36

Ik wilde zo laat in het spel de regels van de California Club niet overtreden, maar wanneer ik de kleine lettertjes nog eens bekijk, staat er alleen dat ik tijdens mijn bezoek aan Elise één nacht moet blijven. Er staat niet waar. Ik kies voor de auto. En vier uur ’s ochtends is de volgende ochtend, toch? Ik draai het contactsleuteltje om zodra het licht wordt en rijd als een bezetene naar Tiger Tiger. Ik huil niet. Geen traantje.

Mijn eerste moment van zwakte kwam toen ik snelweg 10 oprijd en borden zag voor het vliegveld. Ik wil gewoon naar huis! jammerde mijn onderbuik. Maar ik vertelde mezelf dat ik dichterbij troost kan vinden: nog negentig minuten en ik heb alle meiden om me heen. Dan kan ik instorten. Maar tot dan moet ik sterk zijn. Ik haal een witte Ford Focus in en stuur naar de linkerbaan. Hiervoor was ik wat schuchter op de snelweg, maar vandaag daag ik iedereen uit om mij te hinderen. Dat is één voordeel van hoe ik me nu voel: ik heb gewoon niets meer te verliezen.

En toch blijf ik maar nadenken over wat Elliot zei. Hij was er bijna. Het voelde alsof een tien jaar durende baltsperiode eindelijk resultaat heeft; tien jaar praten over alle mogelijke onderwerpen, elkaar meemaken tijdens onze hoogte- en dieptepunten, samen lachen en huilen, en uiteindelijk, wel rijkelijk laat, die dans en zelfs een kus. We zijn zo ver gekomen en nog steeds ontbreekt er iets; hij heeft nog niet gezegd dat hij van me houdt. Hij praatte er wat omheen, liet het doorschemeren, schreef drie van de vier woorden in mijn verjaardagsboek, maar heeft het nooit direct gezegd. Ik vraag me af of zijn plotselinge twijfels over Elise kunnen worden verklaard door bindingsangst. Omdat er geen stripper is om nog een laatste uitspatting mee te beleven, kiest hij mij. En behalve een paar knappe wasberen was er niet veel te kiezen. Ik zucht. Toen hij moest kiezen, koos hij voor haar. Hoeveel duidelijker moet de boodschap zijn?

Maar waarom zou hij trouwen zonder zijn gemeente: ik, Sasha, Zoë en Helen? Heeft ze echt zo veel macht over hem dat hij ons allemaal in de steek laat?

Genoeg. Denk aan iets anders. Wat ook. Ik zet de radio aan. Oké. Ik heb een zender nodig waar niet wordt gezongen, want ik kan nu geen liedjes aanhoren over verloren liefdes. Jazz FM. Perfect. De eerste twee minuten. Al veel te snel word ik helemaal gek van het abstracte getinkel, dus draai ik verder naar het vrolijke trompetgeschal van een lokale Mexicaanse zender.

Eindelijk, Tiger Tiger. O, het gebrul van de katten en de geur van zongebakken poep. Het eerste gezicht dat ik zie is van Ryan en mijn hart knap uit elkaar. Hij begrijpt het, ik weet dat hij me begrijpt.

‘Lara!’ Sasha komt de hoek om rennen. ‘Wat ben je vroeg?’

‘Hulp nodig?’ Ik help haar met de enorme schijnwerper die ze op zijn plek probeert te zetten. Er staan er ongeveer tien rondom de kooien.

‘Waar heb je dit allemaal vandaan?’ vraag ik.

‘Leverancier van filmspullen hier in de buurt. Een paar kennen Ty nog van vroeger en ze hebben echt enorm geholpen.’

‘Mocht je dit gratis lenen?’

‘Nou, Tiger Beer sponsort het evenement, dus ze komen vanavond om zich vol te tanken.’

‘Da’s ook goed.’

‘Weet je wie nog meer super heeft gelopen?’ Sasha laat we zien waar ik de lamp moet neerzetten. ‘Boris!’

