31

Roze champagne, toffee met nootjes, citroenkokos, frambozengenot, Schwarzwalder Kirsch en banaan-noten. Zes soorten taart. Zes van ons. Het lijkt me dus niet meer dan logisch dat we één van elke smaak nemen.

‘Mijn baas heeft me opgedragen ze allemaal te proberen, dus is dit eigenlijk werk voor mij!’ Helen is er helemaal klaar voor.

Alle meiden storten zich als eerste op de roze champagne. De taart is versierd met roze chocoladekrullen die eruitzien alsof ze net uit de krulspelden komen. Het geheel is één groot romig, sponzig smulfeest. Elliot neemt een hap van de toffeetaart met nootjes, die is bedekt met kleine brokjes honingraat. Hij is niet echt een zoetekauw, maar we kunnen zien dat we snel moeten zijn als we ook een hapje willen. Al heel snel ligt er behalve wat vlokjes kokos en een steeltje van een geglaceerde kers niets meer op onze bordjes.

Helen is onder de indruk. De rest voelt zich misselijk.

‘Zullen we maar naar de bar?’ kreunt Elliot. ‘Ik heb een digestiefje nodig.’

‘Kom nou, ik ga voor de likeur!’ Zoë staat kreunend op.

We waggelen naar de Silver Bar en gaan aan een tafeltje naast de dansvloer zitten. Elliot bestelt de drankjes en Sasha neemt een boek mee waar foto’s van alle kamers in staan, zodat we dat kunnen doorbladeren tot onze suikerpiek weer wat is gedaald. We zijn ook allemaal wat aangeschoten dus de foto’s zijn wat vaag, maar we krijgen een goed idee van het hotel.

‘Wie heeft eigenlijk voor de Jungle Room gekozen?’ vraagt Zoë, weer denkend aan de kamer van Elise en Elliot.

‘Ik,’ antwoordt Helen bevestigend. ‘Ik dacht dat dit de meest mannelijke kamer was voor Elliot.’

Hij klinkt met Helen, omdat hij zich realiseert dat hij ook heel gemakkelijk in een roze valentijnsdroom terecht had kunnen komen.

Elise zegt dat zij zou hebben gekozen voor de Austrian suite. Over grootheidswaan gesproken: dit is de meeste luxe kamer in het hotel, vijfentwintig meter lang, helemaal ingericht in Louis XIV-stijl in het koningsblauw.

‘Ik denk dat de grotkamers het meest sexy zijn,’ besluit ik. ‘Kijk Caveman eens!’

‘Nee!’ huivert Elise. ‘Ik voel me nu al bijna Wilma Flintstone.’

‘O, ik vind ze geweldig,’ ga ik verder. ‘Zo primitief, lekker haren in de war en pure dierlijke passie!’

‘Tarzan en Jane!’ roept Elliot enthousiast.

‘Je zou er toch zin van krijgen om heerlijk te stoeien en rollebollen,’ grom ik.

‘En elkaar aan de haren door de kamer te trekken!’ grinnikt hij, terwijl hij me recht in de ogen staart.

‘Lekker zweten en kreunen van genot!’ Ik ben toch een stuk verder heen dan ik had gedacht.

‘En dan een lekkere koude douche…,’ Elliots stem sterft weg.

‘Water dat langs die ruwe rotsen druppelt…,’ ik staar hem aan.

‘Je zou er zomaar je elleboog aan kunnen openhalen, of uitglijden en jezelf behoorlijk bezeren!’ reageert Elise ontsteld.

Over een afknapper gesproken! Misschien zouden ze in haar kamer zo’n inloopdouche voor oude mensen moeten installeren.

‘Kijk eens, deze heet Yosemite Falls. Voel ik me toch een beetje thuis!’ lacht Elliot. ‘Weet je, het is zo vreemd. Ik zit nu al drie dagen in de echte natuur en het doet me niets, maar wanneer je er een tapijtje onder gooit en een televisie bij zet, vind ik het plotseling enorm opwindend!’

‘Goh, wie had dat nou gedacht,’ mompelt Elise in haar cognac.

Zoë knapt bijna uit elkaar. Kijk! Kijk dan! Spleet! Hij is enorm opgewonden en ze hebben het nog steeds niet gedaan!

