19

‘En, wat is er gebeurd?’ Ik heb Zoë de volgende ochtend aan de telefoon.

‘Nou, uiteindelijk nodigde Joel ons allebei uit om te blijven slapen: “Er is voldoende ruimte, twee grote bedden. Jullie vinden het niet erg om samen een bed te delen, toch? Als oude vrienden?”’

Zoë hapt naar adem. ‘Wat zei je toen?’

‘“Prima!” Ik was toen al behoorlijk ver heen.’

‘En Elliot?’

Ik zucht. ‘Hij zei alleen maar: “Ik moet terug naar Kamp Norton, maar Lara, blijf jij maar!”’

‘O nee!’

‘Hij zei zelfs: “Hou je vooral niet in!”’

‘Neeeeeeee!’

‘Ik weet het! Ze proberen me allebei aan de ander te koppelen!’

Alsof ik daarvoor de energie had gehad; ik zakte in het half uur daarvoor al regelmatig even weg en wilde eigenlijk alleen maar onder de dekens kruipen en slapen. Het werd een kwestie van ‘als de dichtstbijzijnde de schoonste, zachtste, comfortabelste is, prima.’ En terwijl de jongens verder discussieerden over de wegen in Yosemite, strompelde ik naar het dichtstbijzijnde bed, sloeg de dekens op, en trok een laken over mijn hoofd. Ik herinner me volgens mij nog dat Joel voorstelde een bijzetbed te laten brengen en samen te ontbijten, maar meer niet.

‘Het laatste wat ik tegen Elliot zei was “Wafels!”’ zeg ik tegen Zoë.

‘En is het gelukt?’

‘Ik heb nog niet ontbeten…’

‘Nee!’ gilt Zoë. ‘Is het nog gelukt met Joel?’

‘Tenzij hij erg zachte handen heeft en ik plotseling een diepe slaper ben geworden, nee.’

‘Och, Lara!’

‘O, hou op!’

‘Wat een gemiste kans, twee mannen en helemaal niks?’ tut Zoë.

Ik wil niet verder praten over mijn mislukkingen, dus verander ik snel van onderwerp. ‘Trouwens, Joel heeft Boris’ jurk gisteravond laten stomen, en zodra ik hem weer terug heb, stuur ik hem met een koerier weer terug.’

‘Je kunt hem net zo goed meenemen als je weer bij me komt. Dat scheelt maar een paar uur.’

‘Weet je het zeker?’

‘O ja, Boris reageerde als een echte schat toen ik er kwam. Hij is zelfs van mening dat hij mij iets schuldig is; we raakten aan de praat en hij vertelde me over zijn kleinzoon en de problemen die jij op school had en toen stelde ik hem wat specifiekere vragen, omdat ik dacht dat hij misschien wel dyspraxie kon hebben. Zijn familie dacht dat hij hyperactief was, omdat hij nooit stil kon zitten en wilde hem nooit door een arts laten onderzoeken, omdat ze bang waren voor wat hij zou zeggen. Boris belde direct zijn dochter en ik liet mijn kantoor informatie doorfaxen en nu zijn ze erg blij dat ze eindelijk een oorzaak hebben gevonden voor zijn problemen.’

‘Wauw! Zuster Harriott, wat geweldig! Wat bracht je op het spoor?’

‘Kleine dingetjes, zoals dat nog steeds niet duidelijk is of hij links- of rechtshandig is, niet graag nieuwe kleren draagt, defensief reageert als hij wordt aangeraakt, vaak zijn drinken omstoot… symptomen die je vaak ziet,’ zegt Zoë luchtig. ‘En toen ik vertelde dat statistisch gezien in elke klas een kind zit dat hier last van heeft, voelden ze zich veel minder eenzaam.’

‘Goed gedaan zeg!’

‘Het voelde geweldig om te kunnen helpen, moet ik toegeven. In het restaurant moet ik nog steeds wennen aan het feit dat mensen alleen maar met me communiceren omdat ik iets vanuit de keuken kom brengen!’

‘Hoe gaat het daar?’

‘Och, niet slecht. Todd is een schatje, maar hoe dichterbij de Oscaruitreiking komt, hoe verbitterder de meiden raken.’

‘Klinkt alsof ze een goede waarschuwing zijn,’ antwoord ik.

