’ vraagt Zoë.

‘Wil je zeggen dat dat de echte Josh Hartnett is?’ Ze maakt zeker een grapje.

‘Ja! Shola heeft gevraagd of hij mee wilde komen en hij zei: Waarom niet! Hij vond het een prima goed doe.’

‘Je klinkt zo enorm nuchter!’ Ik sta bijna te springen. ‘Hoe komt het dat je niet aan zijn broekspijpen hangt, smekend of hij even naar je wil glimlachen?’

Zoë haalt haar schouders op. ‘Hij is wel cool, maar ik vind zijn dubbelganger leuker…’ Als op commando komt Josh nummer twee aan lopen, met een bierflesje tussen zijn tanden.

‘Dit is Chip,’ zucht ze, terwijl hij een boer laat.

‘O, mijn god, dit is Josh uit het woonwagenkamp!’ Mijn mond valt open. ‘Je geeft de voorkeur aan Dombo hier boven de echte?’

‘Hij is te slim.’

‘Wie is te slim?’ blaat ik.

‘De echte Josh. Te diep, te wijs, een oud hoofd op jonge schouders. Zodoende.’

‘Echt?’

‘Als je een praatje met hem maakt, snap je al snel wat ik bedoel. Hij heeft niet dat “Kijk mij eens” wat filmsterren altijd hebben. Hij is erg zoekende en denkt veel na, en had het over schrijvers waar ik nog nooit van had gehoord.’

‘En dat is slecht?’

‘Voor mij wel. Ik voel me er erg dom en onzeker door. Ik vind Dombo erg aardig, maar ik wil er zelf niet graag een zijn!’

Ik barst in lachen uit. ‘Zoë, je bent echt gestoord!’

‘Het gaat erom wat goed is voor jou, niet wat anderen voor je willen,’ zegt ze vastberaden.

‘Hoeveel heb jij al gedronken?’

‘Nog niet genoeg! Kijk eens. Lieverd, kun je even dat biertje voor me open trekken?’ roept ze naar Chip.

Ik wil dit niet zien. Snel ga ik op zoek naar Sasha.

‘Ik snap niet dat niemand nog Ryan heeft geadopteerd,’ verzucht ze, terwijl ze tegen kooi van mijn favoriete man leunt.

‘Grapje zeker? Ik dacht dat hij de favoriet zou zijn! Hij is uiteindelijk een lijger!’ Ik kijk liefdevol naar Ryan, zo koninklijk en tegelijkertijd versleten, als een edelman die al zijn geld heeft verloren.

‘Misschien komt het omdat ik hem tot de ster van de show heb gebombardeerd en denken mensen dat hij al bezet is.’

‘O nee!’ jammer ik. ‘Luister, als ik de B&B moet verkopen, krijgt hij als eerste een donatie.’

‘Het is al goed. Het gaat er hier om dat we geld inzamelen voor Paradise Park. Hij kan mijn volgende project worden.’

‘Volgende?’ vraag ik. Vanaf vanavond werkt Sasha niet meer voor Tiger Tiger.

‘Ik denk dat ik nog even blijf hangen. Dat ik na ons weekje in San Diego nog even terugga. Ik heb niets wat thuis op me ligt te wachten.’

‘En alles om voor te blijven,’ glimlach ik.

Sasha knikt en kijkt me serieus aan. ‘Dus je hebt nog niks besloten over de B&B?’

‘Ik wacht nog steeds op een wonder. Het kan elk moment gebeuren!’ Ik kijk om me heen, zoekend naar een teken. ‘Hé, is dat niet de regisseur uit het Hotel Del?’ Ik herken die oorlellen uit duizenden.

‘Ja, je hebt gelijkt,’ zegt Sasha bevestigend.

Dubbelgangers Val Kilmer en Michael Douglas (The Ghost & The Darkness) staan bij hem, maar zijn blik dwaalt af naar een statueske blondine in een bikini van konijnenbont.

‘Ik weet niet waarom ik hem heb uitgenodigd, hij heeft nog geen cent uitgegeven,’ gromt Sasha.

‘Nog niet,’ zeg ik. ‘Als je hem nu eens vertelt dat je voor duizend dollar het nummer van Sheena Queen of the Jungle kunt regelen… Dat moet werken!’

‘Goed idee.’ Sasha doet het meteen.

Ik grinnik. Die vrouw is niet meer te houden. Wat fijn dat ik nu twee vriendinnen heb om te bezoeken als ik weer naar Californië kom. Drie, als je Joel meerekent.