Ik vraag me af of dat zo is. Je zou bijna denken dat ze elkaar na die paar dagen apart gewoon zouden opvreten.

Sasha streelt met haar vinger over het dekbed met luipaardenprint op de foto. ‘Ik kan amper geloven dat ik nog maar één nachtje met hem samen heb.’

‘Als het zo moet zijn, heb je alle tijd in de wereld,’ mompelt Elise.

We kijken haar verbaasd aan. Uit welke spleet kwam deze stroom romantiek nou ineens?

‘Dat zeg ik niet hoor, ik citeer Martha,’ zegt ze.

‘Maar wat vind jij?’ vraagt Helen.

Elise trekt een vies gezicht. ‘Gewoon doen, geef hem niet de tijd om eronderuit te kunnen krabbelen.’

Dat zegt een hoop.

‘Dat zei ik zonet ook al.’ Zoë leunt naar voren om haar mening kracht bij te zetten. ‘Anders loop je de kans mis om hem te kunnen zoenen en het is al gemakkelijk genoeg om redenen te bedenken om het niet te doen. Je vraagt je bijvoorbeeld af of jullie wel bij elkaar passen en dat soort onzin. Daarom grijp ik altijd direct mijn kans. Wie neemt er nou genoegen met alleen maar vriendschap?’

Zodra ze het heeft gezegd, kijkt ze me berouwvol aan en zegt ze geluidloos: ‘Sorry!’

Ik neem een slok Sambucca, groot genoeg om mijn keel in brand te zetten. Dit komt allemaal iets te dichtbij.

‘Natuurlijk kan het ook de andere kant op werken,’ zegt Helen. ‘Als je heel lang op iemand verliefd bent en zo de tijd hebt om hem te leren kennen, wordt de liefde en opwinding juist alleen maar groter.’

‘Maar pas op!’ zeg ik met dubbele tong. ‘Dat kun je ook overdrijven!’

‘Hoe bedoel je?’ wil Elise weten.

‘Och, je weet wel, na tien jaar stil verlangen en frustratie kan de bom op een dag gewoon barsten!’

De anderen kijken bezorgd. Beheers je.

‘Hoe dan ook, er zijn helemaal geen regels voor. Je doet gewoon wat je instinct je ingeeft,’ zegt Helen geruststellend.

‘Dat is allemaal prima als je instinct iets zegt.’ Elise moet en zal het laatste woord hebben. ‘Bij mijn cursus zijn er van die vrouwen die zo gekwetst zijn door slechte ervaringen dat ze hun eigen instinct niet meer vertrouwen. Als ze iemand leren kennen, komt die vreselijke herinnering direct weer boven en voelen ze zich kwetsbaar en hopeloos, raken ze in paniek en duwen ze de ander weg.’

Elise lijkt toch beter te hebben opgelet bij de lessen dan ze zelf wil toegeven.

‘En wat is daar de oplossing voor?’ vraagt Helen.

‘Dat hebben we nog niet gehad.’

Geweldig.

We nippen allemaal van onze drankjes. Als ik opkijk, zie ik dat Elliot naar me zit te staren. En Elise staart naar Elliot die naar mij staart. Snel legt ze haar hand op zijn arm. ‘Elliot, ik voel een enorme migraine aan komen. Ik denk dat ik maar naar bed ga.’

We weten allemaal wat dat betekent. Ik wil weg en jij komt mee, of je het wilt of niet.

‘Oké, ik kom zo.’

‘Maar…,’ begint ze.

‘Het is beter dat jij alvast gaat slapen, zodat ik je niet wakker houd met mijn gesnurk,’ gaat hij verder.

Goed zo, Elliot. Wees sterk!

Elise kijkt beteuterd. ‘Nou ja, goed dan. Ik neem er nog één!’ zegt ze, alsof we haar smeken om te blijven.