‘Dat zeker. Hoe dan ook, ik wilde je even laten weten dat ik morgen de ochtenddienst draai en dus rond één uur klaar ben.’

‘Waarom spreken we niet af bij je appartement, voor het geval ik wat later ben?’

‘Och. Tja. Als je dat wilt…’ Zoë klinkt onzeker.

‘Het is toch veel logischer?’

‘Ja. Eh… Ik geef je het adres.’

Ik schrijf het op.

‘Waar is dat precies?’

‘In een hele hippe buurt, je ziet het wel.’

‘Wat zijn je plannen voor vandaag?’ vraag ik.

‘Werken en dan neem ik de rondrit langs huizen van sterren in Beverly Hills, om eens te kijken hoe de andere helft leeft. En jij?’

‘Nou, als eerste staat er een tripje naar de winkel op mijn lijstje om nieuwe kleren te kopen. Mijn koffer is weer verdwenen.’

‘O nee! Wat draag je nu?’

‘Joel heeft me een T-shirt geleend en een joggingbroek die hij gewoonlijk draagt als hij gaat hardlopen.’

‘Is hij dat nu aan het doen?’

‘Denk het. Toen ik wakker werd, was hij al weg.’

‘Schoenen?’

‘De badslippers van het hotel tot ik in de winkel ben.’

‘Geweldig!’

‘Ik weet het,’ terwijl ik trots met mijn tenen wiebel. Mijn enige zorg nu is mijn gezicht. Ik heb het gevoel dat je eigenlijk geen make-up zou moeten dragen in de wilde natuur, dus heb ik het rustig aan gedaan met de oogschaduw en lippenstift, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik in een hinderlaag zal worden gelokt en wordt afgeschrobd met koolteerzeep.

‘Sneeuwt het nog?’

‘Ik durf nog niet te kijken.’

‘Wat ga je eigenlijk doen in dat natuurpark?’

‘Geen idee. Ik denk dat Elliot zijn eerste praatje over beren gaat houden. Verder laat ik het aan de jongens over.’

‘Luister eens naar jou en je driehoeksverhouding!’ Zoë lacht en wordt dan weer serieus. ‘Luister, verspil je kans niet. Je hebt alleen vanavond nog om het goed te doen.’

‘Wat is goed?’

‘Dat kan ik niet zeggen,’ mijmert Zoë. ‘Ik bedoel, Elliot is je ware liefde, maar Joel klinkt echt supersexy, en misschien krijg je niet weer zo’n kans.’

‘Dit kan mijn allerlaatste nacht ooit zijn met Elliot. Ik kan niet geloven dat hij echt gaat trouwen.’

‘Je weet wat ik zou doen.’

‘Ik kan niet met allebei het bed in duiken!’

‘Lara!’ Zoë klinkt verontwaardigd.

‘Wat?’

‘Zo’n meisje ben ik echt niet!’

‘Sorry.’

‘Maar je hebt wel een punt.’

‘Echt?’

‘Ik denk dat je ze even goed naast elkaar moet houden. Je moet ze minimaal allebei zoenen.’

‘Zoë. Ik probeer Elliot al tien jaar lang te zoenen en het is me maar één keer gelukt.’

‘Nou, dan wordt het tijd om het weer even te doen, gewoon om te controleren of je er nog steeds vlinders van krijgt.’

‘Maar hoe? Waarom denk je dat het vanavond anders wordt dan alle andere keren?’

‘Omdat het moet,’ zegt Zoë gewoon.

Haar woorden hebben effect. Dit is het. Dit is mijn kans.

Nadat ik afscheid heb genomen van Zoë, ga ik rechtop zitten in bed en staar ik de kamer in. Ik zeg wel dat ik het ga doen, de kans aangrijpen om alleen te zijn met Elliot en hem te vertellen wat ik voor hem voel. Als ik het nu niet doe, wanneer dan wel? Maar hoe begin ik? En gezien de hoeveelheid alcohol die ik nodig heb om wat moed te verzamelen, is het de vraag of ik de woorden er wel uit kan krijgen. Ik kan nog wel wat advies van Joel gebruiken. Hij lijkt veel over dit onderwerp te weten.

Intussen pleeg ik mijn tweede telefoontje van de dag, dit keer bel ik Sasha. Ze klinkt vrolijk, maar ik vermoed dat ze alleen maar zo doet om me niet bezorgd te maken.

‘Hoe gaat het met de oger?’ vraag ik.

