26

Terwijl ik terugrijd naar LA bel ik Helen handsfree (maar natuurlijk wel met de handen aan het stuur). Ze heeft al heel lang geen update gehad en moet natuurlijk wel even op de hoogte worden gebracht van de laatste belangrijke ontwikkelingen.

‘O, mijn god! Arme Sasha! Alles in orde?’ slikt Helen, die even vergeet te doen ‘alsof het allemaal onderdeel is van het grote plan’.

Ik zeg haar dat ik ervan overtuigd ben dat het goed komt, maar dat de California Club, voor het geval dat, wel een oogje in het zeil moet houden.

‘Ik snap het,’ zegt Helen, duidelijk aangeslagen. ‘Goddank dat jij er toevallig was.’

‘Het is al goed. Ik haal Zoë nu op van haar werk, maar als er problemen zijn, zijn we zo bij Tiger Tiger.’

‘Maak je geen zorgen. Ik houd haar wel in de gaten. Het is nu jullie beurt om even te genieten.’ Helen is weer kalm en nuchter.

‘Natuurlijk, wij gaan helemaal los!’ mompel ik. ‘Dat was best een gemene streek die jullie met Zoë hebben uitgehaald. Heb je gezien waar ze woont?’

‘Gemene streek of een manier om haar te laten merken hoe ver ze al is gekomen? Zeg jij het maar.’

Helen staat vierkant achter de California Club. ‘Wat gaan jullie vanavond doen?’ vraagt ze, op luchtige toon.

‘Joel heeft iets geregeld. Ik denk dat hij Zoë wat glamour wil laten proeven, om alle zweet en tranen goed te maken.’

‘Dat is aardig. Dus hij was geen eennachtsvliegje?’

‘Ik denk het niet.’ Ik zeg liever niet te veel over Joel, uit angst dat ik daarmee de vreemde maar bevredigende relatie die we hebben beheks.

‘Denk je dat hij een blijvertje zou kunnen zijn?’ vraagt Helen. Ze wil altijd graag alles weten over ons liefdesleven.

‘Ik weet het echt niet,’ geef ik toe, terwijl ik ondertussen vakkundig van rijbaan wissel en de afslag naar Hollywood neem.

‘Zijn je gevoelens voor Elliot door hem veranderd?’

‘Niet echt. Ik zal nooit niet van Elliot houden, het is meer zo dat mijn gevoelens voor mezelf zijn veranderd.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou.’ Ik denk even na. ‘Sinds onze ontmoeting ben ik zelfverzekerd, onafhankelijker, meer mezelf.’ Ik moet lachen.

‘Dat is mooi.’

‘Niet waar?’ Ik voel enorme dankbaarheid voor Joel. ‘Hij heeft me echt wakker geschud.’

‘En Elliot? Hoe gaat het met onze houthakker?’

‘In de war,’ geef ik toe. ‘Hij heeft daar veel tijd om na te denken in de wilde, wilde natuur, maar hij heeft het licht nog niet gezien.’

‘Dat komt wel.’

‘Hoe weet je dat zo zeker?’ Ik wil het wel geloven, maar ik ben bang dat hij wel eens depressief zou kunnen worden.

‘Hij is niet gek. Geef hem genoeg tijd alleen en de schellen zullen van zijn ogen vallen en hij zal zien…’

Helen stopt.

‘Wat zal hij zien?’

‘Wacht maar af. Sinds zijn ouders zijn overleden, loopt hij met gebogen hoofd. Hij moet het optillen en om zich heen kijken. Er is veel veranderd. Misschien wel te veel.’

‘Hij denkt dat hij is veranderd, zijn mojo heeft verloren.’

‘Niet verloren. Gewoon een tijdlang niet gebruikt. Het komt wel weer.’

‘Helen, jij bent zo zeker over ons allemaal!’

Ze lacht. ‘Jullie zijn mijn familie! Ik zorg voor jullie. Hoe dan ook, we zijn iemand vergeten. Hoe gaat het met Elise?’

‘Ik heb amper met haar gesproken. Ze is continu op weg naar een les. Het is net alsof ze aan het blokken is voor een examen spirituele verlichting.’

Helen grinnikt. ‘Ik wist wel dat ze zou breken! Ik hoop dat het haar goed zal doen.’

