13

‘Ik kan niet kijken!’

Sasha en ik staan buiten de keuken, op het punt om Ty voor het eerst in het felle daglicht te zien.

‘Kun jij niet eerst naar binnen gaan en me dan vertellen hoe hij eruitziet?’ smeekt Sasha, achteruit deinzend.

‘Wacht! Ik weet wat!’ Ik steek mijn hand in mijn zak en haal mijn make-up eruit. Ik houd het spiegeltje zo vast dat ik om de hoek kan kijken.

‘O mijn god. Het is erger dan we dachten!’

‘Wat? Wat?’ Sasha grist naar mijn handen.

‘Ik dacht dat je zei dat het niet uitmaakte hoe hij eruitzag?’ Ik kijk haar kwijnend aan.

‘Het maakt niet uit. Vertel!’

‘Stel je een jonge Danny de Vito voor.’

‘Is hij klein?’

‘Niet klein, maar wel breed. Kaki legerbroek en plooien.’

‘In zijn broek?’

‘Nee, zijn nek. Een enorme onderkin.’ Ik trek aan mijn eigen kin.

‘Je liegt!’ Sasha probeert in de spiegel te kijken, maar ik klap het doosje dicht.

‘Om eerlijk te zijn kon ik alleen maar een tafelpoot zien,’ geef ik toe. ‘Zullen we naar binnen gaan?’

‘Jij eerst!’

Ik heb Sasha nog nooit zo zenuwachtig over een man gezien, dus ik ga haar netjes voor.

In de milliseconde voordat hij onze aanwezigheid opmerkt, hebben we zijn ongekamde haardos, zongebruinde en met littekens bedekte handen en levendige gezicht al gezien. Het is nog te vroeg voor mij om te zeggen of hij nu gewoon wild en sexy is of wel een goede was- en kambeurt kan gebruiken. Hoe dan ook is het een man die alles kan weerstaan wat de elementen op hem af vuren. En ik wed dat hij ook erg krachtige dijen heeft. Wat dat ook mag betekenen.

Sasha stoot een geluid uit dat andere vrouwen direct herkennen als code voor ‘wat een stuk’. Ik kan niet wachten op welk geluid hij maakt als hij haar ziet.

‘Sasha?’ Hij kijkt mij verwachtingsvol aan, met glinsterende onyxgroene ogen.

‘Nee, ik ben Lara. Dit is Sasha.’ Ik duw mijn mooie vriendin naar voren. Voor het eerst in mijn leven zie ik teleurstelling op het gezicht van een man als hij haar ziet. ‘Jij bent…,’ begint hij, om dan zijn hoofd te schudden en zijn beker in de gootsteen te gooien. ‘Ik ben buiten wanneer jullie klaar zijn om te gaan werken.’

Hij draait zich om op zijn modderige hakken en stormt de deur uit.

‘Ik denk dat hij niet zo’n ochtendmens is.’ Ik kijk hem vol verbazing na.

‘Heb je gezien hoe hij naar me keek?’ Sasha kijkt verloren. ‘Het leek wel alsof hij me vreselijk vond!’

Ze heeft gelijk, maar waarom?

‘Neeee!’ zeg ik, terwijl ik de koelkast open trek. ‘Hij wilde waarschijnlijk niet te duidelijk laten zien dat hij je leuk vindt, dus eh…’

‘Is hij maar weggelopen?’

‘Exact.’ Ik zet de melk en de boter op tafel. ‘Toast?’

Sasha staat bij het keukenraam en ziet Ty buiten rommelen. ‘Hij kijkt niet echt blij.’

‘Misschien heeft hij gewoon honger. Of is hij bang dat jij onbereikbaar bent voor hem. Dat heb je eerder meegemaakt.’

‘Ziet hij eruit als het type persoon die dat zou denken?’

Ik open mijn mond, maar doe hem weer dicht. Het antwoord zou nee zijn.

‘Kom, maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat er een goede verklaring voor is. Misschien is hij net als Oliver en schrikt hij van lang haar,’ zeg ik.

Sasha draait haar goudkleurige manen snel in een wrongel onder in haar nek.

‘Zo, klaar!’ Ik gooi Sasha een sinaasappel toe.

Als ze hem vangt, vallen haar haren in een waterval over haar schouders.

Als ik op Ty’s humeur afga, is hij niet het type dat extra pauzes of even weggaan om te bellen tolereert, dus bel ik snel met Elliot terwijl we onze zuurdesemboterhammen naar binnen schrokken.