‘Waar is hij mee bezig?’ Ik glimlach.

‘Dat zie je wel. Ik wil de verrassing niet bederven.’ Sasha klopt haar handen af.

‘Is Zoë er al?’

‘Ze komt rond de lunch. Helen ook. Ze zieden dat ze jou niet konden bereiken, maar ik neem aan dat je hun boodschap hebt gekregen?’

‘Nee.’ Ik schud mijn hoofd. Ik heb gisteravond de telefoon uitgezet en nog niet weer geluisterd of er berichten waren.

‘Ze organiseren een soort van afscheidsceremonie voor de California Club.’ Sasha veegt haar gezicht af en laat een streep achter op haar wangen.

‘Wat houdt dat in?’ vraag ik, terwijl ik haar wang schoonveeg.

‘Ik neem aan gewoon een toespraak en dat we dan de sleutels krijgen voor Marilyns strandhuis. Misschien geven ze ons een certificaat.’

Wie weet wat er op het mijne staat: Gezakt – wens niet uitgekomen. Probeer het volgend jaar nog maar eens.

‘Het zou eerst in het Del, maar Helen heeft de locatie veranderd omdat we hier het benefiet hebben. Ik wilde net wat stoelen op de veranda neerzetten, wat denk jij?’

Ik kan me moeilijk voorstellen dat Alex in zijn smetteloze pak op een schommelstoel gaat zitten, maar goed, wie ben ik?

‘Waar is Ty?’

‘Hij is even naar de stad voor de rest van de apparatuur. Carrie komt vanmiddag terug. We zijn met z’n tweeën.’

Het perfecte moment om mijn hart bij haar uit te storten, maar dan kijk ik Ryan weer in de ogen. Mijn problemen vallen in het niets vergeleken met wat hij en zijn maten hebben meegemaakt.

‘Hoe gaat het met Oliver?’ vraag ik.

‘Elke dag wat beter. Ty doet het geweldig, ik laat ze daarom maar.’ Ik loop met Sasha naar de keuken, waar ze me een glas water geeft.

‘Hoe gaat het met jou? Hoe was Elise… rampzalig?’

‘Je hebt geen idee.’ Ik neem een grote slok water om de opgekropte emoties weer door te slikken.

‘Ach, het is nu voorbij, niet waar?’

Ik knik en zet mijn glas neer. Voorbij. Ik wil het liefst in een hoekje gaan zitten huilen, maar dit is Sasha’s grote dag: een goede dag, geen negatieve ik-dag.

Ik klap hard in mijn handen, hopend dat de pijn me weer bij de les brengt. ‘Zeg maar wat ik kan doen.’

Hoewel Sasha geen details wil geven, begin ik toch een idee te krijgen van wat ze van plan is. De katten worden in het licht gezet door gigantische zwarte lampen op standaards, en tegen het achterterrein wordt een enorm scherm gespannen voor een of andere projectie. Als ik afga op het aantal koelboxen dat Ty nu aan het uitladen is, wordt er vanavond vreselijk veel bier gedronken. Hij ziet er fantastisch uit, geeft me een warme omhelzing en fluistert: ‘Ik hou van die meid!’ zodra hij me ziet. We werken in stilte door en maken de kooien nog snel schoon voordat in het begin van de middag de California Club komt binnenvallen.

Omdat ik toch graag Ryans kooi tot in de puntjes klaar wil hebben, kom ik als laatste binnen. Iedereen zit al klaar op de veranda. Wat een contrast met de salon in het Valencia, maar dat is maar goed ook – ik zou daar nu niet echt passen, met al dat stro in mijn haar. Ik glimlach naar Helen, die amper haar lippen beweegt. Ik neem aan dat ze pissig is omdat er twee personen ontbreken.

‘Waar is Elliot?’ sist Zoë mijn kant op, wanneer ik me laat zakken in een oude schommelstoel.

‘Geen idee.’ Ik haal mijn schouders op. Misschien is hij nu wel op huwelijksreis.

‘Maar jij komt toch net bij Elise vandaan?’