‘Niks veranderd,’ verzucht ze. ‘Ik snap het niet. Hij is zo cool met iedereen, behalve met mij. En je hebt hem gezien met de welpjes.’ Haar stem wordt zachter.

‘Je bent toch niet nog steeds gek op hem?’ Ik zucht.

‘Ik heb nog steeds gevoelens voor de jongen die ik de eerste avond leerde kennen. Ik wacht nog steeds tot hij weer tevoorschijn komt.’

‘Heb je al geprobeerd om de stoppen te laten doorslaan?’

‘Ik heb eraan gedacht!’ lacht Sasha.

‘Dus, wat doen jullie ’s avonds? Het moet raar zijn, zo met zijn tweetjes.’

‘Nou, gisteravond heb ik gekookt en hij zat tijdens het eten een boek te lezen, en zodra hij klaar was, ging hij naar bed.’

‘En jij?’

‘Ik was uitgeput, maar kon niet slapen. Sinds jij bent vertrokken, ben ik vooral bezig met het uitwerken van ideeën om geld te vinden voor Paradise Park. Ik weet zeker dat ik een manier kan vinden om hem ervan te overtuigen dat hij me met wat meer respect moet behandelen.’

‘Denk je dat het gaat lukken?’

‘Nou, misschien niet, maar dan heb ik in elk geval mezelf iets bewezen. Ik wil hier weggaan in de wetenschap dat ik iets heb veranderd, hoe klein het ook is.’

‘Wat ben je van plan?’

‘Nou, dat is het probleem net. Ik moet echt met Zoë praten. Zij heeft veel meer ervaring met het organiseren van dit soort dingen. De benefietavonden die ik heb gedaan waren eigenlijk niets meer dan veredelde modeshows, alleen kregen we dan niet betaald, dus ik heb geen idee wat er voor nodig is.’

‘Wanneer wilde je iets gaan doen?’

‘Ik dacht de dag nadat de week van de California Club voorbij is.’

‘Dat is al over vier dagen!’

‘Ik weet het. Ik hoopte dat Zoë me ergens een voet tussen de deur zou kunnen krijgen.’

‘Ik denk dat het belangrijk is dat je iets goeds moet hebben om ze binnen te halen,’ besluit ik. ‘Zodra ze de katten zien, stromen de cheques binnen.’

‘Mmm, ik heb wat dingen bedacht, maar ik weet niet hoe praktisch uitvoerbaar ze zijn. Ik weet dat de California Club zei dat we allemaal via jou moesten communiceren, maar ik vroeg me af…’

‘O, jij brutale meid,’ zeg ik plagerig. ‘Wil je Zoës telefoonnummer?’

‘Zou dat erg zijn? Ik bedoel, wat is er belangrijker: tijgers helpen of je aan een stomme regel houden?’

‘We weten niet of het stom is,’ zeg ik.

‘Ik maak er echt geen misbruik van,’ dringt Sasha aan. ‘Misschien kun jij haar eerst bellen en dat ik haar dan de volgende dag bel? Of misschien kan ze de informatie aan jou doorgeven? Er moet een manier zijn.’

‘Ik denk dat één telefoontje geen kwaad kan,’ geef ik toe. Het is zo geweldig om Sasha ergens enthousiast over te horen praten. Het laatste wat ik wil doen is dit enthousiasme temperen. ‘Ik ga haar nu bellen.’

Sasha gilt van blijdschap. ‘Dankje, Lara! Ryan zal je dankbaar zijn!’

Ik doe mijn best om Sasha ervan te verzekeren dat ik zal helpen waar ik kan en bel dan Zoë. Na haar succes met Boris’ kleinzoon, staat ze te springen om te helpen en ze belooft al haar tijd dat ze niet hoeft te werken te besteden aan dit project!

Ik glimlach, blij dat ik ook een steentje kan bijdragen. Maar mijn plezier is van korte duur. Het is tijd om Elise te bellen.

‘O, Lara, ik hoopte al dat je zou bellen.’

Ik moet haar midden in een les paranormaal kanaliseren hebben gestoord. In plaats van ongeduldig over me heen te walsen, klinkt ze nadenkend en onzeker. ‘Zou jij zeggen dat jij in ons groepje de beste band hebt met Elliot?’

‘Eh…’ Ik weet niet wat ik moet zeggen.