‘Hé, je raadt nooit wat hij net heeft gedaan!’ Zoë komt op me af rennen.

‘Wie?’

‘Joel!’ gilt ze. ‘Hij zei dat hij een cheque voor tienduizend dollar zou uitschrijven om zijn maten over te halen om geld te geven, en toen ik de doos met donaties bekeek, zat zijn cheque er gewoon ook in! Die vent is niet te geloven!’ Zoë huppelt weer weg.

Ik kijk naar Joel, die staat te kletsen met Todd en Tarzans Jane. Het blijft me verbazen hoe knap hij is en hoe goed hij bij me past. Nou ja, hier in Californië dan, wel te verstaan…

Alsof hij mijn ogen in zijn rug voelde, draait hij zich om en glimlacht naar me. Hij verexcuseert zich en loopt naar me toe, zonder zijn ogen van me af te halen.

‘Wat ben je aan het doen, katje?’ vraagt hij, terwijl hij met zijn vinger over mijn kin aait.

‘Niks!’ grijns ik. ‘Ik ben gewoon dankbaar dat ik je ken.’

‘Ik ben ook dankbaar dat ik jou heb leren kennen.’

Ik luister zijn woorden nog een keer af in mijn hoofd. ‘Voel ik een zekere finaliteit in die zin?’Hij bijt op zijn lip en knikt. ‘Ik ga het doen! Ik weet dat het extreem klinkt, maar ik heb altijd de Himalaya willen beklimmen.’

‘Mijn god, Joel!’ roep ik uit.

‘Nou,’ hij haalt zijn schouders op en kijkt me aan met zijn blauwzwarte ogen. ‘Ik heb gezien hoe jullie je droom najoegen en nu heb ik besloten achter die van mij aan te gaan.’

‘Wil je zeggen dat je je baan en alles opgeeft?’

‘Voor nu ja. Ik ben wel klaar met LA.’ Hij haalt diep adem. ‘Ik zie het zo: ik kan dezelfde bergen blijven beklimmen of iets nieuws proberen.’

‘Wauw. Nou, als je last krijgt van hoogteziekte, kom me dan opzoeken in Brighton. We hebben daar een erg beroemde spleet die de Devil’s Dyke wordt genoemd en waar je geweldig kunt abseilen.’ Zodra ik het heb gezegd, realiseer ik me dat daar iets niet klopt. ‘Maar jij bent meer iemand die omhoog wil, heb ik gelijk?’

Hij lacht. ‘Ik denk van wel.’

‘Joel?’

‘Ja?’

‘Ik wil je bedanken…,’ zeg ik zachtjes.

‘Waarvoor?’ Hij houdt zijn hoofd schuin.

Weet hij het echt niet?

‘Voor alles wat je me hebt laten zien, alles wat je met me hebt gedeeld.’ Ik glimlach. ‘En niet te vergeten…’

‘Aha!’ grinnikt hij. ‘Dat was leuk.’

‘Je hebt echt magische vingers!’ lach ik.

‘Niet iedereen kan me zo bespelen als jij.’ Hij klinkt serieus.

‘Echt?’

‘Echt. Ik mag mezelf wel als ik bij jou ben. Dat kan ik niet altijd zeggen.’

Ik ben ontroerd. Het is fijn om te bedenken dat ik iets terug heb gegeven, na alles wat hij mij heeft gegeven.

‘Kom je ons opzoeken in het strandhuis?’

Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik vertrek morgen.’

‘God! Ik wil nu nog geen afscheid nemen!’ zucht ik.

‘Dan doe je dat niet. Zeg gewoon: veel succes. Dan zeg ik hetzelfde tegen jou.’

Hij leunt voorover en kust me op mijn voorhoofd. Hij laat zijn lippen daar bijna een minuut rusten. Het is vreemd, maar ook al zie ik hem nooit weer, dan nog heb ik het gevoel dat we samen een complete ervaring hebben meegemaakt. Dat betekent niet dat er een traan over mijn wangen rolt. Ik steek mijn hand uit en trek hem nog één keer tegen me aan, en druk mijn tranen in zijn T-shirt. River deep, mountain high. Het zal me altijd aan Joel herinneren. Tot aan de top!

Ik luister even naar zijn rustgevende hartslag en laat hem dan langzaam los. Met mijn ogen stijf dicht tel ik tot honderd. Als ik ze weer open doe, is hij verdwenen.