Plotseling begint Zoë heel hard te lachen. Ze was het boek aan het doorbladeren en iets in de foto van de Matterhorn-suite doet haar ergens aan denken: ‘Heb ik jullie ooit verteld over die jongen met wie ik tijdens de wintersport iets had?’ vraagt ze. ‘We hebben het in de sneeuw gedaan. We waren druk aan het jeweetwellen, helemaal poedelnaakt, en plotseling horen we mensen het pad op komen, dus gooiden we allemaal sneeuw over ons heen. De sneeuw was zo diep en poederig dat dat maar een paar seconden kostte. En daar lagen we dan als twee mensen die zich op het strand in het zand hebben ingegraven. Hilarisch gewoon!’

‘Was het niet ijskoud?’ vraagt Elise rillend.

‘Ik voelde helemaal niks. We hadden zoveel grappa gedronken dat we niet door hadden dat we lagen te rillen totdat we tijdens het zoenen merkten dat we beide aan het klappertanden waren!’ Zoë neemt een slok Baileys en knikt naar Helen. ‘Jouw beurt!’

‘Wat?’

‘Beste seksverhaal!’

‘Dat is gemakkelijk. Twee weken geleden nam Reuben me mee naar Big Bear, naar een hutje aan het meer. Prachtig ingericht met allemaal dierenhuiden en lampjes en met warme chocolademelk… We hebben in het maanlicht naakt gezwommen en zijn toen teruggerend naar de hut en voor het haardvuur gaan liggen…’

‘Dat klinkt hemels!’ verzucht ik. En precies wat Joel had voorgesteld.

‘Drank!’ Elliot staat op. ‘Iemand? Iedereen?’

Aangezien we allemaal al helemaal scheef in onze stoelen hangen is dit waarschijnlijk een slecht idee, maar iedereen knikt ja.

‘Sasha?’ Zoë geeft haar een por. ‘Beste seks!’

‘Gemaskerd bal in Venetië. Hij heeft nooit mijn gezicht gezien. Meer zeg ik er niet over.’

‘Fantastisch!’ roept Zoë. ‘Jouw beurt, Elise!’

Ik zie Elise direct voor me als meesteres in een zwart pvc-pakje iemand met een zweepje te lijf gaan. En dan bedenk ik me: dit verhaal gaat over Elliot. De kans bestaat dat ik moet overgeven.

Als ik haar weer aan durf te kijken, lijkt ze kilometers ver weg. Haar gezicht heeft een droomachtige aanblik gekregen en ze lijkt jaren jonger, bijna aantrekkelijk. Ze wil iets zeggen, maar aarzelt, alsof ze de herinnering zou bederven door er hardop over te praten. Nadat ze even heeft gecontroleerd of Elliot nog druk bezig is aan de bar, leunt ze naar voren en begint ze met een hese stem: ‘Stel je een klein kustdorpje voor, met allemaal van die gezellige boetiekjes en nette lanen waar alles supernetjes is. Geen rommel op straat, geen kauwgom, geen McDonald’s. Niks van al dat ordinaire gedoe,’ zegt ze terwijl ze naar de rode leren bar wuift. ‘Allemaal heel smaakvol en netjes.’

Iemand al zin? wil ik vragen. Wat saai.

‘Het voelt gewoon heel veilig,’ fluistert Elise, terwijl ze haar armen om zichzelf heen slaat.

Ik zou nooit hebben gedacht dat iemand die zo bars is zo zoetsappig kan zijn.

‘Iedereen is mooi aangekleed, niemand draagt afgetrapte sneakers, laaghangende spijkerbroeken of navelpiercings,’ gaat ze verder.

Zoë had gelijk, ze is gewoon de koningin van het conservatisme!

‘We haalden altijd wat lekkers bij de delicatessen voor de picknick en gingen dan langs de kust fietsen, en elk weekend gingen we golfen en op een dag…’

‘O, mijn god, hebben jullie het in een bunker gedaan?’ Zoë wil graag doorspoelen naar het seksgedeelte.

‘Stel je voor, de golfballen vliegen je om de oren en mensen maar roepen: “Fore-spel!” ’ zegt Helen plagerig.

‘Nee, we hebben het niet in een bunker gedaan!’ reageert Elise korzelig, terwijl ze hevig met haar handen door de lucht zwaait. ‘We hebben de liefde bedreven in zijn appartement op witte lakens met de ramen open, waar een allerzachtst briesje door naar binnen kwam. Het voelde zo puur, zo goed. En in het zonlicht konden we elkaar heel goed zien. We hoefden ons niet te verbergen. Niemand die ons zou veroordelen.’

