29

‘VERRASSING!’

Ik voel een horde mensen achter me, draai me om en zie Helen, Sasha en, ugh!, Elise tegen elkaar aanbotsen terwijl ze op me af rennen.

‘Ik heb je de verkeerde sleutel gegeven!’ zegt Zoë verontschuldigend, die als laatste binnenkomt.

‘We zaten in de andere kamer op je te wachten!’ hijgt Sasha, terwijl ze naast me op de grond zakt om me een verjaardagsknuffel te geven.

‘Elise, waarom heb je me niet wakker gemaakt?’ Elliot strekt zich uit en wrijft in zijn ogen.

‘Je zag er zo vredig uit!’ glimt ze.

‘Ik wilde ook meedoen aan de verrassing,’ klaagt hij.

Geloof me, jij was de verrassing! denk ik bij mezelf.

‘Nou, gefeliciteerd, Lara!’ Hij steekt een arm uit en trekt mijn hoofd naar zich toe. Mijn lippen raken de zijne – zacht, warm, slaperig – twee seconden proef ik even van wat had kunnen zijn en bijna was. Ik krijg de kriebels als ik me bedenk wat er was gebeurd als de meiden een minuut later binnen waren genomen, terwijl ik een slapende Elliot aan het zoenen was. Elise zou hysterisch zijn geworden, en Elliot ook, trouwens. Ik heb het me allemaal maar ingebeeld. Alsof hij zich zo aan mij zou aanbieden. Wat had ik dan gedacht?

Terwijl Helen en Zoë op het bed springen, ligt Elise te knuffelen met Elliot. Ik kan het amper aanzien. Het enige goede nieuws is dat ze per ongeluk de laken van hem af heeft getrokken en ik zijn lijf tot aan zijn donzige buik kan bekijken.

‘Wiens briljante idee was dit?’ vraag ik brutaal, in een poging mijn eerdere enthousiasme weer te hervinden.

Iedereen kijkt naar Elliot.

‘Ik herinnerde me de naam nog van het hotel. Helen heeft de rest geregeld,’ zegt hij schouderophalend.

Het liegen en bedriegen was allemaal Zoës idee,’ voegt Helen nog toe.

Zoë grinnikt. ‘Ik was briljant!’

‘Nou, dank jullie wel. Ik kan niet geloven dat we hier allemaal zijn!’

Elise kruipt nog dichter tegen Elliot aan. Ik moet hier weg.

‘Wanneer krijg ik mijn kamer te zien?’

‘Nu!’ Zoë springt op. ‘Kom mee, iedereen!’

‘Wij komen zo,’ zegt Elise lijzig. ‘Wij moeten eerst wat dingen doen.’

Elliot ziet er veel te vermoeid uit voor wat zij in gedachten heeft. Hij geeuwt: ‘Hoe laat gaan we eten?’

Zoë kijkt me aan alsof ze wil zegen: kijk, hij is meer geïnteresseerd in zijn maag dan haar.

‘Ik heb een tafel in de Gold Rush-eetzaal geboekt voor acht uur,’ zegt helen. ‘Zien we jullie daar?’

‘Zeker!’ knikt Elliot. ‘Dit keer ons allebei.’

Ik denk dat hij het liever had zoals in La Valencia.

Terwijl ik de deur van de Jungle Rock-kamer achter me dichttrek, bedenk ik me dat het eigenlijk Sasha had moeten zijn die ons uitzwaaide met een speer.

‘Hoe ziet jouw kamer eruit, Sash?’

‘Vraag maar niks!’ zegt ze grijnzend. ‘Ik deel met Zoë, zij heeft gekozen.’

‘Waarom krijg ik het idee dat jij voor de pornokamer hebt gekozen?’ zeg ik, terwijl ik Zoë een por geef.

‘Je zit er niet ver vandaan,’ zucht Sasha.

‘Wat?’ Sinds wanneer wordt kitsch gecensureerd?

‘Wil je hem zien? Hier is hij,’ zegt Sasha, terwijl ze de sleutel omhoog houdt.

‘O ja! Ik heb alleen nog maar de foto’s op internet gezien. Laten we even kijken!’ Zoë kan niet wachten.

