52

‘DEZELFDE NAMEN KOMEN steeds weer bovendrijven,’ zei Piola mijmerend. ‘Dal Molin, de Amerikaanse strijdkrachten en nu Conterno.’

      ‘Maar Conterno’s bedrijf heeft veel verdiend aan Amerikaanse contracten. Dan is het logisch dat hij ze nu wil helpen,’ zei Kat.

      Zijn kamer in het Stucky was omgetoverd tot tijdelijke controlekamer. Zoals Piola al had voorspeld, werden de carabinieri overspoeld met telefoontjes van mensen die beweerden dat Mia een uur eerder was gezien in hun dorp, dat Mia voor hen was verschenen in een droom, of dat er een meisje dat precies op Mia leek op dat moment in een café een reisgids zat te lezen, en konden ze Campo San Zaccaria beter vermijden.

      ‘Toch was het vreemd hoe weinig macht hij uitstraalde,’ zei Piola. ‘Het leek wel alsof hij slechts een stroman was.’

      ‘Tegen de tijd dat dat soort bedrijven de derde generatie bereikt, staat er feitelijk een bestuur aan het hoofd en is de erfgenaam er alleen vanwege zijn naam.’ Ze trok haar laptop naar zich toe en typte een aantal woorden in een zoekmachine. ‘Dat is interessant.’

      ‘Wat?’

      ‘Holly’s gepensioneerde CIA-vriend Ian Gilroy zit in het bestuur van Conterno.’ Ze typte nog een paar woorden. ‘En voor hem zijn voorganger Bob Garland.’

      ‘Het is dus niet alleen de naam Conterno die door de generaties heen is blijven bestaan, maar ook de connectie met de Amerikaanse geheime dienst.’

      ‘Misschien is Marco alleen maar verstandig. Conterno is een internationaal bedrijf nu. Geopolitiek advies van een voormalig hoofd van de geheime dienst is moeilijk te negeren.’

      ‘Dat is waar, maar ik vraag me af of het nog dieper gaat dan dat. Garland en Ambrogino Conterno waren allebei lid van de Orde van Melchisedek. De enige keer dat Marco Conterno opleefde, was toen ik die orde noemde: hij was er duidelijk buitengewoon trots op dat hij de Venetiaanse Meester was, of hoe hij het ook noemde.’

      ‘We hebben nooit een reden gevonden waarom de Orde niet legitiem zou zijn,’ zei ze.

      ‘Maar ik kan me herinneren dat jij zo je verdenkingen had, toch?’

      Ze knikte. ‘Via hen werd de psychiatrische instelling van Vader Uriël gefinancierd. Ik heb altijd vermoed dat dat een manier geweest zou kunnen zijn om hem te laten zwijgen over het hele William Baker-complot. Maar als dat inderdaad zo was, wie heeft er dan opdracht toe gegeven? En waar kwam het geld precies vandaan?’

      Ze pakte een foto op van het bureau. ‘En dit? Wat moet dit voorstellen?’ Het leek een foto van een stel in bed, maar de bloedspatten op de muur achter hen vertelden een ander verhaal.

      ‘Dat is de archeologe, dr. Iadanza, met professor Trevisano,’ zei Piola. ‘Ik heb geen enkel bewijs, maar ik ben ervan overtuigd dat ze vermoord zijn om ze het zwijgen op te leggen.’

      ‘Omdat...?’

      ‘Ik weet het niet.’ Hij stond op en begon te ijsberen. ‘Het leek me te vreemd om toeval te kunnen zijn. Mia’s ontvoering is verbonden met de legerbasis, evenals het skelet. Mia’s ontvoering is verbonden met Conterno, evenals het skelet. En nu zijn twee onschuldige academici, die onderzochten hoe het skelet aan zijn einde is gekomen, zelf vermoord.’ Hij balde zijn vuist en schudde hem heen en weer, alsof hij op het punt stond een denkbeeldige dobbelsteen te gooien. Het was een gebaar dat hij alleen maakte als hij heel hard nadacht. ‘Door dat alles vraag ik me af of het oplossen van het raadsel hoe dat skelet terecht is gekomen op de basis, ons een nieuwe aanwijzing zou kunnen opleveren in Mia’s zaak. Toen ik hem sprak, vertelde professor Trevisano me over een onderzoeker in Rome die speciaal onderzoek heeft gedaan naar de partizanen en met wie ik kon gaan praten.’ Hij keek haar aan. ‘Misschien moeten we er blijven overnachten. Wil je mee?’

      Ze voelde zich verscheurd. Deze geestelijke intimiteit en het uitwisselen van ideeën vond ze het meest opwindende onderdeel van een onderzoek. Maar ze moest ook de hacker van Daniele opsporen, en om verschillende redenen wilde ze Piola daar niets over vertellen, niet in het minst omdat ze nog steeds van plan was om met een doorbraak naar generaal Saito te gaan die alleen aan haar te danken was: duidelijk bewijs dat hij en zijn medeofficiers verkeerd over haar hadden geoordeeld.

      Piola vatte haar zwijgen heel anders op.

      ‘Mijn vrouw heeft me gevraagd een tijdje weg te blijven,’ zei hij zachtjes. ‘Ze vindt dat ik moet beslissen... wat mijn prioriteit is. Mijn gezin of... of mijn werk. En de waarheid is dat ik het niet meer weet. Ik dacht dat ik het wist, maar dat is niet zo.’

      Ze vroeg zich af of zijn vrouw dat gebaartje met zijn hand kende en of het haar net zoveel plezier deed als Kat. En ze herinnerde zich al die keren dat ze op natuurlijke wijze van werk waren overgeschakeld op seks, en daarna weer op werk, en hoe hun lichamen net zo perfect bij elkaar hadden gepast als hun hersenen. Het zou zo makkelijk zijn om nu weer hetzelfde te doen. Het zou zelfs wat druk van de ketel kunnen halen: één extatische samensmelting ter herinnering aan vroeger, en misschien zouden ze dan allebei de zaken helder genoeg zien om een beslissing te kunnen nemen. Over zijn huwelijk, over de lastige situatie waarin ze zich bevonden, over hun toekomst.

      Maar ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb nog genoeg te doen hier in Venetië.’

      Ze wisten allebei dat hij dat eigenlijk niet had gevraagd, maar ze deden allebei alsof dat wel zo was. En slechts een van hen wist dat haar antwoord op die andere, onuitgesproken vraag ook een halve leugen was geweest.