‘Ik heb ze beide sinds gisteravond niet gezien.’

‘Oké!’ roept Alex, waardoor er een eind aan ons gefluister komt. ‘Welkom op de laatste bijeenkomst van de California Club!’

We wiebelen heen in weer in onze stoelen. We hebben het gehaald! Tegen alle verwachtingen in hebben we de week overleefd! Ik denk terug aan de dag dat we aan ons avontuur begonnen en het lijkt wel een eeuwigheid geleden. Zoveel herinneringen, zoveel emoties…

‘Nou, natuurlijk zijn jullie er niet allemaal, want, we hebben een verrassingsbruiloft!’

Zoë en Sasha slaken een kreet van verbazing, worden bleek en kijken me aan.

Het is dus waar. Ze zijn getrouwd. En nu schaamt hij zich zo erg dat hij zich hier niet meer durft te vertonen. Ik kan mijn demonen niet langer binnen houden; het voelt alsof ik levend word begraven.

Alex ratelt gewoon door. ‘Ik heb net een fles champagne besteld, dus zodra die arriveert, gaan we toasten. Intussen heb ik hier een aantal prijzen die ik wil uitdelen.’

‘Wacht even!’ Zoë gaat staan. ‘Een bruiloft?’

Ik grijp Zoës arm en probeer haar weer in haar stoel te trekken. ‘Laat maar, alsjeblieft,’ smeek ik.

‘Maar…,’ protesteert Zoë, om dan, wanneer ze de wanhoop in mijn gezicht ziet, toe te geven en te mompelen: ‘Ik geloof het niet. Waarom zouden ze dat achter onze rug om doen? Ik bedoel…’ Ze gooit wanhopig haar handen in de lucht.

Sasha schudt haar hoofd, nog steeds vol ongeloof.

Helen straalt niet zoals anders, wanneer ze een stap naar voren doet met een handvol versierde blikjes cola en Tango.

‘Eh. Natuurlijk is het nieuws voor ons allemaal een grote schok, maar ik wil de festiviteiten hier er niet door laten bederven. Dus ik ga even…’ Ze laat de rest hangen. Alex kucht even, in de hoop dat ze dan weer verder gaat.

‘Sorry,’ zegt ze, wanhopig proberend om haar zelfbeheersing te vinden. ‘Jullie hebben het allemaal uitstekend gedaan en we willen onze waardering graag tonen door jullie de volgende prijzen te overhandigen.’ Ze spreekt gemaakt enthousiast. De vrouw die altijd alles lijkt te weten, is nu even helemaal van de kaart. Ik realiseer me dat ik niet de enige ben die kapot is door dit huwelijk, de rest ook. En daardoor kunnen we het verdriet delen. Weer voel ik dat Zoë mijn hand pakt, terwijl Sasha de andere vasthoudt.

‘Meeste geklokte kilometers: Lara!’

‘Hé, kijk aan!’ Ik probeer vrolijk mee te doen.

‘We hebben geschat dat je de afgelopen zeven dagen in totaal dertienhonderd mijl, of drieëntwintighonderd kilometer, hebt afgelegd,’ voegt Alex toe. ‘Je bent zeker kilometervreter van de week.’

Ik accepteer mijn vrolijke blikje met een kleine buiging. Kilometervreter, dat klinkt stoer.

‘De Verander die traan in een lach-prijs gaat naar…. Sasha.’

Ze begint te blozen.

‘We hebben jou echt zien veranderen van niets in iets, en daar zijn we trots op. Je bent een inspiratie,’ zegt Helen met een stralende glimlach.

Sasha neemt haar prijs in ontvangst en zegt met trillende stem: ‘Ik wil de California Club en Sasha bedanken voor…’

‘Hé, dit zijn de Oscars niet!’ giechelt Zoë. ‘Wat heb ik gewonnen?’

‘Eigenlijk zijn jij en Lara samen winnaars van de prijs voor Beste kostuum, voor jullie Gentlemen Prefer Blondes-outfits.’ Alex houdt een foto omhoog.