‘De Tack Room?’ lees ik op het bordje op de deur. ‘Als in tacky? Een tikje ordinair?’

‘Of als in tuig voor paarden?’ stelt Helen voor.

‘Nou, zweepjes passen er zeker bij,’ mompelt Sasha terwijl ze de deur open duwt en we worden verwelkomd door kamer met rode wanden, rode deuren, rode vloerbedekking, een rode bank en rode leren beddenspreien. Felrood rood. Geen grapje.

‘Deze hebben ze niet bij Laura Ashley gehaald,’ kir ik, terwijl ik over een rode dierenhuid streel.

‘Welkom in het Pooierparadijs!’ Sasha strijkt met haar vingers over de bronzen siernagels die in twee rijen tegen de muur zijn bevestigd.

‘Er zit gedraaid touw aan de voorkant van de kledingkast; wel erg bondage vind ik,’ zegt Helen bezorgd.

‘Ik ga Sasha vanavond met haar eigen haar vastbinden aan het bed!’ joelt Zoë, terwijl ze Sashas basketbalpetje af probeert te slaan.

Sasha doet een sprong achteruit alsof ze net is geëlektrocuteerd.

‘Gaat het?’ vraag ik, terwijl ik op haar toe stap, heel voorzichtig, alsof ze een schrikachtig hertje is.

‘Ik wilde er geen probleem van maken. Het gaat vandaag om jou, Lara.’ Ze doet nog een stap achteruit.

‘Een probleem van wat? Mis ik iets?’

‘Nee, maar ik wel!’ Sasha zucht diep en doet dan haar pet en katoenen bandana af. Er komt geen haar onder vandaan rollen.

Samen met Helen en Zoë neem ik zo’n diepe hap lucht dat de kamer bijna vacuüm wordt gezogen.

‘Je haar!’

‘Waar is het?’

‘Heb je een ongeluk gehad?’

Sasha schudt haar hoofd. Er ruist niets. Het enige wat we nog zien zijn wat kleine krulletjes bij haar oren. ‘Wat vinden jullie ervan?’

Helen steekt haar hand uit en veegt over Sasha’s hoofd alsof ze zo weer een bos tevoorschijn kan toveren. ‘Erg Charlize Theron.’

‘Je hebt het voor Ty gedaan, hè?’ denk ik hardop. ‘Om jezelf minder aantrekkelijk te maken?’

Zoë kijkt verward.

‘Nee, echt niet,’ verzekert Sasha mij. ‘Ik heb het voor Oliver gedaan. En voor mij.’

‘Wie is Oliver?’ Zoë veert op. ‘Is hij aantrekkelijk?’

‘Oliver is een bergleeuw.’

‘En wanneer ga je uitleggen hoe het precies zit?’ vraagt Zoë fronsend.

‘Ik weet dat ik hem nog maar een paar dagen ken, maar ik ben volgens mij verliefd?’ zucht Sasha.

‘Op een leeuw?’ controleert Zoë.

Sasha knikt.

‘En Ty dan?’ vraag ik.

‘Niks zeggen… Ty is een tijger?’ Zoë probeert ook mee te doen.

‘Nee, hij is de man die zo gemeen deed tegen Sasha,’ zegt Helen.

‘Die rotzak, wacht maar tot ik hem in mijn vingers krijg!’ gromt Zoë.

‘Heb je hem nou al gekust?’ Ik wil zo graag dat het antwoord ja is.

‘De jongen gekust die ze zo haat? Wat gebeurt hier?’ zegt Zoë gepikeerd.

Sasha begint weer bij het begin, en legt eerst uit hoe Oliver totaal doordraaide wanneer hij haar lange haar zag (daarom het haar eraf) en hoe de ooit zo vijandige Ty nu helemaal verliefd op haar is. En zij, ook, verliefd op hem. Dan beantwoordt ze mijn vraag: nee, ze hebben nog niet gezoend. Ze zijn nog bezig elkaar beter te leren vertrouwen; zij moet weten dat hij niet weer agressief en gemeen gaat reageren, en hij moet zijn angst leren overwinnen dat zij een diva in vermomming is.

‘Maar ik voorspel veel goeds,’ zegt ze verlegen glimlachend.

‘Oké, maar wacht niet te lang,’ waarschuwt Zoë. ‘Als je teruggaat, hebben jullie nog maar één nacht samen.’

