3 juli 1953

Later hoorde ze wat er precies was voorgevallen. Vrouwen die haar nooit eerder hadden zien staan, belden haar nu plotseling op of hielden haar aan op straat, zogenaamd om te vragen hoe het met haar ging of om te vertellen wat er was gebeurd nadat ze was vertrokken, maar in werkelijkheid om uit te vissen wat haar rol in het geheel was.

‘Ze zeggen dat hij naar de tennisbaan is gegaan en zich daar met zijn geweer in zijn mond heeft geschoten. Een akelige bedoening. En je weet dat hij maar één hand had. En die haak, natuurlijk. Best lastig. De amah heeft hem gevonden. Het was zo’n schok voor haar dat ze zelf naar het ziekenhuis moest. Ach ja, de bedienden willen altijd graag deelhebben aan de gebeurtenissen, hè?’

‘Die arme Regina,’ zei Claire. Ze dacht aan het feestje waar ze was geweest en waar ze Will had ontmoet, aan de vader en zoon in tenniskleding die de bal heen en weer hadden geslagen en aan de Pimm’s. Ze probeerde zich een voorstelling te maken van Reggie Arbogast die languit in het gras lag met zijn hoofd in een plas bloed. ‘Is bekend waarom hij het heeft gedaan? Behalve wat er werd gezegd…’

‘Hij was de laatste tijd zichzelf niet,’ kreeg ze dan ten antwoord. ‘Hij gaf zichzelf de schuld van het verdwijnen van de collectie. En hij vond al die ophef rond de kroning onverdraaglijk, al dat patriottisme. Daar voelde hij zich afschuwelijk bij. En ik geloof dat hij zich in zekere zin verantwoordelijk voelde voor de dood van Trudy Liang.’ Na een korte stilte: ‘Heb jij Trudy eigenlijk gekend? Of Dominick?’

‘Nee,’ antwoordde ze dan. ‘Ze waren al gestorven voordat ik in Hongkong aankwam. Ik heb pas kortgeleden van ze gehoord.’

‘Dominick was vreselijk. Hij dankte vrouwen af als gebruikte zakdoeken, hoewel ik heb gehoord dat hij van twee walletjes at, als je begrijpt wat ik bedoel…’

Claire wachtte geduldig af.

‘En de Chens waren des duivels over de manier waarop Will hun feestje verstoorde! Ongelooflijk dat je gewoon opstapte. Dat was zo dramatisch! Melody werd hysterisch, Victor probeerde onaangedaan te doen en Will, nou ja, die wist zich te beheersen en is kort na jou vertrokken, terwijl wij hem allemaal stonden na te gapen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Wat een rel! Kende jij ze goed?’

‘Nee, ik weet er weinig van,’ was dan Claire’s reactie. ‘Ik gaf Locket pianoles, maar ik had niet veel contact met de Chens. Ze zijn wel altijd erg vriendelijk tegen me geweest.’

‘O…’ Een teleurgestelde zucht aan de andere kant van de lijn. ‘Nou, het is me een stel.’ Een korte stilte. ‘En jij… Hoe gaat het met jou?’

‘Naar omstandigheden goed,’ zei ze dan, of iets van die strekking.

‘En…’ Slechts enkelen konden het opbrengen de zin af te maken. ‘En Martin?’

Daar gaf ze geen antwoord op, en de diepe stilte die dan viel werd door de ander haastig gevuld met gepraat over koetjes en kalfjes en de nadrukkelijk uitgesproken wens haar snel weer te zien en samen thee te gaan drinken of te gaan wandelen.

Kort daarna beëindigden ze het gesprek, en ze belden nooit meer. Claire verwonderde zich over hun doorzichtigheid.

Het onderzoek van de overheid naar de verdwijning van de Krooncollectie werd afgerond. Reggie Arbogast werd postuum geëerd met een Eervolle Vermelding van de koningin voor de manier waarop hij het Britse Rijk had gediend. Regina Arbogast verkocht het grote huis op de Peak aan een koopman uit Shanghai die zijn bedrijf naar Hongkong wilde verplaatsen, en vertrok naar Engeland. Victor Chen werd in de officiële stukken niet genoemd.