‘Wie zou jullie dan veroordelen?’ ik frons niet-begrijpend mijn wenkbrauwen. Dit past zo niet bij de opdringerige Elise die we kennen en haten. Ik heb nooit de indruk gehad dat zij ook maar iets gaf om wat anderen dachten. En dan herinner ik me weer haar haast om bij de Hawaiiaanse Hopeloos-hoho-klas te komen, waar ze pijnlijke herinneringen gingen genezen. Zou hier een verband tussen kunnen zijn?

Elise zucht. ‘Het is onmogelijk om op zo’n perfecte plek te wonen – in een “beschaafde maatschappij” – met zo’n geheim.’

Dus er is een geheim! Ik wist dat ze iets verborg. Maar wat?

‘Ik wilde er zo graag bijhoren, maar de groep wist het en mensen roddelden en wezen me na,’ gaat ze als in trance verder.

‘Waarom?’ vraag ik zachtjes, om haar tot een bekentenis te dwingen. Wat spannend!

‘Wat?’ Elise knippert met haar ogen en kijkt bezorgd.

‘Je zei dat mensen roddelden en je nawezen…’

‘Zei ik niet!’ huilt ze.

Ik aarzel. Ik denk niet dat ze dat laatste hardop had willen zeggen. Eerlijk gezegd denk ik dat ze een beetje doordraait, dus ik durf maar niet verder te vragen. Ik zou het niet aankunnen als Elise nu een inzinking krijgt.

‘Bestaan zulke plekken dan?’ vraagt Sasha, die zichzelf even laat gaan. ‘Klinkt als The Truman Show.’

‘Klinkt als Carmel,’ merkt Helen op.

‘Klopt,’ bevestigt Elise. ‘Carmel-by-the-Sea.’

‘Waar is dat?’ wil Zoë weten.

‘Ongeveer tweehonderdvijftig kilometer naar het noorden,’ antwoordt Helen, haar ogen nog steeds op Elise gericht.

‘Het is een paar uurtjes rijden, in de buurt van Breathe. Alleen al de nabijheid moet al die herinneringen naar boven hebben gebracht – goede en slechte. Was dit het plan van de California Club? Om Elise te confronteren met haar verleden, wat er toen ook is gebeurd? Ik vind het nog steeds moeilijk om te bedenken dat Elise een heel leven had voor Elliot. Een leven waar ze naar terug zou kunnen, denk ik bij mezelf. Ik vraag me af of haar mysterieuze man daar nog steeds is? En of dat grote taboe nog geldt? Zou dat de reden kunnen zijn waarom ze zo’n kreng is?

‘Hoe lang was je in Carmel?’ vraagt Zoë, die een wat minder aanvallende lijn van aanval kiest.

‘Een paar maanden.’

‘Maanden? Kon je zolang vrij krijgen van je werk dan?’

‘Ik had mijn baan opgezegd,’ zegt ze, weer met zo’n zweverige blik in haar ogen.

‘Was je van plan daar te blijven?’

Elliot komt terug met de drankjes. ‘Sorry dat het zo lang duurde, ik raakte in gesprek met de barman. Wat heb ik gemist?’

‘Niets,’ zegt Elise kort, terwijl ze ons allemaal een waarschuwing toe werpt. Onderwerp gesloten. Verdorie! Ik hoop maar dat er bij Breathe een corrupte hypnotiseur rondloopt die ik kan omkopen om meer uit Elise los te krijgen. Drank alleen is niet genoeg, ze heeft drie keer zoveel op als de rest en nog weet ze haar geheim te bewaren.

‘Laten we het hebben over onze grootste fantasieën!’ gaat Zoë verder. ‘Beschrijf je absolute droomscenario. Lara, jij als eerste.’

Alsof het is afgesproken begint de ban Begin the Beguine te spelen. ‘Is dat niet een van je favoriete nummers?’ weet Elliot.

Ik knik.

Elliot zet zijn glas neer, maakt een buiging en steekt zijn hand naar me uit.