Hij neemt direct op, maar klinkt wel wat suf.

‘Gaat het?’ vraag ik, me direct zorgen makend.

‘Ik voel me niet zo super. Ik denk dat het de frisse lucht is. Alles ruikt naar luchtverfrisser. Het doet me denken aan de auto van mijn vader en hoe wagenziek ik altijd werd.’

Ik moet wel glimlachen. Er is niemand zoals Elliot. Het is zo goed om zijn stem te horen.

‘Hoe is het, Yo-semite?’ zeg ik als een echte streetmeid.

‘Ik slaap in een tent. Ik moet mijn eten in een metalen bak met hangslot bewaren zodat de beren er niet bij kunnen en gisteravond heb ik gedanst met een wasbeer.’

‘Met een wasbeer?’

‘Nou ja, niet gedanst zoals in Pulp Fiction met twee vingers voor je gezicht langs of zo...’

Ik moet lachen, en zie het al voor me. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Ik werd wakker en wilde even een blikje cola halen uit de automaat bij de supermarkt. Het was vrij donker en ik had eigenlijk mijn zaklamp mee moeten nemen, toen ik boven aan de trap iets zag bewegen.’

‘Da-da-daaaaa!’

‘Ik keek op en daar zag een wasbeer op zijn achterpoten staan! Hij keek mij aan, ik keek hem aan. Ik wist niet precies wat de etiquette was, wie moest er nu wie voor laten gaan?, dus besloot ik maar ruimte te geven en deed een stap achteruit. Hij deed een klein stapje vooruit. Ik deed nog een stap terug, en hij een stap vooruit. En toen we allebei op het asfalt stonden, bewogen we allebei in een cirkel, terwijl we elkaar aan bleven kijken!’

‘Dat is geweldig! Zijn jullie nu de beste vrienden?’

‘Nee, hij is weggerend het donker in, heb hem niet meer gezien. Belt niet, schrijft niet…’ Elliot zucht zo dramatisch mogelijk. ‘Ik ben helemaal alleen, alleen in de wildernis.’

‘Is het er mooi?’

‘De bomen zijn groen. De rotsen zijn groot. Wat kan ik zeggen?’ mompelt Elliot, die zich duidelijk nu al verveelt.

‘Wat hebben ze voor je in de planning?’

‘Ze willen dat ik een berenwandeling ga maken.’

‘Heren? Zijn die daar dan?’ plaag ik.

‘Niet heren. Beren! B-E-R… ach, vergeet het maar.’

‘Nee, ga verder, vertel!’ vraag ik door.

‘Het is iets voor toeristen. Je gaat met een gids en zo’n twintig mensen wandelen door een stuk grasland en dan krijg je een praatje over de lokale beren en hun gewoonten.’

Voordat ik een opmerking kan maken, vraagt Elliot: ‘Wanneer kom je hier?’

‘Mijn vlucht vertrekt pas morgenavond. Ik zat eraan te denken eerst Zoë te verrassen voor ik naar het vliegveld ga…’

‘Kun je niet eerder komen?’ wil Elliot weten.

‘Sorry… Het is allemaal al geregeld.’ Ik klink heel vastberaden, maar denk: ‘Is er een manier om een eerdere vlucht te nemen? Misschien kan ik…’

Mijn telefoon piept.

‘Momentje, ik krijg een ander gesprek binnen.’

‘Lara?’

‘Zoë!’

Ik voel me schuldig dat ik er over nadacht mijn bezoekjes om te wisselen.

‘Even wachten!’ Ik schakel terug naar mijn vorige gesprek. ‘Elliot? Ik moet gaan, een van mijn andere onderdanen heeft me nodig!’

‘Heb je al met Elise gesproken?’

Mijn hart zakt in mijn schoenen. ‘Nee.’

‘Nou, zeg je haar dat ik van haar hou?’

‘Oké!’

‘En…’

‘Ik moet ophangen!’ breek ik af. Daar kan ik niet tegen hoor, dat kleffe gedoe. Ik ga liever armpjedrukken met Malachi.

‘Maar ik heb nog niks gehoord over wat jullie hebben meegemaakt!’ protesteert hij.

‘Ik bel je later terug.’

‘Beloofd?’

‘Echt waar.’

Ik ga weer terug naar mijn andere gesprek.

‘Zoë! Je bent al wakker! Hoe gaat het met onze glamourgirl?’

