23

‘Lieve hemel, kan het nog orgasmischer?’ vraag ik, terwijl ik mijn tanden zet in een appelcrêpe met frambozenpuree.’

‘Nou…’ Joel kijkt me speels aan.

Elliot staart nors naar de bodem van zijn koffiekopje.

Och arme, ik denk dat hij nog nooit heeft kennisgemaakt met Lara het Seksobject. Ik voel me wat ongemakkelijk door het enorm hoge sentimentaliteitsniveau van Joel, maar ik weet dat zijn overdadige geflirt deels een laatste wanhopige poging is om een jaloerse uitbarsting van Elliot te veroorzaken. Ik hoop op iets zoals: ‘Blijf bij mijn meisje vandaan! Ze zal nooit van jou zijn! Want ze houdt alleen van mij! Vanochtend werd ik wakker en realiseerde ik me dat mijn liefde hoger opstijgt dan de hoogste sequoia!’ Daar zou Maddie blij van worden.

In plaats daarvan zegt hij: ‘Heb jij tomatenketchup?’ en niet eens tegen mij.

Omdat de stiltes waarin Elliot iets zou moeten zeggen ongebruikt blijven, besluit Joel ze maar in te vullen.

‘Denk je dat je het nog een keer gaat doen, engeltje? Je weet wel, je overgeven aan de Wilde Natuur?’

Ik denk even na. Omdat ik niet heb gekampeerd en ook geen lange bergwandeltocht heb gemaakt, voelt het een beetje alsof ik de Disneyversie van de wilde natuur heb beleefd; ik ben in alle attracties geweest, maar heb verder de meeste tijd doorgebracht in de souvenirwinkel, in plaats van dat ik de takjes onder mijn voeten heb horen knappen.

‘Ik denk dat als ik het nog een keer zou doen, ik langer zou moeten blijven,’ besluit ik. ‘Om mezelf de kans te geven de verveling voorbij te gaan en me over te leveren aan sereniteit.’

‘Is dat een ja?’ vraagt hij.

‘Nou, ik denk niet dat ik een gewoonte van deze frisse lucht maak, maar het heeft zeker een hernieuwde aantrekkingskracht gekregen!’ Ik probeer een glimlach los te peuteren bij Elliot. Geen succes.

Joel buigt zich naar me toe. ‘Ik dacht alleen, ik zou je graag meenemen naar Lake Tahoe. We kunnen dan zo’n gezellig hutje huren aan het water, en dan naakt zwemmen in het maanlicht…’

De dromerige blik op mijn gezicht is gemeend. Deze man is de belofte van een ander leven. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn om een relatie te hebben met iemand als hem, maar op de een of andere manier lijkt zelfs de fantasie buiten bereik. Hij is zo dichtbij, maar ik heb het gevoel dat hij elk moment kan verdwijnen, zonder waarschuwing.

‘Wat zeg je ervan, schatteke?’ Joel streelt met zijn hand over mijn dijbeen.

‘Als er een patchwork quilt op het bed ligt en ze roomservice hebben, ga ik mee,’ zeg ik. Ik hoor gekletter van aardewerk wanneer Elliot zijn eggs florentine vermoordt.

‘Alles in orde?’

‘Ja hoor!’ briest hij.

‘Ziet er lekker uit.’ Ik prik mijn vork in zijn muffin met spinazie en ei.

‘De hollandaisesaus van Elise is lekkerder.’ Hij steekt zijn neus in de lucht.

Even glimlach ik om de naam van die duivelse vrouw. Als ik niet beter wist, zou ik zweren dat we beet hebben!

Nadat we een zak muffins hebben geregeld voor onderweg (en een klein zakje voor Elliot), lopen we via de buitengalerij naar de auto. Bij de derde hanging basket realiseer ik me dat Elliot met opzet achter ons blijft lopen. Bij de vierde loop ik ook langzamer en steek ik mijn arm in de zijne, wetend dat dit de laatste paar stappen zijn die we samen zullen nemen. Bij de vijfde heeft Joel me opgetild en rent hij met me naar de parkeerkiosk.

