22

‘DE ORIGINELE FILM bleek helemaal geen fragment te zijn, maar een soort ingebedde link,’ zei Holly. ‘Met andere woorden: toen de ontvoerders het filmmateriaal op de server bijwerkten, werd de originele film vervangen door de nieuwe.’

      ‘Waar worden die films gehost?’

      ‘Op Carnivia, een social media-website die zijn basis hier in Venetië heeft. De eigenaar van de website, Daniele Barbo, wordt verhoord.’

      ‘Denken ze dat hij er iets mee te maken had?’

      ‘Dat niet zozeer, maar de carabinieri willen zijn servers onderzoeken om te kijken of er in de broncode aanwijzingen te vinden zijn over de locatie van de ontvoerders. Ik heb begrepen dat Barbo zich tot dusver heeft gehouden aan zijn algemene beleid van niet meewerken met de autoriteiten.’

      Ze was opgeroepen om verslag uit te brengen aan kolonel Carver, de bevelvoerend officier van majoor Elston. Hij zat aan het midden van een lange tafel en werd geflankeerd door stafofficieren met ernstige gezichten en een handvol mannen in donkere pakken, van wie ze aannam dat het ontvoeringsexperts waren. Ze werden niet aan haar voorgesteld, maar ze herkende er duidelijk een krijgsraad in.

      Carver schudde boos zijn hoofd. ‘Ik ben een hoop tijd en geld kwijt aan het in toom houden van protestacties tegen Dal Molin. Toch is het ze kennelijk gelukt de hele wereld onze kant op te laten kijken en tegelijkertijd het leven van een jonge Amerikaanse in gevaar te brengen. Ik neem aan dat de Italiaanse media zich op het verhaal hebben gestort?’

      ‘Inderdaad, sir.’ Ze haalde een paar prints uit een map en legde ze voor hem neer. Carver pakte de bovenste. Het kwam van de blog dat geschreven werd door de politieke activist Raffaele Fallici. Het was getiteld ‘Persona Non Grata’ en bestond meestal uit een boze polemiek tegen de verschillende tekortkomingen van de gevestigde orde. Maar die dag was de blog – misschien wel vanwege zijn eigen vermeende rol in de affaire – volledig gewijd aan een veroordeling van de werkwijze van Azione Dal Molin: ‘waarvan ik mij hierbij, om alle twijfel te voorkomen, volledig distantieer. Niets zal de Italiaanse publieke opinie meer tegen de anti-Dal Molin-beweging doen keren dan de schadelijke en onverantwoordelijke kaping van een goed doel door mensen die de mentaliteit hebben van terroristen. Met één berispelijke actie hebben ze het morele gelijk in deze affaire rechtstreeks overgedragen aan Washington.’

      ‘Dat is in ieder geval iets, denk ik,’ zei Carver terwijl hij het papier doorgaf.

      De meeste kranten hadden het verhaal al op de voorpagina van hun website staan, inclusief foto’s van Mia die ze van het internet hadden gehaald. Aangezien de meeste foto’s een aantal jaar oud waren, werd de indruk gewekt dat ze nog jonger was dan ze in werkelijkheid was. De kop waarmee Il Gazzettino opende, was vrij kenmerkend voor de toon van de artikelen: INNOCENZA RUBATA, stond er schreeuwerig boven een frisse foto van het ontvoerde, onschuldige meisje. De schrijver was er op de een of andere manier achter gekomen dat Mia zich had aangesloten bij een onthoudingsbeweging. Ze was, zo schreef hij, de belichaming van de religieuze waarden waardoor hun twee landen nog het meest van alles met elkaar waren verbonden.

      ‘Verschillende kranten hebben ons om commentaar gevraagd,’ zei Holly. ‘Wilt u dat ik een opzetje maak?’

      Carver keek haar strak aan. ‘Zeg maar tegen ze dat Amerika zijn vijanden zal opsporen en vernietigen, waar ze ook zijn.’

      ‘Begrepen, sir.’ Ze aarzelde. ‘Hoewel technisch gezien de carabinieri hier het opsporingswerk zullen doen, aangezien dit Italiaans grondgebied is.’