‘Ik dacht dat je de camera kwijt was geraakt!’ gilt Zoë terwijl ze mijn arm vastpakt.

‘Dat dacht ik ook,’ frons ik. ‘Ik kon hem niet meer vinden toen we in de Madonna Inn waren.’

‘Ik heb hem gejat,’ geeft Helen toe.

Oooh, wat is ze toch sluw, ons altijd een stapje voor.

‘Slechtste kostuum,’ gaat Helen weer haastig verder.

Mijn wandeloutfit is zeker een nominatie waard, maar deze twijfelachtige eer gaat aan mij voorbij: Alex houdt een foto omhoog van Elise in een vleeskleurige gympakje terwijl ze ‘op z’n hondjes’ staat tijdens een yogales.

‘Jakkes!’ roepen we in koor. ‘Wie heeft die foto genomen?’

‘We hebben onze bronnen,’ grijnst Alex.

‘Zoals Martha?’ vraag ik. Ze leek wel erg goed op de hoogte, realiseer ik me nu.

‘Misschien,’ glimlacht Helen, om dan de winnaars voor Heetste romance bekend te maken.

‘Het was gelijkspel!’ giechelt ze. ‘Ty en Sasha en Lara en Joel!’

‘En ik en Boris dan?’ klaagt Zoë.

Ik draai me om en gaap haar aan: ‘Dat meen je niet!’

‘Nee hoor,’ grinnikt Zoë. ‘Maar ik zou het hebben gedaan hoor!’

‘En als laatste,’ sluit Alex de ceremonie af: ‘Vis uit het water’: Elliot.’

Stilte.

‘Hij voelde zich nooit echt thuis in de wilde natuur, hè?’ verzucht Helen, terwijl de tijdelijke lichtzinnigheid weer wegzakt.

‘Och, ik weet het niet,’ werp ik tegen, denkend aan hoe hij als een gek zat te grijnzen tijdens onze paardentocht, tijdens de berenwandeling in mijn nek neusde en, het allermooiste moment, met mij voor het haardvuur lag tijdens de bruiloftsreceptie. Ik heb hem nog nooit zo tevreden gezien.

‘Ik snap wat jullie voor de rest van ons in gedachten hadden,’ zegt Sasha fronsend, ‘maar waar dachten jullie aan toen jullie hem de wilde natuur in stuurden?’

‘Wat je net zegt: denken,’ legt Helen uit. ‘Elliot is altijd zo druk met werk of de tv of de computer, dat hij nooit even een rustig moment heeft om na te denken en naar zichzelf te luisteren. Als hij even wat spannends wil, doet hij een computerspel of springt hij in een achtbaan. Wij wilden hem even een natuurlijke “kick” geven, hem leren dat het leven zelf ook een fijn gevoel kan geven.’

‘En wij dachten dat als hij de kans kreeg om na te denken over een aantal beslissingen die voor hem lagen, dat hè…’ Alex hapert, zich realiserend dat het niet zo is gelopen als ze hadden gepland.

Ik staar naar de stoffige vloerplanken. Het was bijna gelukt. Ik vraag me af wat er is gebeurd dat hij toch weer in haar armen is gevallen. Waarom heeft ze hem zo in haar macht?

Sasha is nog niet klaar. ‘Ik heb nog een vraag. Ik begrijp dat de California Club alles over ons weet omdat jij ze over ons hebt verteld, Helen,’ redeneert ze hardop. ‘Maar wat gebeurt er als jullie een nieuw lid krijgen waar jullie nog niets over weten?’

Helen draait zich om naar Alex. ‘Mag ik?’ vraagt ze.

‘Ga je gang!’ grijnst hij, haar innig aanstarend.

‘Iedereen!’ roept Helen om onze aandacht te krijgen. ‘Ik wil jullie voorstellen aan Reuben, mijn vriend.’

Sasha en Zoë draaien zich om en kijken rond. Ik staar Alex aan.