‘De zwarte Cherokee graag,’ zegt hij, terwijl hij wijst naar het parkeerterrein erachter, waar we zijn jeep zien staan.

‘We hebben ietwat vertraging, meneer. Als u even hier kunt wachten?’

‘Ik haal hem zelf wel, geen probleem,’ zegt hij tegen de parkeerbediende. In ruil voor de sleutel geeft hij hem een bankbiljet en dan zet hij me neer. ‘Blijf hier, ik kom er zo aan.’

Elliot ziet Joel wegsprinten en mompelt: ‘Ik loop onderweg even een marathon…’ om me dan terzijde te nemen, uit het gehoor van de andere gasten die op hun auto wachten. ‘Lara, ik moet met je praten.’

Is Lake Tahoe toch de laatste druppel geweest? Het leek wel zeer te doen.

‘Het gaat over Elise.’

Ik trek een scheef gezicht. Ik had net zo’n goed humeur!

‘Als je een berichtje voor haar hebt, waarom schrijf je het dan niet even op?’ stel ik voor, terwijl ik een prachtig beeld van me zie van Elise die verzuipt in een vat hollandaisesaus. Ik ga echt geen liefdesgedicht opdragen.

‘Gewoon… ik vraag me af of je me kunt laten weten hoe het met haar gaat…’

‘Dat kun je haar zelf ook vragen over twee dagen,’ onderbreek ik. ‘Ik heb de magische telefoon, weet je nog? Zodra ik er ben, kun je met haar praten.’

‘Nee! Ik bedoel… Ik vroeg me af of je een beetje kunt nagaan hoe de vlag erbij hangt. Hoe ze over ons denkt… over de bruiloft en zo.’

‘Ben je bang dat ze zich heeft bedacht?’

Elliot kijkt opzij.

‘Wat is er?’ Ik frons mijn wenkbrauwen.

Hij zwijgt, weet duidelijk niet hoe hij het moet zeggen. Als hij me weer aankijkt, gooit hij het over een andere boeg: ‘Jij en Joel lijken het goed met elkaar te kunnen vinden.’

‘Zeker,’ straal ik.

‘Als ik jou en hem zie…’

Mijn glimlach zakt weg. ‘Ja?’

‘Dan realiseer ik me…’ Elliot pauzeert, zoekt mijn ogen. ‘Ik kijk naar jou en…’

Ik trek mijn wenkbrauwen op om hem aan te moedigen. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar van binnen zing ik: je bent jaloers! Zeg nou dat je jaloers bent!

‘Ik ben jaloers,’ geeft hij toe.

O, mijn god! Mijn mond valt open. Hier gaan we!

‘Ik wil wat jij hebt,’ zegt hij.

Hmm. Ik wil wat jij hebt. Niet, ik wil jou. We zijn er bijna, maar…

‘Jij wilt wat ik heb?’ herhaal ik, als een vraag om meer uitleg.

‘Jullie tweeën lijken zoveel plezier te hebben.’ Ik wil de projectie van Joel en mijzelf als een Brad & Jen-achtig in de hemel gesloten huwelijk niet te veel overdrijven, dus zeg ik: ‘Ach, zo is het in het begin toch altijd? Jij en Elise waren vast…’

‘Zo was het bij ons nooit. Het was op andere vlakken geweldig…’

‘Nou dan!’ val ik in. Ik ben veel te zenuwachtig.

Een toeter die al een paar tellen aan het toeteren is, krijgt nu bijval van een stem: ‘Lara! Hie-ier!’

Het is Joel, en hij wenkt naar me. Hij zwaait met zijn armen om aan te geven dat hij niet bij de ingang kan komen omdat er allemaal auto’s in de weg staan.