Ik hoop dat ze zo verlicht wordt dat ze niet meer van haar wolk af wil komen, maar dat houd ik maar even voor me.

‘En hoe denk jij dat de California Club vindt dat we het tot nu toe doen?’ vraag ik, nieuwsgierig naar hoe goed we in de gaten worden gehouden.

‘Ze voelen zich net als ik,’ antwoordt Helen, ‘trots op jullie allemaal.’

‘Dus alles is zoals het hoort?’ controleer ik nog.

‘Ja hoor,’ bevestigt Helen.

Ik zucht tevreden. Ik vroeg me al af wat we onszelf in hemelsnaam aandeden, maar na mijn gesprek met Helen weet ik weer zeker dat alles een goede reden heeft.

‘Oké, ik ben bij het parkeerterrein achter het hotel.’

‘Geef Zoë een dikke knuffel van me. Zeg haar dat ze voor mij altijd een ster is geweest en zal blijven.’

‘Doe ik. Kus, Helen!’

Ik hou van haar. Soms wil ik haar de schuld geven omdat zij altijd degene is die alles regelt, maar diep vanbinnen weet ik dat ze het beste met ons voor heeft. Ik kan niet wachten tot we weer allemaal bij elkaar zijn. Nog maar drie nachtjes. Met in het directe vooruitzicht een avondje uit met Zoë en die prachtige, meesterlijke, sexy Joel.

‘Hij komt niet.’

‘Wat?’

‘Hij kwam een half uur geleden binnenwaaien om zich te verexcuseren. Helaas kan hij niet komen.’ Zoë haalt haar schouders op. ‘Balen, hè?’

Ik veeg snel de blik van diepe teleurstelling van mijn gezicht. Ik wil niet dat Zoë denkt dat zij niet goed genoeg is voor mij.

‘Wat gaan we vanavond doen?’ vraag ik haar.

‘Wat dacht je van een film?’

Een film? Zoë is de laatste persoon die een avond in de kroeg zou opgeven voor een zak popcorn in het donker. Arm schaap, ze is vast uitgeput.

‘Wat voor film?’

‘De nieuwste film van Owen Wilson…,’ zegt ze met guitig twinkelende ogen.

Och arme, dat doet ze voor mij.

‘Oké, als dat is wat je wilt,’ zeg ik instemmend.

‘Ik dacht dat je uitzinnig zou zijn,’ klaagt ze.

‘Uitzinnig?’ vraag ik. Eh, ik vind hem leuk, ja. Maar…

Zoë scheurt de envelop open die ze in haar hand had en wuift twee velletjes papier onder mijn neus. ‘Kaartjes voor de première! We hebben een halfuur om ons om te kleden!’

Plotseling word ik hyperactief en draai ik haar in de rondte. ‘Waar? Hoe?’

‘Bedank Joel maar,’ grijnst ze.

Dat zou ik wel willen… een Hollywoodpremière met mijn favoriete acteur? De California Club kan nog iets van hem leren!

We tutten onszelf op tot we glimmen en racen daarna vol opwinding naar de bioscoop. Alle drukte op de rode loper is helaas al voorbij tegen de tijd dat we onze auto hebben geparkeerd. Er staat nog een enkele fotograaf die zijn camera weer opbergt en een paar zuur kijkende buitenlandse persmuskieten met microfoonhengels, die klagen dat ze op het moment suprême aan de kant werden geduwd.

Wanneer we net voor de film begint onze stoelen hebben gevonden, probeer ik de eerste tien minuten van de film mijn ademhaling en temperatuur weer normaal te krijgen. Maar zelfs nu nog kan ik me amper op het witte doek concentreren omdat ik me afvraag waar Owen zou zitten. Ik tuur in het donker en probeer zijn unieke neus te vinden tussen de silhouetten in onze rij. Niks. Ik leun achterover en probeer me te concentreren op de film. Oh! Die slaperige, nasale manier van praten geeft me elke keer weer kippenvel. Ik kan niet geloven dat we hem straks op de afterparty gaan ontmoeten!

Die kans zouden we hebben gehad als we er binnen twee uur nadat het feestje was begonnen waren geweest. Ik vraag me af of ze het feestje opzettelijk op een parkeerterrein hadden georganiseerd om ons te misleiden. Drie keer liepen we langs de feesttent en viel ons niets op, omdat we op zoek waren naar de ingang van een chique hotelbalzaal. Wanneer we uiteindelijk op een paar uitsmijters stuiten, die als echte mannen de verleiding weten te weerstaan om met het rode koord te gaan touwtjespringen, worden we tegengehouden door een blonde amazone.