Sasha kijkt terneergeslagen. Het lijkt alsof ze haar plekje gevonden heeft bij Tiger Tiger, en als ik haar zo zie, is ze doodsbang om weer terug te moeten naar het leven dat ze hiervoor had.

Helen pakt haar hand beet. ‘Vertrouw de California Club,’ zegt ze teleurstellend. ‘Aan het eind van de week is je wens uitgekomen.’

Sasha kijkt wat beduusd. ‘Maar mijn wens is al uitgekomen. Ik bedoel, ik heb ergens een plek gevonden waar uiterlijk niet uitmaakt.’

‘Je echte wens,’ fluistert Helen.

Sasha kijkt haar met grote ogen aan. Mijn hart maakt tegelijkertijd een snoekduik. Kan de California Club echt de onzichtbare inkt lezen achter wat we op het papiertje hadden geschreven?

‘Je bedoelt dat de wens die ze laten uitkomen niet per se de wens hoeft te zijn die we opschreven?’ Ik wil even wat duidelijkheid. Is er nog een kans voor mij en Elliot?

Helen glimlacht mysterieus. ‘Wat je hebt opgeschreven, is slechts een uitgangspunt.’

‘Kom nou, Gypsy Rose Lee, vertel!’ plaagt Zoë.

Helen gaat naast Zoë zitten, legt een hand tegen haar wang, sluit haar ogen en zegt: ‘Ik zie een man met een grote penis in je recente verleden…’

‘Wie heeft jou verteld…!’ Zoë springt achteruit.

‘Schuldig!’ Ik steek mijn hand op. Ik moest het aan iemand vertellen en de anderen waren allemaal druk bezig toen ik ze onderweg naar Union Station probeerde te bellen.

‘Iets wat ik zou moeten weten?’ Sasha trekt een wenkbrauw op.

Als Zoë haar verhaal over Eddie Powers heeft verteld, vraagt Sasha mij hoe het met Joel staat. Na mijn bijna-zoen met Elliot wil ik niets liever dan troost zoeken in Joels armen, maar ik leg uit dat ik hem tussen mijn vingers door heb laten glippen. Ik begin bijna paranoïde te denken dat hij opzettelijk zomaar is verdwenen, om nooit weer in mijn leven terug te komen, wanneer Zoë vraagt hoe het met Helens liefdesleven is.

‘Dus, waar is Reuben vanavond?’

‘O, eh, hij is thuis, of niet, ik weet het niet. Aan het surfen, denk ik. Wie weet!’ Ze lacht even wat onnatuurlijk.

‘Wat is beter, surfen of seks?’ vraagt Zoë.

‘Reuben zegt dat als je denkt dat surfen beter is dan seks, je iets niet goed doet!’

‘Maar wat zeg jij?’

‘Seks met een surfer is het allerbeste!’ lacht ze.

‘Echt?’ Het is het ene type man waar Zoë het nog niet mee heeft geprobeerd, en ze vraagt zich duidelijk af of ze iets mist.

‘Nou ja, niet elke surfer. Reuben.’ Haar ogen beginnen te glimmen. ‘Hij is de Ware, zeker weten.’

We zuchten allemaal sentimenteel – ‘wat heerlijk als dromen uitkomen’ – maar dan gaat Helen staan en vraagt ze: ‘Klaar om je kamer te bekijken?’

‘Wat dacht je? Waar is hij?’ vraag ik, terwijl ik mezelf van het glimmende beddensprei lostrek.

‘Aan de andere kant, op de derde verdieping.’ Helen wijst vooruit. ‘Je deelt de kamer met mij, als je dat niet erg vindt.’

‘Natuurlijk niet.’ Hè, nou krijg ik niet de kans om huilend op mijn bed te vallen om de teleurstelling over Elliot te verwerken. ‘Is er een minibar?’ vraag ik zo kalm mogelijk.

We volgen Helen een wenteltrap op naar boven, waarvan de treden met groen tapijt zijn bekleed voor de onmisbare kunstgraslook, maar dan zonder het gevaar van grazend wild.

‘Nog een verdieping,’ roept ze wanneer Zoë en ik op de tweede verdieping even op adem moeten komen.