‘Super!’ joelt ze. ‘Ik vind het hier echt fantastisch!’

‘Heb je al sterren gezien?’

‘Queen Latifah kwam gisteren langs.’

‘Langs waar?’

‘Waar? Oh, hier, op de set!’

‘Je bent op de filmset?’ Dit is wel erg spannend. Ik weet zeker dat Zoë zelfs bij een film over pygmeeën een klein rolletje voor zichzelf weet te bemachtigen. ‘Wat voor film?’

‘Wat?’

‘Hoe heet de film?’

‘Het is een geheim!’

‘O.’

‘Lara, wanneer kom je hier?’

Ik wil mijn verrassingsbezoek voor morgen nog even geheim houden, dus geef ik haar het officiële schema door: ‘Over drie dagen.’

‘Drie dagen of drie nachten?’

‘Nou, het is nu dinsdag, en ik ben er vrijdag.’

‘O.’ Ze klinkt teleurgesteld.

‘Je hebt het toch naar je zin?’

‘O ja, het is leuk, maar ik wil het graag met jou delen. Ik moet gaan, volgens mij zag ik Kate Hudson net!’

‘Wat is ze aan het doen?’ wil Sasha graag weten.

‘Geen idee,’ geef ik toe. ‘Nog niets slechts, anders had ze het wel gezegd.’

‘Je klinkt bezorgd.’

‘Nee, maar ze klonk anders. Hoe dan ook, ik zie het morgen wel. Zullen we?’

Sasha en ik wagen ons naar buiten, de zinderende hitte in, klaar voor wat Baas Ty op ons bord gaat gooien. Hij is nergens te zien, maar wel vinden we Carrie, die met een stel tijgers staat te kletsen.

‘Hé!’ begroet ze ons. ‘Hoe hebben jullie geslapen?’

‘Prima!’ roepen we in koor. Het is nog waar ook. We zitten dan wel midden in de wildernis, maar we waren absoluut niet bang voor nachtelijke indringers. Hoezo ‘Let op de hond’: wij hadden vierenvijftig grote katten om over ons te waken.

‘Hebben jullie gisteren kennisgemaakt met Cosmo en Caesar?’ vraagt Carrie.

Wanneer we beide ons hoofd schudden, gaat ze verder: ‘Siberische tijgers, twee broertjes. Ze hebben een hekel aan de anderen en dat is prima, we houden ze mooi bij elkaar.’

‘Ze zijn enorm!’ zeg ik.

‘Bijna drie meter lang en ongeveer een meter hoog van schouder tot de grond. Je herkent Siberische tijgers aan hun dikke koppen…’

Ik wil mijn handen over hun oren houden – dat had ze ook wel wat subtieler kunnen zeggen.

‘… en hun strepen gaan steeds verder uit elkaar liggen als ze ouder worden, zie je wel?’

Ze heeft gelijk. Het is net alsof Gisele een catsuit aan probeert te trekken dat is gemaakt voor Kylie.

‘Bij Bengalen blijven de strepen hetzelfde.’

‘Stephanie wil wat weten over de welpjes,’ komt Ty ertussendoor. Hij kwam vanuit het niets aanlopen en geeft Carrie een mobiele telefoon. Carrie verontschuldigt zich, en Ty staat daar ons aan te staren. Aangezien hij niet van plan lijkt de rondleiding verder af te maken, besluit ik brutaal een vraag te stellen.

‘Ik wilde het gisteren nog vragen, maar wat doen al die eenden daar bij de weg?’

‘Dat heeft niks met ons te maken,’ gromt Ty. ‘Ze worden gefokt om pekingeend van te maken. Binnenkort gaan er zo’n vijfendertighonderd naar de slacht.’

Sasha rilt. Ik kan de komende tijd de Chinees wel vergeten.

‘En de struisvogels?’

‘Struisvogelburgers zijn in LA erg populair.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Mager vlees, minder vet.’

In een poging om alle oogcontact met ons te vermijden haalt Ty een buigtang tevoorschijn en begint hij de uitstekende stukken metaal van het draadhek om te buigen.

‘Wat gaat Sasha hier allemaal doen?’ vraag ik, terwijl ik me toch een beetje begin te ergeren aan zijn houding.

‘O, we laten haar de klauwen van onze huisdiertjes manicuren, zodat de panters zo kunnen meespelen in een Pantene-reclame,’ zegt hij bot. ‘Misschien kan ze ze helpen oefenen voor de catwalk…’

Dat zou een leuk grapje zijn als het niet zo snerend werd gezegd.