‘Momentje.’ Ik steek mijn vinger op naar Elliot om even te wachten en ren naar Joel.

‘Jemig!’ hijg ik, terwijl ik door het raam naar binnen hang. ‘Hij heeft net opgebiecht dat hij jaloers is!’

Joels gezicht klaart op. ‘Zei hij dat hij jou wilde?’

‘Nee,’ geef ik toe. ‘Maar hij wil wat ik heb. Met jou.’

‘Hij wil mij?’

‘Nee,’ schimp ik. ‘Hij wil leuke dingen.’

‘Hij wil leuke dingen. Maar niet met jou.’ Joel herhaalt het zoals het klinkt.

‘Ach, hij zei niet specifiek met mij, maar…’

‘Stap dan als de sodemieter in,’ commandeert Joel.

‘Maar…,’ protesteer ik.

‘Kom nou, hij staat duidelijk op het punt een soort openbaring te krijgen over zijn relatie met Elise. Misschien komt het doordat hij ons samen ziet, doordat hij even niet bij haar is, misschien komt het door de pruimen die vanochtend bij het ontbijt heeft gegeten. Hoe dan ook, geweldig! Eindelijk! Maar als je nu bij hem blijft en hem door zijn gevoelens praat, dan is het over. Dan ben jij mevrouw de hulpverlener, het luisterend oor, de gewillige schouder, goeie ouwe Lara. Snap je?’

Ik draai me om en kijk naar Elliot, die volledig ontredderd achter is gebleven en eruitziet alsof hij probeert met zijn geestesoog al die knopen in zijn maag te ontwarren.

‘Weet je het zeker? Ik denk alleen dat ik er voor hem moet zijn als hij het moeilijk heeft,’ zeg ik bezorgd.

‘Ik dacht dat je een afspraak had met Zoë,’ zegt Joel.

‘Jawel, maar…’

Joel pakt mijn kin in zijn handen, zodat hij diep in mijn ogen kan kijken. ‘Als je nu bij hem blijft, moet je aanhoren hoe hij elke fase van hun relatie op een vergrootglas legt. En het gaat alleen maar over haar, niet over jou.’

Daar heb ik geen zin in. Joel heeft gelijk.

‘Klinkt dat gezellig?’ vraagt Joel.

‘Nee,’ geef ik toe, terwijl ik met het slot van de deur speel. De vorm doet me denken aan de pinnetjes die je bij de miniversie van Mastermind krijgt.

‘Lara.’ Joel klikt met zijn vingers, als een hypnotiseur die zijn patiënt probeert te wekken. ‘Je hart doet al tien jaar lang zeer, het is niet erg om hem even een paar dagen te laten lijden.’

Ik zucht. ‘Oké. Ik neem even afscheid.’

‘Grote meid. Een snelle peptalk, een kus op zijn wang en weg zijn we.’

Ik loop terug naar Elliot, terwijl ik tegen mezelf blijf zeggen dat ik gedisciplineerd en beheerst moet blijven. Uit het licht blijven. Geen gejank, geen geknuffel, niet aan de verleiding toegeven om tien jaar van opgekropte liefde en toewijding eruit te gooien.

‘Elliot. Ik vind het vreselijk je zo te moeten achterlaten,’ begin ik.

‘Ik weet dat je moet. Ik wilde je niet laten schrikken, maar ik heb er de hele nacht over liggen nadenken, en we hebben nog niet echt de kans gehad om te praten.’

Ik probeer het schuldgevoel dat op me afstormt te ontwijken, maar geef toch toe. ‘Het spijt me dat Joel er de hele tijd was.’

‘Dat is prima. Je hebt wel wat, eh, romantiek verdiend. Ik…,’ hij zucht, ‘mis je gewoon.’ Hij haalt gepijnigd zijn schouders op.

Ik houd mijn hoofd schuin en kijk hem vragend aan.