‘Ik weet dat hij het goed kan vinden met Helen, maar de manier waarop hij over jou praat, die indruk krijg ik wel.’

‘O?’ Ik moet onbewust glimlachen.

‘Het irriteerde me eigenlijk wel,’ Elise grinnikt smalend. ‘Lara dit, Lara dat, ze is zo leuk, ze is zo creatief, bla bla bla, maar ik realiseer me twee dingen…’

Ik weet niet of ik dit wel wil horen.

‘Het eerste is dat hij je ziet als een vriend, en niet als een vrouw.’

O, en bedankt.

‘Het tweede is dat hij misschien een verleden heeft met jou, maar een toekomst met mij.’

Fantastisch. Toe maar, duw dat mes er nog maar wat dieper in, je hebt er nog maar drie vitale organen aan hangen… Waarom niet de sjasliek vol maken?

En dat doet ze.

‘Ik bedoel, het is prima om vrienden te hebben om leuk mee te spelen, maar wat volwassen dingen betreft, dan gaat het om toewijding en exclusiviteit, vind jij ook niet?’

‘Ik zou het niet weten. Ik word pas over twee dagen dertig. Misschien transformeer ik dan wel in een volwassene en word ik het op wonderbaarlijke wijze eens met wat je zegt.’

‘Over twee dagen?’ kirt ze. ‘Weet je, Elliot wilde een groot feest organiseren, maar ik zei tegen hem dat vrouwen er absoluut niet aan willen worden herinnerd dat ze ouder worden!’

Jij zeekoe! Hier word je voor gestraft! Ik vraag me af wat hij van plan was, het moet wel iets leuks zijn geweest, anders had ze niet zo haar best gedaan het te dwarsbomen.

‘Wat heb je voor jouw dertigste verjaardag gedaan?’ vraag ik, nog naziedend, maar helder genoeg om deze kans om meer over madam te weten te komen niet voorbij te laten gaan.

‘Ik?’ vraagt Elise.

Je hebt me wel gehoord. ‘Of weet je dat niet meer? Het is natuurlijk al even geleden.’

‘Nee, ik weet het nog wel,’ zegt ze koel. ‘Ik was hier, eigenlijk.’

‘Wat was je hier aan het doen dan?’ En met wie?

Stilte.

‘Elise?’

‘Zeg, ik moet gaan,’ hakkelt ze. ‘Maar ik wil je nog wat vragen over Elliot. Je weet hoe gereserveerd hij soms kan zijn…’

Dat is niet de Elliot die ik ken. Mijn Elliot is een open boek, een open hart. Wat heeft ze met hem gedaan?

‘Het zit zo…,’ begint ze schichtig.

‘Ja?’

‘Lieverd, ik ben thuis?’ Joel komt binnenstormen met een brede grijns op zijn gezicht. ‘Ben je klaar voor het ontbijt?’

‘Wie was dat?’ hapt Elise.

‘Joel, zeg even hallo tegen Elise…’ Ik weet niet waarom, maar ik geef hem de telefoon.

‘Hé! Hoe gaat ie? Weet je al waarom wij hier op deze aarde zijn?’

Hij luistert naar wat Elise zegt.

‘Dus geen sexy docenten die privélessen geven?’

Ik hoor een schreeuw door de telefoon.

‘O ja, dat is ook zo. Ik heb gisteravond kennis met hem gemaakt, leuke jongen.’

Weer gemompel. Ik buig me naar de telefoon, iets over niet weten dat Lara vrienden had in Californië.

‘Heeft ze ook niet. We kennen elkaar pas sinds gisteren. Het waren de rode lovertjes!’

Weer een pauze.

‘Wat kan ik ervan zeggen. Ze is echt uniek. Erg aantrekkelijk en uniek…’ Hij kijkt me geil aan.

‘Kunnen we morgen verder praten?’ vraag ik Elise wanneer ik de telefoon weer afpak.

‘Goed, zeg alleen tegen Elliot dat hij de meest geweldige, meest…’

Ik houd de telefoon op een afstandje. Vertel mij iets wat ik niet weet. Even dacht ik dat ze twijfels had. Misschien wilde ze wat advies over een huwelijkscadeau. Ik zucht diep en hang op. Waarom kan ze niet gewoon verdwijnen? Vergeet goeroes en helderzienden, ik heb gewoon een oude heks nodig.