‘En de prijs voor Meest onbetrouwbare stel gaat naar…’

‘Ik dacht al dat je wat begon te vermoeden,’ zegt Helen in antwoord op mijn opmerking.

‘Wacht even!’ Zoë gaat rechtop zitten. ‘Alex is Reuben?’

Hij doet een stap naar voren en schud ons de hand. ‘Prettig opnieuw kennis te maken!’

‘Waarom heb je gelogen?’ Sasha kijkt gewond.

Helen kijkt beteuterd. ‘Ik dacht dat het allemaal wat overtuigender zou klinken als het van iemand in een duur pak zou komen.’

‘Mag het?’ Reuben trekt zijn das los.

‘Ga je gang,’ knikt Helen.

Hij bevrijdt zich sneller dan Houdini uit zijn pak en gooit zijn haar door de war. Zo, dat is beter!’

Ik begin me langzaam te realiseren hoe het zit. Niet alleen Alex is bedacht.

‘De California Club?’ zeg ik bibberig. ‘Bestaat die wel?’ Ik weet niet of ik haar antwoord wel wil horen.

‘Natuurlijk!’ lacht Helen.

‘Poeh!’ Zoë haalt opgelucht adem. ‘Even dacht ik dat je…’

‘Maar jullie zijn de enige leden.’

Het blijft even stil terwijl wij deze informatie proberen te verwerken.

‘Helen, wat is hier gaande?’ Sasha kijkt moeilijk.

‘Ik heb het allemaal bedacht.’ Helen haalt haar schouders op.

‘Maar waarom?’ protesteer ik. ‘Ik snap het niet.’

Helen haalt diep adem en begint dan: ‘In het jaar sinds ik ben vertrokken, zijn jullie uit elkaar gegroeid. Eigenlijk is het verband helemaal verdwenen. En het enige wat jullie deden was erover klagen. Elke keer als ik jullie wilde vertellen over mijn heerlijke nieuwe leventje, durfde ik dat niet, omdat jullie allemaal zo negatief waren en ik niet de boeman wilde zijn waarop jullie jaloers op zouden worden. Sasha, jij probeerde het allemaal te verhullen, maar je bent echt de slechtste leugenaar ter wereld. Mijn hart brak elke keer, je gleed me tussen de vingers door, en ik wist dat ik iets drastisch moest bedenken om jou weer te bereiken.’

Sasha knippert met haar ogen.

‘Zoë, ik weet dat je altijd weer op je pootjes terechtkomt, maar in mijn ogen leefde je in een droom, kijkend naar de foto’s in glossy’s die je het idee gaven dat jij iets miste in je leven, omdat je nog nooit op de foto bent gezet terwijl je met een voetballer aan je arm een restaurant uit komt lopen. Je hebt zoveel te bieden en het was zo frustrerend om te zien dat je je energie in lege dromen stopte. Ik weet nog dat ik wenste dat al je dromen uit zouden komen, zodat je zou waarderen wat je eigenlijk hebt. En hoeveel verder je zelf kunt komen.’

Zoë zakt achterover in haar stoel, stomverbaasd.

‘Lara,’ glimlacht Helen. ‘Terwijl iedereen wegtrok, bleef jij op ons honk, te wachten tot we weer terug zouden komen. Ik zei tegen Reuben dat als ik een wens voor jou had, dat het zou zijn dat je de kans zou krijgen om te reizen en misschien zou begrijpen waarom mensen wegtrekken, en dat het niet altijd aan jou ligt. En dat je je zeker niet afgewezen moet voelen.’

Ze zucht.

‘En dan Elliot. Die eigenlijk jouw andere helft is, vond ik altijd.’ Ze kijkt me recht in de ogen. ‘Ik dacht echt dat hij op het punt stond de slechtste beslissing ooit te maken. Alles wat hij me over Elise vertelde deed alarmbellen rinkelen. Je weet dat we allemaal jullie graag samen wilden zien, maar omdat dat misschien net wat te veel gevraagd was, wilde ik hem graag wat tijd zonder haar geven. Ze zijn te snel gaan samenwonen, hij heeft nooit de kans gekregen om na te denken…’

We zijn het cirkeltje rond en weer bij denken aanbeland.