‘Ik neem aan dat we eerst maar eens wat passende kleding voor haar gaan zoeken,’ gaat hij verder. ‘Wat denk jij, Carlito?’

Een donzig sneeuwluipaard gromt en springt tegen het hek. Sasha strompelt achteruit, doodsbang.

‘Nee? Nou, misschien doet ze het beter bij de dames.’ Ty stapt een kooi binnen met zeven of acht slanke tijgers. ‘Hé, dames,’ groet hij hen, terwijl ze zich als huiskatten om zijn benen vleien. ‘Ik neem aan dat ze er voor jou net uitzien als wandelende handtasjes, toch?’ Hij staart Sasha door het hek aan.

Sasha kijkt alsof ze een klap in haar gezicht heeft gekregen. Ik ben te geschokt van zijn agressie om iets te kunnen uitbrengen. Heeft hij zo’n vreemd gevoel voor humor?

‘Dus, jij bent model?’ Hij stapt weer uit de kooi en zegt wat hem waarschijnlijk enorm dwars zit.

‘Ex,’ legt Sasha uit.

‘Ken je Kate Moss?’

‘Ik heb eens met haar gewerkt, maar ik kan niet zeggen dat we vriendinnen zijn.’

‘Ook geen vriendin van ons,’ gromt hij, terwijl hij een van de tijgers over haar vacht strijkt. ‘Ze zegt dat ze geeft om dieren en dierenwelzijn, om dan een jas met een bontkraag te kopen, en wanneer haar dan wordt gevraagd of het bont echt is, zegt ze alleen maar: “Weet ik veel!” Als ze er echt om zou geven, zou ze dat wel weten.’

‘Niet alle modellen zijn zo oppervlakkig,’ zeg ik, in de hoop dat het waar is.

‘En Naomi Campbell dan?’ zegt hij uitdagend.

Ik wist dat zij de volgende zou zijn. ‘Bedoel je die hypocriet die beweerde dat ze liever naakt ging lopen dan bont te dragen, om dan over de catwalk te paraderen in een dood dier?’ zeg ik stoer, in de hoop hem bij zijn eigen spel te verslaan. Voordat hij iets kan zeggen, voeg ik toe: ‘Kom nou, er zijn genoeg mooie meiden op deze aarden die wel iets geven om dierenrechten.’

‘Ja, maar toch gek dat ze altijd voor de mooie dieren kiezen, niet waar? Dieren die passen bij hun imago. Ga eens een nijlpaard of alligator redden, dat maakt pas indruk. Wat we echt nodig hebben is weer een supermodel die denkt dat dit een mooie kans is om wat coole foto’s aan haar portfolio toe te voegen!’

‘Ik heb hier echt niet voor gekozen, hoor!’ protesteert Sasha, die eindelijk haar mond opendoet. ‘Ik ben hier ook maar naartoe gestuurd.’

‘Taakstraf?’

Sasha kijkt wanhopig. Dit wordt nog een lange week.

‘Sorry.’ Carrie is weer terug. Geen moment te vroeg. ‘We krijgen morgen een paar welpjes, en ik moest even vervoer regelen.’

‘Welpjes?’ Ik kijk blij, en val direct in Ty’s ‘lieve beestjes’-val.

‘We fokken hier niet, dat doen we niet,’ legt Carrie uit, ‘maar dit is al het tweede nest welpjes van dit jaar. Deze hier zijn al ongeveer vijf maanden oud.’

Carrie leidt ons naar de trailer waar twee nieuwsgierige, speelse, vechtende welpjes in zitten.

‘Cassidy en Kid.’

‘Als in Butch en Sundance?’ vraagt Sasha.

‘Nee, David Cassidy en Kid Rock,’ gromt Ty, voordat hij weer weg beent.

‘Hij maakt een grapje, let maar niet op hem,’ zegt Carrie luchtig.

Ik zie dat Sasha met de seconde meer paranoïde wordt. Het zijn niet alleen de beesten maar ook beestachtige mensen die haar niet zo zien zitten.

‘De welpjes helpen ons bij de promotie. We nemen ze mee naar markten om mensen over te halen ons te bezoeken hopelijk een kat te adopteren of geld te geven.’

De twee katten zijn aan het vechten, en duikelen vrolijk grommend en miauwend over elkaar heen.

