21

PRECIES OM VIER uur ’s ochtends werden alle leden van de Azione Dal Molin-protestgroep uit hun bed gelicht. Hun computers en telefoons werden in beslag genomen, en hun partners en familieleden werd verzocht de woning te verlaten, zodat opsporingsteams de boel ondersteboven konden halen.

      De verdachten werden overgebracht naar het hoofdkwartier van de carabinieri. Omdat het er zoveel waren, waren de verhoren om negen uur nog steeds bezig, toen Saito begon aan de persconferentie.

      Geflankeerd door de openbaar aanklager aan de ene kant en Mia’s ouders aan de andere kant, las hij een korte verklaring voor. Een tienermeisje, de dochter van een Amerikaanse officier die gestationeerd is in Vicenza, was ontvoerd. Een groepering die zichzelf Azione Dal Molin noemt, en die recentelijk onder de aandacht van de carabinieri was gekomen in het kader van een ander onderzoek, had de verantwoordelijkheid opgeëist. Alle bekende leden van de groepering waren opgepakt voor verhoor.

      Saito keek de kamer rond, erop vertrouwend dat alle aanwezigen de implicatie begrepen van wat hij had gezegd: namelijk dat de carabinieri snel en besluitvaardig hadden geopereerd. ‘Dit is natuurlijk een zeer instabiele situatie, waarbij we te maken hebben met een vijand die niet schroomt over te gaan tot terreurdaden tegen een onschuldig slachtoffer. Maar de carabinieri rekenen desalniettemin op een snelle arrestatie en uiteraard op Mia’s veilige terugkeer.’

      Holly, die vlak achter majoor Elston en zijn vrouw zat, vertaalde de woorden van de generaal voor hen. Ze leken bijna verlamd door het spervuur aan flitsen van de camera’s van de fotografen.

      Saito pauzeerde even. ‘Hoewel er geen aanwijzingen zijn dat ze Mia kwaad hebben gedaan, moet ik u waarschuwen dat deze video niet prettig is om naar te kijken.’ Hij draaide zich om naar een scherm achter hem en knikte naar een technicus ten teken dat hij de video kon opstarten.

      De Elstons zaten met hun rug naar het scherm, evenals Holly, dus pas toen ze het gechoqueerde gezicht van Saito zag, besefte ze dat er iets mis was. Ze keek om.

      De film die ze de dag ervoor hadden gezien, begon met beelden van Mia in het busje, geboeid en met een kap over haar hoofd. Maar nu was er een heel ander beeld te zien op het scherm. Mia stond rechtop, haar geboeide armen waren boven haar hoofd getrokken met een touw dat aan het plafond vastzat, waardoor ze gedwongen werd op haar tenen te staan. Ze was naakt.

      Er verscheen een titel in beeld:

NAAKTHEID WORDT GEBRUIKT OM PSYCHOLOGISCH ONGEMAK TE VEROORZAKEN, VOORAL WANNEER EEN INDIVIDU, OM CULTURELE OF ANDERE REDENEN, BIJZONDER PREUTS IS.

Op het scherm was te zien hoe Mia haar gewicht ongemakkelijk van haar ene naar haar andere been verplaatste. Er verscheen een andere titel:

DE POLSEN ZIJN VASTGEBONDEN AAN EEN STANG OF HAAK IN HET PLAFOND BOVEN HET HOOFD, VOOR PERIODES DIE VARIËREN VAN TWEE TOT DRIE DAGEN ONAFGEBROKEN, TOT TWEE TOT DRIE MAANDEN MET TUSSENPOZEN.

Mia kwam weer in beeld en een figuur met een Harlekijn-masker kwam van links af het beeld in lopen. Hij hield een tuinslang vast. Toen er water uit het uiteinde liep, begon hij Mia ermee te besproeien waardoor ze angstig begon te gillen.

DE MINIMUM TOEGESTANE TEMPERATUUR VAN HET WATER DAT GEBRUIKT WORDT BIJ HET NATSPUITEN IS 5 °C, HOEWEL WE VAN JULLIE HEBBEN VERNOMEN DAT DE TEMPERATUUR IN DE PRAKTIJK BIJNA NOOIT LAGER IS DAN 10 °C, AANGEZIEN ER MEESTAL GEBRUIK WORDT GEMAAKT VAN KRAANWATER EN NIET VAN WATER UIT DE KOELKAST.

Holly richtte zich tot de Elstons, die nog steeds niet hadden omgekeken. ‘Meneer en mevrouw Elston, u moet met mij meekomen,’ zei ze op dringende toon. ‘Nu.’

      De majoor wierp een blik op haar gezicht, sloeg vervolgens zijn arm om zijn vrouw en trok haar overeind. ‘Volg Boland.’

      Ze leidde hen zo snel als ze kon door de dichtstbijzijnde deur de kamer uit, waarbij ze zowel probeerde de gebeurtenissen op het scherm te negeren als de camera’s die hen volgden.

      Toen ze buiten de kamer waren, haalde majoor Elston diep adem. ‘Dank u, tweede luitenant. Dat was waarschijnlijk niet iets wat mijn vrouw had willen zien?’

      ‘Waarschijnlijk niet, sir.’

      ‘Wat was het?’

      ‘Ik weet het eigenlijk niet precies, sir.’ Ze aarzelde. ‘De ontvoerders leken haar te besproeien met water.’

      Maar ze vertelde hem niet wat ze als laatste had gezien, vlak voordat ze de deur van de conferentiekamer achter hen had gesloten. Boven de hoofden van de verzamelde journalisten was een nieuwe titel op het scherm verschenen:

HEBBEN JULLIE HET INMIDDELS BEGREPEN?