‘En toen kreeg Reuben op een dag zo genoeg van mijn gezeur over wat ik eigenlijk voor jullie wenste, dat hij voorstelde om er maar iets aan te gaan doen.’

Reuben slaat zijn armen om Helen, trots op zijn rol in het grote plan.

‘Ik geloof het nog steeds niet,’ mompelt Zoë.

‘Je wist toch helemaal niet wat we zouden opschrijven, die eerste avond op het strand.’ Sasha knijpt haar ogen samen.

‘Ik ken jullie al tien jaar,’ herinnert Helen ons. ‘Jullie deden precies wat ik had verwacht.’

Ik denk even na. Ze heeft gelijk. ‘Maar Elise dan?’

‘Dat was onze joker. Ik kon haar wens moeilijk voorspellen, maar mens, wat was ik gelukkig toen ik las wat ze had opgeschreven!’ zegt Helen met een stiekeme twinkeling in haar ogen.

‘Wat als ze had gezegd dat ze wilde paragliden?’ Zoë kiest iets willekeurigs.

‘Dan hadden we dat geregeld. Reuben woont hier al zijn hele leven, hij heeft veel vrienden.’

Ik denk defect harnas, maar daar is het nu te laat voor.

‘Kende je Ty al?’ wil Sasha weten.

‘Net goed genoeg om te weten dat hij niet zo gemeen is als hij lijkt. Ik dacht dat er misschien wel een vonkje kon overslaan, maar dat was niet mijn plan.’

‘En Joel?’ Mijn maag draait even een rondje. ‘Hoorde hij ook bij jullie? Een mol of spion of hoe je het ook noemt?’

‘Nee, hij was echt een geschenk uit de hemel!’ lacht Helen.

Dat is een enorme opluchting. Ik zou er kapot van zijn geweest als hij het gewoon voor zijn ‘werk’ had gedaan.

Er komt een klein meisje de veranda op lopen met een fles champagne en zes glazen.

‘Dit is mijn nichtje Beth,’ legt Reuben uit. ‘Zij heeft ons geholpen met de logistiek.’

‘Hoeveel werk was het eigenlijk?’ vraag ik. Ik zie een heel team voor me dat met hightech headsets op voor een kaart van Californië staat te turen naar flikkerende lichtjes.

Helen lacht en deelt de bubbels uit. ‘Veel.’

‘God, dit kan ik wel gebruiken!’ Zoë neemt al een voorproefje op de toost.

Ik wil ook een slok, maar ben bang dat ik me ga verslikken.

‘Iedereen een glas?’ vraagt helen. ‘Oké, dan wil ik graag toosten op…’ Ze wil de toost uitbrengen, maar de woorden blijven in haar keel steken. ‘Reuben, wil jij…?’ vraagt ze.

Hij slaat een arm om haar heen. ‘Op Elise en Elliot.’

‘Op Elise en Elliot,’ mompelen we allemaal, alsof het geen bruiloft is maar een begrafenis.

Beth kijkt ons verbaasd aan en trekt aan Reubens mouw.

‘Wat?’ Hij draait zich om.

‘Het is Elise en Andrew,’ zegt ze corrigerend.

‘Elliot,’ herhaalt Reuben. ‘Elise en Elliot. Niet te geloven, maar toch.’

‘Nee,’ houdt ze vol. ‘Ze is met Andrew getrouwd.’

‘Beth, wat zeg je nou?’

‘Martha zei Andrew, dat weet ik zeker. Andrew,’ zegt ze weer, een beetje ongeduldig en kwaad dat niemand haar gelooft. ‘Ze zei dat ze er zo alleraardigst uitzagen, ook al is hij oud genoeg om haar vader te zijn. Elliot is toch net zo oud als jullie, niet waar?’

‘Wie is die Andrew eigenlijk?’ gilt Zoë, die er nu echt niets meer van snapt.