‘O nee, nu laten ze natuurlijk niemand meer binnen. Het is vast tjokvol,’ jammer ik.

‘Lara?’ vraagt ze.

Ik knik, verbaasd over hoe lang en blond ze is.

‘Joel zei al dat ik naar je moest uitkijken. Ik ben Sunset. Welkom.’

Een beetje riskant om zo dichtbij de Sunset Strip over straat te lopen, als je het mij vraagt, maar ze ziet eruit alsof dat juist haar sterke punt is.

‘Prettig kennis te maken,’ glimlach ik.

Ik kan er alleen maar van uitgaan dat zij een van Joels veroveringen is, maar in plaats van me jaloers en ondergeschikt te voelen, ben ik er een beetje trots op dat ik op haar niveau hebt meegespeeld.

‘Is Owen er nog?’ vraag ik.

‘Hij is net weg,’ zegt ze verontschuldigend.

‘Heeft hij de helft van het feestje meegenomen?’ Zoë kijkt naar binnen naar de tijdelijke feestzaal waar een themabuffet en bar zijn neergezet, maar waar bijna niemand weer is.

‘Dit is waar ze echt meer figuranten voor nodig hebben, om premièrefeestjes ook na elf uur leuk te houden!’ geeft Sunset toe.

‘Als dit Brighton, was, zou iedereen blijven tot de allerlaatste druppel alcohol op is. Wat is er mis met deze stad?’

‘Hé! Is dat niet Eddie ‘Rock Me’ Powers?’ Ik wijs naar een felblauw bankje.

Het is inderdaad de voormalige MOR-legende. Hij draagt nog steeds zijn karakteristieke leren broek in combinatie met een plaidshirt.

‘Hij is geen spat veranderd.’ Zoë is onder de indruk. ‘Nog steeds Sexy 24/7!’ Zoë herinnert zich een van zijn grotere hits.

Pas dan herinner ik me dat ze kort maar krachtig verliefd op hem was. Ik heb toen nog geprobeerd met haar te praten – hij was echt een zool – maar ze sloeg terug met het feit dat ik een oogje had op Howard van Take That en dus geen poot had om op te staan.

‘Zoë, nee,’ smeek ik, maar ze heeft al die kenmerkende blik in haar ogen. Niet echt een idool, eerder een prooi.

‘Een van zijn nummers staat op de soundtrack,’ legt Sunset uit.

‘Een nieuw nummer?’

‘Ja, hij werkt aan een comeback. Hij deelt T-shirts uit, mocht je interesse hebben…’ Ze knikt naar een jong meisje die er moeite mee lijkt te hebben om haar waren kwijt te raken.

‘Misschien is het beter als zijn gezicht er niet op stond,’ zeg ik.

‘Ik wil er een,’ roept Zoë enthousiast.

‘Waarom?’ Ik kijk haar fronsend aan.

‘Ik weet het niet, het is toch gratis?’

‘Oké, Elise?’ plaag ik.

‘Zeg dat nou niet!’ Zoë huivert. ‘Ik denk alleen dat het een leuk souvenir is, voor de heb. Zullen we er een halen?’

Ik kan haar schalkse blik niet weerstaan.

‘Zolang je me maar belooft dat je hem nooit gaat dragen. Zelfs niet in bed.’

‘Beloofd.’

‘Veel plezier, dames,’ zwaait Sunset ons achterna. ‘Vergeet niet: als jullie toch in de problemen komen, kies dan een rijke uit!’

‘Wodka bessen?’ Zoë loopt snel even om langs de bar.

‘Waarom niet?’ Ik neem een vers ingeschonken glas mee om te drinken op de afwezige Owen en probeer Zoë aan de kant te trekken wanneer ik een behoorlijke entourage snel onze kant uit zie lopen. Te laat. Ze krijgt een elleboog in haar maag van een stevige bodyguard en struikelt.

‘Wie was dat?’ Ze kijkt de groep na, hinkelend op haar ene voet, in de hoop nog iemand te zien.

‘Ik zag niets, maar ik neem dat tussen al die mensen een kleine beroemdheid mee liep. O, Zoë!’