Ik slik.

‘Nou?’

‘Zet me alsjeblieft niet voor schut,’ huivert Elise.

Ik negeer haar, pak zijn hand en volg hem naar de dansvloer.

‘Alvast mijn excuses aan je tenen,’ zeg ik glimlachend, terwijl we onze plaats innemen.

Elliot neemt me in zijn armen en gaat dan in de houding staan, wachtend op een juist moment in het lied. Ik voel hem twee keer met zijn voet tappen en daar gaan we. Ik had rommelig struikelwerk verwacht, maar al snel glijden we over de dansvloer. Patrick Swayze kan Elliot er in elk geval niet van beschuldigen dat hij ‘spaghettiarmen’ heeft – hij heeft een perfecte houding en ik hoef alleen maar vast te houden en te genieten.

‘Hoe…?’ weet ik nog uit te brengen, totaal overdonderd door zijn danstalent.

‘Hoe Come Dancing, bedoel je?’ grinnikt Elliot.

Ik knik, geïntrigeerd.

‘Mijn oma heeft me op dansles gestuurd toen ik zeven was.’

‘Dat heb ik nooit geweten.’

‘Het is gelukkig ook niet iets wat vaak ter sprake komt.’

‘Hoe lang heb je gedanst?’

‘Zes jaar.’

‘Zes jaar!’ roep ik uit.

‘Ik weet niet zo heel veel meer…’

‘Jij misschien niet, maar je voeten wel.’ Ik knik naar beneden.

Elliot kijkt verstrooid naar zijn benen die perfect in de maat over de vloer glijden, alsof iemand aan touwtjes trekt die ze laten bewegen.

De muziek verandert en zijn lichaam reageert instinctief.

‘Doen we nu de chachacha?’

‘Ik denk van wel.’

Zijn heupen beginnen te zwieren en zwaaien op het ritme van de muziek. ‘Het gaat door mijn hele lichaam!’

Opnieuw verandert de muziek en beginnen we te draaien. Ik was al duizelig toen ik alleen al mijn hand op zijn heupen legde, maar nu bid ik dat dit goed gaat!

‘Wat is je naam, mooie dame?’ grijnst Elliot, terwijl hij me tegen zich aan drukt bij een countrynummer.

‘Tammy-Sue, prettig kennis te maken!’ speel ik mee.

‘Insgelijks. Ik ben Buck.’

‘Hé hallo!’ Ik straal. Ik zou niet gelukkiger kunnen zijn als hij nu op één knie valt en me ten huwelijk vraagt. (Nadat hij dan eerst zijn verloving met Elise even ongedaan heeft gemaakt, natuurlijk.)

En dan begint een saxofoonversie van Bad, Bad Leroy Brown en swingen we de zaal door.

‘Je bent zo goed dat ik er zelfs goed uitzie!’ zeg ik vol bewondering.

‘Ach, jij had altijd al een goed gevoel voor ritme.’

‘Dit komt helemaal door jou,’ benadruk ik, terwijl ik de behoefte voel opkomen om schaamteloos met hem te flirten. ‘Mijn sterke, leidende man.’

‘Laat je feministische vriendinnen dat maar niet horen,’ zegt Elliot berispend.

Ik lach. ‘Weet je wat die zouden zeggen?’

‘Wat dan?’

‘Ginger Rogers deed alles wat Fred Astaire deed, maar dan achteruit en op hakken!’

Elliot lacht. ‘En daar hebben ze ook nog gelijk in!’

Wanneer het nummer bijna is afgelopen kondigt de band aan dat ze even gaan pauzeren. Elliot en ik lopen weer naar de tafel, uitgeput maar blij.

‘Je hebt nooit gezegd dat je kon dansen!’ Elise heeft haar favoriete beschuldigende toon weer gevonden.

‘Ik dacht al, wat doe ik toch?’ Elliot haalt zijn schouders op.

‘Ik ben echt overdonderd!’ zegt Helen goedkeurend tegen Elliot.

‘Nog meer duistere geheimen waar ik van moet weten?’ gaat Elise verder.

‘Ik denk niet dat ze duisterder worden dan dat ik kan dansen.’ Elliot neemt een slok van zijn wodka.