‘Ik denk dat hij een predikant is,’ zeg ik verdoofd.

‘Andrew is haar ex-vriend, uit Carmel,’ legt Helen uit.

Sasha grijpt mijn hand vast. Elliot is dus nog een vrij man. Ik weet niet of ik nu moet lachen, huilen of flauwvallen, maar Helen ziet eruit alsof zij als eerste onderuit gaat.

‘Helen, gaat het?’ Reuben houdt haar vast. ‘Dit is precies wat je had gehoopt!’

‘Ik weet het. Ik weet het.’ Helen gaat zitten, nog steeds met een geschokte blik op haar gezicht. ‘Ik dacht echt dat ze met Elliot was getrouwd. Ik ben zo opgelucht…’

Zij is opgelucht?! Het is met geen pen te beschrijven hoe ik me nu voel. Warme tranen prikken in mijn ogen, hoewel ik nog steeds niet begrijp wat en hoe. En ik ben niet de enige.

‘Waarom heb ik toch steeds het gevoel dat ik de helft mis?’ zegt Zoë fronsend. ‘Kan iemand mij alsjeblieft vertellen wat er hier aan de hand is?’

‘Weet je nog dat Elise ons vertelde over die jongen in Carmel?’ begint Helen.

We knikken allemaal.

‘De jongen van dat schandaal,’ ga ik verder.

‘Hij is haar oom,’ legt Helen uit.

Onze mond valt open

‘O, mijn god!’

‘Mag dat wel?’ vraagt Sasha zich af.

‘Ze hebben geen bloedband. Hij was getrouwd met de zus van haar moeder. Ze hadden elkaar nog nooit ontmoet niet voordat ze een paar jaar geleden naar hem toe ging.’

‘En ze werden zomaar verliefd?’

‘Hij had wat huwelijksproblemen. Zij, de tante, was weer even in Engeland en ja, ze werden verliefd. Helaas voor Elise was de tante erg geliefd in het dorpje waar ze woonden en wist iedereen dat het nichtje zou komen en toen ze er dus achter kwamen…’

‘Schandaal!’ vult Zoë aan.

‘Elise schaamde zich kapot. Ze is van nature erg conservatief en dus verliet ze hem, ging weer terug naar Engeland en zoog zich als een bloedzuiger vast aan Elliot. Juiste leeftijd, juiste baan, geen geheimen. Hij was haar kans op een normaal leven.

‘Hoe weet jij dit allemaal?’ vraag ik verbaasd.

‘Dat heeft ze me verteld.’

‘Wanneer?’

‘We e-mailen elkaar al sinds ze elkaar kennen. Ik vertelde Elliot dat ik had gehoord dat Doris Day een hotel had in Californië en toen herinnerde hij zich dat Elise het er een keer over had gehad, omdat het echt beroemd is in Carmel. Een van de weinige hotels waar honden en katten worden toegelaten.’

‘Dus zo raakten jullie in gesprek.’

‘Precies.’

‘En langzaam maar zeker wist je haar levensverhaal uit haar te trekken…’

‘Je kent me te goed!’ Helen haalt vrolijk haar schouders op. ‘Ik vind het gewoon fijn om alles over iedereen te weten.’

‘Waarom heb je ons niks verteld?’ baalt Zoë.

Helen kijkt me mysterieus aan. ‘Ik had zo mijn redenen.’

Ik schud mijn hoofd. ‘Het voelt net alsof ik achter de gordijnen van The Wizard of Oz heb gekeken. Wie ben jij?’

‘Ik ben je vriendin Helen. De vriendin die het beste wil voor jullie allemaal. Die wil dat jullie net zo gelukkig worden als ik,’ zegt ze, terwijl ze ons in de handen knijpt. ‘Of een bemoeiziek oud wijf, afhankelijk van hoe je het bekijkt.’

We lachen en omhelzen haar.

‘Nog meer vragen?’

‘Wel duizend!’ lach ik.

Maar de allereerste zou zijn: ‘Waar is Elliot?’