      Carver wuifde dat bezwaar weg. ‘Dan kunt u maar beter iets vleiends schrijven, zoals jullie altijd doen op het Verbindingsbureau. Maar wees ook weer niet te kruiperig tegenover de tegenstanders van Amerika, tweede luitenant. Elk teken van zwakte hier moedigt weer een of andere gek aan onze troepen daar op te blazen.’

      ‘En Richard en Nicole? Houden zij het nog een beetje vol?’ vroeg een van de stafofficieren zachtjes.

      ‘Mevrouw Elston is er slecht aan toe,’ zei Holly eerlijk. ‘De artsen hebben haar een hoge dosis kalmeringsmiddelen gegeven. Ze denken dat dat op dit moment het beste is voor haar. Met de majoor gaat het redelijk goed, gezien de omstandigheden.’

      ‘Majoor Elston is een van de meest geharde vechters die ooit in deze brigade heeft gediend,’ zei Carver. ‘Hij is een onderscheiden held en een inspiratiebron voor zijn mannen. Hij zal niet bezwijken, hoezeer ze hem ook onder druk zetten.’

      Holly zweeg. Mia was duidelijk haar vaders oogappel en volgens Holly bestond er geen man die niet kapot zou gaan als hij wist dat zijn dochter op zo’n manier werd behandeld.

      ‘Maar zodra hij tekenen vertoont die op het tegenovergestelde wijzen, moet u me daarover persoonlijk op de hoogte komen brengen,’ voegde Carver eraan toe. ‘Ik wil dat u dagelijks verslag komt uitbrengen. En ik wil in het bijzonder op de hoogte worden gehouden van alle details van het Italiaanse onderzoek die niet openbaar worden gemaakt.’

      Een van de mannen in pak zei: ‘Het percentage van succesvolle reddingsacties door de carabinieri in dit soort situaties staat op ongeveer zestig procent.’

      Er viel een stilte toen de rest van de aanwezigen deze informatie op zich liet inwerken. ‘En de andere veertig procent?’ vroeg iemand. ‘Worden die vermoord door de ontvoerders?’

      De expert schudde zijn hoofd. ‘De meesten sterven tijdens een reddingspoging.’

      Deze keer viel er een nog langere stilte.

      ‘Dan zullen we ze “training en ondersteuning” bieden, zoals we dat noemen,’ zei Carver uiteindelijk. ‘Met onmiddellijke ingang. Dat wil zeggen: wanneer ze haar hebben gelokaliseerd, springen we erin en nemen we het over als dat noodzakelijk is. Ondertussen zal een team van onze eigen mensen het onderzoek van de carabinieri op de voet volgen, in de hoop dat wij haar eerder vinden dan zij.’

      ‘Begrepen, sir. Ik neem aan dat u niet wilt dat de carabinieri weten dat we dat doen?’

      ‘Inderdaad, tweede luitenant. Wanneer het leven van een onschuldige Amerikaanse op het spel staat, komen diplomatieke beleefdheden op de tweede plaats. Mia’s veiligheid is nu onze enige prioriteit.’

      Ze salueerde. ‘Begrepen, sir.’ Hij knikte ten teken dat ze kon gaan.

Ze verliet de commandokamer en begaf zich naar de andere kant van Camp Ederle, naar het Onderwijscentrum. In theorie boden drie verschillende universiteiten hier vakken aan, zodat soldaten kwalificaties konden behalen waarmee ze een baan konden krijgen als hun militaire loopbaan voorbij was. In de praktijk waren het vooral echtgenotes en gepensioneerden die gebruikmaakten van deze faciliteiten, en die de docenten waren.

      Ze vond een klein leslokaal met het bordje CH12 – ROMEINSE BESCHAVING, en klopte op de deur.

      ‘Binnen,’ riep een bekende stem.