‘Lara, jij hebt ons nog niet verteld wat je fantasie is,’ gaat Zoë weer verder.

Ik denk even na. Durf ik de waarheid te zeggen? Of in elk geval een versie van de waarheid?

‘Dat was het, daar op de dansvloer,’ geef ik toe. Ik zie ons nog steeds dansen.

‘Dat? Dansen?’ Elise is niet overtuigd.

Ik knik. ‘Dat is een van mijn fantasieën.’

‘Vertel er nog een dan,’ vraagt Zoë nieuwsgierig. ‘Een met seks erin.’

‘Wacht even. Met wie?’ dringt Elise aan.

‘Wat?’

‘In je fantasie, met wie dans je dan?’

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik kan zo snel geen sexy ster bedenken die in Elliots schoenen zou kunnen stappen. Ik kijk Zoë smekend aan, maar zij is druk met een van de bandleden in gesprek die haar probeert te versieren.

‘Owen Wilson.’ Sasha redt me. ‘Je vindt hem geweldig.’

‘Jaa! Dat is hem. Hij is goddelijk!’

‘Wie is goddelijk?’ Zoë doet weer mee.

‘Owen Wilson.’

‘Heb je ze over de première verteld? Die kerel doet me altijd aan Elliot denken, vooral in Shanghai Noon.’

O nee.

‘Het haar!’ zeggen Helen en Sasha in koor.

‘Alleen het haar!’ bevestig ik.

In de stilte die volgt doen Sasha, Zoë, Helen en ik ons best om de kat weer terug in de zak te stoppen.

Elise heeft een vastberaden blik in haar ogen. ‘Weet je, het verbaast me echt dat niemand van jullie ooit iets met Elliot heeft gehad!’

O mijn God! ZE WEET HET! ZE WEET HET!

Wat nerveus gelach. Dit is voor de mensen die niet verliefd op hem zijn zelfs erger dan voor mij.

‘Die meiden wilden me helemaal niet!’ Elliot probeert er nog een grappige draai aan te geven.

‘Dat weet ik nog niet zo zeker,’ zegt Elise mysterieus.

Mijn hart bonst in mijn keel. Mijn geheim is bijna onthuld.

‘Er moet toch wel eens een moment zijn geweest…,’ gaat ze verder.

Ik zweer dat ik een minuscuul lachje om Elliots lippen zie, maar hij kijkt direct weer strak voor zich uit.

‘Misschien toen jullie elkaar net kenden?’

‘Behalve dan die orgie met ons vijven is er niks gebeurd, echt niet,’ zegt Zoë overdreven.

We moeten allemaal lachen. Ik zo hard dat ik er de hik van krijg. Een oud vrouwtje dat lijkt op Sofia uit The Golden Girls redt ons door Elliot te smeken of hij alsjeblieft met haar wil komen dansen.

Het is een prachtig schouwspel. Ze komt amper tot zijn heupen.

‘Weet je, er is hier een kamer die Tall & Short heet.’ Sasha bladert naar de juiste bladzijde. ‘Hier staat dat het is voor lange mannen en korte vrouwen, of andersom. Het bed is speciaal gemaakt en aan de ene kant maar een meter vijftig lang en aan de andere kant twee meter!’

‘Ik hoop maar dat je niet wilt voorstellen dat die twee erin duiken!’ zegt Elise nors.

Het idee alleen al geeft ons opnieuw een lachstuip.

Zelfs Elise, na een tijdje.

Het gevoel van echt lachen is blijkbaar zo vreemd voor haar dat ze vijf minuten later laat weten dat ze naar bed gaat. En dit keer probeert ze Elliot niet eens over te halen.

‘Om te slapen,’ zucht ze. Ze springt op uit haar stoel, terwijl hij nog over de dansvloer zwiert. ‘Misschien te dromen…’

En dan is ze verdwenen.

Waar zou zij in haar dromen naartoe gaan? Het is gek, na een hele week waarin ik opzag tegen mijn bezoek aan Elise en Breathe ben ik nu juist nieuwsgierig geworden en kijk ik ernaar om er morgen naartoe te gaan. Misschien vind ik weer een stukje om de puzzel compleet te maken.