Nog een wenteltrap verder doet ze een stap achteruit om mij de sleutel in het slot te laten steken.

‘Carin,’ lees ik op de met de hand beschilderde plaquette van drijfhout.

‘Blijkbaar is dat Zwitsers voor genegenheid,’ vertelt Helen.

Ik doe de deur open.

Net als de Tack Room een rode aanslag op de zintuigen was, is het hier alsof we een bubblegumdroom binnen stappen: ik heb nog nooit zo veel roze gezien! Ik kijkt omhoog naar het gewelfde dak waar de geverfde houten balken uitwaaieren als de tentstokken in een tipi, en zie een zware gepolitoerde gouden Cupido aan een bronzen ketting hangen met een zevenarmige kandelaar in zijn hand.

‘Stel je voor als die haak loslaat, dan word je vermorzeld in je eigen bed!’ rilt Zoë.

‘Maar wat een einde!’ Ik streel over de beddensprei – laag op laag prachtige rozen. Ik loop over het donkerroze tapijt en nestel mezelf in een van de twee hoge leren stoelen in de kleur van roze gesuikerde amandelen om alles vanuit een andere hoek te bekijken. Overal waar ik kijk, zie ik spiegels in elegante gouden lijsten en nog meer en nog meer roze. Roze fluwelen gordijnen (verbleekt tot een blozend lichtroze waar de zon erop scheen) en zelfs een roze leren ijsemmer. Hallo….

‘De champagne!’ bedenkt Sasha zich. Ik hoor geklots als ze de fles uit de emmer trekt. ‘Al het ijs is gesmolten!’

‘Maakt niet uit!’ Ik sta al naast haar met de glazen in de hand.

‘Ik ga nog wat halen.’

‘Eerste deze open!’ smeek ik.

Helen neemt het open, laat de kurk ploppen en vult vier glazen tot aan de rand.

‘Op Lara, op haar verjaardag! Dat dit het begin mag zijn van een jaar vol prachtige verrassingen!’

‘Op Lara!’ roepen de anderen in koor.

We nemen een slok, iets huiverend van de lauwwarme smaak.

‘Ik haal ijs.’ Sasha loopt naar de deur.

‘Ik kom mee, ik wil een cola uit de automaat.’ Helen loopt mee.

‘En, wat vind je van je kamer?’ Zoë draait een rondje, als een klein meisje in haar mooiste feestjurk.

‘Ongelooflijk!’ En dat vind ik echt. Mijn enige minpuntje is dat er geen Romeo in het bed ligt, gekleed in fluweel en brokaat, die poëzie voordraagt.

‘We hebben gestemd en besloten dat deze kamer het beste bij je zou passen. Een beetje gek, maar ook erg romantisch.’

Ik til een wenkbrauw op. Ik zou mijn huidige situatie amper romantisch durven noemen. Het voelt alsof ik Elliot opnieuw ben kwijtgeraakt. Terwijl mijn zelfmedelijden aan mijn traanbuisjes kietelt, wil mijn instinct ‘Laat die Cupido los!’ roepen.

‘Is dat nog een balkon?’ vraag ik, en ren ernaartoe. Ik had al gezien dat het eerste uitkeek op de snelweg. Het tweede biedt een panoramisch uitzicht op een bouwput waar tientallen graafmachines aan de voet van een berghelling knus tegen elkaar aan staan. Niet echt pittoresk, maar de fantasie bevindt zich dan ook binnen.

‘Dat was het balkon waar ze zich hadden verstopt,’ zegt Zoë. ‘Toen ik binnenkwam, sprongen ze tevoorschijn, denkend dat ik jou was! En dat terwijl jij…’

Ik neem een diep hap frisse lucht.

Zoë pakt de champagne en vult wat onhandig mijn glas bij.

Zachter pratend vraagt ze: ‘Dacht je even dat hij in dat bed op jou lag te wachten?’

Ze zoekt naar de waarheid in mijn gezicht.

‘Eventjes,’ geef ik toe. Ik kan haar niet in de ogen kijken.

‘Ik heb zo hard gewenst dat hij verliefd op jou zou worden!’ zegt Zoë gekweld.