      Ter begroeting glimlachte ze naar de man met het witte haar bij het raam. Ze raadpleegde Ian Gilroy regelmatig over zaken die betrekking hadden op haar werk, gezien de ervaring die hij had opgedaan als hoofd van de CIA-afdeling in Venetië voordat hij met pensioen ging. Maar de reden waarom ze vandaag een afspraak met hem had gemaakt, was specifieker. Een van zijn zaken, die zich had afgespeeld in de periode van onrust in Italië die bekendstaat als ‘de Loden Jaren’, was de ontvoering van de jonge Daniele Barbo geweest, wiens moeder een Amerikaanse was. Daniele was verminkt door zijn ontvoerders, maar ze wist dat velen binnen de inlichtingendiensten geloofden dat het nog veel slechter met hem was afgelopen als Gilroy niet achter de schermen advies had gegeven. Danieles vader had er klaarblijkelijk net zo over gedacht en Gilroy na afloop tot bestuurslid van zijn kunststichting benoemd, wat hij sindsdien altijd was gebleven. Daniele keek er zelf heel anders tegenaan. Aangezien de stichting alle rijkdommen van de familie beheerde, was Gilroy in feite Danieles voogd op financieel gebied, iets waarover hij diep verontwaardigd was.

      Ze bracht hem op de hoogte van het onderzoek van de carabinieri, net zoals ze bij Carver had gedaan, met het verschil dat ze er deze keer een samenvatting bij gaf van de opmerkingen van kolonel Carver.

      ‘Een interessante situatie,’ zei Gilroy peinzend toen ze klaar was.

      ‘In welk opzicht, sir?’

      ‘Het is curieus dat de ontvoerders Daniele hebben uitgekozen als hun kanaal, gezien zijn eigen geschiedenis. Dat geeft het verhaal een vreemd soort... symmetrie, vind je niet?’ Hij was een tijdje in gedachten verzonken. ‘Wordt Carnivia genoemd in de nieuwsberichten?’

      ‘In de meeste wel. Maar Fallici gaat het verst op zijn blog.’

      Gilroy pakte zijn leesbril toen ze hem de uitdraai overhandigde. ‘“Het is werkelijk ongelooflijk”’, las hij hardop voor, ‘“dat er een organisatie wordt gedoogd die als enig doel heeft de verspreiding van pornografie te faciliteren, anonieme laster mogelijk te maken, belastingontduiking en kleine misdrijven te faciliteren, alle wetten van ons land te overtreden en kwaadaardige insinuaties en roddels te verspreiden. Dat deze organisatie de onbeschaamdheid heeft vanuit ons eigen land te opereren, in plaats van een of ander wanhopig en despotisch belastingparadijs, zegt nog meer over de inherente corruptie en politieke apathie van ons land dan het voortdurende schandaal van onze misdaadcijfers. Want de misdaden op Carnivia.com zijn misschien wel ontelbaar. Het zou zelfs kunnen dat op dit moment de ontvoering en daaropvolgende ontmenselijking van nog eens duizend Mia’s wordt bekokstoofd in de donkerste hoeken van de website. Ik ben lang een voorstander geweest van de vrijheid van het internet. Maar grote vrijheid gaat gepaard met grote verantwoordelijkheid. Is het te veel gevraagd dat de autoriteiten zich eindelijk gaan inspannen om deze etterende cybersloppenwijk enigszins onder controle te krijgen?”’

      Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wat een vurig betoog.’

      ‘Dat is het zeker.’

      ‘Wat is er, Holly?’ vroeg hij toen hij merkte dat ze aarzelde.

      ‘Daniele heeft ontdekt dat sommige berichten die naar hem zijn gestuurd woord voor woord zijn geciteerd uit richtlijnen van de CIA. Waarschijnlijk waren de titels in de video’s dat ook.’ Ze wees naar de uitdraai in zijn hand. ‘Als de ontvoerders meer materiaal hebben om uit te citeren, en het allemaal wordt opgeblazen door de media, wat zullen dan de politieke gevolgen hiervan zijn?’

      ‘Ach, Holly. Zoals gewoonlijk kijk je weer naar het grotere plaatje dat je emotionelere collega’s hebben gemist. Het was een groot verlies voor de CIA toen je besloot het leger in te gaan, ik hoop dat je dat weet.’ Hij dacht even na. ‘Om je vraag te beantwoorden: het hangt allemaal af van wat de ontvoerders nog meer hebben en hoe ze dat gaan gebruiken.’

      ‘Denkt u dat ik nog wat dieper moet gaan graven? Om te zien wat er nog meer naar buiten kan komen?’

      ‘Dat denk ik inderdaad, Holly. Dat is waar je het beste in bent. Laten we proberen te achterhalen hoe dit voor Mia zou kunnen uitpakken, voordat een van deze heethoofden zijn oorlogshonden loslaat.’