‘Wat?’ Ze kijkt naar beneden naar haar witte topje, dat nou drupt van het donkere bessensap.

‘O nee,’ mompel ik.

‘Dit is mijn favoriete topje!’ roept ze uit.

‘O nee!’ zeg ik opnieuw. Ik doe mentaal al een stap vooruit. ‘Wil je misschien naar huis?’ stel ik snel voor.

‘Ben je gek? We moeten in elk geval nog even hallo zeggen tegen Eddie. En misschien lopen hier nog wat beroemdheden rond en een aantal ervan heeft zeker een alcoholprobleem en blijft dan vast tot het bittere einde.’

‘Ik weet zeker dat de laatste daar net vertrok en je kunt echt niet rondlopen met zo’n paarse vlek op je top!’

‘Ik kan altijd…’ Zoë kijkt naar het meisje met de T-shirts.

‘Nee!’ gil ik. Dit is precies wat ik wilde vermijden.

‘Maar…’

‘Je hebt het beloofd!’ herinner ik haar.

‘Zo erg is het niet,’ smeekt Zoë.

‘No way.’

Vijf minuten later komt Zoë het damestoilet uit lopen met Eddie om haar omvangrijke boezem gespannen.

‘Je hebt hem een soort facelift gegeven,’ zeg ik, terwijl ik hem weer wat in normale proporties trek.

‘Laten we nog wat te drinken halen. Dit keer in de kleur van onze outfits!’

Het meisje achter de bar lijkt even te worden afgeleid wanneer ze onze bestelling opneemt. Tijdens het mixen van onze ananas kijkt ze ons voorbij en roept ze: ‘Slaap lekker, meneer Powers!’ met een onderliggende ‘Neem me mee!’-smeekbede.

Zoë draait zich om om hem nog even na te staren, waardoor Eddie in het voorbijgaan nog even een keer naar haar kijkt omdat hij langs zijn eigen gezicht loopt.

‘Hé! Wauw! Ben ik dat?’ Hij kijkt naar haar borsten. ‘Het is net alsof ik in een lachspiegel kijk!’

Zoë giechelt.

‘Weet je wat ik daarna moet zeggen?’

‘Wat?’

Hij leunt voorover. ‘Je borsten zien er geweldig uit met mijn gezicht erop. Wil je het in het echt eens uitproberen?’

Zoë lacht. Echt.

Hij kijkt nog eens naar zijn superbrede glimlach. ‘Ik lijk net op de Cheshire Cat!’

‘Dat effect heeft ze op mannen,’ zeg ik per ongeluk hardop.

Hij bekijkt haar van top tot teen. ‘Dat wil ik best geloven.’

Het meisje achter de bar morst ‘per ongeluk’ Zoës drankje, maar dit keer is ze snel genoeg en springt ze aan de kant – in Eddies wachtende armen. Hij wil alweer verder gaan met flirten wanneer een timide assistente aan komt lopen.

‘Meneer Powers, de auto staat voor.’

Hij knikt en draait zich naar ons om. ‘Willen jullie mee voor een afzakkertje? Ze hebben me in het Beverly Hills Hotel gestopt.’

‘O mijn god. Daar hebben de Osbournes gefilmd!’ piept Zoë. ‘Ik hoorde dat Kelly Osbourne er twee weken geleden incheckte toen ze de griep had, zodat haar moeder het niet zou krijgen.’

Zoë kijkt me smekend aan. Wie ben ik om in de weg te staan van een wip met een C-ster in een vijfsterrenhotel?

‘Oké dan!’ We stemmen toe en willen hem naar de auto volgen, wanneer hij ons bij de uitgang tegenhoudt.

‘Ik denk dat het beter is als we in aparte auto’s gaan. Soms loopt er pers rond in de lobby. Zo is Nicole Kidman ook gesnapt.’ Hij laat wat namen vallen om zichzelf ervan te overtuigen dat hij even belangrijk is. ‘We willen niet voorop de roddelbladen staan, niet waar?’

Eigenlijk is dat nou net waar Zoë altijd al van heeft gedroomd, maar ik ben bang dat het vanavond niet gaat lukken.

‘Ik zit in de Sunset Suite. Kom maar naar boven wanneer jullie er zijn,’ zegt hij vleiend. ‘Ik wacht.’