‘Ze hebben nu een leeftijd bereikt waarop ze lastig beginnen te worden. En met het koelere weer worden ze nog onstuimiger.’

‘Kun je ze nog aan?’ vraag ik.

‘Nou, ze beginnen te bijten. Zij denken dat het leuk is om op je been te kauwen!’

Au!

Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Ty zichzelf binnenlaat in het afgesloten gedeelte, waarschijnlijk voor een extra therapiesessie met Oliver.

‘Is Ty met grote katten opgegroeid?’ vraag ik nieuwsgierig.

‘Niet echt. Hij werd pas dierentrainer toen hij achtentwintig was. Daarvoor was hij acteur.’

‘Ty was acteur?’ Mijn ogen worden groot van ongeloof. Ik kan me niet voorstellen dat hij op de set aanwijzingen kon opvolgen.

‘Maar hij praat niet graag over die periode in zijn leven.’

Ha, dat is goed om te weten. Ik laad de munitie, klaar voor de volgende keer dat hij Sasha besluit aan te vallen.

We zijn de hele middag druk in de weer met het wieden van onkruid en opruimen van de woestenij en het oefenen van de kattennamen.

‘Ik vraag me af hoe groot Cassidy en Kid zullen zijn wanneer dit klaar is,’ vraagt Sasha zich af, terwijl ze haar rug strekt. ‘Zou het niet geweldig zijn als het aan het eind van de week gewoon klaar is?’

‘Daarmee zouden we Ty behoorlijk te pakken hebben.’

‘Niet waar?’ Sasha begint even te glimmen en krijgt een vastberaden blik in haar ogen. ‘Er moet iets zijn wat wij kunnen doen.’

‘Ik zou niet weten wat. We kennen hier niemand. Misschien moeten we tijdens het eten even navragen hoe ver ze al zijn?’

‘Goed idee!’ knikt Sasha. ‘Dan kunnen we een plan bedenken!’

Hoewel Carrie honderduit praat over Paradise Park – of over hoe zij het voor zich ziet – wordt duidelijk dat ze nu niet eens genoeg geld hebben om ook maar één bamboescheut te kopen. Ty zegt amper iets tijdens het avondeten en excuseert zich direct nadat hij zijn vla met perzik heeft opgegeten. ‘Ik ben vanavond bij Stella,’ gromt hij.

Later, wanneer Sasha en ik naast elkaar in onze slaapzakken liggen, vraagt Sasha: ‘Er was toch geen kat die Stella heet?’

‘Ik weet het niet,’ mompel ik, terwijl ik mijn kussen opklop.

‘Denk je dat hij een vriendin heeft?’

Ik stop met kloppen. ‘Vind je hem nog steeds aardig dan?’

‘Nee,’ zegt ze pruilend.

Het is te donker om te kunnen zien of ze bloost, dus steek ik mijn hand uit en raak haar huid aan. Warm!

‘Sasha, wel!’

Ze kreunt en zegt dan: ‘Hij… hij heeft gewoon iets. De manier waarop hij met de katten omgaat.’

‘Maar het is zo’n mopperpot! En hij doet gemeen tegen je.’

Sasha geeft geen antwoord, maar mompelt wat in haar kussen en verzucht: ‘Natuurlijk heeft hij een vriendin.’

O ja, het is zo’n charmeur, denk ik bij mezelf. Het laatste wat ik wil is dat ze nog meer gekwetst wordt. Natuurlijk kan ik haar gevoel niet veranderen, maar tenzij Ty wat minder asociaal gaat doen, moet ik even met hem praten voor ik vertrek. Hij is misschien angstaanjagend, maar hij heeft er geen idee van hoe fel ik kan zijn als het om mijn vrienden gaat.

Ik kruip diep in mijn slaapzak. Mmmm. Dit is een goede voorbereiding op mijn kampeertochtje, dus dat zal niet te schokkend zijn. Ik denk dat ik het zelfs leuk ga vinden. Elliot en ik in een klein nylon tentje, waar we schaduwpoppen kunnen maken en elkaar wasbeerverhalen kunnen vertellen. Knus!

Ik probeer me voor te stellen hoe de anderen nu in bed liggen: Zoë in een met satijn bekleed boudoir, Elise vastgegespt in een ziekenhuisbed, of iets dergelijks. Dan brult er een leeuw. Wauw, dit is pas vakantie! Ik zou zelfs blij en tevreden zijn als ik Sasha niet zachtjes kon horen huilen.