‘Je bent altijd mijn nummer één geweest en nu heb ik plotseling het gevoel dat ik je kwijtraak,’ fluistert hij, terwijl hij met zijn schoen over de grond schraapt.

Mijn hart wil niets liever dan hem opeten en ik geef toe: ‘Ik heb je ook gemist, Elliot, sinds je met Elise bent.’

Hij kijkt me in mijn ogen en knikt dat hij het begrijpt. ‘Ik lag er gisteravond aan te denken. Ik realiseer me nu pas hoe vreselijk dat voor je moet zijn geweest.’

O, waarom praten we daar nu pas over, nu we nog maar een paar seconden samen hebben? Joel drukt hard een paar keer op de toeter, alsof hij voelt dat ik even een zwak moment heb.

‘Ik moet gaan,’ zeg ik, mezelf dwingend weer praktisch te denken, terwijl ik hem alleen maar wil omhelzen en troosten en samen wil zwelgen in onze hernieuwde empathie. ‘Dus. Elise. Je wilt dat ik ga kijken hoe het met haar gaat?’

Hij knikt. ‘Sinds we elkaar kennen, hebben we nooit echt tijd apart gehad. Ik wil gewoon weten…’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’

Arme Elliot, hij ziet er enorm verward en tegelijkertijd terneergeslagen uit.

‘Kijk, ik weet zeker dat het nu niet zo voelt en ja, ik zeg het ook om mezelf beter te voelen nu ik jou hier zo achterlaat, maar nog een paar nachtjes hier, om even uit te rusten en je longen te vullen met die heerlijke buitenlucht, kan echt helpen om er zelf achter te komen wat jij nu eigenlijk wilt.’

Hij knikt.

‘En denk niet aan relaties!’ voeg ik toe. ‘Denk aan wat je gelukkig maakt.’

Ik dus.

‘Oké.’

‘En als je door al dat gedenk helemaal gek wordt, weet ik zeker dat Elise je een uitstekende therapeut kan aanbevelen!’ zeg ik plagend, in de hoop een reactie te krijgen.

Hij geeft me een aai over mijn hoofd. De oude Elliot is er bijna. ‘Het komt wel goed met mij,’ zegt hij met een geforceerde glimlach.

‘Echt?’

‘Zou ik tegen je liegen?’

Ik grinnik, en zou willen dat ik met een kus al zijn zorgen zou kunnen laten verdwijnen.

‘Ik krijg het wel voor elkaar,’ zegt hij.

‘Daar twijfel ik niet aan,’ zeg ik. Ik geef hem een knuffel als afscheid, en moet mijn best doen hem niet fijn te knijpen.

Terwijl ik me omdraai om weg te lopen, vraagt hij: ‘En hoe zit het met jou en Joel?’

Als ik eerlijk zou zijn, zou ik zeggen: ‘Ik heb een voorgevoel dat ik hem na vandaag nooit meer ga zien!’ maar ik begin te leren om wat vaker mijn mond te houden en zeg dus: ‘Ik denk dat we elkaar blijven zien totdat een van ons een beter aanbod krijgt.’

Elliot glimlacht. ‘Nou ja, veel succes dan.’

‘Jij ook.’

Dit is gestoord. Ik zie hem over drie dagen weer. Waarom is het zo moeilijk?

Dan, terwijl ik me zo draai dat Joel niets kan zien, buig ik me naar Elliot toe en geef ik hem de meest liefdevolle kus op zijn lippen.

Hij kijkt bijna verrast.

‘Dankje,’ zucht hij.

Ik voel mezelf smelten wanneer hij me warm aankijkt. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik durf niets te zeggen. In plaats daarvan mompel ik wat en ren ik naar de auto.

Joel heeft gelijk. Elliot moet het zelf uitzoeken. Dit keer laat ik hem de ruimte, geef ik zijn gevoelens de ruimte. Ik kijk niet achterom. Ik. Kijk. Niet. Achterom.