‘Klaar voor de volgende ronde?’ Elliot komt zonder oma terug en kijkt me vol verwachting aan.

Ik vraag me af of hij de waarheid weet.

‘Ik weet niet of ik er nog de energie voor heb,’ zeg ik moe.

‘Ach, toe!’ Helen, Sasha en Zoë trekken me overeind en duwen me in zijn armen.

‘Kom op, dametje.’ Elliot legt een ondersteunende arm om mijn middel en leidt me naar de dansvloer. ‘Ik ben je persoonlijke looprekje.’

Door zijn aanraking krijg ik langzaam weer energie. Hij pakt mijn hand beet en rustig wiegen we heen en weer op I’ll String Along With You. Net op het moment dat ik denk dat we naar de hemel zweven, zet de band een jive in. Drie nummers achter elkaar. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo hard heb gewerkt. De ouwelui lijken er geen zweetdruppel om te plengen, maar ik ben zo rood als een boei. Eindelijk speelt de band weer een langzaam nummer.

‘Godzijdank! Ik ben kapot!’ hijg ik. Ik wil weer naar de tafel lopen, maar Elliot trekt me terug in zijn armen. Tegen zijn hete lijf aan.

‘Nog ééntje,’ fluistert hij.

Ik vlij me tegen zijn borst. Ik kan zijn lichaam onder zijn shirt voelen. Ik vraag me af of hij mij ook door de stof van mijn jurk heen kan voelen.

‘Geniet je van je verjaardag?’ vraagt hij oprecht.

Ik kijk op en glimlach van ja.

‘Wat super dat je moeder nog belde.’

Ik kijk droevig, denkend aan ons gesprek.

‘Wat is er?’ Elliot fronst zijn wenkbrauwen en kijkt bezorgd. ‘Gaat het niet goed met haar?’

‘Ze heeft een koper gevonden voor de B&B!’ roep ik uit.

‘O Lara!’

Ik bijt op mijn lip.

‘Je wilt hem helemaal niet verkopen, hè?’

Ik schud mijn hoofd. Ik weet dat ik nu niet kan praten zonder in huilen uit te barsten, dus ik zeg maar niks.

‘Ik moet er steeds aan denken sinds je het ons bij La Valencia vertelde. Ik heb niks gezegd omdat ik wist dat je er niet over wilde praten, maar je kunt het niet doen. Je kunt het gewoon niet doen. We moeten een oplossing vinden.’

We. Hij zei we. Er is hoop!

Elliot trekt me tegen zich aan, rust zijn kin op mijn hoofd en legt zijn hand achter in mijn nek. En dan voel ik hoe hij mijn haar kust, gewoon zo van: ‘Het komt wel goed, ik zorg dat het goed komt.’

Ik sluit mijn ogen en geef me over aan het moment. Ik wil me nu geen zorgen maken over de B&B. Ik wil gewoon dansen.

De volgende twee nummers blijf ik tegen zijn lichaam aan geplakt, alsof we één zijn, nauwer met elkaar verbonden dan ooit tevoren. Ik wil hem meer dan ooit tevoren. Van mijn vingertoppen tot mijn tenen schreeuwt mijn lichaam dit uit, zonder dat ik ook maar iets hoef te zeggen. Hij trekt me nog steviger tegen zich aan. Hij kan me horen. Eindelijk kan hij me horen. Ik weet het gewoon.

Plotseling voel ik hoe de dansvloer plaatsmaakt voor tapijt, dan stenen en dan grind.

Voorzichtig doe ik mijn ogen open en kijk om me heen. We staan buiten, onder een magnolia. Eerst lijkt het alsof de wasachtige bloemetjes omwikkeld zijn met lichtjes, maar dan zie ik dat het de sterren zijn die door het loof heen prikken. We staan in ons eigen magische koninkrijk.

‘Je hebt ons helemaal van de dansvloer af gedanst!’ zeg ik glimlachend, snuivend aan het zoete parfum.

‘Ja, dat klopt,’ zegt Elliot plechtig.

Ik kijk naar de nieuwe blik op zijn gezicht. ‘Waarom?’ vraag ik met hese stem.

