50

IN DE MANNENGEVANGENIS op La Giudecca luisterde Daniele zwijgend naar Kat, die verklaarde hoe Ethereal toegang had gekregen tot haar verwijderde bestanden. ‘Heb je de laptop meegenomen?’ vroeg hij toen ze klaar was.

      Ze wees. ‘Hij zit in mijn tas.’

      ‘Staat hij uit of op stand-by?’

      ‘Helemaal uit.’ Zara had haar verteld dat als ze hem in de slaapstand liet staan, Ethereal hem elk moment kon aanzetten.

      ‘Goed, laten we aannemen dat hij nog niet weet dat je van de carabinieri bent. Als we de rollen willen omdraaien, moeten we dat doen voordat hij daarachter komt.’

      ‘Hoe doen we dat dan?’

      Ik zal een bestand op je harde schijf zetten en het eruit laten zien alsof je hebt geprobeerd het te verbergen. Als hij het opent, zal er direct een Trojaans paard naar zijn computer worden geüpload.’ Hij zweeg even. ‘Ik zal het snel moeten doen: misschien heeft hij een alarm ingesteld dat hem waarschuwt wanneer jij je computer aanzet. Ben je er klaar voor?’

      ‘Absoluut,’ zei Kat, die niet zeker wist waarvoor ze precies klaar moest zijn.

      Daniele dekte de lens van de webcam af met een stukje karton, zette de laptop aan en ging meteen naar het internet. Hij leek een aantal bestanden te downloaden en aan te passen, maar het ging allemaal zo snel dat Kat het niet kon volgen.

      ‘Het bestand is aangemaakt,’ zei hij. ‘Ik ben bijna klaar.’

      Er verscheen een venster op het scherm.

Waarom verberg je je voor me, Kat?

      ‘Klaar,’ zei Daniele. Hij haalde het stukje karton weer weg van de webcam en deed een paar stappen achteruit.

Goedemiddag, Kat.

      Terwijl haar gezicht op het scherm verscheen, stak ze haar hand uit en zette de laptop uit.

      ‘Waarom deed je dat?’ vroeg Daniele.

      ‘Ik zet hem later weer aan. Geloof me, hij gaat niet weg.’

Toen het tijdstip van de live webcast dichterbij kwam, werd duidelijk dat de ontvoerders van nature begrepen hoe ze ervoor moesten zorgen dat hun materiaal viraal ging. Tegen acht uur was de trailer waarmee Mia’s aankomende liveoptreden werd aangekondigd, de hele wereld rondgegaan.

      Kort voor negenen stelde Malli een computer en een scherm op in de controlekamer, zodat de carabinieri ernaar konden kijken. In Carnivia zelf was een enorm bioscoopscherm opgesteld aan één kant van het Piazza San Marco. Precies om negen uur begon de voorstelling.

      Op het scherm verscheen Mia, die op een kleine kist stond. Er was een soort deken over haar heen gedrapeerd, met een gat waar haar hoofd doorheen kwam, en ze droeg een kap. In beide uitgestoken handen droeg ze elektrische draden.

      Kat herkende het onmiddellijk: dit was zonder twijfel een reproductie van een van de meest iconische beelden die waren opgedoken van het schandaal in de Abu Ghraib-gevangenis.

LANGDURIG STAAN VEROORZAAKT EEN MILD ONGEMAK DAT GEASSOCIEERD WORDT MET TIJDELIJKE SPIERVERMOEIDHEID. DAAROM VALT HET BUITEN HET VERBOD OP MARTELEN.

De camera bleef op Mia gericht, die ongemakkelijk haar gewicht verplaatste van haar ene naar haar andere voet op de wiebelige kist. Iemand achter Kat vroeg: ‘Zijn dat elektrische draden?’

      ‘Dat is iets wat in Irak werd gedaan,’ antwoordde een andere stem. ‘Tegen de gevangene werd gezegd dat als hij van de kist af viel, hij een elektrische schok zou krijgen.’

      Vergeleken met de films van de dagen ervoor, was deze traag en zelfs saai. Hij had alleen impact doordat je wist dat wat je zag onbewerkte, livebeelden waren en dat Mia die mishandeling op dat moment echt onderging. Dat gaf de webcast een afschuwelijke, bijna voyeuristische directheid.

      Het scherm werd zwart.

#MARTELING?

#GEENMARTELING?

JIJ BESLIST.

Terwijl er een discussie losbarstte in de controlekamer pakte Malli een afstandsbediening en schakelde over op Rai News24, de staatsnieuwszender. De film was al in het nieuws. In een lopende nieuwsregel onder aan het scherm werd gemeld dat het aantal bezoekers van Carnivia.com was opgelopen tot zes miljoen tijdens de webcast. Reacties op de film vormden met gemak het meest besproken onderwerp op Twitter.

      In een mum van tijd had de zender ook de originele foto en de reproductie met Mia naast elkaar gezet. Ze waren bijna identiek. Het was volgens Kat een knap visueel trucje; eentje die de ontvoerders bijna zeker hadden voorzien.

      De nieuwslezeres was aan het uitleggen dat Abu Ghraib een gevangenis in Irak was geweest, die berucht was geweest vanwege de mishandelingen door Amerikaanse bewakers, toen ze plotseling aarzelde en een vinger op haar oormicrofoon legde. Er verscheen een nieuw beeld op het scherm achter haar: het colofon van de krant La Stampa. Eronder stond een foto van Mia en de kop: ‘BELONING: 1M EURO’.

      ‘Zet het geluid harder,’ zei iemand tegen Malli.

      ‘... wordt exclusief onthuld in de editie van La Stampa van morgen. De beloning, die wordt aangeboden door Marco Conterno namens Costruttori Conterno SpA, wordt uitgereikt voor alle informatie die leidt tot de veilige terugkeer van Mia...’

      Uit alle kanten van de controlekamer steeg gekreun op van de verzamelde carabinieri.

      ‘Brutto bastardo figlio di puttana,’ zei Piola op zware toon. ‘Nu zijn we echt de pineut.’