‘Ik weet het,’ glimlach ik, geroerd door haar steun, maar vastbesloten om vanavond niet in zelfmedelijden te zwelgen. Hoe kan ik nou klagen als ik mijn eigen roze kasteel heb om in te spelen?

Maar dan slaat Zoë een troostende arm om me heen en leunt ze haar wang tegen mijn schouder en brokkelt mijn muurtje af.

‘Waarom kan ik hem niet laten gaan?’ verzucht ik. ‘Zelfs na Joel, die echt goddelijk is?’

‘Omdat je van hem houdt. Volgende vraag.’

Ik glimlach even en zucht weer. ‘Zou ik hem moeten laten gaan? Is het tijd?’

‘Nog niet. Geef het in elk geval tot eind deze week. Je hebt gehoord wat Helen tegen Sasha zei: geheime wensen kunnen ook uitkomen.’

‘Denk je echt dat er een kans is? Ik bedoel, eerlijk, realistisch?’

‘Er klopt zeker iets niet tussen hem en Elise en misschien ziet hij het licht zodra hij weet wat dat iets is.’

‘Denk je dat het met hen bergafwaarts gaat?’ Eindelijk iemand die net zo denkt als ik.

‘Op het strand van La Jolla waren wat scheurtjes te zien, je zei dat hij in Yosemite twijfelde en na vanavond, geloof me, dan zijn het geen scheurtjes meer maar brede spleten.’

‘Wat?’ Ik verslik me bijna om Zoës doorgetrokken metafoor.

‘Is dat het verkeerde woord?’ vraagt ze fronsend. ‘Spleten?’

‘Nee, het bestaat, dat maakt het juist zo grappig.’

Zoë kijkt trots, ondanks mijn sarcastische opmerking, en legt dan verder uit hoe zij het ziet: ‘Ik denk dat als we allemaal weer bij elkaar zijn, Elliot zich zal realiseren hoe fout hij zit met Elise.’

‘Misschien…’ geef ik toe.

‘Weet je, zelfs al geloof je niet honderd procent in de California Club, je moet wel geloven in de kracht van de Madonna Inn! Dit ben jij, hier hoor jij thuis, terwijl de gekroonde prinses van Marks & Spencer zich hier thuis voelt als een boer in de stad, dus dat werkt in haar nadeel.’ Zoë werpt me een guitige blik toe. ‘En jij hebt al je vrienden bij je!’

‘En ik ben jarig!’ zeg ik enthousiast.

‘Precies. Jij kunt niet verliezen. Vandaag gaat er iets gebeuren, ik beloof het.’

‘Hoe weet je dat zo zeker?’ probeer ik nog een keer om mijn onzekerheid weg te laten nemen.

Zoë loopt naar de achtermuur en haalt een boek tevoorschijn dat zo dik en zwaar is als een stoeptegel.

‘Wat is dat?’ kreun ik.

‘Je verjaardagscadeau! Het is een koffietafelboek over de Madonna Inn.’

‘Waar is de betonnen koffietafel waar ik hem op kan leggen?’

Zoë negeert me. ‘Van ons allemaal. Ik heb mijn naam er nog niet in geschreven, maar Elliot wel. Lezen!’

Hé, mooie jarige Jet! GEFELICITEERD met je 30e verjaardag!

Ik zou je zeggen dat je een wens mag doen, maar ik denk dat we dat al hebben gehad!!

Eigenlijk, La, mag je zo veel wensen doen als je wilt. Eén voor elke cupido in dit hotel! Je verdient het dat al je dromen dit jaar uitkomen, dat is mijn wens voor jou! (En als wij het allebei wensen, wie in het universum houdt ons dan nog tegen?)

Hou van je, Elliot

Ik kijk op naar Zoë. Het is zo lief, een opdracht vol steunende en stimulerende woorden, maar ik heb haar vertaling nodig om de boodschap te bevestigen.

‘Hou van je.’ Ze prikt met haar vinger in de pagina.

‘Maar dat zeg je zo gewoon, als vrienden…’

‘Bekijk het eens van een andere kant. Het enige wat er mist is het woordje “ik”!’

Ik til een wenkbrauw op.

‘Een klein lullig woordje,’ herhaalt Zoë.

Ik begin te lachen. Ik ga vanavond genieten, wat er ook gebeurt.