Hij kijkt me recht in mijn ogen. ‘Ik wilde zien hoe het zou voelen als jij en ik alleen waren.’

Mijn hart bonkt en ik word licht in mijn hoofd. Ik haal diep adem. ‘En hoe voelt het?’ vraag ik voorzichtig.

Hij antwoordt met een zoen. Zijn mond raakt de mijne in een tere, hartstochtelijke, overvloedige liefkozing. Terwijl ik zijn kus beantwoord, trekt hij me zo vol passie tegen zich aan dat ik me helemaal durf over te geven. Ik wil hem kussen, kussen en kussen. Mijn vingers kroelen door zijn haar en hij kreunt van genot, waardoor mijn verlangen en genegenheid nog sterker worden.

En toch is er iets wat me tegenhoudt. Ik hap naar lucht. ‘En Elise?’ hijg ik, al mijn krachten aansprekend om me van zijn prachtige mond los te rukken.

Elliot bevriest even. ‘Elise?’ herhaalt hij, alsof hij niet weet wie ik bedoel. Dan laat hij zijn hoofd zakken en kijkt verloren. Hij zucht vertwijfeld.

‘Ik kan dit niet doen terwijl zij… als jij…,’ stotter ik.

Waar komen deze woorden vandaan? Waarom moest ik haar weer ter sprake brengen? Waarom moest ik dit perfecte moment nou weer verpesten?

Elliot tilt zijn hoofd op. ‘Je hebt gelijk.’

Ja? Ik voel me misselijk, plotseling doodsbang dat ik de kus te vroeg heb afgebroken, voordat hij ook echt voelt wat hij voor mij zou kunnen voelen.

‘Oké,’ zucht hij, terwijl hij rechtop gaat staan en zichzelf even moed lijkt in te spreken. ‘Daar gaan we.’

Daarna draait hij zich om, rent de heuvel op, direct naar Jungle Rock.

Ik knipper vol ongeloof met mijn ogen. Daar gaan we? Ik kijk om me heen, verwonderd over wat er net is gebeurd. Daar gaan we, terug naar mijn verloofde of Daar gaan we, om een eind te maken aan de verloving zodat ik bij jou kan zijn? Welke wordt het?

‘Elliot!’ roep ik de nacht tegemoet, maar er komt geen antwoord.

Waarom moest ik nou mijn mond opentrekken en het moment verpesten?

Omdat ik niet even een tussendoortje wil zijn. Omdat ik alles of niets wil. Omdat ik genoeg voor je ben. Daarom.

Ik luister of ik Elise spullen door de kamer hoor slingeren of Elliot met een rotsblok de hersens in hoor slaan. Niks. Ik ga er niet van uit dat ze zich zomaar aan de kant laat zette. Dit voorspelt weinig goeds. Misschien kan hij haar niet wakker krijgen. Misschien duwt hij een kussen in haar gezicht.

‘Daar was je!’ Helen staat plotseling naast me, met bij haar een wat verfomfaaide Zoë en Sasha. ‘We dachten dat jij en Elliot naar buiten waren geslopen om te zoenen. Jullie stonden zo intiem te dansen!’

Voordat mijn gezicht iets kan verraden vraagt Zoë: ‘Waar is hij eigenlijk?’

Ik wuif in de richting van zijn kamer.

‘Komt hij nog terug?’

‘Weet ik niet.’

‘Lara, wat kijk je vreemd. Ik denk dat we je maar naar bed moeten brengen,’ zegt Helen resoluut.

‘Ik heb net overgegeven,’ laat Zoë weten.

‘Ik voel me prima,’ zegt Sasha schouderophalend. ‘Ik neem er nog eentje.’ Ze loopt weer terug, maar struikelt direct over een klein greppeltje dat langs het weiland loopt.

Helen trekt haar overeind, veegt haar af en begint bevelen uit te delen: ‘Naar bed. Nu. Allemaal!’

‘Om te slapen,’ mompel ik tegen mezelf terwijl we de wenteltrap op lopen. ‘Of om de hele nacht wakker te liggen, ons afvragend of morgenochtend een droom zal uitkomen of dat het nog steeds een droom blijkt te zijn.’