14
DANIELE BARBO ZAT achter zijn computer en stond op het punt TIM, Telecom Italia Mobile, te hacken. Het was een relatief eenvoudig klusje: na een paar minuten zoeken op een hackersite had hij een beschrijving gevonden van een bekende gevoeligheid voor bufferoverschrijding in het systeem van TIM. In lekentaal betekende dat dat de pro forma invulvelden op de website van TIM, waar gebruikers hun naam en e-mailadres invulden om hun rekening te betalen, ook ruwe html-code accepteerden. Als Daniele op ‘Volgende’ klikte, zou de code het systeem binnendringen, alsof het direct op het mainframe was geschreven. Hij gebruikte het om zichzelf de privileges van de systeembeheerder toe te kennen, maar hij had het net zo goed kunnen gebruiken om een logic bomb in te stellen die honderdduizenden telefoons zou wissen, identiteitsgegevens van klanten zou stelen of hun e-mailadressen zou overspoelen met spam. Het bleef hem verbazen dat bedrijven zo laks konden zijn over een door henzelf gecreëerd webportaal dat toegang verschafte tot hun systeem, terwijl bufferoverschrijdingen tot de meest voorkomende kwetsbaarheden op het internet behoorden.
Terwijl hij wachtte tot de code die hij had geschreven Mia’s telefoongegevens naar boven haalde, dacht hij aan de verschillende berichten die hij zogenaamd van haar had ontvangen. Aan sommige was geen touw vast te knopen, wat de reden was waarom hij ze aanvankelijk had genegeerd. Hij besefte nu dat dat een vergissing was geweest. Als iemand echt haar Carnivia-account had overgenomen, was de hack die hij nu uitvoerde daarmee vergeleken kinderspel. De berichten moesten een betekenis hebben; zo niet, dan moest het gebrek aan betekenis onderdeel zijn van hun doel.
Hij plaatste ze onder elkaar op zijn scherm. In het eerste stond in het Engels:
Laat niemand u minachten vanwege uw jeugdige leeftijd, maar wees een voorbeeld voor de gelovigen.
Daarna volgde het bericht met het kopje: ‘Dan, een generieke beschrijving van het proces’. Het derde bericht, dat slechts twintig minuten eerder was binnengekomen, was getiteld ‘Update’:
De ontvoerders voeren een eerste gesprek in een relatief vriendelijke omgeving en op een vriendelijke manier. De ontvoerders hanteren een open, niet-bedreigende benadering, maar kunnen rekenen op niet-specifieke angsten, zoals door te vragen: ‘Weet je wat er hier met je kan gebeuren?’ Men kan de gevangene kleren of andere beloningen aanbieden in ruil voor medewerking.
Tezamen voeren deze technieken de gevangene terug tot de basis. Het is belangrijk tot deze basisvorm te komen om de gevangene te laten inzien dat ze geen controle heeft over primaire menselijke behoeftes.
De hoofdvraag is of dit gedrag zo monsterachtig en buitensporig is, dat gesteld kan worden dat het het contemporaine bewustzijn choqueert.
Terwijl hij aan het lezen was, verscheen er een nieuw bericht van hetzelfde account. Daarin stond eenvoudigweg:
Daniele, je website is waardeloos. Ik heb betere beveiliging gezien bij een vipkoord voor een nachtclub.
Toen hij het eerste bericht invoerde op Google ontdekte hij al snel dat het een citaat uit de bijbel was. Om precies te zijn Timoteüs 4:12, de versie die werd gebruikt op Amerikaanse scholen. De terugkerende opmerking over ‘het choqueren van het contemporaine bewustzijn’ was een juridische frase. Volgens Wikipedia:
‘Choqueert het bewustzijn’ is een frase die wordt gebruikt als een juridisch criterium in de Verenigde Staten en Canada. Een actie ‘choqueert het bewustzijn’ als hij wordt beschouwd als overduidelijk en uitgesproken onrechtvaardig, in het bijzonder door een rechter, en dus volgens het Veertiende Amendement van de Grondwet van de Verenigde Staten niet voldoet aan de voorwaarden voor een eerlijk proces.
De rest van de e-mails leken citaten te zijn uit een gelekt document over buitengewone uitlevering, de procedure van de CIA waarbij terrorismeverdachten in het ene land worden ontvoerd en in een ander land worden ondervraagd, niet in het minst om de juridische gevolgen van het Veertiende Amendement te omzeilen.
Waarom zou iemand om zijn aandacht te trekken helemaal een beveiligd e-mailaccount hacken, om hem vervolgens alleen maar een memorandum van de Amerikaanse regering over uitlevering op te sturen? Het was duidelijk een soort puzzel, die ontworpen was om hem te treiteren en te provoceren, wat ook betekende dat het wel eens een raadsel zonder oplossing zou kunnen zijn, dat opzettelijk ondoorgrondelijk was gelaten door de bedenker.
Aan de andere kant, bedacht Daniele, zelfs als iemand dacht onzin te schrijven, kon de onzin die hij besloot op te schrijven toch veel over hem zeggen.
De computer bliepte om aan te geven dat hij erin was geslaagd toegang te krijgen tot Mia’s telefoongegevens. Hij richtte zijn aandacht op de lijst met gegevens op het scherm. Misschien was daar iets te vinden wat het een en ander kon verklaren.