81

ZE MARCHEERDEN IN een militaire formatie naar de poort van Site Pluto. De officieren liepen met getrokken revolver en de gewone carabinieri hadden hun geweer paraat. Maar het was het bevelschrift, dat onmiddellijk was uitgevaardigd door Li Fonti, dat Aldo Piola onder de neus wreef van de ongelukkige soldaat in het wachthuis.

      ‘Sir, u zult moeten wachten tot ik heb overlegd met...’ begon de Amerikaan.

      ‘Nee, dat doe ik niet,’ zei Piola in het Engels. ‘Dit is Italiaans grondgebied en wij zijn geautoriseerde officieren van het Arma dei Carabinieri. Ik laat u dit bevelschrift uit beleefdheid zien, maar als u mijn mannen of mij belemmert, wordt u gearresteerd en ontwapend.’ Voordat de man nog verder kon protesteren, hadden ze hem al gepasseerd en waaierden de carabinieri uit toen ze een enorme, halfronde deur van betonstaal naderden die in de heuvel was gebouwd.

      Aan de zijkant zat een kleinere deur die openstond.

      Binnen leidde een door spaarlampen verlichte tunnel van vijftien meter hoog naar beneden de heuvel in. De tunnel vertakte in vier richtingen in kleinere tunnels. Langs elk ervan stonden zo ver het oog reikte kooien opgesteld langs de muur.

      Het lijkt wel een dierentuin, dacht Piola terwijl ze dieper de heuvel in marcheerden. Vanuit iedere cel werden ze dof aangestaard door een uitgeput gezicht met een getinte huidskleur. De meeste gevangenen droegen een oranje overal. Een paar hielden een gehavend exemplaar van de Koran vast. Sommigen waren geketend en hadden een skibril op, zodat ze leken op oranje vliegen met uitpuilende ogen. Het was griezelig stil.

      Uit een van de gangen kwam vaag het geluid van ‘End of Time’ van Beyoncé.

      ‘Die kant op,’ zei Kat terwijl ze het op een rennen zette. Zonder orders af te wachten deden de carabinieri naast haar hetzelfde.

Ze was de eerste die de kleine cel binnenging. De muziek had hun komst verhuld, dus niemand van de aanwezigen had haar horen binnenkomen.

      Holly was met haar armen vastgebonden aan een haak in het plafond. Haar benen waren opgetrokken en ook vastgebonden, zodat ze in foetushouding hing. Haar lichte huid zat onder de blauwe plekken en haar ogen waren gesloten.

      Net als zij was Carver naakt. Hij hield een houten peddel vast.

      Hij deed geen moeite zijn naaktheid te bedekken toen hij zich tot Kat richtte. ‘Wat moet je?’ snauwde hij.

      Kat wees naar Holly. ‘Haar. Ik ben voor haar gekomen. Blijf met je vieze poten van haar af, smeerlap.’

      Holly kreunde zachtjes en opende haar ogen. Kat stapte naar voren en nam haar in haar armen. ‘Het is goed,’ zei ze. ‘Holly, het is goed, ik ben het.’

      ‘Kat... Kat...’ fluisterde Holly. ‘Je moet Daniele waarschuwen.’

      ‘Ik zal een paar man naar Ca’ Barbo sturen. Maak je geen zorgen, hij zal veilig zijn.’

      ‘Kolonel Carver,’ zei Piola, die haar naar binnen was gevolgd. ‘Ik heb hier een aanhoudingsbevel en ik arresteer u wegens ontvoering.’

      ‘Ontvoering van wie?’ vroeg Carver geamuseerd. Hij wees naar Holly. ‘Zij is een Amerikaanse soldaat onder mijn bevel. Ik heb het recht haar te disciplineren zoals ik dat wil, en ik kan haar dus ook van haar vrijheid beroven.’

      ‘Noemt u dit militaire discipline?’ vroeg Piola terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok vanwege het gebrek aan kleding bij de man.

      ‘Wat dit is, gaat u geen bal aan, kolonel.’

      ‘Dat is niet helemaal correct,’ zei Piola. ‘Ten eerste heeft tweede luitenant Boland een dubbele nationaliteit en derhalve recht op bescherming van de Italiaanse wet. Ten tweede geldt de aanklacht van ontvoering niet alleen voor haar en Mia Elston. Hij geldt voor iedereen in deze gevangenis.’

      Tot zijn genoegen zag hij eerst twijfel en daarna angst verschijnen in Carvers ogen. ‘Sla hem in de boeien,’ beval hij de dichtstbijzijnde carabiniere. ‘En haal een brancard voor tweede luitenant Boland.’